Είχε ακούσει κάποτε ότι και τα δελφίνια αυτοκτονούν. Αυτό την είχε λυπήσει πολύ. Καθόλου δεν ταίριαζε με την εικόνα που είχε στο μυαλό της, και που είχε προσπαθήσει να αποτυπώσει στον τοίχο του παιδικού δωματίου. Εκεί τα δελφίνια έμοιαζαν χαρούμενα, παιχνιδιάρικα και καθόλου μα καθόλου δυστυχισμένα.
Προσπάθησε να ανασύρει από τη μνήμη της όλες εκείνες τις φορές που είχε συναντήσει αληθινά δελφίνια στη ζωή της. Όλες έρχονταν από το μακρινό παρελθόν κι αυτό της φάνηκε παράξενο, αλλά συνειδητοποίησε ότι είχε χρόνια που δεν έβλεπε πια δελφίνια στα ταξίδια της. Άραγε έπαψαν τα δελφίνια να ακολουθούν τους ανθρώπους, ή οι άνθρωποι σταμάτησαν να τα προσέχουν; Παλιότερα σχεδόν κάθε ταξίδι στη θάλασσα γέμιζε από άλματα που σκόρπιζαν στους επιβάτες των πλοίων άπειρη χαρά. Θυμάται τις όλο έξαψη φωνές και τα απίστευτα πλάσματα που έμοιαζαν να ανταποκρίνονται στη χαρά που σκόρπιζαν με ακόμα μεγαλύτερη χαρά.
Το πως αυτή η χαρά μπορεί να σβήσει από τη μια στιγμή στην άλλη δεν το χωρά ο νους της. Κι όμως. Τις προάλλες είδε στις ειδήσεις ένα δελφίνι να προσπαθεί να ζωντανέψει το νεκρό μωρό του. Δεν έφευγε στιγμή από δίπλα του. Βουτούσε στο νερό και αναδύονταν συνεχώς σπρώχνοντας το άψυχο κορμί. "Τι κρίμα να μην έχουν χέρια", σκέφτηκε τότε. Να μην μπορεί αυτή η μάνα να πάρει το μωρό της στην αγκαλιά της και να το θρηνήσει. Ούτε ήθελε να σκέφτεται πόσο έμεινε εκεί το δυστυχισμένο πλάσμα να προσπαθεί να αποτρέψει το τετελεσμένο. Άραγε πότε το πήρε απόφαση; Έφυγε από πλάι του ποτέ, ή απλά καταδύθηκε κι αφέθηκε να σβήσει;
Κι αν ο πόνος ενός δελφινιού κάνει την καρδιά να σπαράζει με τόση ένταση, ο πόνος του ανθρώπου τη διαλύει εντελώς. Οι εικόνες που είχαν προηγηθεί στο δελτίο ήταν ακόμα πιο σπαρακτικές. Παιδιά νεκρά, γονείς συντετριμμένοι κι ένας πόλεμος πέρα από κάθε λογική, πέρα από κάθε Θεό…
Πρέπει όμως να έρθει στα συγκαλά της. Να βάλει ένα διαχωριστικό ανάμεσα σε εκείνη και στις αποτρόπαιες εικόνες που προβάλλονται διαρκώς στην τηλεόραση, στο ίντερνετ, στο μυαλό της. Να ξεχάσει πως ακόμα και τα δελφίνια αυτοκτονούν και να διαλέξει ένα παραμύθι να διαβάσει στα παιδιά της. Ίσως ένα με δελφίνια. Και να αφήσει να σβήσει στα βάθη του νου εκείνο που παλεύει να αναδυθεί, αφού ακόμα και η αρχή του περισσότερο τρομακτική, παρά καθησυχαστική είναι. Αλλά ακόμα και τα παραμύθια όσο κι αν παλέψουν να κρύψουν την αλήθεια δεν το καταφέρνουν. Ξετρυπώνει η αφεντιά της σα φίδι που καλωσορίζει την άνοιξη και στριφογυρίζει ανάμεσα σε όσα με πάθος αρνούμαστε. Τα τινάζει όλα στον αέρα και όπου άρνηση, κατάφαση γίνεται…
Όχι σε καμιά περίπτωση δε θα μπορούσε να πει: “Μια φορά κι έναν καιρό σε έναν όμορφο πλανήτη που τον έλεγαν γη, όλα ήταν καλώς καμωμένα. Τα παιδιά δεν σκοτώνονταν και τα δελφίνια δεν αυτοκτονούσαν….”.
Αυτή ήταν η ιστορία που έγραψα για τη "Φωτο-συγγραφική σκυτάλη" που διοργανώνει η Μαίρη στο blog "Γήινη ματιά".
Τη φωτογραφία τη διάλεξε το Δελφινάκι και προέρχεται από εδώ!
Πήρα τη σκυτάλη, την κράτησα λίγο παραπάνω από όσο έπρεπε, αλλά ήρθε η ώρα να την παραδώσω στην Ελένη και να αφήσω "τα μονοπάτια της φαντασίας της" να μας βγάλουν κάπου όμορφα.
Η φωτογραφία που διάλεξα για την Ελένη είναι μια από τις αγαπημένες μου κι ελπίζω να της αρέσει και να της φέρει έμπνευση!
Μαρία θα πρέπει να σου μιλήσω με ειλικρίνεια. Είναι από τις λίγες φορές που δάκρυσα με ένα κείμενο. Μέσα σε λίγες λέξεις λες τόσα με τόσα πολλά και όλα πονάνε. Και τα λες κορίτσι μου με υπέροχο τρόπο! Από μένα συγχαρητήρια για το υπέροχο κείμενο σου με τα τόσα μηνύματα. Ευχαριστώ πολύ! Υπέροχη εικόνα διάλεξες για την Ελένη! Πολλά φιλιά κορίτσι μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ Μαίρη μου!
ΔιαγραφήΝα είσαι καλά!
Φιλιά πολλά!
Μαρία μου , μια φορά κι έναν καιρό, οι κάτοικοι του πλανήτη γη, τρελάθηκαν και σκότωναν τα παιδιά .
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι ο Θεός αποφάσισε να τους αφανίσει όλους.
Αυτό θα συμπλήρωνα εγώ μόνο αυτό μας αξίζει.
Πονάει η ιστορία σου Μαρία μου.
Να είσαι καλά .
Δεν αξίζει σε όλους Ρένα μου και η τραγωδία είναι ότι αφανίζονται αυτοί που δε φταίνε...
ΔιαγραφήΚι εσύ να είσαι καλά!
Μαρία μου, πολύ ωραία η ιστορία σου. Σαφώς και κανένα παραμύθι δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει με μια γη, που όλα είναι καλώς καμωμένα. Γιατί δεν είναι. Ίσως όμως, θα μπορούσε να κλείσει με το "και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς αν θέλουμε να ζήσουμε καλύτερα πρέπει να προσπαθήσουμε", γιατί αυτό πρέπει να κάνουμε. Κι ίσως, να μην μπορούμε να γλιτώσουμε κάθε δελφίνι από τον πόνο, αλλά θα μπορούσαμε να σώσουμε πολλά παιδιά και αθώους ανθρώπους που μας έχουν ανάγκη. Ο πόνος μπορεί να κρύβεται δίπλα μας και αν τον δούμε και μπορούμε να τον απαλύνουμε, καλό είναι να το κάνουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφη η εικόνα με την οποία επέλεξες να δώσεις τη σκυτάλη. Περιμένω να διαβάσω, τι ιστορία θα την συνοδεύσει.
Σε φιλώ Μαρία μου :)
Κι αυτό που λες είναι το ζητούμενο...
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ Μαρίνα μου!
Φιλιά πολλά!
Πριν 2-3 ημέρες, διαβάζοντας κι εγώ ειδήσεις προβληματίστηκα πολύ. Με τον εαυτό μου. Σκέφτηκα πόσο πολύ εξοικειώθηκα με τις εικόνες που μας βομβαρδίζουν καθημερινά. Δεν λέω πως δεν θλίβομαι, πως δεν πονώ. Λέω απλά πως οι εικόνες πλέον δεν στοιχειώνουν στο μυαλό μου, όσο κι αν με τρομάζουν, όσο κι αν με εξοργίζουν. Μα, άλλοτε με στοίχειωναν, τις κουβαλούσα μέσα μου για καιρό. Τώρα πια, όπως έγραψα και σε σχετική ανάρτηση στο άλλο ηλεκτρονικό μου σπιτικό στο fb, στοιχειώνουν στο μυαλό μου κάποιες σκέψεις του Χατζηδάκι τις οποίες όσο τις αναπαράγω μέσα μου, τόσο και τρομάζω. Και δεν μπορώ να προσδιορίσω τι είναι αυτό τελικά που με τρομάζει. Το τέρας, ή ο εαυτός μου?
ΑπάντησηΔιαγραφή…
»Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε.«
Η ιστορία σου ήταν το κερασάκι στην τούρτα των στοιχειωμένων σκέψεών μου Μαράκι…
Πολύ ωραία η συμμετοχή σου!!!
Και η φωτογραφία που διάλεξες!!! Αντιστάθμισμα σ' ότι πικρό και αληθινό μας κέρασες!!!
Συγχαρητήρια!!!
Υ.Γ. Θα ψάξω να μάθω περισσότερα για τα δελφίνια. Προφανώς δεν ξέρω και πολλά πράγματα γι' αυτά...
Ζωή μου δεν είναι ότι εξοικειωθήκαμε...ίσα ίσα! Είναι που αν τις αφήσουμε να μας στοιχειώσουν τόσο πολύ, θα στοιχειώσουμε κι εμείς κι οφείλουμε να κρατήσουμε αντίσταση γιατί από μας εξαρτώνται κι άλλοι...ούτε μπορούμε να αλλάξουμε πολλά. Οι πόλεμοι μόνο τόπους αλλάζουν, αλλά οι φρικαλεότητες που προκαλούν δε θα σταματήσουν ποτέ κι ούτε είμαστε σε θέση να σταματήσουμε κανέναν πόνο. Αλλά ούτε και να φορτωνόμαστε μπορούμε όλους τους πόνους χωρίς να μας σαλέψει. Κι έχουμε κι εμείς ευθύνες. Όχι φυσικά για τους πολέμους που γίνονται ερήμην μας και ίσως ακόμα κι εναντίον μας, αλλά απέναντι στα πρόσωπα που μας περιτριγυρίζουν. Αυτό ήθελα να τονίσω κι έκανα την ηρωίδα μάνα.
ΔιαγραφήΤο τέρας πάντα θα μας τρομάζει, μα δε γίνεται να ζούμε μόνιμα τρομαγμένοι...και θα ξεχαστούμε και θα διασκεδάσουμε και τα δικά μας θα φροντίσουμε όπως πρέπει. Αυτό δεν είναι αναισθησία, είναι η ζωή.
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
Να είσαι καλά!
Είχα απορία τι ιστορία θα έγραφες εμπνευσμένη από τη φωτογραφία. Το ότι θα μας ταρακουνούσες με τους προβληματισμούς σου που είναι και δικοί μου δεν το σκέφτηκα. Φοβερό το κείμενό σου, μια φωνή αγωνίας για την κοινωνία που φτιάξαμε και ανεχόμαστε. Ξέρεις, αυτό που λέει πιο πάνω η Ζωή είναι αλήθεια. Φοβάμαι κι εγώ αυτή την ''αναισθησία'' που δείχνουμε με ό,τι προβάλλεται. Και δεν είναι αδιαφορία, είναι αποτέλεσμα αυτού ακριβώς που προσπάθησε το Σύστημα να κάνει. Να μας κάνει απλά αμέτοχους αρα ακίνδυνους Με το συνεχή βομβαρδισμό όλων αυτών των αρνητικών εικόνων και ειδήσεων συνηθίζει ο ανθρώπινος νους- το ξέρουν- και παύει να αντιδρά αφού παύει να εντυπωσιάζεται. Και αρχίζει να μιμείται αφού δεν το θεωρεί πλέον αποτρόπαιο. Το κείμενό σου απαραίτητο για την αφύπνιση όσων εφησυχάζουν
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σαι καλά Μαρία μου και λατρεύω τα δελφίνια!
Καλή σου εβδομάδα
Φιλιά πολλά
Άννα μου αμέτοχοι είμαστε σε όλο αυτό έτσι κι αλλιώς. Με την έννοια όμως πως δεν ευθυνόμαστε για όσα δεινά γίνονται στον πλανήτη. Και δεν ξέρω πως θα μπορούσαμε να σταματήσουμε κάτι που γίνεται από καταβολής κόσμου στο όνομα του χρήματος ή στο όνομα κάποιων Θεών λυσσασμένων για αίμα!
ΔιαγραφήΟι τελευταίοι τροχοί της άμαξας είμαστε, τα ποντίκια σε ένα πείραμα άγριο που περιμένουν τη σειρά τους ίσως στη σφαγή. Κανείς, ή έστω πολλοί δεν εφησυχάζουμε, αλλά και τι μπορούμε να κάνουμε στα αλήθεια; Όσα μπορούμε είναι σταγόνα στον ωκεανό!
Να είσαι καλά!
Φιλιά πολλά!
Όμορφη και γεμάτη πόνο η ιστορία σου, Μαρία σου. Τροφή για σκέψη. Σε φιλώ, φίλη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά Μία μου!
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ!
Φιλιά πολλά!
Γροθιά στο στομάχι η ιστορία σου Μαρία μου, γεμάτη αλήθεια και τάραξε τα γαλήνια νερά της όμορφης φωτογραφίας που διάλεξες για μένα. Να υποθέσω πως είναι δικιά σου. Εφόσον είναι από τις αγαπημένες σου ελπίζω να σου αρέσει το κείμενο που θα την συνοδεύσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια!
Είμαι σίγουρη πως η φωτογραφία μου έρχεται σε καλά χέρια Ελένη μου!
ΔιαγραφήΞέρω που την εμπιστεύομαι!:) :)
Ανυπομονώ να τη ντύσεις με λέξεις!
Φιλιά πολλά!
Καλησπέρα Μαρία μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΠερίμενα να δω πως θα εμπνεύσουν τα δελφινάκια μου
Τα λατρεμένα μου βλέπω πως σε έμπνευσαν σε μια συγκινητική και ενδιαφέρουσα ιστορία
Μου άρεσε πολύ η φωτογραφία σου ,για την Ελένη
υγ-αρχικά ήθελα να βάλω μια φωτογραφία που να καλύπτει τις δυο αγάπες μας, δελφινάκια και λουλούδια
Να είσαι καλά Δελφινάκι μου!
ΔιαγραφήΕ θα ήταν λίγο δύσκολα να συνδυαστούν αυτά τα δυο!
Σε ευχαριστώ πολύ για όλα!
Μια περίεργη συγκίνηση για την ιστορία σου Μαρία μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρωψ μια γλυκόπικρη γεύση μου άφησε... αλλά μου άρεσε πολύ!
Να είσαι καλά!
Σε ευχαριστώ πολύ Μαράκι μου!
ΔιαγραφήΚι εσύ να είσαι καλά!!
Πόσο τα αγαπώ και πόσο τα πονώ τα δελφινάκια. Μπράβο ρε Μαράκι τέλεια συμμετοχή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ Χριστίνα μου!
ΔιαγραφήΥπέροχο το γραπτό σου, Μαρία μου!!! Πολύ συγκινητικό και με τόσα μηνύματα για τον κόσμο αυτόν όπου ζούμε!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ φωτογραφία σου είναι καταπληκτική!!! Σίγουρα η Ελένη θα εμπνευστεί από αυτή και θα γράψει κάτι που θα μας αρέσει πολύ! (εγώ να δώ τί θα γράψω όταν έρθει η σειρά μου...)
Πολλά φιλιά!
Σε ευχαριστώ πολύ Μαριάννα μου!
ΔιαγραφήΕίμαι σίγουρη πως θα γράψεις κάτι εξαιρετικό!
Φιλιά πολλά!
Σου δίνω τα συγχαρητηρια μου Μαρία μου που μια τόσο όμορφη φωτογραφία εβγαλε απο μεσα σου μια τόση κοφτερή αλήθεια..για ότι συμβαίνει γύρω μας..μας εδωσες πολύ δυνατα μηνυματα μια πολύ ανατρεπτική σκεψη θα έλεγα...βαση της εικονας που ειχες.. μπραβο βρε Μαρία...μου άρεσε παρα πολύ!! ωραια συμμετοχή!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης παρα πολύ ωραια και η εικονα που διαλεξες για την Ελενη...
καλη συνεχεια σε ότι κανεις φιλακιααα!! φιλακιααα!!
Σε ευχαριστώ πολύ Ρούλα μου για τα καλά σου λόγια!
ΔιαγραφήΝα είσαι καλά!
Φιλιά πολλά!
Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο με συγκίνησες..αυτό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ήμουν σίγουρη για το πόσο αξιόλογη και ξεχωριστή ιστορία θα έγραφες ακόμα και με μια εικόνα που φαινομενικά είναι απλή. Και ο επίλογος πόσο ανατριχιαστικός!
Κατερίνα μου σε ευχαριστώ πολύ!
ΔιαγραφήΝα είσαι καλά!
Λατρεμένα τα δελφίνια, τέλεια, μοναδικά πλάσματα ομορφαίνουν έναν κόσμο που ο άνθρωπος πασχίζει να καταστρέψει με κάθε τρόπο....το θαυμάσιο κείμενό σου Μαρία μου με τον έντονο προβληματισμό και τα μηνύματά του, δοσμένα τόσο ξεκάθαρα , με γέμισε σκέψεις.... .....Ανυπομονώ γιά την ιστορία της ΄Ελενας ....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚλαυδία μου σε ευχαριστώ πολύ!
ΔιαγραφήΝα είσαι καλά!
Μία όμορφη και τρυφερή ιστορία με τόσα μηνύματα μέσα της. Έχουμε και κοινά μέσα στην ιστορία σου, εκείνο το..διαχωριστικό που δεν θα μας πληγώνει από όσα βλέπουμε καθημερινά στη τηλεόραση. Ποιος δεν αγαπάει τα δελφίνια κι εγώ ακόμα περισσότερο γιατί μέσα στις αναμνήσεις μου έχω μία πραγματικά υπέροχη.Κάποτε στη Τορώνη Χαλκιδικής κολύμπησα με δελφίνια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚολύμπησες με δελφίνια; Μόνο να φανταστώ μπορώ πόσο υπέροχη εμπειρία θα ήταν!
ΔιαγραφήΤο διαχωριστικό είναι απαραίτητο....δε γίνεται να σηκώνουμε συνεχώς όλο το βάρος του πλανήτη και τον πόνο του στους ώμους μας!
Σε ευχαριστώ πολύ Αχτίδα μου!
Πολυ όμορφη και συγκινητική η ιστορία σου Μαρια μου! Υπεροχη η γραφή σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητηρια για την συμμετοχή σου!Καλη εβδομαδα και Καλο μηνα!Φιλιά!!!
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!
ΔιαγραφήΦιλιά πολλά και καλό μήνα επίσης!
Τι επίλογος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα δελφίνια ήταν η αφορμή για να πεις αλήθειες που πονούν!
Μπράβο Μαρία μου! Εξαιρετική η συμμετοχή σου!
Πολλά φιλιά κι ευχές για μια υπέροχη βδομάδα :)
Αριστέα μου σε ευχαριστώ πολύ!
ΔιαγραφήΦιλιά πολλά!!
τι ωραιο δρωμενο
ΑπάντησηΔιαγραφήτωρα το ανακαλυψα
μπραβο σε ολους για ολη την διαδρομη
και την ιστορια με τα δελφινακια την αγαπησα
Να είσαι καλά Κική μου!
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ!
Την περίμενα τη συμμετοχή σου, Μαρία μου και αυτό γιατί ένα παράθυρο ανοιχτό με δελφίνια να πηδούν ή να χορεύουν μόνο χαρά μπορεί να δώσει... αλλά και λύπη γιατί αυτά τα υπέροχα θηλαστικά είναι τα μόνα που είναι πραγματικά πολύ κοντά στη φύση του ανθρώπου και πονούν και χαίρονται και αυτοκτονούν για τους ίδιους ακριβώς λόγους όπως και ο άνθρωπος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο Μαρία μου για τη συμμετοχή σου και για τη φωτογραφία που αφήνεις στον επόμενο!
Πολλά πολλά ΑΦιλάκια καρδιάς σου στέλνω!
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
ΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι ότι κι εγώ περίμενα να δω τι θα μου "πουν" τα δελφίνια!
Φιλιά πολλά!
Τα δελφίνια αντικαταστάθηκαν από μπλε φάλαινες....μωρά στα σκουπίδια....παιδιά βομβαρδίζονται κάθε λεπτό...αθώες ψυχές βιάζονται...τα παιδιά τα μεγαλύτερα θύματα του κόσμου τούτου....τι παραμύθι να τους πεις;ή τι να πεις;Πρέπει να αφυπνιστούμε όλοι,να κάνουμε τα σπίτια μας κρυφά σχολειά και να πούμε όλοι ΑΡΚΕΤΑ!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό το κειμενό σου Μαρία μου με μηνύματα που δίνουν γροθιές στο στομάχι!!!καλή συνέχεια!!
Και πούμε "αρκετά", ποιος νομίζεις θα μας ακούσει; Η φύση του ανθρώπου δε θα αλλάξει ποτέ, τα συμφέροντα δε θα πάψουν...ένας πόλεμος σταματά άλλος ξεκινά...είναι και μεγάλος ο πλανήτης.
ΔιαγραφήΤο μόνο που μπορούμε να κάνουμε πέρα από ό, τι άλλο μικρό μπορούμε, γιατί η κατάσταση δε σώζεται, είναι να μεγαλώνουμε ανθρώπους...
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!
Ξέρεις να σκάβεις λαγούμια στις ψυχές μας, να φυτεύεις τους σπόρους σου, για να έχουμε γόνιμη τη σκέψη μας και επικεντρωμένη σ' ότι συμβαίνει (και όχι σ' ότι μας δείχνουν).
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε όλα τα νοήματα που κρύβονται στην ιστορία σου, τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια Μαρία!
Όσο για τη φωτογραφία σου που παραδίδεις στην Ελένη... είναι σκέτη -οπτική- απόλαυση!
Μαρία μου σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
ΔιαγραφήΝα είσαι καλά!
Κι όταν περισσεύει ο πόνος τι κάνεις;
ΑπάντησηΔιαγραφήφιλάκια πολλά Μαρία μου ♥♥♥
Δύσκολη ερώτηση Ελένη μου! Όχι σαν ερώτηση, αλλά στην ουσία της!
ΔιαγραφήΦιλιά πολλά!♥♥♥
"Τα παιδιά δεν σκοτώνονταν και τα δελφίνια δεν αυτοκτονούσαν…" Συγκλονιστικό κείμενο Μαράκι, με όπως πάντα πολλαπλά μηνύματα... Η δε φωτογραφία σου που παίρνει σκυτάλη, απαράμιλλης ομορφιάς, όπως πάντα! Πολλά φιλιά ✿
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πάρα πολύ!!
ΔιαγραφήΝα είσαι καλά!
Φιλιά πολλά!
Δεν σου κρύβω πως, όταν είδα τη φωτογραφία που σου διάλεξε το Δελφινάκι, μου δημιουργήθηκε ένα μεγάλο ερωτηματικό για το τι θα μπορούσες να γράψεις. Τώρα το διάβασα και μ' άφησες με το στόμα ανοιχτό. Χαίρομαι που δεν έμεινες σε κάτι τετριμμένο κι αντ' αυτού προτίμησες να μας σακατέψεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλά μπράβο, Μαρία μου.
ΥΓ. Δεν ήξερα ότι τα δελφίνια αυτοκτονούν. :/
Κι εγώ είχα την ίδια απορία να δω τι ιστορία θα γραφτεί , πως θα εμπνευστεί η Μαρία
ΔιαγραφήΔεν ξέρω αν αυτοκτονούν
Παλια διάβασα ότι παθαίνουν σαν κατάθλιψη όταν τα κλείνουν στα ενυδρεία
ΚΆι ακόμα όταν κάποιος άνθρωπος είναι στενοχώρημενος, το καταλαβαίνουν κι έρχονται κοντά του
Είναι ευαίσθητο ζώο
Για το ότι μπορούν να μας αισθάνονται κι εγώ το ξέρω. Τα χρησιμοποιούν και σαν θεραπευτικό μέσο στη κατάθλιψη, όπως μπορούν να καταλάβουν κι αν έχουμε κάποιο πρόβλημα σε όργανό μας και στέλνουν "σήματα" προς τα εκεί. Είναι εκπληκτικά πλάσματα. ♥
ΔιαγραφήLysippe μου σε ευχαριστώ πολύ!
ΔιαγραφήΔελφινάκι και Lysippe, όντως τα δελφίνια καταλαβαίνουν κι αισθάνονται και γι΄αυτά πονούν κι αυτά όπως ο άνθρωπος!
Μαρία μου....!
ΑπάντησηΔιαγραφήάργησα ναι να έρθω να σχολιάσω αυτήν την υπέροχη εδώ σου αφήγηση. Ο Λόγος απλός. Σαν της έριξα μια πρώτη ματιά, μέσα σε καθεστώς προσωπικής μου πίεσης, είπα ότι εδώ δεν μπορώ να περάσω πρόχειρα και να αφήσω έναν απλό σχολιασμό.
Παίρνοντας την σκυτάλη λοιπόν με μια πολύ "δύσκολη" εκφραστικά εικόνα γράφεις μια αφήγηση που αποτελεί κραυγή για όλους μας αλλά και τον περιβάλλοντα χώρο μας.
Με περισσή ευαισθησία που ξεχειλίζει στο γραπτό σου έρχεσαι και μπαίνεις στον κόσμο των Δελφινιών. Διαλέγεσαι μαζί τους, ανοίγεις την ψυχή τους, διαβάζεις, μαθαίνεις για αυτά, τα παρακολουθείς, τα συμπονάς. Αφουγκράζεσαι τον σπαραγμό τους, τα συναισθήματά τους.
Και το κάνεις με τέτοιο εκφραστικό τρόπο που θα μου επιτρέψεις να σου πω ότι αναδεικνύεις ένα από τα καλύτερα αφηγήματά σου.
Τόσο συναισθηματικά, τόσο οικολογικά, τόσο σε θέματα ζωής.
Μπαίνεις στον κόσμο των έμβιων όντων, των δελφινιών και μας δείχνεις τι ; το πως ένα "ζώο της θάλασσας" υπερασπίζεται τη ζωή του και τη δημιουργία του.
Σε αντιπαράθεση με τη δική μας συμπεριφορά απέναντι σε αυτά.
Και έρχεται και το κλείσιμό σου με τη φωνή μιας εκπαιδευτικού ή μιας μητέρας να είναι ρεαλιστικό και όχι ουδέτερα και ευνουχισμένα "ζαχαρένιο".
Τι να πω τώρα για την φωτογραφία σου, την εικόνα που προσφέρεις στην σκυτάλη σου. Δεν περίμενα φυσικά κάτι άλλο από μια γυναίκα που διαβάζει τόσο τρυφερά τη φύση και αποτυπώνει την ομορφιά της στην εικόνα της.
Ευχαριστώ Μαρία για την συγκίνηση του αφηγήματός σου και Καλή επιτυχία στην Ελένη μας.
Τα φιλιά μου.
Γιάννη μου σε ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ για το τόσο όμορφο σχόλιο, αλλά και τα καλά σου λόγια!
ΔιαγραφήΝα είσαι καλά!
Φιλιά πολλά!
Τι να πω; Δεν περίμενα μια τέτοια ιστορία για την εικόνα, όμως είσαι η Μαρία με το γνωστό ταλέντο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσες φορές δεν έχουμε τρομάξει με τις ειδήσεις... πιστεύω τότε πρέπει να κοιτάμε τον δοπλανό μας και να γιατρεύουμε την ψυχή μας φροντίζοντάς τον...
Με συγκίνησες, Μαράκι!
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια Αλεξάνδρα μου!
Διαγραφή