Έθιμα Ταφής Hannah Kent

Στη βόρεια Ισλανδία το 1829, οι εποχές διαδέχονται η μία την άλλη κι όλες δείχνουν θάνατο.

Ο χειμώνας χώνεται στα κόκαλα της ηρωίδας μας Άγκνες Μάγκνουσντότιρ, μα οι γεμάτες μίσος ματιές των άλλων είναι αυτές που κάνουν την παγωνιά να απλώνεται μέσα της για τα καλά.

Μόνο να υποψιαστεί μπορεί την άνοιξη από τη φυλακή της, αλλά το καλοκαίρι τη βρίσκει στο αγρόκτημα του Νομαρχιακού υπαλλήλου Γιον Γιόνσον να θερίζει στάχυα με την οικογένειά του και να ξεδιπλώνει τη ζωή της και τις σκέψεις της στον Τότι, διορισμένο πνευματικό της, μέχρι που μπαίνει το φθινόπωρο σαν στεναγμός για να έρθει πάλι ο αδυσώπητος χειμώνας, που θα είναι κι ο τελευταίος της.

Κλείνω το βιβλίο και μαζεύω τα μυαλά μου από τα "φώτα του Βορά" που κάνουν τον ουρανό να παίρνει φωτιά, τις θάλασσες με τα "κύματα θανάτου" και τα μακριά μπερδεμένα φύκια που μοιάζουν με μαλλιά πνιγμένων. 

Αφήνω τους εργάτες να θερίζουν, ή να κάνουν ό, τι τους προστάζει η εποχή. 
Βγαίνω από τα φτωχικά καμωμένα από τύρφη και ξερό χόρτο σπίτια με τα παράθυρα που στη θέση των τζαμιών κρέμονται ξεραμένες μπόλιες προβάτων και που μοιάζουν να διαλύονται ώρα με την ώρα, αλλά και να φορτώνουν αρρώστιες τους ενοίκους τους.
Ανηφορίζω νοερά την πλαγιά της κοιλάδας και στοχάζομαι όσα διάβασα, κλεισμένη ακόμα στον κόσμο που έπλασε, η μάλλον ξαναζωντάνεψε, αφού πρόκειται για αληθινή ιστορία, αριστοτεχνικά η Χάνα Κεντ.
Όσα ανακάλυπτα γυρνώντας τις σελίδες, με έβαζαν  σε έναν κόσμο σκληρό, όπως είναι πάντα ο κόσμος για τους φτωχότερους, μα εδώ η φύση συμβάλλει στη σκληρότητα ανελέητα και τη γιγαντώνει. 

Κι όσοι πεθαίνουν χειμώνα, μένουν να κάνουν παρέα στους ζωντανούς και να περιμένουν ως την άνοιξη να ξεπαγώσει το χώμα. Νεκροί, μα η μνήμη τους κατοικεί ακόμα σε κελάρια και όχι σε ψυχές.

Οι χαρακτήρες που στήνονται γύρω από την κεντρική ηρωίδα, έχω την αίσθηση πως έχουν το ρόλο του φόντου πάνω στο οποίο κεντιέται λέξη λέξη η ιστορία της και φανερώνεται η προσωπικότητά της.
Η καχυποψία, αλλά και ο φόβος με τον οποίο την αντιμετωπίζουν στην αρχή τα μέλη της οικογένειας και ο εφημέριος, σιγά σιγά διαλύονται 

και από τις αφηγήσεις της που σχεδόν πάντα έχουν περισσότερους από έναν ακροατές, αλλά και μέσα από τις μνήμες όσων τη γνώρισαν παλιότερα, έστω και για λίγο, σκιαγραφείται η Άγκνες του παρελθόντος. 
Βήμα βήμα την ακολουθούμε στο όλο δυσκολίες μονοπάτι που την έφερε ως εδώ.

Μια καταδικασμένη σε θάνατο που καμιά ελπίδα δεν έχει για σωτηρία.

Κατηγορείται για την άγρια δολοφονία του εργοδότη της και εραστή της. Ενός εραστή που αγάπησε περισσότερο από όσο εκείνος αυτή και που η δική του στάση και συμπεριφορά ήταν σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνα για το κακό του τέλος.

Ένα τέλος στο οποίο εμπλέκεται άθελά της και η Άγκνες.

Καμιά ελπίδα δεν υπάρχει στον ορίζοντα γι' αυτή και ο χρόνος που περνά μοιάζει να την περιγελά καθώς η γνώση ήδη την τσακίζει.

"Είπαν πως πρέπει να πεθάνω. Είπαν πως έκλεψα την ανάσα άλλων ανθρώπων και τώρα πρέπει κι αυτοί να κλέψουν τη δική μου."

Έμεινα ενθουσιασμένη από το βιβλίο. 

Είναι από τα καλύτερα μυθιστορήματα που διάβασα τελευταία και το συνιστώ ανεπιφύλακτα!

Σε βάζει κυριολεκτικά στον κόσμο του και με άνεση μεγάλη σε κάνει θες δε θες μέρος του.

Περιφέρεσαι κυριολεκτικά ανάμεσα στις σελίδες του ακόμα κι αφού το τελειώσεις!

* Η Άγκνες Μάγκνουσντότιρ ήταν η τελευταία κατάδικη που εκτελέσθηκε στην Ισλανδία.
Το βιβλίο βασίζεται στα πραγματικά γεγονότα, περιέχει δε, κι επιστολές εκείνης της εποχής για το συμβάν, δεν παύει όμως να είναι ένα μυθιστόρημα! 

Τα "Έθιμα Ταφής" κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ίκαρος και η Μαρία Αγγελίδου έχει κάνει την εξαιρετική μετάφραση!