ΕΡΩΣ ΑΝΙΚΑΤΕ ΜΑΣΑΝ (Αύγουστος Κορτώ)

Όταν συνάντησα τον Αύγουστο, ήταν Ιούνιος.
Όσο παράδοξο κι αν μοιάζει, είναι πέρα για πέρα αληθινό.
Πώς όμως συναντάς τον Αύγουστο, μέσα στον Ιούνιο και μάλιστα τη μέρα της γιορτής του;
Και πώς καταφέρνεις να περάσεις μαζί του τόση ώρα, ώστε να προλάβετε να μολογήσετε πράματα και θάματα;
Η συζήτηση ξεκίνησε με τον κλασσικό τρόπο που από τις απαρχές του κόσμου τούτου λειτουργεί ως παγοθραύστης.
Τον καιρό! 
Ουγκ! θα αναφώνησε ο πρωτόγονος άνθρωπος βλέποντας τον ήλιο να βγαίνει μετά τη βροχή.
Ουγκ, ουγκ, θα του απάντησαν οι άλλοι και θα πέρασαν γρήγορα σε μεγαλύτερης σημασίας ουγκ.
Ευτυχώς εμείς, όχι να το παινευτώ, είχαμε πλουσιότερο λεξιλόγιο!
Και μόλις μας είχε αφήσει μια καλοκαιρινή μπόρα, ή μήπως την είχαμε αφήσει εμείς πίσω μας (;), ιδανική για σπάσιμο πάγου.

Καλά, μη φανταστείτε πως υπήρξε και πάγος για να σπάσει, αφού ο συγκεκριμένος Αύγουστος είναι ένας πολύ ζεστός άνθρωπος (και όχι μήνας ως είθισται).
Πάω στοίχημα πως εξαιτίας του, εκείνο το βράδυ θα έλιωσαν κι όλα τα παγάκια σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου τουλάχιστον.

Από την αβάσταχτη επικαιρότητα περάσαμε με ανακουφιστική ευκολία σε άλλα θέματα και φτάσαμε να περιδιαβαίνουμε μαζί τα αγαπημένα του Εξάρχεια.
Κι όμως ήμασταν στο Αγρίνιο και συγκεκριμένα έξω από το βιβλιοπωλείο Βιβλιοτρόπιο.
Μέσα, όλα ήταν έτοιμα για να αρχίσει η παρουσίαση του βιβλίου "ΕΡΩΣ ΑΝΙΚΑΤΕ ΜΑΣΑΝ" του Αύγουστου Κορτώ από τις εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ.

Και η παρουσίαση έγινε.
Και όλα κύλισαν όπως έπρεπε να κυλήσουν. Με αναμνήσεις, με ερωτήσεις, με γέλια...πολλά γέλια!
Η αφεντιά μου έφυγε από εκεί αργά το βράδυ, με το χαμόγελό του να με συντροφεύει και με το υπογεγραμμένο αντίτυπο του βιβλίου που έμελλε να γίνει αφορμή για απερίγραπτες καταστάσεις.

Και μεταξύ μας, πώς να μη γίνεις στόχος, όταν εκεί που διαβάζεις ήσυχα ήσυχα, αρχίζεις να γελάς, ή μάλλον να χτυπιέσαι από τα γέλια, σε σημείο μάλιστα που να πιάνει το αυτί σου σκόρπιες λέξεις με κυρίαρχη τον εξορκισμό;
Κοιτάς πονηρά τους γύρω σου, πασπαλίζεις το βλέμμα με λίγη διαολιά, όχι πολύ, ίσα ίσα να τους κόψεις τα ύπατα, πριν τους διαβάσεις απνευστί την παράγραφο που ήταν αιτία του "βίαιου ξεσπάσματος", που μόλις είχες. Κι έτσι την επόμενη φορά (που δε θα αργήσει), όταν σε δουν να χτυπιέσαι, απλά θα ανυπομονούν να τελειώσεις το βιβλίο, για να το διαβάσουν κι αυτοί.

Ναι, είναι γεγονός!

Ο Αύγουστος "ευθυμογραφεί" και όλα αντηχούν από τα γέλια μας!..

Σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται, θυμάται, περιγράφει, αλλά και επαναπροσδιορίζει σημαντικές έννοιες για τη ζωή, τις λειτουργίες της (και του εντέρου), όπως π.χ. η σοκολάτα και οι δίαιτες.

Που αν φας πολλές σοκολάτες μια δίαιτα μετά τη ζητά ο οργανισμός, αλλά ο αχάριστος ταυτόχρονα απαιτεί (ή μήπως επαιτεί;) σουβλάκια και φυσικά κι άλλες σοκολάτες, ώσπου ο φαύλος κύκλος στον οποίο εγκλωβίζεσαι, σπάει, με το που θα σπάσεις!

"Καλή η τσικουλάτα με την αεροσυνοδό απόξω;"

"Μη μιλάς δεν είναι απαραίτητο. Μη μιλάς, παχαίνω ανά τέταρτο".

Οι γκάφες δίνουν και παίρνουν.

Και ουπς!

Αν αλλάξουμε το χρόνο τον τόπο και τα σκηνικά θα μπορούσα να είμαι εγώ πρωταγωνίστρια σε κάποιες.

Θα ξεχάσω ποτέ, τότε που μπήκα όλο χαμόγελα και καλημέρες σε άσχετο μαγαζί που ήταν δίπλα ακριβώς στο σχετικό που ήθελα να πάω και με κοιτούσαν όλοι σαν να ήμουν πράσινη με κεραίες;

Ακόμα θα αναρωτιούνται από ποιον πλανήτη προσγειώθηκα.

E.T GO HOME!

Ή τότε που παραλίγο να μπω σε λάθος αυτοκίνητο, που είχε όμως τη σωστή μάρκα και το σωστό χρώμα με εκείνο που ήθελα να μπω;

Αυτά και πόσα άλλα θυμήθηκα κι έφτασα στο σημείο να γελάω και με τις δικές μου γκάφες που είχα από καιρό ξεχάσει!

Σας αφήνω όμως να απολαύσετε την παρακάτω παράγραφο, με την οποία πολύ γέλασα, αλλά και ταυτίστηκα.

Και μπορεί να είναι Αύγουστος, να κάνει ακόμα ζέστη και να περιγελάμε άφοβοι το χειμώνα, αυτός όμως δε θα αργήσει να έρθει για να μας χλευάσει με το δικό του σκληρό τρόπο.
Άλλωστε η εκδίκηση τρώγεται καλύτερα κρύα.

"...διότι μες στο σπίτι επικρατούσε πολικό ψύχος και διαμαρτύρονταν οι τάρανδοι, και το βράδυ στην κρεβατοκάμαρα που μπάζει κοιμόμασταν με έξι κουβέρτες, παλτό, αρβύλες αλπινιστή και σκάφανδρο, κι όταν θέλαμε να μιλήσουμε, για να μην παγώσει ο στόμας ανοίγοντας και πέσει η κουβέντα μαζί με τη γλώσσα και τη μασέλα, τα γράφαμε με τα χνότα μας στο τζάμι (Σκέφτομαι να αυτοπυρπολυθώ μπας και ζεσταθώ" - "Σιγά μη βρεις αναπτήρα που δουλεύει") και ήταν πολύ ρομαντικά."

Αν θέλετε να κάνετε κοιλιακούς γελώντας και όχι πεινώντας, διαβάστε το οπωσδήποτε!!!

Κι αν θέλετε να δείτε ποιο βιβλίο δε συνιστώ με τίποτα, κάντε μια επίσκεψη στο blog της Κατερίνας Μαλακατέ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ, που με φιλοξένησε πριν λίγο καιρό!
Πατήστε εδώ και θα μεταφερθείτε πάραυτα!