At the park...Green Day 10 - Path...day 24 (photo a day)

We'll take a walk in the park of my town.

Enjoy the quiet and beauty of nature.

Το πάρκο της πόλης ήταν πάντα το σημείο αναφοράς μας.

Εδώ γνωρίστηκαν οι γονείς μας, εδώ ερωτεύτηκαν, εδώ μας έφερναν βόλτα στα καροτσάκια μωρά, εδώ κάναμε τα πρώτα μας βήματα και σχεδόν όλα τα επόμενα.

Η πιο  αγαπημένη μας βόλτα ήταν στο πάρκο.

Γίνομαι πάλι μια σταλιά παιδί και νιώθω το μαλλί της γριάς να κολλάει τα δάχτυλά μου.

Βλέπω με τη φαντασία μου, την αδερφή μου κι εμένα να τρέχουμε μπροστά και πίσω τους γονείς μας να λένε τα δικά τους, ενώ μια στο τόσο μας φωνάζουν να μην απομακρυνθούμε.

Εκεί είναι και οι φίλοι μας και παίζουμε όσο οι μεγάλοι πίνουν τον καφέ τους.

Εμείς στεκόμαστε στο τραπέζι τόσο, όσο χρειάζεται για να πιούμε μονορούφι την πορτοκαλάδα μας.

Το αναψυκτήριο ήταν στο τέρμα του πάρκου.

Ακόμα εκεί είναι!

Μεγαλώνοντας το πάρκο φιλοξενούσε τις κοπάνες μας (δεν ήταν καν κοντά το σχολείο!) και τα ραντεβουδάκια μας.

Δε χρειάζονταν να πούμε που θα συναντηθούμε.

Μόνο την ώρα κανονίζαμε.

Μέχρι να πάμε φεύγαμε βέβαια, τι να σου κάνει μια ώρα κενό ανάμεσα στα αγγλικά και τα αρχαία όταν ήθελες  μισή ώρα να πας και να έρθεις, αλλά εκεί!..στο πάρκο εμείς.

Περπατούσαμε την υπόλοιπη μισή μέσα στο πάρκο, άντε να πιανόμασταν κι από το χέρι και γυρίζαμε να συνεχίσουμε  τη ρουτίνα των μαθημάτων.

Στην παιδική χαρά του, έφερνα αργότερα τα παιδιά μου, στις σύντομες επισκέψεις μας στην πόλη που γεννηθήκαμε.

Έμαθαν κι αυτά να το αγαπούν.

Στο κηποθέατρο παρακολουθήσαμε αμέτρητες παραστάσεις.

Κάναμε χιλιόμετρα και χιλιόμετρα μέσα στους πέτρινους τοίχους του.

Τα τελευταία χρόνια το επισκεπτόμουν μόνο για τις παραστάσεις τα καλοκαίρια.

Τη Δευτέρα που μας πέρασε, είχα μια δουλειά εκεί κοντά και πάρκαρα δίπλα στο πάρκο.

Όταν τέλειωσα και πήγα να πάρω το αυτοκίνητο, ένιωσα την επιθυμία να το περπατήσω πάλι.

Δεν είναι ακριβώς το πάρκο των παιδικών κι εφηβικών μου χρόνων, αλλά είναι το ίδιο.

Τα δέντρα είναι πιο γερασμένα.

Τα μονοπάτια τα ίδια.

Η εκκλησία της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος είναι ακόμα στο κέντρο του.

Η λιμνούλα δεν έχει πια νερό, ούτε πάπιες, αλλά τα παγκάκια είναι ακόμα γύρω της.

Πέρασε κι ίσως περνάει κι αυτό σκοτεινές εποχές.

Για ένα διάστημα ήταν το "καταφύγιο" των εξαρτημένων ατόμων.

Δεν ξέρω τι γίνεται το βράδυ στο σκοτάδι.

Το περπάτησα στο φως.

Ο ήλιος περνούσε με ευκολία τα κλαδιά των γερασμένων δέντρων και το φώτιζε, σβήνοντας τις σκιές που κρύβουν συνήθως τις ασχήμιες.

Είδα μερικούς παππούδες να απολαμβάνουν την πρωινή τους βόλτα κι ένα ζευγάρι να κάνει όνειρα.

Ακούγεται ότι ο δήμος σκέφτεται να το αναπλάσει.

Ελπίζω μόνο, αν γίνει και όταν γίνει να το αναγνωρίζουμε.

                                           Linking to:  Fiona at   {Green Day 10}

                              {Green Day 10}

Path...day 24

Σημείωση: Η πόλη είναι το Αγρίνιο και οι αδελφοί Παπαστράτου (ευεργέτες της πόλης μας) δώρισαν  μετάξύ άλλων και το πάρκο στους κατοίκους του.