Ή στραβός είναι ο γιαλός...

...ή στραβά αρμενίζουμε...

Λίγο ακόμα και η θάλασσα θα πλημμυρίσει τις οθόνες μας, έτσι που γέρνει επικίνδυνα.

Δεν είναι η καλύτερη φωτογραφία, έτσι θεόστραβη που βγήκε, αλλά δείχνει ένα από τα καλύτερα σημεία, (που μάλλον είναι κι από τα πιο αγαπημένα μου), σε τούτο τον πλανήτη.

Εκεί ακριβώς που το κύμα αφήνει με συνέπεια τα φιλιά του και τα πανάρχαια μυστικά του.

Πώς να μη νιώθω ευγνωμοσύνη όταν εκεί, συναντιόμαστε η θάλασσα, ο ήλιος κι εγώ;

Πώς να μη νιώθω την ευλογία, όταν η γη βάζει τόσα χρώματα σε όσα προσφέρει;

Πώς να μη νιώθω ευτυχισμένη όταν μια όμορφη καλοκαιρινή βραδιά, μου δείχνεις το φεγγάρι, που ανενόχλητο γεμίζει πάλι, να παίζει με τα κλαδιά και με προτρέπεις να το φωτογραφίσω;

Πώς να μην είμαι χαρούμενη όταν η φωτογραφία μου με άρωμα και γεύση ροδάκινου καταφέρνει να ξεχωρίσει;

Και πώς να μη σκέφτομαι ταξίδια, όταν το βλέμμα μου συναντά στον ορίζοντα  τόσα πολλά πλεούμενα;

Κι επειδή ο γιαλός είναι στραβός, αρμενίζω κι εγώ στραβά.

Ανάποδα ξεκινώ και μετράω αντίστροφα τις μέρες.

Day 7...spot

Day 6...Grateful for..

Day 5...pile

Day 4...in the middle

Day 3...s is for...sea, sand, sunlight, stick, shadow

Day 2...lunch

Day 1...landscape

ΥΓ. Ξέχασα μια λέξη όμως στη φωτογραφία της τρίτης ημέρας. 

S is for...summer!!!!