Το θαύμα της γέννησης και το αναπόφευκτο του θανάτου

Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν αισθάνεται δέος μπροστά στο θαύμα της γέννησης.

Είχα την τύχη πριν ένα μήνα περίπου να είμαι παρούσα σε ένα τέτοιο θαύμα.

Και ήταν συγκλονιστικό!

Δεν ξέρω τι με συνεπήρε περισσότερο.

Τα μωρά γατάκια, η ηρωική προσπάθεια της μάνας, ή η συμπαράσταση του γάτου που ήταν δίπλα της σε όλη τη διαδικασία.

Κι αυτό το τελευταίο ήταν κάτι που ποτέ δεν το φανταζόμουν, σχεδόν δεν πίστευα στα μάτια μου!

Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν αισθάνεται δέος μπροστά στο αναπόφευκτο του θανάτου.

Μετά τη γέννηση όμως, αρχίζει η περιπέτεια της ζωής.

Και αυτή η περιπέτεια δεν είναι πάντα εύκολη.

Κάποιες φορές μάλιστα δεν διαρκεί καν αρκετά!

Δύο από τα τέσσερα γατάκια που είδαν το φως εκείνη τη μέρα δεν κατάφεραν να επιζήσουν. 

Ό, τι γεννιέται, πεθαίνει και ο θάνατος δεν έχει λογική.

Η γάτα ήξερε ποια γατιά δεν θα επιβιώσουν.

Δεν ξέρω πως το γνώριζε, αλλά όταν καταλάβαινε πως κάποιο δεν είναι καλά, επικεντρώνονταν στα υγιή. 

Πρώτα το ένα, μετά το άλλο, έφυγαν εκείνα. 

Ήμουν εκεί τη μέρα που έφυγε το δεύτερο.

Με μια αδύναμη φωνή που μόλις ακούγονταν καλούσε τη μάνα του, μα αυτή θήλαζε τα δυο γερά γατάκια της και ούτε που του έδινε σημασία.

Το πήρα στα χέρια μου και το ακούμπησα δίπλα της. Ούτε που το κοίταξε. Έχω μάλιστα την αμυδρή εντύπωση πως γύρισε και το κεφάλι της αλλού.

Έκανα ένα μικρό πείραμα. 

Της πήρα το ένα από τα δυο γερά που θήλαζε μακάρια, αδιαφορώντας για το αδύναμο.

Έτρεξε αμέσως και το ξαναπήρε.

Πώς στην ευχή ένιωθε πως δεν υπάρχει ελπίδα, δεν ξέρω, μα αυτή και το ήξερε και το είχε κιόλας αποδεχτεί.

Κι αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε οι άνθρωποι!

Η φυσικότητα με την οποία τα ζώα αποδέχονται και τη ζωή και το θάνατο.

I am linking to Saturday's Critters #27