Από την αρχή (Συμπόσιο ποίησης)

Είναι καιρός που το άστρο σου σβήνει.

Αυτό που έλαμπε σαν ήλιος, κεράκι και χάνεται γίνεται.

Γλιστράει από τον ουρανό σε πηγάδια βαθιά.

Δεν αντιστέκεται.

Βουτάει στα μαύρα νερά και κρύβεται.

Απελπίζεται.

Μηνύματα απόγνωσης ανεβαίνουν ψηλά.

Ίσκιοι του χτες λάμπουν στον μαύρο ουρανό,

οι αναμνήσεις που πνίγονται.

.

Να βρει μια γέννηση του είχες πει, να τη φωτίσει

Κι εκείνο λάθος μονοπάτι πήρε για τη Βηθλεέμ.

Πώς βρέθηκε εδώ κάτω;

Ο αέρας στερεύει.

Όλα τελειώνουν.

Αφήνεται.

Ξάφνου ξυπνάει και τινάζεται.

Αντιστέκεται.

Παλεύει με σκοτεινή αγκαλιά που του είναι ξένη,

λάμπει με ατσαλένιο φως δύναμης.

Θυμώνει.

Δίνει μια κι ανεβαίνει με ορμή σε έναν καινούριο κόσμο.

Σκορπάει μικρά φιλιά στα πλάσματα που συναντά στο διάβα του,

καρφώνεται από την αρχή σε έναν ουρανό που ξαναγεννιέται.

Γιορτάζει ολόφωτο έναν θάνατο, εκείνον της απόγνωσης..

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο Συμπόσιο ποίησης που διοργάνωσε με επιτυχία, αλλά και πολλή αγάπη η Αριστέα μας. Της αξίζουν πολλά συγχαρητήρια κι άλλα τόσα ευχαριστώ!
Ευχαριστώ πολύ και όσους ξεχώρισαν τη δική μου συμμετοχή ψηφίζοντάς την ή απλά αναφέροντάς την!
Ήταν μια αφορμή για γιορτή όπως μπορείτε να δείτε εδώ!