Με το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους. Ο θάνατος ήρθε τελευταίος, Ζυράννα Ζατέλη

"...Όλοι οι καλοί συγγραφείς, από τους πιο μπιτ έως τους πιο κλασικούς, είχαν κάτι σημαντικό να μου ψιθυρίσουν στ’ αυτί. Και τι είναι καλός συγγραφέας για μένα; Εκείνος που, όταν κλείνεις ένα βιβλίο του ή ενόσω το πορεύεσαι, ανοίγει μέσα σου περάσματα να πας και παραμέσα, να συλλάβεις βαθύτερα σκιρτήματα απ’ αυτό το σκοτεινό παιχνίδι της ύπαρξης. Ένα καλό βιβλίο, ακόμα και να μην το διαβάσεις, σε ωφελεί, μεταδίδεται με τον αέρα… Όπως εκείνα τα φυτά που γονιμοποιούνται με τα σπέρματα που τα πάει και τα φέρνει ο άνεμος. Και τελικά θα το διαβάσεις κάποια μέρα, θες δε θες, είναι εκεί και σε περιμένει. Να συμπληρώσω επίσης ότι τίποτα δεν είναι ικανό να μας επηρεάσει ουσιαστικά, αν δεν το φέρουμε ήδη μέσα μας. Έτσι πιστεύω..."

Πηγή:  www.athensvoice.gr

Έτσι πιστεύει η Ζυράννα Ζατέλη και το εξομολογείται σε μια συνέντευξή της που ολόκληρη μπορείτε να διαβάσετε ακολουθώντας την πηγή που δίνεται παραπάνω!

Έτσι πιστεύω κι εγώ και παρόλο που άργησα να την αφήσω να με πάρει στον κόσμο της, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να γνωρίσω τη ζατελική ανθρωπότητα, ν' αφεθώ σ' αυτό  το τόσο ιδιαίτερο  ζατελικό σύμπαν που δημιουργείται σελίδα τη σελίδα, πρόταση την πρόταση, λέξη τη λέξη.

Μέρες τώρα αυτό το σύμπαν χτίζεται γύρω μου και σαν αμμοχωσιά με τραβάει να με καταπιεί, όπως κατάπιε η άλλη η αμμοχωσιά του βιβλίου ολόκληρη Αθανασία, μα ενώ από εκείνη πήρε τη ζωή, εμένα μου δίνει.

Κι αν δε μου δίνει ζωή ακριβώς, μου δίνει κάτι άλλο που δύσκολα μπορώ να περιγράψω, αλλά το νιώθω να γιγαντώνεται μέσα μου και να με συνεπαίρνει.

Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό το μαγικό, αλλά να που γίνεται!

Ένα βιβλίο που σχεδόν φοβόμουν κάποτε να διαβάσω, να με φέρνει προ τετελεσμένου, να μου επιβάλλεται σχεδόν, να μου λέει, τώρα είναι η ώρα και να με καθηλώνει από τις πρώτες του σελίδες ακόμα, βάζοντάς μου ταυτόχρονα και μια δοκιμασία στην αρχή, για να βεβαιωθεί τάχα πως είμαι άξια αναγνώστρια για κείνο. 

Μια  καταιγίδα ξεσπάει, μια θύελλα ασύλληπτη σε μέγεθος και καταλαβαίνεις εξαρχής  πως δε θα βγει σε καλό τούτη η μανία της φύσης, σε τρώει η γνώση πως θα γίνει κάτι κακό, το χειρότερο που μπορείς να φανταστείς, μα οι λέξεις που τη συνθέτουν, αστραπόβροντα και κεραυνοί οι ίδιες κρύβοντας όμως μέσα τους πολλά περισσότερα, ακόμα και μια παράξενη αθωότητα, σε έχουν τόσο πολύ μαγέψει που τη ζεις σε όλη της την ένταση. 
Βιώνεις όλη της την τραγωδία κι εκεί που λες δεν αντέχω άλλο και αποζητάς να πάρεις ανάσα, νιώθεις πάλι τον αέρα να στερεύει, καθώς σε ένα νεκροταφείο σε περιμένει μια δεύτερη δοκιμασία, που αν την αντέξεις κι αυτή, έχεις πια βρει τη δύναμη που χρειάζεται για να μπεις για τα καλά στο βιβλίο, όπως μπαίνεις και στη ζωή.

Γιατί το βιβλίο αυτό δε φέρνει παραπάνω από όσα φέρνει η ίδια η ζωή, από όσα μπορείς να αντέξεις καθώς λένε, κι άνθρωπος να μην αξιώνεται να μαθαίνει το πόσα μπορεί να αντέξει, λέω εγώ, μα τα φέρνει με μια αφηγηματική δεινότητα στην οποία παραδίδεσαι άνευ όρων κι όχι μόνο αντέχεις, μα τα αναμοχλεύεις κιόλας με κάθε ευκαιρία. 

Και μαθαίνεις, μαθαίνεις  διαρκώς για εκείνα που φαίνονται κι εκείνα που δε φαίνονται, αφού τόπος  τους είναι η πιο σκοτεινή γωνιά του νου και με δούρειο ίππο τα όνειρα παλεύουν να φωτιστούν και ίσως και να φωτίσουν!

Αν δεν σας το είπα ακόμα, το λέω τώρα απερίφραστα. 

Αφέθηκα, μαγεύτηκα, μα ίσως να έγινε κι αντίστροφα!

Το μόνο σίγουρο είναι πως άνοιξε για μένα ένα μεγάλο κεφάλαιο που δε θέλω να ολοκληρωθεί ποτέ, να μείνει αέναα ανοιχτό να μαγεύομαι στον αιώνα τον άπαντα, να θαυμάζω και να ζηλεύω ταυτόχρονα λιγάκι αυτό το εξαίσιο χάρισμα της αφήγησης, κι αυτό το κεφάλαιο δε θα μπορούσε να έχει παρά ένα όνομα: Ζυράννα Ζατέλη!

Μπορεί να μίλησα για δυο μόνο δοκιμασίες, αλλά τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα όλο δοκιμασίες είναι το βιβλίο, λαβώνεσαι και προχωράς, μην μπορώντας, μη θέλοντας να σταματήσεις και γιατρεύεσαι, μόνο και μόνο για να ξαναλαβωθείς.
Και δεν μπορώ να μη φέρνω στο νου μου τα λόγια της: "Αν δε στοιχειώσεις άνθρωπο, βιβλίο δε στεριώνει", πασχίζοντας να ξεδιαλύνω μέσα μου, τάχα αναφέρεται σε κάποιον ήρωα συγκεκριμένα, σε όλους, ή μήπως στον αναγνώστη τον ίδιο;

Με το μυθιστόρημα "Ο θάνατος ήρθε  τελευταίος" που κυκλοφόρησε το  2001 από τις εκδόσεις Καστανιώτη η Ζυράννα Ζατέλη ξεκίνησε την τριλογία "Με το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους" που ακόμα δεν ολοκληρώθηκε.
Το 2009 κυκλοφόρησε το δεύτερο μυθιστόρημα "Το πάθος χιλιάδες φορές" και αναμένεται το τρίτο "Ορατή σαν αόρατη" που θα κυκλοφορήσει το 2018.