4ο "Παίζοντας με τις λέξεις" Συμμετοχές 1 - 5

Έφτασε η ώρα να μοιραστώ μαζί σας όσα διάβαζα κι απολάμβανα μόνο εγώ όλες αυτές τις μέρες.

Με μεγάλη χαρά σας παρουσιάζω 20 καταπληκτικές συμμετοχές που είμαι σίγουρη πως θα σας δυσκολέψουν πολύ στη βαθμολογία!

Σας ευχαριστώ όλους για την ανταπόκριση και χαίρομαι που οι λέξεις: ήχος, παραμύθι, αντιπερισπασμός, βάρκα, δάσος, οδήγησαν τις σκέψεις σας σε μονοπάτια διαφορετικά, ακόμα κι όταν το θέμα ήταν το ίδιο.

Μονοπάτια που διαδέχονται το ένα το άλλο και  

πότε γίνονται δύσβατα με θέματα που πονάνε, πότε παιχνιδιάρικα και πότε παραμυθένια, μα πάντα οδηγούν στον ίδιο προορισμό.

Πριν σας αφήσω να "χαθείτε" στα μονοπάτια της ανάγνωσης, να σας πω πως όσο κι αν προσέχω, είναι πιθανόν να κάνω λάθη.

Αν δείτε κάποιο λάθος που αφορά συμμετοχή σας, θα σας παρακαλούσα να μου το επισημάνετε στο mail almikr@gmail.com

Αν το λάθος αφορά κάτι που μπορεί να ειπωθεί δημόσια, χωρίς να διακινδυνεύσει καμιά συμμετοχή, μπορείτε να το γράψετε στα σχόλια!

Και περνάμε στη βαθμολογία!

Οι βαθμοί που πρέπει να βάλετε είναι 3, 2, 1 ξεκινώντας από το 3 για τη συμμετοχή που σας άρεσε περισσότερο, 2 για την επόμενη προτίμησή σας και 1 για την τρίτη σας επιλογή.

Για την αποφυγή αδικιών είναι υποχρεωτικό να βαθμολογηθούν 3 συμμετοχές.

Δεν μπορείτε να βαθμολογήσετε δυο συμμετοχές με τον ίδιο βαθμό και δεν μπορείτε να βαθμολογήσετε τη δική σας συμμετοχή.

Επίσης κρατάτε κρυφή τη συμμετοχή σας και δεν τη δημοσιεύετε μέχρι να λήξει το παιχνίδι.

Τις βαθμολογίες θα τις γράψετε στα σχόλια, κάτω από αυτή την ανάρτηση μέχρι και την Παρασκευή 13/11 στις οχτώ το βράδυ.

Το Σάββατο 14/11 θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα.

Ο νικητής, ή η νικήτρια, καθώς κι ένας (που θα βγει με κλήρωση) από όσους βαθμολογήσουν, θα πάρουν συμβολικά δώρα.

Σας ευχαριστώ και σας αφήνω να απολαύσετε τις ιστορίες και τα ποιήματα!

Το "Παίζοντας με τις λέξεις" ξεκίνησε από τη Φλώρα στο  TEXNIS STORIES!

1. " σε μια μικρή όαση"

Ο ήχος της φωνής σου κι ο ήχος της πόλης.
Ένας γλυκόπικρος αντιπερισπασμός.
Στο παραμύθι που ζούμε.
Στο παραμύθι που μας πουλάνε.
Ο ατελείωτος δρόμος στο δάσος,
άλλοτε σκοτεινός, άλλοτε φωτεινός
κάποια στιγμή με οδηγεί σε μία μικρή όαση.
Μπαίνω στην βάρκα και συνεχίζω το ταξίδι μου
με κουπιά τα όνειρά μου.

2. Πορεία

Στο δάσος της ζωής μου νυχτοπερπατώ
Στα ακροδάχτυλα κάποιες φορές
απαλά πατώντας
Τα στοιχειά της ψυχής μου μην ξυπνήσω.
Συναντώ σπηλιές
κακοτράχαλους δρόμους,
πεδιάδες,
λίμνες, ποταμούς και άγριες θάλασσες
Χωρίς βάρκα όμως διασχίζω
τα ανάγλυφα της ζωής μου
Αγνοώντας τους σαγηνευτικούς ήχους των Σειρήνων
Δοσμένη στους στόχους μου
και στ' όνειρά μου
Φτιάχνοντας το δικό μου παραμύθι
Με ήρωες γήινους
Υπαρκτούς!
Κατάλαβες;

Κι αν συναντώ κάπου κάπου 
κάποιον δράκο
για αντιπερισπασμό εγώ 
από ηρωίδα
ευθύς αμέσως σε πράσινο λιβάδι μεταμορφώνομαι 
και ήρεμα απλώνομαι
μέχρι να χαθούν όλοι οι φόβοι μου
και να συνεχίσω

Ως το Τέλος!

3. Στο ύψος των θεών και των αγγέλων 

Μοιάζει με παραμύθι μα δεν είναι...
Μια μέρα γιορτινή
Που τα κοτσύφια στο δάσος τιτίβιζαν τραγούδια και ήχους της γης
Που τα κλαριά ανάπνεαν τους χυμούς της Άνοιξης
Και καρποφορούσαν αίμα και μέλι
Στάθηκα να ξεκουραστώ σε πέτρα ριζιμιά
Είχα αποστάσει απ' τη μάχη με της ψυχής τη φωτιά 
Άκουσα που λέτε
Από μακριά να έρχεται ο ήχος της θάλασσας
Και των κυμάτων ο σφοδρός τροχασμός
Θυμήθηκα τότε τα ταξίδια μου τις σκέψεις και τα οράματα
Που η ζωή αρνήθηκε να ξεκλειδώσει
Σκόνταψα στην πίκρα της διάψευσης για λίγο
Μα πόθησα σφοδρά την αρχή του νήματος να δω
Εκεί στο φως
Θέλησα σε ματιές λαγαρές ικέτης να αφεθώ
Πάνω στη ριζιμιά πέτρα έφερα τον εαυτό μου
Στο ύψος των Θεών και των αγγέλων..την ομορφιά δρασκέλισα

Δεν ήταν ένας αντιπερισπασμός στη μοναξιά
Μια αποστροφή στα δυσάλωτα μονοπάτια
Παρά ένα τράβηγμα δυνατό της καρδιάς στη χαρά
Σαν που τραβιέται η βάρκα απ' τον κάβο γοργά
Για να ερωτευτεί το χιλιόχρονο νερό
Κοίταξα γύρω
Τα δέντρα μπουμπούκιαζαν όνειρα κλεφτά
Οι φτέρες ψιθύριζαν συλλαβές του έρωτα
Ο άνεμος θρόιζε μηνύματα ζεστασιάς
Κι ένας χρυσός ήλιος ζέσταινε το χνούδι των νεοσσών
Οργασμός ζωής και συναισθημάτων πολιορκία
Πάνω στην ριζιμιά πέτρα πέρασα βελονιές στη σκέψη
Κι έφτιαξα χρυσοπλούμιστα πουκάμισα για να γιορτάσω

Μοιάζει ουτοπικό μα δεν είναι...
Εκεί στο δάσος με τις δρυς και τα σφεντάμια
Άρχισε το αίμα ξανά να κυλάει στις φλέβες
Ολοπόρφυρο τραγουδιστό και θεριωμένο
Αναθάρρησα
Και τότε το χέρι της Περσεφόνης σαν να μου ένευσε μέσα απ' τη γη
Λάθεψα όμως
Δεν ήταν το χέρι της Θεάς παρά μια κιτρινόμαυρη πεταλούδα
Που στο άνθος της ζωής επικονίαζε φως
Πέρασα τα χέρια μου πάνω της
Και κάτι σαν ψίθυρο ν' άκουσα:
"Μέθη είναι η ζωή στα κύτταρα
Όταν στην πίκρα ηχηρά δεν ξεπεζεύεις"
Πήρα τα λόγια φυλακτό κι ευγνώμων αναλογίστηκα:
Ζωή, σελίδα φαιά και τη πετώ
Ζωή, φτεράκι ανοικτό σε χοροστάσια πρωτινά να πάω
Στο ύψος των Θεών και των αγγέλων!

4. Οι κάτοικοι ενός λεξικού

Όλες οι λέξεις ήταν απογοητευμένες. Καμιά κίνηση στο σπιτικό τους εδώ και καιρό.  Πού και πού έβλεπες ανάμεσα στα ερμητικά κλειστά φύλλα μερικούς κόκκους σκόνης  να ανοίγουν μια χαραμάδα, να τόση δα, για να περνάει λίγο φως.
 -Κανείς δεν θυμήθηκε το λεξικό τους τελευταίους μήνες! Τι λυπηρό....όλες τις λέξεις πια τις έμαθαν οι άνθρωποι αυτού του σπιτιού; Είπε δυνατά το Κάπα!
Τα άλλα γράμματα είχαν αφήσει τις θέσεις τους  και  περπατούσαν   πέρα -δώθε.
-Φταίει  ο υπολογιστής, είπε το Δέλτα. Τώρα είναι πιο εύκολο να μαθαίνεις χωρίς να ανοίγεις βιβλίο!!!
-Τι απογοήτευση για τις λέξεις των βιβλίων, είπε το Έψιλον!!!!
Μερικές λέξεις κάθονταν  στα περιθώρια της σελίδας λυπημένες!
- Γιατί να μένουμε έτσι άπραγα και στενοχωρημένα; είπε το Ταυ. Ας παίξουμε ένα παιχνίδι. Ελάτε εδώ κοντά μου....ελάτε ντε, τι περιμένετε; Κάντε ομάδες και σχηματίστε όποια λέξη θέλετε. Οι ομάδες που πρώτες θα σχηματίσουν λέξεις, κερδίζουν!
Αμέσως ακούστηκαν τρεχαλητά. Τα γράμματα φώναζαν, φτιάχνανε ομάδες, ζωντάνεψαν όλα. Εξάλλου αυτός ήταν και ο προορισμός τους: να φτιάχνουν λέξεις.
Πρώτη η ομάδα του Άλφα που έφτιαξε τη λέξη ''δάσος'' και αμέσως φώναξε η ομάδα του Ρο τη δική της λέξη,''βάρκα''.
Και ξαφνικά όλα τα γράμματα άρχισαν να κουνιούνται και να πέφτουν  το ένα πάνω στο άλλο.
-Σεισμόόόόςςς, φώναξε το Ωμέγα!
-Όχι, είπαν όλα μαζί τα γράμματα της λέξης ''Ελπίδα''. Το λεξικό κινείται… κάποιος το παίρνει  από το ράφι.
 Ένας ήχος ακούστηκε. Σαν πυροβολισμός. Μερικές λέξεις τρόμαξαν…αλλά ήταν η Σοφούλα που χτυπούσε το χοντρό εξώφυλλο για να φύγει η σκόνη.
Και τότε το βιβλίο άνοιξε και πλημμύρισε φως! Τα γράμματα τυφλώθηκαν. Ήταν τόσο καιρό μέσα στο σκοτάδι. Είδαν τη Σοφούλα που γυρνούσε τις σελίδες και ένιωθαν σε κάθε τελίτσα τους κορμιού τους τον αέρα να τους γαργαλάει.
Ωχ, σταμάτησε…κάτι ψάχνει. Τα γράμματα έτρεχαν στις θέσεις τους. Πω πω θα τα έβλεπε η Σοφούλα και αυτό απαγορευόταν από τους κανόνες των λέξεων!
Και ξαφνικά η φωνή της μαμάς έκανε τη Σοφούλα να γυρίσει το κεφάλι και να απαντήσει. Να ο αντιπερισπασμός που χρειάζονταν .
Σε δευτερόλεπτα όλα ήταν ακίνητα και τα ολοστρόγγυλα γράμματα περίμεναν να εξηγήσουν στη Σοφούλα ό,τι ήθελε.
Εκείνη έψαχνε τη λέξη διήγηση….και ναι –φώναξε- το παραμύθι είναι διήγηση! Τι καλά!
Η μαμά ήλθε κοντά της.
-Είδες που δεν θέλεις να ανοίγεις το λεξικό σου; Εδώ οι λέξεις είναι μόνο για σένα και μπορείς να βρεις τα πάντα.
-Μα  είναι τόσο πιο εύκολο στον υπολογιστή!
-Μη ξεχνάς όμως ότι δεν ξέρεις τι να επιλέξεις ως σωστό πολλές φορές. Ενώ το βιβλίο έχει άλλη αξία. Μύρισέ το, νοιώσε την επαφή, τη γνώση…οι λέξεις είναι εδώ, σε περιμένουν.
Η Σοφούλα κοιτούσε τις λέξεις. Της φάνηκε πως κάποια γράμματα κουνούσαν το κεφαλάκι τους…μπα…αδύνατον, κάτι πάθανε τα μάτια της.
Ο υπολογιστής θα φταίει!!!

5. Μεγάλοι φόβοι

Βαθιά, σε απάτητο, ανήλιαγο δάσος, τους πιο μεγάλους μου φόβους έκρυψα. 
Ανάμεσα σε δέντρα πανάρχαια και πλάσματα μυστήρια, είπα θα τους εγκαταλείψω. Ακούραστα έσκαβα για μέρες. Κι όσο έσκαβα, τόσο ψηλά ανέβαινα. Αιωρούμουν πάνω από το δάσος, πάνω από τη γη, πάνω από μένα. Μια πόρτα έβρισκα μισάνοιχτη στα σύννεφα, την έσπρωχνα με θράσος κι έμπαινα ακάλεστη στα παραμύθια.

Πότε κακιά μάγισσα, πότε αθώα πριγκίπισσα και πότε παιδί κατατρεγμένο γινόμουν κι ολοένα βασάνιζα και βασανιζόμουν πριν ζήσω καλά κι αυτοί καλύτερα.

Τις νύχτες κατέβαινα πάλι στη γη, κουλουριαζόμουν στη ρίζα μιας βελανιδιάς και κοιμόμουν ύπνο βαθύ χωρίς όνειρα.

Με χώματα στα νύχια, με φύλλα στα άπλεκα μαλλιά μου, σηκωνόμουν το χάραμα.

Κι έπιανα να σκάβω πάλι. Με χέρια ματωμένα, με μανία ανείπωτη. Ολοένα και με μεγαλύτερη βιάση ανέβαινα στη βάρκα της φαντασίας που θα με έβγαζε στη γη των άλλων. Στη γη των μονόκερων και των πικρών θαυμάτων.

Κι όσο έλειπα, τόσο ήμουν εκεί.

Γέμιζε το δάσος από τους ήχους που πνιχτοί έβγαιναν από το στόμα μου. 

Κάθε τόσο ένα ουρλιαχτό έσκιζε τον αέρα. Σήκωνα το κεφάλι ανατριχιάζοντας. Ώσπου κατάλαβα πως ήταν το δικό μου κι έπαψα να ανατριχιάζω. Κοντοστεκομόνουν μόνο να ακούσω τον αντίλαλο έτσι όπως χτυπούσε από κορμό σε κορμό ψάχνοντας μάταια διέξοδο.

Τα ζώα είχαν εξαφανιστεί εδώ και μέρες μην αντέχοντας να ακούν, μη θέλοντας να ξέρουν. 

Φοβήθηκαν τους φόβους μου που ορθώνονταν γυμνοί τριγύρω παρακαλώντας με να σταματήσω.

Για αντιπερισπασμό τους χάριζα πότε πότε ένα χάδι.

Τους άφηνα τότε να με κλείνουν στην αχόρταγη αγκαλιά τους και να με πνίγουν...να με πνίγουν...να με πνίγουν...

Λίγο πριν στερέψει η ανάσα μου, τους έσπρωχνα μακριά, συνέχιζα το σκάψιμο απελπισμένη, μα χίλιες φορές πιο αποφασισμένη.

Κάποτε τέλειωσα. Όρθωσα το κορμί και τους πρόσταξα να πέσουν στο λάκκο τους.

Εκείνοι τυλίχτηκαν στο λαιμό μου, πιάστηκαν από τα πόδια μου, τραβολογούσαν τα κουρέλια που είχαν μείνει από τα ρούχα του. 

Σα λύκαινα τινάχτηκα και τους πέταξα από πάνω μου.

Και για πάντα τους έθαψα.

Έτσι νόμιζα καθώς άφηνα το δάσος κι έφευγα μακριά.

Ένας άνθρωπος μισότρελος, χωρίς φόβους πια.

Κι εκείνοι; 

Ω, εκείνοι, σάπισαν όλοι τους. 

Γέμισαν σκουλήκια και τα σκουλήκια ένα φόβο φορτώθηκαν το καθένα κι άρχισαν να σέρνονται στα σκοτεινά. 

Από τότε με ψάχνουν.

Αλλάζω συνέχεια. 

Αλλάζω όνειρα, αλλάζω σχέδια, αλλάζω τις σκέψεις μου. 

Μιαν άλλη γίνομαι.

Θα με βρουν όμως. 

Το ξέρω. 

Θα με βρουν από τη μυρωδιά.

Τη μυρωδιά μου που πότισε για πάντα η δική τους.

Για να πάτε στην ανάρτηση με τις συμμετοχές 6 - 13 πατήστε εδώ!

Για να διαβάσετε τις συμμετοχές 14 - 20 πατήστε εδώ!