Η εποχή της παπαρούνας...

Tuesday 21: Season

Οι παπαρούνες κόκκινες κόκκινες, δραπέτευσαν κι ανέβηκαν στην κορυφή, αφού τώρα είναι η εποχή τους.

Κι όσο το παγωτό λιώνει στον ανοιξιάτικο ήλιο, συνειδητοποιώ πως είμαι κακός άνθρωπος.

Ο πιο κακός άνθρωπος που πέρασε από τη γη.

Friday 17: An ordinary moment

 Βαθιά μέσα μου, όχι ακριβώς στα έγκατα, εκεί συνήθως κρύβονται τα πολύτιμα, λίγο πιο επιφανειακά εύχομαι να ψοφήσουν οι κατσίκες κάποιων κατσικών που προσπαθούν να κάνουν λιτό βίο (αλλά είναι δύσκολο), ή που έχουν παίξει με επιτυχία τις πτωχές, πλην τίμιες!

Μπορεί να είναι η εποχή της παπαρούνας, αλλά έπαψε να είναι η εποχή της κατσίκας, και όχι δεν αναφέρομαι στο συμπαθές τετράποδο, αλλά σε πολύ συγκεκριμένα αντιπαθητικά δίποδα, που προωθούνται συνεχώς!

Monday 20: This happened

Βαθιά ανάσα και βόλτα για να σβήσω από τα αυτιά μου τις μανιασμένες κραυγές μιας σάπιας αντιπολίτευσης που καταλογίζει πάσης φύσεως ευθύνες στη νέα κυβέρνηση.

Βρε τι καλοί και σωστοί άνθρωποι μας έσωζαν τόσον καιρό κι εμείς οι αχάριστοι δεν το εκτιμήσαμε;

Επειδή δηλαδή οι άνθρωποι έβαζαν το δάχτυλό τους στο μέλι και το έγλειφαν (ολόκληροι στο βάζο, είχαν μπει, αλλά τέλος πάντων), δεν έπρεπε εμείς να εκτιμήσουμε τα όσα έκαναν για μας;

Sunday 19: Together

Μα αφού το λένε όλοι!

Η κρίση δεν είναι οικονομική.

Κρίση αξιών ήταν!

Χάρη σε αυτούς γίναμε καλύτεροι άνθρωποι. 

Thursday 23: Mess

Βοηθήσαμε ο ένας τον άλλον. Κάναμε φιλανθρωπίες, Δεχτήκαμε ελεημοσύνες. Δείξαμε ταπεινοφροσύνη, ήρθαμε κοντύτερα στο Θεό βρε αδερφέ! 

Για την ψυχή μας φρόντιζαν όλοι αυτοί.

Θυσιάστηκαν με μεγαλείο ψυχής στον επίγειο παράδεισό τους για να αποκτήσουμε εμείς εκείνον τον άλλον παράδεισο!

Λίγο είναι αυτό;

Saturday 18: Fluffy

Κι αν αυτοί οι καλοί άνθρωποι συνεχίζουν να μη νιώθουν καμιά λύπηση, καμιά συμπόνοια, για κανέναν άλλον παρά για τα τίμια δίκια των μεγαλοκαρχαριών και σηκώνουν με περισσή αθωότητα τους ώμους στη φρίκη που συντελείται στις θάλασσες της Μεσογείου καθημερινά και στο δράμα των προσφύγων, δεν είναι γιατί δεν έχουν καρδιά.

Είναι γιατί η δική τους η καρδιά δε χωράει πολλούς. Δεν το λέει και το τραγουδάκι;

Καφενείο θα την κάνουν την καρδιά τους οι άνθρωποι;

Πριβέ καρδιά έχουν.

Χωράει λίγους κι εκλεκτούς τραπεζικούς λογαριασμούς.

Thursday 23: Snack

Δεν μας προτρέπουν όλοι αυτοί, εμάς τους άκαρδους να πάρουμε έναν πρόσφυγα σπίτι μας;

Δεν είναι αυτή θεάρεστη πράξη;

Αν δεν μας το έλεγαν θα το σκεφτόμασταν ποτέ;

Εμείς σαν μονοκύτταροι οργανισμοί, μόνο την αξία της ανθρώπινης ζωής και την αξιοπρέπεια σκεφτόμαστε.

Θα μπορούσαμε ποτέ, να ακολουθήσουμε από μόνοι μας, χωρίς έναν τσοπάνη να μας καθοδηγεί, τόσο περίπλοκα μονοπάτια σκέψης;

Friday 24: Fill the frame

Και κάθομαι και σκέφτομαι πως όλα είναι ατμός.

Να δεις που κάποιος φιλόσοφος θα το είπε κι αυτό, αλλά το μυαλό μου δεν πιάνει τα σήματα αυτή τη στιγμή.

Χάθηκε σε ένα βενζινάδικο, συγκεντρώθηκε σε ένα υψωμένο δάχτυλο και πέφτει σε αφασία με τους εργατικούς αγώνες σε διαδηλώσεις με χορηγούς.

Και μπροστά μπροστά να μάχεται, εκείνος που έκανε την υγεία να καταρρεύσει κι απέλυε κόσμο για προσωπική ευχαρίστηση!!

Μονοκύτταρος οργανισμός είμαι, μη μου ζητάτε και πολλά!

Saturday 25: I sat here