Το καλυβάκι (Παίζοντας με τις λέξεις)

Το καλυβάκι δίπλα στη θάλασσα έδινε την εντύπωση πως ήταν μόνιμα τυλιγμένο στην αλισάχνη. Ακόμα κι όταν ο καιρός ήταν καλός και η θάλασσα γαλήνια σα λάδι, γύρω του πάντα ανέμιζε ένα παράξενο πέπλο κάνοντάς το να μοιάζει με οπτασία.

Ήταν έρημο και όπως όλα έδειχναν κανείς δεν είχε διαβεί την πόρτα του για χρόνια.

Όταν ήρθα στο νησί ήταν το πρώτο πράγμα που είδα για λίγο πάνω από το κατάστρωμα του πλοίου και το μόνο που μου έκανε τόση εντύπωση από όσα είδα στη συνέχεια.

Έτσι όπως ήταν απόμερο κι απόκοσμο, τρομακτικό σχεδόν, μου δημιούργησε μια παράξενη λαχτάρα κι έναν ακαθόριστο φόβο.

Τις επόμενες μέρες ασχολήθηκα με τόσα πράγματα που σχεδόν το ξέχασα.  Τώρα ξέρω  πως ήταν συνέχεια μέσα στο μυαλό μου, αλλά το έδιωχνα σχεδόν με τον ίδιο τρόπο που έδιωχνα τα κουνούπια που με τριγύριζαν το σούρουπο.

Έτσι ενοχλητικά και απρόσμενα τρύπωνε κι αυτό στο νου τις πιο απροστάτευτες ώρες.

Κατέβαινα κάθε μέρα στη θάλασσα, αλλά ποτέ δεν με πήγαν τα βήματά μου στο σημείο που έστεκε εκείνο, αφού πάντα διάλεγα το δρόμο που δεν περνούσε από κει για να επιστρέψω στο σπίτι. Μερικές φορές με έπιανε κάτι σαν νοσταλγία για εκείνο το μέρος κι αυτό ήταν ακόμα πιο τρομακτικό, γιατί δεν μπορείς να νοσταλγείς κάτι που δεν έζησες ποτέ.

Έτσι περνούσε ο καιρός και οι εποχές διαδέχονταν η μια την άλλη, ώσπου ήρθε το όνειρο.

Ήμουν λέει σε ένα αερόστατο και πετούσα πάνω από το νησί. Ώρες ολόκληρες περιδιάβαινα στον ουρανό, βλέποντας τα ίδια και τα ίδια, σε ένα ταξίδι που δεν είχε νόημα. Ξαφνικά το αερόστατο άρχισε να στριφογυρίζει σαν τρελό και να πέφτει.

Έπεφτε κι έπεφτε κι εγώ είχα καρφωμένο το βλέμμα μου στο καλυβάκι και ήξερα πως εκεί θα καταλήξω.

Αυτή η σιγουριά με τρόμαξε περισσότερο από κάθε τι και με ξύπνησε για τα καλά. Πέρασα την υπόλοιπη νύχτα άγρυπνη. Το πρωί πήρα το δρόμο που έβγαζε κατευθείαν στο καλυβάκι. Όσο πλησίαζα τόσο γνώριμο μου έμοιαζε  αυτό και το τοπίο γύρω του.

Στάθηκα και κοιτούσα ανήμπορη να κουνηθώ. Τότε άκουσα το κλάμα. Ένα κλάμα σπαρακτικό και άγριο που με έκανε να ανατριχιάσω. Κανένας δεν μπορεί να έχει τόσο πόνο. Κανένας δεν μπορεί να κλαίει έτσι!

Πλησίασα διστακτικά και άνοιξα την πόρτα. Πάγωσα ολόκληρη καθώς αντίκρισα τον εαυτό μου, ένα γερασμένο εαυτό, να κάθεται κουβάρι σχεδόν πάνω σε ένα παλιοκρέβατο και να σπαράζει.

Βγήκα τρέχοντας κι έφτασα  στο χωριό ξεψυχισμένη.

-Εκεί… στο καλυβάκι… εγώ… τα βράχια… το αερόστατο…, εκεί στην άκρη της θάλασσας, μπέρδευα τα λόγια μου προσπαθώντας να εξηγήσω στον πρώτο άνθρωπο που βρήκα μπροστά μου τι είδα.

Τόσο καιρό στο νησί, ήξερα πια πως η κυρία Κούλα δεν ήταν  ο πιο κατάλληλος άνθρωπος για βοήθεια, αλλά με κοίταζε με  μάτια γουρλωμένα, καθώς της επαναλάμβανα την ίδια φράση. Μια κοιτούσε εμένα και μια εκεί που της έδειχνα όλο και πιο μπερδεμένη.

-Εκεί στο καλυβάκι….

-Δεν υπάρχει κανένα καλυβάκι εκεί, ψέλλισε αναστατωμένη και γύρισε να φύγει…

Ξαφνικά κατάλαβα…

“Δεν υπάρχει ακόμα”, ήρθε η σκέψη που μου διέλυσε την ύπαρξη… ”θα υπάρξει όμως”… ”θα υπάρξει”….

Η παραπάνω ιστορία ήταν η συμμετοχή μου στο "Παίζοντας με τις λέξεις" και το βραβείο το έδωσε η Φλώρα σε όλους όσους συμμετείχαμε.

Θέλω να ευχαριστήσω τη Φλώρα, (αν δεν την έχετε ανακαλύψει ακόμα, πατήστε πάνω στο όνομα να τη γνωρίσετε), που μας έδωσε την ευκαιρία να πάρουμε μέρος στο τόσο όμορφο και δημιουργικό παιχνίδι. Ευχαριστώ πολύ και όσους με τίμησαν με την ψήφο τους.
Συγχαρητήρια στις τρεις νικήτριες του παιχνιδιού, αλλά και σε όλους όσους συμμετέχουν.