Το τέλος μιας σχέσης

Αργά ή γρήγορα έρχεται εκείνη η λυτρωτική στιγμή που λες φτάνει, δεν πάει άλλο, κουράστηκα! Και τότε καταλαβαίνεις πως ήρθε η ώρα να αποχαιρετίσεις αυτό για το οποίο πάλευες, μα εκείνο δεν παλεύονταν με τίποτα!

Γιατί σε μια σχέση πρέπει να δίνεις, αλλά και να παίρνεις. Κι αν δίνεις συνέχεια, χρόνο, ενέργεια, μεράκι και ό, τι άλλο σου βρίσκεται και παίρνεις μόνο απογοήτευση, τότε η σχέση αυτή πρέπει να τερματιστεί.

Να κοπεί μαχαίρι, ή έστω με ψαλίδι!

Κι αυτό έκανα...τέλειωσα μια σχέση που με ταλαιπωρούσε πολλά χρόνια τώρα.

Δεν μπορώ να μην παραδεχτώ πως κι άλλες φορές στο παρελθόν είχα προσπαθήσει να την τελειώσω, μα όλο με κατάφερνε να της δώσω άλλη μια ευκαιρία.

Και κάθε φορά πάθαινα κάτι σαν επιλεκτική αμνησία, ξεχνούσα όλα τα κακά, έλεγα θα αλλάξει, θα αλλάξω, θα αλλάξουμε και οι δυο.

Ορκιζόμουν να βάλω τα δυνατά μου να πετύχει αυτό που όλο αποτύγχανε και να σου τα πισωγυρίσματα, να σου οι προσδοκίες να γιγαντώνονται στα ελάχιστα καλοπιάσματα που μου έκανε όταν είχε κέφια, για να γυρνάει πάλι στη ζωή μου, αλίμονο, μόνο και μόνο για να με απογοητεύσει από την αρχή, να με κάνει να αναρωτιέμαι διαρκώς τι λάθη κάνω και τι σόι αμαρτίες πληρώνω η αφελής!

Αλλά η αφελής έπαψε να επενδύει στην αφέλεια, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κάποτε σταμάτησε να επενδύει στις αφέλειες! 

Ήρθε λοιπόν η ώρα η πολύπλοκη σχέση μου με την κοτσίδα να κοπεί μαχαίρι, όσο η ίδια κόβονταν με το ψαλίδι απ' τα θαυματουργά χέρια της κομμώτριάς μου κι έπαιρνε το δικό της δρόμο.

Ανεξάρτητη πια, ίσως προσφέρει αλλού τη χαρά που δεν πρόσφερε σε μένα.

Ελεύθερη εγώ από το βάρος της, δεν μπορώ να μη σκεφτώ ωστόσο πως τώρα θα επισκέπτομαι το κομμωτήριο συχνότερα, γιατί αλλιώς είναι θέμα χρόνου να ξαναγίνει η προσέγγιση και να μπούμε και οι δυο ξανά στον κυκεώνα απ' τον οποίο τρομάξαμε να βγούμε.

Και μπορεί να μου στοιχίσει λίγο παραπάνω η απουσία της, απ' όσο η παρουσία της, αλλά τουλάχιστον θα πονά μονάχα η τσέπη μου και όχι το κεφάλι μου!

Όχι, δε θα ασχοληθώ καθόλου με την οικονομία. Απορώ πως σας πέρασε από το μυαλό. Δε θέλω καθόλου να σας ταράξω, ούτε να παραστήσω το  δελτίο ειδήσεων..μακριά από μας αυτά τα «σοβαρά» των δελτίων!!

Εδώ θα ασχοληθούμε αποκλειστικά και μόνο με τρίχες. Που μπορεί ανάλογα και τα γονίδια, να είναι ίσιες ή σγουρές, αλλά  σε μένα διάλεξαν να είναι σπαστικές. Ούτε καν σπαστές.

Βλέποντας φωτογραφίες των παιδικών μου χρόνων, παρατηρώ πως και μέχρι σχεδόν τα 5 μου χρόνια, ήμουν κοντοκουρεμένη. Σε σχετική ερώτηση που έκανα παλιότερα για το παράδοξο του θέματος, πήρα την εξής αποστομωτική απάντηση: «για να δυναμώσει η τρίχα». 

Τρίχες δηλαδή!

Μέσα λοιπόν από ανυπόστατες θεωρίες που γίνονταν πράξεις και εκτελούνταν στο κεφάλι του κασίδη, συγνώμη στο κεφάλι μου, φτάνουμε αβίαστα στο απλό συμπέρασμα πως τα μαλλιά ή θα έχουν χοντρή τρίχα ή λεπτή από την αρχή. Δεν μπορείς να αλλάξεις το DNA ακόμα κι αν κυκλοφορείς κουρεμένος σαν πεζοναύτης μέχρι τα βαθιά γεράματα!!

Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να μη χαρείς ποτέ τα μαλλιά σου και να έχει αποκτήσει ένα σταθερό εισόδημα ο κουρέας. Δε λέω, έτσι βοηθάς και την οικονομία (πώς στην ευχή χώθηκε αυτή πάλι εδώ, δεν ξέρω), αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας!

Σιγά σιγά, κι αφού είδαν κι απόειδαν, το πήραν απόφαση οι δικοί μου πως δε θα γίνω ποτέ Ραπουνζέλ και τα μαλλιά μου δε θα χρειαστεί να σηκώσουν το βάρος κανενός πρίγκιπα, για να χρειάζεται να «δυναμώσουν» και τότε ακριβώς αποφάσισαν να με κάνουν να μοιάζω μαζί της και τα άφησαν στην ησυχία τους να μακρύνουν.

Ήταν η εποχή που η μαμά μου έβγαλε όλες τις καλλιτεχνικές της ανησυχίες πάνω μου και κάθε λογής κοκαλάκι και στέκα της εποχής εκείνης (της παλιάς καλής εποχής όπως συνηθίζεται να αποκαλείται), έβρισκε ένα φιλόξενο καταφύγιο στα μαλλιά μου.

Ήταν λίγο της αφηρημένης τέχνης οι δημιουργίες της μαμάς, μια και τα κοτσιδάκια μου (όπως τα βλέπω στις φωτογραφίες) ποτέ δεν ήταν ολόισια και τα τσιμπιδάκια έμπαιναν με μια αφαιρετική τεχνική που μείωνε αρκετά τον πληθυσμό των λεπτών μου μαλλιών.

Η μακριά μου κώμη όμως  κινδύνευε πολύ περισσότερο από ένα βρωμερό εχθρό. Τις ψείρες!!!

Συναγερμός έπεφτε στο σχολείο όταν άρχιζαν τα κρούσματα και πρόσεχα μάταια να μην κολλήσω μια και ήξερα την ταλαιπωρία που με περίμενε. Αφήστε που πάλι την πλήρωναν τα μαλλιά.

Ξαφνικά έχαναν σε μήκος και κέρδιζαν σε πλάτος από τα απανωτά χτενίσματα και τις κακουχίες που περνούσαν!

Με αυτά και με τα άλλα, επέζησαν κι αυτά κι εγώ μέχρι το γυμνάσιο, όπου με δική μου ευθύνη πια, άλλαζαν σχήματα κατά το δοκούν. Ώσπου κατέληξα να μοιάζω πάλι στο πεντάχρονο της φωτογραφίας, μια και προς το τέλος του γυμνασίου αποφάσισα να τα κόψω όσο πιο κοντά μπορούσα. Αποδείχτηκε πως μπορούσα να το παρακάνω. Μπήκα στο κομμωτήριο όλο προσδοκίες και βγήκα με μάτια πρησμένα από το κλάμα, μια και αυτό που είχα στο μυαλό μου μπαίνοντας, καθόλου δεν έμοιαζε με αυτό που είχα στο κεφάλι μου βγαίνοντας.

Κάπως έτσι πήρα το πρώτο μου σκληρό μάθημα για τις τρίχες. Καλή μαθήτρια δε με λες όμως, μια και κατά καιρούς δοκίμαζα διάφορα κουρέματα.

Πάντα μα πάντα, οι μεγάλες μου προσδοκίες κατέληγαν σε απίστευτες τραγωδίες. Και κάθε φορά σαν να ήταν η πρώτη, θρηνούσα τις τρίχες που έχασα.

Μέχρι που πέρασε η ανυπόφορη δεκαετία του ογδόντα και άρχισε η φυσικότητα να σκάει πάλι μύτη δειλά δειλά. Μέχρι τότε είχε χαθεί κάπου ανάμεσα σε βάτες και κουπ που έμοιαζαν με θάμνους. 

Η Τζένιφερ Άνιστον γίνεται προς το τέλος της επόμενης δεκαετίας η απόλυτη σταρ του ισιώματος και δοκιμάζω σχεδόν όλα της τα κουρέματα. Οι προσδοκίες εδώ ψευτοεκπληρώνονται, μια κι έφευγα από το κομμωτήριο Τζένιφερ, αλλά γρήγορα γινόμουν σαν τρίο καρό και δύο κούπα, μια και δεν το έχω με το φτιάξιμο.

Η ωραιότατη κουπ έπαυε να φαίνεται ωραία και η ψευδαίσθηση πως αυτή τη φορά πέτυχε το εγχείρημα, έτρεχε στο σιφόνι μαζί με τα νερά του πρώτου λουσίματος. 

Η εικόνα που αντίκριζα όταν τελείωνα το στέγνωμα, ήταν κάτι ανάμεσα σε Τζένιφερ και "άστα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα". 

Αποφάσισα να το παίζω κουλ τα καλοκαίρια που δεν αντέχεται και το πιστολάκι και να καμώνομαι πως τα αφήνω τάχα δήθεν φυσικά. Βέβαια το φυσικό ήθελε πολύ αφρό για να γίνει οπότε μόνο φυσικό δεν ήταν.

Κι αν δεν κοιτούσα στον καθρέπτη καθόλου, σχεδόν πίστευα πως έχω σγουρό μαλλί. 

Τελικά αποδείχτηκε πως δεν άντεχα και τον αφρό μια και σε λίγες ώρες ήθελα πάλι να λουστώ για να φύγει, οπότε άφησα πίσω μου χωρίς ενοχές το "φυσικό".

Η κομμώτριά μου με βλέπει σπάνια, μια και καθόλου του κομμωτηρίου δεν είμαι, αλλά έχει καλό μνημονικό και θυμάται πως δε θέλω ούτε λακ ούτε τίποτα τέτοιο (εκτός αν το καλεί η περίσταση)  και μέχρι να λουστώ και να καταστρέψω τις προσδοκίες, μπορώ να το παίζω και Τζένιφερ και Αντζελίνα και Μπραντ Πιτ μαζί.

Έτσι. Επειδή για μια δυο μέρες τουλάχιστον, οι μεγάλες μου προσδοκίες για το κούρεμα θα ζουν ακόμα στο κεφάλι μου. Και μέσα του, αλλά προπάντων έξω του!

Υγ: Φυσικά η αναδρομή στα παλιά προϋπήρχε, και το κείμενο ανασύρθηκε σχεδόν αυτούσιο, από εδώ: http://mytripssonblog.blogspot.com/2013/09/blog-post_5.html#ixzz4lQLm9pc2  ξεσκονίστηκε, χτενίστηκε και βολεύτηκε στην καινούρια του θέση με άνεση!

Η ανάρτηση αφιερώνεται στην κομμώτριά μου τη Γιάννα που έχω να δω από τον Απρίλη που αποχαιρέτισα την κώμη μου, και που πρέπει να ξαναδώ επειγόντως, αν δε θέλω να ξανακυλίσω, και στην Анастасия που μας πήγε για μαλλί και βγήκαμε κουρεμένοι....ή κάπως έτσι...

"Πάμε για... μαλλί" λέγονταν η ανάρτηση που μας έδειξε το "Το γελοίον του... θέματος"