Λέμε πως οι τοίχοι έχουν αυτιά.
Δεν κυριολεκτούμε φυσικά, αλλά το λέμε!
Οι τοίχοι όμως έχουν και μιλιά.
Μπορούν να μιλήσουν και να πουν πολλά.
Για το "Φωτογραφίζειν" στο "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά" η Μαρία Νι μας ζήτησε να αφουγκραστούμε τοίχους.
Να ακούσουμε τι έχουν να μας πουν.
Έσπαγα το κεφάλι μου, τέντωνα τα αυτιά μου, μα και πάλι λίγοι τοίχοι μου μίλησαν.
Ένα γκράφιτι είναι σίγουρα πολύ εύγλωττο, μα δεν είχα κανένα άξιο λόγου που να μην το έχω παρουσιάσει και δε βρήκα και κανένα τις μέρες που "έτρεχε" ο διαγωνισμός που να αξίζει να το "ακούσουμε".
Έτσι κατέληξα στα παλιά σπίτια, και στη γοητεία που ασκούν πάντα πάνω μου.
Όλες εκείνες οι ζωές που ανέτειλαν κι έδυσαν, παραχωρώντας τη θέση τους σε άλλες, άφησαν χνάρια που αν κάνεις ησυχία μέσα σου τα ακούς.
Μπορεί ο χρόνος να περνάει αφήνοντας αμέτρητες πληγές, αλλά το παρελθόν δίνει ακόμα κι έτσι ένα υποτυπώδες παρόν!
Τα ερειπωμένα σπίτια για μένα είναι ακόμα γεμάτα ζωή, αλλά αυτά στέκονται αγνοώντας το!
Οι μισογκρεμισμένοι τοίχοι τους έχουν απορροφήσει την ενέργεια όσων κάποτε τα κατοίκησαν.
Όσων τα αγάπησαν, τα φρόντισαν και τα ζέσταναν τους χειμώνες.
Στέκονται παρατημένα, γεμάτα άχρηστη σοφία πια.
Πόσα πράγματα ξέρουν από το παρελθόν!
Δε φανερώνουν ποτέ τα μυστικά που τα βαραίνουν.
Τα κρύβουν καλά στα σάπια κουφώματα και στις ανήλιαγες γωνιές τους.
Η σκόνη τα καλύπτει και οι αράχνες τα φυλακίζουν για πάντα στους σφιχτοπλεγμένους ιστούς τους .
Η ερείπωση δεν είναι παρά ζωή που πέρασε σε άλλη διάσταση.
Δεν μπορείς να περπατήσεις πια στα πατώματα που χάσκουν, αλλά κάποτε περπατήθηκαν και τα χνάρια είναι ακόμα εκεί.
Οι στέγες με την απουσία τους δείχνουν μόνο ότι κάποτε υπήρξαν, όμορφες και γερές να προφυλάσσουν το σπίτι και τους ενοίκους του.
Τα παράθυρα, θλιβερά απομεινάρια πια, δεν αντανακλάνε άλλον ήλιο.
Τον δέχονται όμως ακόμα με ευγνωμοσύνη κι ας μην μπορούν να τον διαλαλήσουν.
Στο άλλο της blog "Το κείμενο" η Μαρία μας ζήτησε μέχρι 25 λέξεις για την παραπάνω φωτογραφία!
Θα δραπετεύσω.
Σε μικρά μικρά κομμάτια θα σκορπίσω
και θα ενωθώ με το φως.
Μου είπαν πως ο χρόνος γιατρεύει.
Το πίστεψα.
Κι όμως!
Μέρα τη μέρα διαλύομαι,
μάρτυράς μου το φως!
Θέλω να ευχαριστήσω τη Μαρία για τη φιλοξενία της, αλλά και όσους ξεχώρισαν τις δικές μου συμμετοχές!
Μαρία μου καλημέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια για όλες τις υπέροχες συμμετοχές σου!
Να εισαι παντα καλα και να μας χαριζεις τοσο ωραια πραγματα
Μαρία μου αυτό το σπίτι θα έζησε δόξες αφού ακόμα και τώρα έχει μια αρχοντιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφη συμμετοχή!
Και τα ολιγόλεκτα ήταν μια συμμετοχή με όμορφες σκέψεις.
Φιλάκια!
Η εγκατάλειψη είναι ένα θέμα που με κεντρίζει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια από τις πιο όμορφες συμμετοχές του διαγωνισμού.
Ευχαριστώ Μαρία μου για την αναφορά.
Να ΄σαι καλά.
"Όλες εκείνες οι ζωές που ανέτειλαν κι έδυσαν"...συγκίνηση και σεβασμός στις ζωές που έδυσαν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι ενόσω σε διάβαζα, μου ήρθε στο νου αυτό το τραγούδι: https://www.youtube.com/watch?v=_O_6Q20vlpc
Το άκουσα μόλις και καταλαβαίνω απόλυτα γιατί σου ήρθε στο νου!
ΔιαγραφήΕξαιρετικό κείμενο!! Τι φωτογραφία κι αυτή βρε Μαρία μου!!! Η οπτική, η ατμόσφαιρά της!! Συγχαρητήρια για την μοναδική συμμετοχή σου!! Κι εγώ έχω μια λατρεία στην παλαίωση, στα εγκαταλελειμένα κτίρια.. Στις πόρτες, στα παράθυρα αυτά! Στην φθορά του χρόνου πάνω τους!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο και το ολιγόλεκτό σου!! Μπράβο σου κοπέλα μου, συνέχισε έτσι στα δημιουργικά σου!! Σε φιλώ!!
Τα παλιά σπίτια έχουν μνήμες πολλές
ΑπάντησηΔιαγραφήέτσι και ξύσεις λίγο την επιφάνεια τους
μπορούν και να σου μιλήσουν!!!
Αρχοντόσπιτο υπήρξε το δικό σου...
Πολύ ατμοσφαιρική η φωτό σου και
τ' ολιγόλεκτα σου μια φωτεινή σφραγίδα
Να είσαι καλά και να δημιουργείς Μαράκι μου
Τα λατρεύω τα παλιά σπίτια, όσο κι αν με μελαγχολεί η εγκατάλειψή τους! Όσο πιο παλιό και γκρεμισμένο, τόσο πιο πολύ το αγαπώ. Ίσως, γιατί όσο μεγαλύτερη η φθορά και περισσότεροι οι μισογκρεμισμένοι τοίχοι τους, τόσο μεγαλύτερη η αξιοπρέπεια με την οποία πεισματικά στέκονται αγέρωχα! Μου αρέσει πάρα πολύ η φωτογραφία σου Μαρία (τι.. πρωτότυπο, θα μου πεις!!!) , για άλλη μια φορά! Υπέροχη και η συμμετοχή σου στις 25 λέξεις! Πόσο ψηλά θα ανεβάσεις ακόμα τον πήχη σου?!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή και όμορφη συνέχεια!
Εκπληκτική φωτογραφία, υπέροχα ολιγόλεκτα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλά μπράβο, Μαρία μου!
Φιλάκια!
Ένα συγκινητικό κείμενο για ερειπωμένα σπίτια! «Όλες εκείνες οι ζωές που ανέτειλαν κι έδυσαν, παραχωρώντας τη θέση τους σε άλλες, άφησαν χνάρια που αν κάνεις ησυχία μέσα σου, τα ακούς».
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε πήγες, Μαρία σε στίχους μου, γραμμένους για το ίδιο θέμα.
Έρημο στου καιρού την κρίση
και αφημένο ορφανό,
χωρίς φωτιά μες στους χειμώνες,
μαραζωμένο καρτερώ.
…………
Αυτοί που μ’ έχτισαν με κόπο
και με φροντίζαν σαν παιδί,
έχουνε φύγει απ’ το χρόνο,
με αγαπήσανε πολύ.
………..
Μαζί με τους απλούς ανθρώπους
στα βάσανα και στις χαρές,
κι εμείς οι πέτρινοι οι τοίχοι
νοιώθαμε να ’μαστε ψυχές.
(Στίχοι από το «Σπίτι – εγκατάλειψη» του άλλου μου βιβλίου).
Να είσαι καλά που μου το θύμισες, με το όμορφο γραπτό σου!
Εσύ να είσαι καλά που έφερες ως εδώ τους καταπληκτικούς στίχους σου!
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πάρα πολύ!!
Ηταν απο τις φωτογραφιες που μου αρεσαν Μαρια μου η ερήμωση.. ακομη και πισω απο τα φθαρμενα παραθυρα και πόρτες,... φανερή και κρυφή..εκπληκτικη φωτο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι 25 λέξεις μικρές δυνατές αναζητούν το φώς..γεμάτες ομορφιά..!!! φιλη μου να περνας ομορφα.ότι και να κανεις η.. απαθανατίζεις την εικονα η βαζεις την γραφή σου.. να μιλήσει.... φιλακιαααα!!!
Μαρία το αγαπημένο σου θέμα, το "ερειπωμένο σπίτι" είναι και για μένα λατρεμένο. Γενικά το παλιό σπίτι, αυτό που είναι γεμάτο αναμνήσεις και σφραγίδες του χρόνου επάνω του είναι για μένα πολύ βαρύ φορτωμένο με αναμνήσεις, έχει τη δική του ιερότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Διαγωνισμός ήταν άψογος, είδα τις φωτογραφίες, μπράβο σας. Όσον αφορά τη δική σου, τούτο το σπίτι υποκλίνομαι όπως το κάνω πάντα στις δουλειές σου.
Καλό βράδυ καλή μου.
Μαρία μου λάτρεψα την πρώτη φωτογραφία σου και την συμμετοχή σου στις 25 λέξεις. Τα ερειπωμένα σπίτια εμένα πάντα μου φέρνουν στο μυαλό το "στοιχειωμένο" και αυτό δεν με τρομάζει ίσα ίσα που τα κάνει πιο γοητευτικά. Σου στέλνω ένα φιλί!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπα! Τι μου κάνεις τώρα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΆσε, γιατί αυτές τις μέρες είμαι σε φάση:
Μου είπαν πως ο χρόνος γιατρεύει.
Το πίστεψα.
Κι όμως!
Μέρα τη μέρα διαλύομαι,
μάρτυράς μου το φως!
Εν τω μεταξύ, θεωρώ πως μόνο στον φακό σου και τη φωτογραφική ματιά σου, οι τοίχοι έχουν τόσα πράγματα να πουν.
Δεν είναι κολακεία. Δεν το λέω για να σου χαϊδέψω τα αφτιά. Αυτή είναι η άποψή μου.
Καλό Σαββατοκύριακο!
Ειλικρινά ελπίζω να πέρασε αυτή η φάση!
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πάρα πολύ!
Φιλιά πολλά!
Oι τοίχοι έχουν ψυχή, θα έλεγα. Μέσα απ' τη δουλειά σου και την ευαίσθητη ματιά σου, παίρνουν υπόσταση οι μισογκρεμισμένοι τοίχοι και τα ρημαγμένα παραθυρόφυλλα. Η συμμετοχή σου στις 25 λέξεις υπέροχη... Η πάσα που μας έδωσε η Μαρία με τη φωτογραφία της, ήταν πολύ εμπνευστική τελικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα'σαι καλά Μαράκι μου!
Σας ευχαριστώ πολύ όλους για τα υπέροχα σχόλιά σας!!
ΑπάντησηΔιαγραφή