Ο μπαμπάς μου....Father - Far away-#FMSphotoaday

Οι γονείς μου με απέκτησαν σε μεγάλη ηλικία και μετά από πολλές προσπάθειες.

Ίσως επειδή το πάλεψαν τόσο, ήξεραν καλά τι ήθελαν.

Ήθελαν να είναι μαζί, ήθελαν παιδιά, ήθελαν οικογένεια και την υπηρέτησαν με τον καλύτερο τρόπο. Πάντα μαζί, πάντα αγαπημένοι, πάντα το λιμάνι μου.

Είναι οι καλύτεροι γονείς που θα μπορούσα να έχω.

Με πάνω από σαράντα χρόνια διαφορά, θα μπορούσα ίσως να μιλάω για το περιβόητο "χάσμα των γενεών" και όλα αυτά τα άχαρα στερεότυπα, αλλά δε θα το κάνω.

Όλα αυτά, τα θεωρώ υπερβολές και πολλές φορές χαζομάρες.

Η αλήθεια είναι πιο απλή και χωρίς γαρνιτούρες.

Κάποιοι άνθρωποι, σε όποια ηλικία και να αποκτήσουν παιδιά, θα είναι ανίκανοι για γονείς.

Οι δικοί μου, ήταν, είναι, φτιαγμένοι για γονείς.

Ίσως επειδή αγαπιούνται και ξέρουν να αγαπούν.

Δεν ένιωσα ποτέ άσχημα, ούτε μειονεκτικά, όταν στο σχολείο πρώτη φορά διαπίστωσα πως οι γονείς των άλλων παιδιών ήταν πολύ νεότεροι.

Τι κι αν ήταν;

Οι δικοί μου γονείς ασχολούνταν μαζί μου, οι δικοί τους είχαν άλλες προτεραιότητες.

Όταν ο δικός τους πατέρας ήταν στο καφενείο, ο δικός μου έπαιζε μαζί μου, με μάθαινε κολύμπι, ποδήλατο, να φτιάχνω χαρταετούς, μου έλεγε ιστορίες και μου αγόραζε βιβλία.

Πολλά βιβλία.

Πηγαίναμε στο βιβλιοπωλείο κι όσο εγώ χανόμουν για ώρα ψάχνοντας και μυρίζοντας τα βιβλία (πάντα τα μυρίζω), έπιανε την κουβέντα με το φίλο του το βιβλιοπώλη.

Μιλούσαν κυρίως για πολιτική κι εγώ τα άκουγα όλα.

Τα περισσότερα δεν τα καταλάβαινα τότε.

Αργότερα έκανα τους συνειρμούς και διαπίστωσα πως μεγάλωνα σε ταραγμένες εποχές.

Αλλά και ποιές εποχές δεν είναι ταραγμένες;

Όταν είχε κι άλλες δουλειές και δεν μπορούσε να με πάρει μαζί του, έπαιρνε μαζί του την περιβόητη λίστα με τα βιβλία που ήθελα, για να διαλέξει ένα από κει.

Ποτέ δεν το ξέχασε!

Τα βράδια διάβαζε την εφημερίδα του δυνατά για να ακούει και η μαμά που όλο και κάτι έφτιαχνε.

Άκουγα κι εγώ.

Ζωγράφιζα ή διάβαζα, αλλά σήκωνα το κεφάλι κι άκουγα για προβλήματα και πολέμους μακρινούς όπως νόμιζα.

Όσο ο μπαμπάς ήταν εκεί δεν φοβόμουν τίποτα.

Ήμουν πολύ μικρή για να ξέρω πως κάποια πράγματα ακόμα κι αυτός δεν μπορούσε να τα διορθώσει.

Το μόνο που φοβόμουν και αυτό μετά το θάνατο των γιαγιάδων μου που βίωσα στο δημοτικό, ήταν να μην πάθουν κάτι.

Ξαφνικά γνώρισα το θάνατο και τον φοβήθηκα.

Κατάλαβα πως σου στερεί αγαπημένα πρόσωπα.

Τόσα χρόνια μετά, ακόμα αυτόν φοβάμαι.

Στα μάτια μου όμως είναι ακόμα νέοι.

Γι αυτό, τώρα που ο πατέρας μου περνάει σοβαρό πρόβλημα υγείας, ξαφνιάστηκα που στο νοσοκομείο τον αποκάλεσαν "παππούλη".

Έμεινα με το στόμα ανοιχτό.

Στα μάτια μου είναι πάντα ο πατέρας που κρατούσε το ποδήλατό μου και γέλαγε, ο δυνατός, παντοδύναμος εκείνος άντρας που έκανε τα πάντα για μένα, που ακόμα θα τα έκανε αν τον άφηνα, ή θα στενοχωριόνταν που δε θα μπορούσε να τα κάνει.

Έτσι στη μεγαλύτερη φουρτούνα της ζωής μου τον άφησα απ' έξω.

Ακόμα το έχει παράπονο.

Με πόση σιγουριά και ασφάλεια μεγάλωσα δίπλα του δεν μπορώ να το περιγράψω με απλά λόγια.

Ακόμα κι όταν μεταλλάχτηκα για ένα διάστημα σε μουτρωμένη κι ανικανοποίητη έφηβη, αυτός το αντιμετώπισε στωικά.

Έκανε πως δεν πρόσεχε τα ξεσπάσματά μου. 

Συνέχιζε τα αστεία του μέχρι να με κάνει να γελάσω.

Δεν ήταν τόσο αυστηρός όσο ήταν η μαμά.

Είμαι σαράντα και, έχω πια μεγάλα παιδιά, αλλά είμαι ακόμα το κοριτσάκι του μπαμπά.

Άλλωστε όσο έχουμε τους γονείς μας, είμαστε ακόμα παιδιά, όσο χρονών και να είμαστε.

Θέλω λοιπόν να μείνω παιδί  για πολλά χρόνια ακόμα.

Θέλω ο μπαμπάς μου να συνεχίσει να λέει τα αστεία του, να κάνει τις πλάκες του και μετά να γελάει πονηρά σαν σκανταλιάρικο παιδί.

Δεν είναι "παππούλης".

Είναι ο πατέρας μου, ο μπαμπάς μου. 

Day 2...Father

Day 3...Far Away