Στην χαραυγή του πόθου (Συμπόσιο ποίησης)

Στην χαραυγή του πόθου

Στη θάλασσα του νου χωρίς βάρκα ανοίγομαι,

ανάσες παίρνω,κολυμπάω, μα πνίγομαι!

Σταγόνες από χτες τα βλέφαρα στάζουν.

κι έτσι απρόσμενα τα μάγια σπάζουν.

Ίδιο φεγγάρι θερινό, ολόγιομο, αναδύομαι

στην χαραυγή του πόθου ανατέλλω,αφήνομαι.

Με ελπίδας χρώματα τον ουρανό χαράζω

κι ένα ουράνιο τόξο σε μιαν άκρη του βάζω. 

Με μεγάλη μου χαρά προσθέτω μια στροφή στο ποίημα.

Ο φίλος Άρης Άλμπης μου έκανε την τιμή να το συνεχίσει και τον ευχαριστώ πολύ!

Και με τα μάγια τώρα πια λυμένα,
και με τα χρώματα του τόξου χαραγμένα,
ξανά στη θάλασσα του νου ανοίγομαι,
στη χαραυγή τού πόθου παραδίνομαι.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο "Συμπόσιο ποίησης" που διοργανώνει η Αριστέα από το blog "Η ζωή είναι ωραία".

Σας ευχαριστώ όλους, ειδικά την Αριστέα για τα ξανοίγματα του νου που μοιραστήκαμε!

Στη φωτογραφία το θερινό, ολόγιομο φεγγάρι του Ιουνίου όπως ανέτειλε κι έμεινε να κρέμεται για λίγο πάνω από τον Λυκαβηττό!  

(Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που λαχταράω όσο τίποτα μια καλή φωτογραφική μηχανή. Η δική μου δεν κατάφερε να αποτυπώσει ούτε στο ελάχιστο την μαγεία της πραγματικότητας).

Και μπορεί να μην έβαλα ουράνιο τόξο σήμερα, μα τον χθεσινό συννεφιασμένο ουρανό φώτιζε με τον δικό του τρόπο, ένας ξεχωριστός, λαμπερός ήλιος!