Φ...όπως φόβος;

Βλέπω ένα παράξενο όνειρο εδώ και χρόνια.

Δεν το βλέπω συνέχεια, αλλά όταν το βλέπω, έχει πάντα την ίδια ένταση, χωρίς ποτέ να είναι το ίδιο.

Έχω ένα μεγάλο σπίτι λέει  και κάθε φορά ανακαλύπτω πως έχει δωμάτια που δεν τα γνώριζα.

Είναι πραγματικά τεράστιο, τόσο πολύ που ξεχνάω τους χώρους του.

Τεράστιο και μπερδεμένο και κάθε φορά με ξαφνιάζει.

Παρόλο που είναι ένα παράξενο σπίτι, ένα σπίτι που άλλη όψη έχει από μπροστά, άλλη από το πλάι και άλλη από πίσω, μου μοιάζει οικείο.

Ίσως επειδή το βλέπω χρόνια.

Μπορεί να αλλάζουν κάποιες λεπτομέρειες σε κάθε όνειρο, αλλά πάντα μου είναι γνώριμο.

Ξέρω πως είναι δικό μου, αλλά δεν ξέρω με σιγουριά αν μένω εκεί.

Έτσι δείχνει πάντως.

Πάντως αν μένω εκεί, μένω ολομόναχη.

Τεράστιες σκάλες οδηγούν σε δωμάτια που μπλέκονται μεταξύ τους κι από το ένα περνάς στο άλλο.

Πόρτες, πολλές πόρτες παντού.

Καθεμιά σε οδηγεί σε άλλο χώρο.

Κανένας χώρος δεν έχει συνοχή και λογική.

Μπορεί να είμαι σε μια μεγάλη κουζίνα, να ανοίξω την πόρτα και να μπω σε άλλη κουζίνα, μετά σε άλλη και πάει λέγοντας.

Το όνειρο, συχνά  γίνεται εφιάλτης, όπως τότε που ανοίγοντας όλο περιέργεια μια πόρτα που μόλις είχα ανακαλύψει βρήκα ένα δωμάτιο καμένο και κατεστραμμένο.

Τα έπιπλα ήταν σπασμένα και μισοκαμένα.  

Καπνός έβγαινε από παντού, αλλά ούτε καιγόμουν , ούτε ένιωθα τη ζέστη.

Ακόμα θυμάμαι το ξάφνιασμα και το φόβο μου, αλλά και την αγωνία μου για το πώς θα καθαρίσω εκείνο το χάος.

Άσχημο όνειρο, γεμάτο φόβο, απογοήτευση και αγωνία.

Καμιά φορά γίνεται όμορφο.

Όπως τότε που ανοίγοντας μια μια τις πόρτες έβλεπα όλους τους δικούς μου ανθρώπους να μένουν στα άγνωστα δωμάτια.

Ένιωθα πως δεν είμαι μόνη και πως με αγαπάνε όλοι τους και είναι γύρω μου.

Ένιωθα ασφάλεια!

Πέρναγα από το ένα δωμάτιο στο άλλο, έτσι όπως άνοιγα συνεχόμενα πόρτες κι έβλεπα αγαπημένα πρόσωπα και γνώριμες καταστάσεις.

Δεν έμεινα σε κανένα δωμάτιο περισσότερη ώρα από όσο χρειαζόμουν για να περάσω στο επόμενο.

Απλά τα διέσχιζα κι έφευγα.

Μια άλλη φορά όλο το όνειρο εξελίχτηκε στους εξωτερικούς χώρους του.

Το σπίτι από την πίσω πλευρά είναι όλο σκάλες.

Σκάλες που οδηγούν κι αυτές μπερδεμένα σε άλλα δωμάτια.

Σε δωμάτια με κλειστές πόρτες.

Δεν άνοιξα καμιά πόρτα.

Απλά ανεβοκατέβαινα και προσπαθούσα να κατανοήσω το μέγεθος του σπιτιού.

Να καταλάβω που είμαι.

Ένιωθα πως χανόμουν σε αυτές τις σκάλες που δεν έβγαζαν νόημα ούτε οδηγούσαν κάπου συγκεκριμένα, παρά σε πόρτες.

Πόρτες παντού.

Πόρτες που δεν είχα ξαναδεί.

Δεν άγγιξα καμιά τους, γιατί φοβόμουν για το τι θα μπορούσα να αντικρίσω πίσω τους.

Μπορεί να ήταν κάτι καλό, μπορεί να ήταν και ο χειρότερος φόβος μου.

Δεν το διακινδύνεψα και ξύπνησα όλο αγωνία.

Κάποια δωμάτια αυτού του παράλογου σπιτιού έχουν κάτι γνώριμο.

Μοιάζουν κάπως με δωμάτια από σπίτια στα οποία έχω ζήσει.

Αμυδρά, αλλά μοιάζουν.

Προσπάθησα πολλές φορές, ειδικά αφού το έβλεπα και το ξανάβλεπα, να το εξηγήσω.

Δεν είμαι άνθρωπος που πιστεύει στα όνειρα που βλέπουμε όταν κοιμόμαστε.

Πιστεύω μόνο σε αυτά που κάνουμε με τα μάτια ανοιχτά.

Αλλά η επανάληψή του με έκανε να το σκεφτώ πολλές φορές.

Κατέληξα στο συμπέρασμα, ότι το συγκεκριμένο όνειρο έχει κομμάτια από το παρελθόν μου, το παρόν μου και ίσως το μέλλον μου (όλες αυτές οι κλειστές πόρτες).

Ανάλογα με το αν είμαι καλά ή όχι, το όνειρο μπορεί να γίνει όμορφο ή εφιάλτης.

Όσες φορές είδα άσχημα, κατεστραμμένα  δωμάτια, ήμουν στενοχωρημένη για κάτι.

Πάντα όμως είναι μπερδεμένο.

Ακόμα κι όταν γίνεται όμορφο, όπως τότε που ανοίγοντας πόρτες έβλεπα τους δικούς μου ανθρώπους, ακόμα και τότε, το χάος του, οι μπερδεμένες του πόρτες και τα πολλά δωμάτια  μου δημιούργησαν  ένα ανάμεικτο συναίσθημα.

Ένιωθα καλά, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου κάτι με έτρωγε.
Ένιωθα ασφάλεια, αλλά κάτι με ενοχλούσε. 

Ίσως αυτό το όνειρο να κρύβει μόνο τους φόβους μου και την αγωνία για το αύριο.

Ίσως, και αυτό είναι το παράλογο της υπόθεσης, να είναι το καταφύγιό μου.

Να πηγαίνω εκεί και να χάνομαι στα πολλά δωμάτια και να ανοίγω πόρτες με την ελπίδα να αντικρίσω αυτά που θέλω πίσω τους.

Αλλά τότε, γιατί φοβάμαι τις περισσότερες φορές να τις ανοίξω;

Γιατί δεν το παίρνω απόφαση;

Άραγε αν τις ανοίξω όλες θα πάψω να το βλέπω;

Εσείς βλέπετε κάποιο παράξενο όνειρο;