Πάντα Βρέχει

Ευρυτανία.

Μαγικό μέρος με ψηλά βουνά, δέντρα, ποτάμια, γάργαρες πηγές, φαράγγια.

Μέρος γεμάτο ζωή!

Έχω ανέβει σε αυτά τα βουνά, έχω μυρίσει το άρωμα των ελάτων και της ρίγανης κι έχω πιει αχόρταγα το νερό των πηγών τους.

Ανέβηκα μονοπάτια που με οδηγούσαν όλο και ψηλότερα στον ουρανό και τα κατέβηκα κρύβοντας καλά, σαν πολύτιμο θησαυρό, μέσα μου τα μυστικά των βουνών.

Σήμερα, μια φίλη του blog θα μας πάει μέχρι εκεί και συγκεκριμένα θα μας ταξιδέψει στο μοναδικό Πάντα Βρέχει με τις φωτογραφίες της.

Αφού τη ευχαριστήσω θα προσπαθήσω να σας ξεναγήσω σε έναν τόπο γεμάτο ομορφιά.

Ελπίζω οι περιγραφές μου να είναι αντάξιες των φωτογραφιών της.

Ας περιπλανηθούμε στον τόπο που γέννησε τα παραμύθια, στον τόπο που γεννήθηκε ο ίδιος στα παραμύθια!

Εδώ αναστήθηκαν οι νεράιδες και τα στοιχειά.

Νεράιδα σκέτη η φύση.

Και συντροφιά της τα στοιχειά. 

Τα νερά, τα δέντρα, τα βρύα, τα βράχια, οι πέτρες.

Παγωμένα νερά κυλάνε από ψηλά και αγκαλιάζουν το πράσινο για να κλέψουν την απόχρωσή του, πριν χυθούν σαν καταρράκτες στα ποτάμια.

Στο φαράγγι του Πάντα Βρέχει, ο Κρικελοπόταμος φιλικός τέτοια εποχή, κυλάει ήρεμα τα νερά του ανάμεσα στα επιβλητικά βράχια που προκαλούν δέος.

Αποθεώνεται ακριβώς σε τούτο το σημείο από το χειροκρότημα των νερών που έρχονται με ορμή από ψηλά να τον συναντήσουν.

Τα νερά μαγεύουν με τους σχηματισμούς τους. Μικροί και μεγάλοι καταρράκτες περνώντας μέσα από τη βλάστηση χύνονται ανυπόμονα, ασυγκράτητα και η βουή τους τραγούδι γίνεται που ξεσηκώνει την ψυχή.

Κλείνεις τα μάτια κι ακούς το τραγούδι του νερού. 

Η μελωδία του αναβλύζει από τις ρίζες του χρόνου και χάνεται στα βάθη της αιωνιότητας. Τα λόγια του για κάθαρση μιλούν.

Επιβάλλεται να σταθείς από κάτω τους. 

Το αποζητάς κι εσύ.

Και μετά εξαγνισμένος να κολυμπήσεις στο ποτάμι, καθαρός . 

Μια εμπειρία που μοιάζει σχεδόν μεταφυσική έτσι που όλα γύρω δείχνουν την απόλυτη δύναμή τους.

Η δύναμη των βράχων ενώνεται με την παντοδυναμία του νερού, ενώ η βλάστηση βρίσκει τα πιο δύσβατα μονοπάτια για να επιβάλλει τη δική της. Και ο άνθρωπος, που αδύναμος φαντάζει, αντλεί από το περίσσευμα όλων αυτών των δυνάμεων και φεύγοντας νιώθει κι αυτός δυνατός.

Κι έτσι δυνατός, προσπαθεί να νικήσει τη νεράιδα φύση. 

Να την κάνει δική του.

Φτιάχνει γέφυρες να ενώσει όσα χωρίζονται.

Και μετά τις διαβαίνει θριαμβευτής.

Βαθιά μέσα του αφήνεται νια νιώσει για λίγο νικητής, αλλά ξέρει πως δεν είναι. 

Γιατί υπάρχουν κι εκείνες οι εποχές που το φαράγγι δεν ανέχεται τον άνθρωπο. 

Θέλει την ησυχία του κι αυτό.

Θέλει τα τραγούδια και τα βογκητά του που γεννούν τη ζωή να τα ακούει μονάχο του και να αντιλαλεί τη μοναξιά του ανενόχλητο.

Είναι οι εποχές που οι βροχές οδηγούν τα νερά τους εδώ με βιάση, οργισμένα, και το ποτάμι φουσκώνει άγριο και απειλητικό.

Τότε όλα συνεχίζονται πιο δυνατά και πιο αρχέγονα.

Οι βράχοι καμαρώνουν τα νερά που κυλάνε πιο πολλά από ποτέ και το ποτάμι γίνεται ο απόλυτος κυρίαρχος.

Κι όλα μοιάζουν απέραντα και αιώνια!

Εδώ στο blog του φίλου Ευρυτάνα Ιχνηλάτη  μπορείτε να δείτε ακόμα περισσότερες φωτογραφίες, αλλά και να διαβάσετε περισσότερα για αυτό το παραμυθένιο μέρος!