Εν δυο, εν δυο

Παρέλαση κάνουν οι αντιδράσεις για τη σημαία και τους σημαιοφόρους του δημοτικού!

Άρθρα στοιχίζονται πότε στα αριστερά και πότε στα δεξιά και μόνο όταν οι συντάκτες τους χαιρετίσουν με δουλοπρέπεια στους δικούς τους επισήμους ο καθένας, βγαίνουν συγχρονίζοντας βήμα και  ιερή αγανάκτηση στον καύσωνα του Αυγούστου.

Λίγοι είναι εκείνοι που κρατούν την ψυχραιμία τους σε ανεκτά για την εποχή επίπεδα και καταθέτουν τις απόψεις τους με ψυχραιμία.

Δύσκολη ομολογουμένως η διατήρηση της ψυχραιμίας, όταν ακούμε, ή διαβάζουμε σημεία και τέρατα. Από τη μια τα σημεία, από την άλλη τα τέρατα και στη μέση ως κόρη κλαίουσα ως άλλη "μικρή Ελένη που δεν την παίζουνε" η αριστεία!

Παραλίγο κάποτε να γίνω σημαιοφόρος. Δεν έγινα γιατί ήμουν κορίτσι και τότε τα αγόρια θεωρούνταν πιο άριστα από τα κορίτσια.

Έγινα όμως παραστάτρια, αν και η παρέλαση δεν έγινε ποτέ λόγω βροχής και μόνο τις πρόβες έχω σαν ανάμνηση, εκτός από τα λίγα μέτρα που διανύσαμε εκείνη τη μέρα από το σχολείο μας μέχρι το επόμενο σχολείο στο οποίο κλειστήκαμε για ώρες περιμένοντας να κοπάσει η βροχή. (Δε θυμάμαι πως, αλλά με κάποιο τρόπο, μάλλον η βροχή δεν είχε αρχίσει ακόμα, βρεθήκαμε οι παραστάτες και στη δοξολογία στη Μητρόπολη πριν καταλήξουμε πάλι στο ξένο δημοτικό.)

Δε λέω, μια χαρά τα περάσαμε με τα παιδιά του 1ου Δημοτικού, που μέχρι τότε συναντιόμασταν μόνο στις ημερήσιες εκδρομές, συντηρώντας με επιτυχία μια βεντέτα που κανείς ποτέ δεν έμαθε πως, πότε και γιατί είχε ξεκινήσει ανάμεσα στα δυο σχολεία και που εκείνη τη μέρα μας δόθηκε η ευκαιρία να τη φτάσουμε στη στρατόσφαιρα.

Μεγαλώνοντας αποφάσισα να μην ξαναπαρελάσω. Στο γυμνάσιο άλλο που δεν ήθελαν, γιατί ήμασταν πολλά παιδιά και αναγκαστικά κάποιοι έμεναν απέξω.

Κι έρχεται ο πρώτος εκβιασμός στην πρώτη Λυκείου.

Ήταν η χρονιά που τα σχολεία έγιναν μεικτά, ως εκ τούτου κορίτσια είχε μόνο η πρώτη. Ήρθε λοιπόν η εντολή από "πάνω" να παρελάσουν όλα τα κορίτσια κι επειδή η εντολή από μόνη της τι είναι παρά ορεκτικό, συνοδεύτηκε με την απειλή του βαθμού για να γίνει χορταστική!

Και κάπως έτσι προμηθευτήκαμε όλες τις μπλε φούστες και τα γαλάζια φούτερ, μια και η πρότασή μας να τα αντικαταστήσουμε με κάτι πιο "σικ", έπεσε στο κενό, αφού τα αγόρια των μεγαλύτερων τάξεων διέθεταν ήδη τα φούτερ και τι άλλο θα τα έκαναν, αν δεν τα φορούσαν στην παρέλαση;

Με ένα γαλάζιο φούτερ στην πρώτη Λυκείου, οι δικές μου αναμνήσεις από τις συμμετοχές μου στην παρέλαση έκλεισαν, για να ανοίξουν σε λίγα χρόνια άλλες από τη θέση του μέλους του συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων αυτή τη φορά κι επιφορτισμένη με το άχαρο καθήκον να είμαι παρούσα στις κληρώσεις για τον/την σημαιοφόρο, γιατί πώς να το κάνουμε, δεν είναι μόνο ένας ο άριστος.

Και ναι, θα την πω την αμαρτία μου! Θυμάμαι κλήρωση που σταύρωνα τα δάχτυλα να βγει το δικό μου παιδί, γιατί την πετριά την έχουμε τελικά όλοι οι γονείς.

Είναι όμως κι εκείνοι οι γονείς που δε διστάζουν να πατήσουν επί πτωμάτων για να ξεχωρίσει το δικό τους παιδί, και υπάρχουν κι αυτοί οι δάσκαλοι, που θες από υποχρέωση, θες από δουλοπρέπεια, τους βοηθούν στο σιχαμερό τους αγώνα.

Τα έχουμε δει, τα έχουμε ζήσει, τα γνωρίζουμε καλά!

Γι' αυτό λέω η συζήτηση δε θα έπρεπε να επικεντρώνεται γύρω από την αριστεία, αλλά γύρω από την αρρωστημένη νοοτροπία που καλλιεργείται με κάθε τρόπο!

Διορθώσεις: Τελικά η μνήμη μου με απάτησε παραπάνω από μια φορά όταν έγραφα τα παραπάνω.
Θυμήθηκα ξαφνικά πως εκτός απ' τη φορά που έβρεξε και δεν έγινε η παρέλαση, υπήρξα άλλη μια φορά παραστάτρια, αλλά μάλλον προτίμησα να το ξεχάσω, αφού την παραμονή της παρέλασης πέθανε η γιαγιά μου που ζούσε μαζί μας. Το μόνο που θυμάμαι καθαρά από τότε είναι μια θλίψη και εμάς όλους να λειτουργούμε σαν αυτόματα με όλα τα άλλα να περνούν σε δεύτερη μοίρα.

Στην πρώτη γυμνασίου, αναγκάστηκα να παρελάσω όπως και στην πρώτη λυκείου, μια και ήταν η σημαδιακή χρονιά που έγιναν μεικτά τα σχολεία. 

Ου γαρ έρχεται μόνον....