Ευρώπη, μάντεψε...Εγώ είμαι ακόμα πλούσια! #18

Μη βιαστείτε να βγάλετε τεφτέρια να καταμετρήσετε την αμύθητη περιουσία μου, για να φορολογηθεί κατά πως της πρέπει, γιατί αυτή η περιουσία, δε φορολογείται.

Ούτε στην Ελβετία είναι, ούτε σε σκοτεινές θυρίδες τραπεζών.

Δε θα πω φυσικά, πως είμαι ευτυχισμένη με τα οικονομικά μου. Μια θηλιά στο λαιμό αυτά και όλο σφίγγουν. 

Κι όλο προσπαθούμε κάνοντας ταχυδακτυλουργικά τρικ να επιβιώσουμε. Τελεία. Τίποτα άλλο δεν μπορούμε να κάνουμε οι περισσότεροι από μας, πέρα από το να επιβιώνουμε.

Όχι, οικονομικά δεν είμαι πλούσια. Το αντίθετο.

Τότε τι σόι πλούτη καμαρώνω θα μου πείτε.

Θα ήθελα να σας μιλήσω για το πόσο πλούσια με κάνουν τα συναισθήματα...αυτά που νιώθω για τα παιδιά μου και για όλους τους αγαπημένους μου. Αυτά που νιώθω για τον (περισσότερο) κόσμο και για τα περισσότερα ζώα (τα φιδάκια δεν μπορώ να πω πω τα λατρεύω).

Αλλά είμαι σίγουρη πως καταλαβαίνετε.

Θα μπορούσα να σας μιλήσω για τον ήλιο που κάθε πρωί ακάματα σέρνει πίσω του μια ελπίδα.

Το φεγγάρι με τις ασημένιες υποσχέσεις του, αλλά και τα μυστικά που μοιράζεται μαζί μου. Τα όνειρα που πλέκονται στο φως του και σκορπίζονται σε όλη τη γη, φωτίζοντας λίμνες και θάλασσες.

Τη θάλασσα που, κύμα το κύμα, σιγομουρμουρίζει τον ίδιο το ρυθμό της ζωής. 

Τα βουνά με τα έλατα και τις ιστορίες τους.

Τη ρίγανη και το θυμάρι που μόνο μνήμες φέρνουν, όχι μόνο από όσα ζήσαμε εμείς, αλλά κι απ' όσα έζησαν οι πρόγονοί μας.

Να σας πω για έναν κήπο στο ανοιξιάτικο δειλινό που ανασαίνει αρώματα. 

Φρέζιες και βιολέτες πλανεύουν μυαλό και ψυχή. Ένας κήπος που όλο αλλάζει τις μυρωδιές του κάθε εποχή. Σε λίγο καιρό θα στέλνει ασταμάτητα, φυλαχτά απαντοχής τις ευωδιές του τριαντάφυλλου, του βασιλικού και του γιασεμιού.

Θα τολμούσα ίσως να πω πολλά, αλλά όσα κι αν πω, μπαίνουν αυστηρά και μόνο στη θυρίδα της ψυχής

Για καμιά άλλη θυρίδα δε νοιάζονται.

Και ναι, αν την ανοίξω αυτή τη θυρίδα, θα είναι γεμάτη πλούτη. Θα λάμπουν ήλιοι αγάπης και φεγγάρια απόλαυσης. Αρώματα ευτυχίας θα αναδύονται και ήχοι γέλιου θα μπερδεύονται με λυγμούς πόνου, ακόμα κι απόγνωσης, και θα βγαίνουν έτσι ανακατεμένα, ίδια αερικά θα περνάνε από το χτες, στο τώρα, θα περιμένουν το αύριο.

Θησαυροί μου τα κοχύλια και τα βότσαλα που μάζεψα όλα αυτά τα χρόνια παρέα με τους φίλους μου.

Όσα μοιραστήκαμε πάνω από έναν καφέ και σε ατέλειωτα γράμματα (παλιά) email αργότερα, τηλεφωνήματα!

Τα γέλια των παιδιών μου, η ανάσα τους η πολύτιμη!

Οι πεταλούδες που με εμπιστεύτηκαν, τα βιβλία που διάβασα, εκείνα που θα διαβάσω, τα ταξίδια που έκανα (ή και που δεν έκανα ακόμα), τα ίχνη που ακολούθησα πίσω, βαθιά στην ιστορία.

Κι όσο το γάργαρο κελάρυσμα του ποταμιού και το καθησυχαστικό θρόισμα των πλατανιών στο καλοκαιρινό αναπάντεχο αεράκι θα ανακατεύονται με την καταιγίδα που ,λυσσομανά το χειμώνα,τις αστραπές και τα άγρια μπουμπουνητά που μας φοβερίζουν, όλα θα είναι εκεί. 

Στο τεφτέρι της ψυχής λογιάζονται όλα τα πλούτη μου. 

Στα άλλα τεφτέρια πάντα (θα) βγαίνω μείον.

Με αυτό το κείμενο συμμετέχω στο κίνημα των Πλουσίων Ελλήνων (μη γελάτε, δύναμη παίρνουμε από όσα έχουμε ολόδικά μας και δεν μπορούν οι "φίλοι" μας οι Ευρωπαίοι να μας πάρουν, όσο κι αν χτυπηθούν. Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του, ένα πράμα, αν και ευχόμαστε να μην μας βγει και η ψυχή!)

Εδώ θα βρείτε και τις υπόλοιπες αναρτήσεις.

Κι εδώ το "Παίζοντας με τις λέξεις #2" που μόλις ξεκίνησε!