Πέμπτη 11 Αυγούστου 2016

Trivia με παιχνιδιάρικη διάθεση


Τα καλοκαίρια κρύβουν μέσα τους κάτι παιχνιδιάρικο που μας κλείνει συνεχώς το μάτι.
Το μάτι μας έκλεισε και η Διονυσία από το blog "To love life for what it is" και μας καλεί να σκεφτούμε και να ομολογήσουμε πράματα και θάματα από παλιά. Εκείνα τα μικροπράγματα δηλαδή που συνηθίζουμε να ξεχνάμε και δε πολυσκεφτόμαστε.
Μας έβαλε σα να λέμε δουλειά και τη δική της "εργασία", μπορείτε να τη δείτε εδώ
Μερικά δικά μου άλλωστε τα θυμήθηκα διαβάζοντας κάποια δικά της!

Της Διονυσίας της ήρθε η ιδέα όταν πέρασε δίπλα από ένα δέντρο κι άκουσε τα τζιτζίκια που της θύμισαν κάτι ιδιαίτερο από την παιδική της ηλικία.
Εγώ πέρασα δίπλα από ένα δέντρο όπου δυο γάτες το είχαν ρίξει στον ύπνο!
Τι σημάδια μου στέλνει το σύμπαν δεν ξέρω, αλλά ίσως πάλι να στέλνει την εικόνα στη Διονυσία, που αγαπά πολύ τις γάτες.
Φεύγω από το γατόδεντρο που ροχαλίζει και αρχίζω το σκάλισμα στα παλιά!


1. Στην τελευταία τάξη του δημοτικού μπήκαν στη ζωή μου δυο πράγματα πολύ σημαντικά!
Μια γραφομηχανή και μια φωτογραφική μηχανή!
Η γραφομηχανή ήταν μια πορτοκαλί Olympia και η φωτογραφική μια πανάλαφρη Agfa που ακόμα και τότε μου δημιουργούσε την αίσθηση πως είναι ψεύτικη.
Δεν ήταν φυσικά. Οι φωτογραφίες είναι αδιάψευστοι μάρτυρες! 

2. Μια τρέλα με τις πεταλούδες την είχα από μικρή!
Όταν κάπου διάβασα πως μπορούμε να τις αιχμαλωτίσουμε και να τις θανατώσουμε με οινόπνευμα για να τις κρατήσουμε, χωρίς σκέψη βιάστηκα να το κάνω...το έκανα σε δυο-τρεις, μα ένιωθα τόσο άσχημα μετά που δεν το ξανάκανα ποτέ!
Τελικά η ομορφιά της πεταλούδας κρύβεται στο πέταγμά της!

3. Φοβάμαι, τι φοβάμαι, τρέμω τις ιατρικές βελόνες!
Κάθε φορά που έπρεπε να κάνω εμβόλιο, εξετάσεις, ή ενέσεις, αρρώσταινα και αρρωσταίνω από φόβο! Από τις χειρότερες παιδικές μου αναμνήσεις να με κυνηγάνε για να μου κάνουν ένεση!

4. Έγινα 3 φορές παρανυφάκι. Τη μια ήμουν τόσο μικρή, που δε θα τη θυμόμουν καν, αν δεν ήταν οι φωτογραφίες να μου τη θυμίζουν!

5. Ανάμεσα στις αγαπημένες μου παιδικές αναμνήσεις, είναι η γιαγιά μου να μας λέει παραμύθια και να μας διηγείται ιστορίες και μύθους. Κάπου στο δημοτικό, λίγο πριν πεθάνει η γιαγιά, σκέφτηκα να τα καταγράψω κι έκανα πράγματι την αρχή, αλλά όταν πέθανε έμειναν όλα στη μέση, ή μάλλον στην αρχή.

6. Όταν ήμουν μικρή, είχα μια απόλυτη λιχουδιά σε απόσταση αναπνοής από το μπαλκόνι μου. Μια τεράστια σκαμνιά, μουριά δηλαδή, που απλά άπλωνα το χέρι μου κι έκοβα, έκοβα κι έτρωγα μέχρι σκασμού, χωρίς ποτέ να τα πλένω, όπως με είχαν συμβουλέψει! 

7. Επίσης είχα ανακαλύψει πως η καλύτερη συκιά της περιοχής, ναι, τις είχα δοκιμάσει όλες, ήταν της θείας μου και την τιμούσα ιδιαίτερα με τις συχνές μου επισκέψεις.

8. Θυμάμαι ακριβώς που ήμουν και τι έκανα, όταν συνειδητοποίησα για πρώτη φορά την έννοια του χρόνου και πραγματικά συγκλονίστηκα!

9. Τη μέρα που έδινα για proficiency, ξύπνησα το πρωί χάλια από μια γερή γαστρεντερίτιδα.

10. Τη μέρα που έδινα για δίπλωμα οδήγησης ξύπνησα με πυρετό. Η μόνη μου έγνοια να καταφέρω να επιζήσω, κι αυτό μάλλον λειτούργησε θετικά, αφού αυτή η έγνοια μου στέρησε το άγχος της εξέτασης και τα έκανα όλα σωστά!

11. Μικρή αλληλογραφούσα με πολλά παιδιά από διαφορετικά μέρη του κόσμου.

12. Μαζεύω μανιωδώς κοχύλια, και μπορεί να ξεχαστώ τελείως ψάχνοντας. 
Αυτό το έκανα μικρή, το συνεχίζω και μεγάλη!

13. Μέρες Αυγούστου και οι Περσείδες είναι εδώ για να εκπληρώσουν τις ευχές μας. Αν είστε έξω το βράδυ, κοιτάξτε τον ουρανό και κάντε μια ευχή στα πεφταστέρια που σίγουρα θα δείτε! 
Δεν μπορώ όμως, να μη θυμηθώ εκείνον τον Αύγουστο του '93, και το απίστευτο θέαμα που παρακολουθήσαμε από τον Μακρύ Γιαλό στην Κεφαλλονιά. 
Δεν προλαβαίναμε να κάνουμε ευχές! 

14. Κάποτε έπεσα από μεγάλο ύψος στο χωριό που κάναμε διακοπές και δεν έπαθα τίποτα, πέρα από αμυχές. Εν τω μεταξύ, προσγειώθηκα στα δυο μου πόδια, σα γάτα. Ήμουν μικρή και είναι ολόκληρη ιστορία το πέσιμο.
Από τότε όμως ένα "κουσούρι" το έχω και το κουσούρι έχει κι όνομα! Ακροφοβία το λένε! 

15. Γάτα με έλεγε ο πατέρας μου, για τη μεγάλη μου αδυναμία στα ψάρια.

Έφτασα στα 15 και σταματάω!
Ασήμαντα, ή σημαντικά, όπως το δει κανείς, αυτά ήταν όσα θυμήθηκα πρώτα!
Εσείς τι θυμηθήκατε;

21 σχόλια:

  1. Καλημέρα Μαράκι μου
    Σε πολλά μου θύμισες τον εαυτό μου
    Πολλά ή λίγα σημαντικά ή ασήμαντα
    έχουν χαραχτεί βαθιά
    Ένα που στα γρήγορα θα σου περιγράψω
    είναι πως έπεσα από τρία μέτρα ύψος
    έχασα τις αισθήσεις μου αλλά εμένα
    εκείνο που με πείραξα όταν συνήρθα
    είναι το κόκκινο με ρίγες φορεματάκι
    που φορούσα που είχε πνιγεί στο αίμα και
    καμία υποψία από λευκές ρίγες δεν φαίνονταν
    Τότε έβαλα τα κλάματα γι αυτό το ωραίο φόρεμα
    κι όχι για το ανοιχτό μου κεφάλι!!!

    Σε φιλώ πολύ ♥♥♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελένη μου, εσύ χτύπησες στο κεφάλι κι από μόνο του αυτό είναι πιο τρομακτικό!
      Εμένα το ένα πέσιμο, αυτό που αναφέρω, ήταν από σπρώξιμο...ακολούθησε άλλο ένα εκείνο το καλοκαίρι από δικό μου φταίξιμο, αλλά και σε κείνο δεν έπαθα τίποτα άλλο από γρατζουνίσματα...
      Πάντως το φόρεμα πρέπει να ήταν στα αλήθεια πολύ όμορφο για να κλαις γι' αυτό και όχι για το κεφάλι σου!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  2. Βρε συ πόσα κοινά.
    Κι εγώ αλληλογραφούσα με παιδιά απ΄όλον τον κόσμο μικρή. Ήταν μόδα μάλλον ;-)
    Επίσης τα καλοκαίρια μου ήταν στενά συνδεδεμένα με τη συκιά μου ( καλά είχαμε κι άλλη , αλλά η μία, η μαυροσυκιά δεσπόζει σε όλες τις παιδικές μου καλοκαιρινές αναμνήσεις!)
    Η μουριά μας ήταν και μένα σχεδόν κοντά στο μπαλκόνι μου (αυτό το οποίο είναι μπροστά μου και τώρα... το ίδιο πάντα -η μουριά έφυγε μόνο) αλλά τα μούρα δεν τα συμπαθούσα ...γιατί λέρωναν άσχημα!
    Είμαι κι εγώ μανιώδης συλλέκτρια κοχυλιών( και στιγμών!) από μικρούλα ως σήμερα.
    Τέλος κι εγώ έπεσα από ύψος (από την πιο ψηλή σκάλα) χωρίς να πάθω ούτε γρατζουνιά
    (η μόνη μου έγνοια ήταν μήπως φάνηκε το βρακί μου ☺ αχαχα!)

    Αχ Μαρία μου ...μνήμες καλοκαιριού μου ξύπνησες!
    Είχα γράψει κι ένα ποίημα σχετικό πέρυσι το καλοκαίρι που ανέφερα πχ τη συκιά... δεν θυμάμαι άλλα.
    Πάω να το θυμηθώ και να το ανασύρω ☺
    Να'σαι καλά! αχαχα!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχα! Γελάω με το βρακί, όχι με το πέσιμο φυσικά!
      Τι στο καλό πέφταμε έτσι?..και καλά στο πέσιμο που αναφέρω πάνω με έσπρωξε άλλος, αλλά στο επόμενο μετά από λίγες μέρες δε χρειάστηκα βοήθεια!
      Εκείνο το καλοκαίρι, η μάνα μου όλο λαμπάδες άναβε! χαχα!
      Τι ώριμα παιδιά ήμασταν...ωριμάζαμε και πέφταμε!
      Κι εμάς η μουριά κόπηκε αργότερα, και επειδή λέρωνε, αλλά κι επειδή ήταν κοντά στο σπίτι και υπήρχε κάποιο θέμα με τις ρίζες και τα θεμέλια.
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  3. Μαρία μου, τις πεταλούδες πάντα τις φανταζόμουν να είναι ελεύθερες οπότε και δεν ήθελα καν να τις πλησιάζω ή να με πλησιάζουν.
    Δεν τις φοβάμαι τις ιατρικε΄ς βελόνες, αντθέτως είτε κάνω εμβόλιο είτε δώσω αίμα, θέλω να βλέπω καθαρά να μπάινει η βελόνα στο δέρμα μου. Παραξενιά;
    Την ημέρα που έδινα για τα πτυχια της Πληροφορικής (3 ενόυητες μαζεμένς) ήμουν άρρωστη με εμετούς, άφωνη διότι είχε κλείσει τελείως η φωνή, συνεννοούμουνα με κινήσεις με τα χέρια ή έγραφα, ήμουν με πυρετό και προσφάτως χωρισμένη... είχα και τον χρόνο που έτρεχε στον υπολογιστή για τις εξετάσεςι και δεν τα κατάφερα, όσο κι αν έδειξαν κατανόηση οι καθηγητες. Ξανά προσπάθησα βέβαια πάλι μετά από καιρό. Αλλά η μέρα εκείνη ήταν βασανιστήριο!
    Θυμάμαι, μια μερα πριν χρόνια ήμουν έξω, έβρεχε μανιωδώς, και όπςω ήμουν στο πεζοδρόμιο, πέρασε από δίπλα μου μια αστραπή που από τον φόβο του ξαφνικού έπεσα κάτω, σηκώθηκα και συνέχισα να περπατάω σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
    Κι Εγώ αλληλογραφούσα με παιδιά αλλά εντός Ελλάδας και Κύπρο! Ωραίες εποχές! Ακόμα έχω τα γράμματα!
    Σημαντικά πράγματα για σένα γιατί σε έμαθα λίγο περισσότερο.
    Να είσαι καλά!
    Καλό υπόλοιπο Καλοκαιριού!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ δεν κοιτάω ποτέ! Και κάποτε που είχα πάει με το γιο μου για εξετάσεις, έγινε το κακό!
      Περνάω πρώτη, μου παίρνουν αίμα, μου βάζουν βαμβάκι και μου λένε κράτα και συνεχίζουν με το γιο μου. Κλασικά κοιτάω όπου να είναι εκτός από το χέρι κι ας μην είχε πια τη βελόνα.
      Μόλις τελειώνει κι αυτός με πλησιάζει και ακούω μια φωνή...ΜΑΜΑΑΑΑ...κοιτάζω και τι να δω...κρατούσα αλλού για αλλού και το αίμα έτρεχε ποτάμι..στα ρούχα μου, στο χέρι μου στο πάτωμα..μόλις είδα το αίμα, έσβησα! Έτρεχαν να με μαζέψουν..άσε...ευτυχώς που το παιδί δεν ήταν μικρό να του μείνουν και τραύματα!
      Δεν είναι απαίσιο να αρρωσταίνεις όταν δεν πρέπει να αρρωστήσεις?...Αυτές τις δυο φορές μου έτυχε και τις θυμάμαι καλά, οπότε καταλαβαίνω πως ένιωθες..
      Καλά με την αστραπή έμεινα! Αυτή κι αν ήταν εμπειρία που δε θες να ζήσεις!
      Κι εσύ να είσαι καλά και χρόνια πολλά για τη γιορτή σου!
      Θα περάσω φυσικά να σου αφήσω και τις ευχές μου!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  4. Τι ωραίο δρώμενο!
    Μάθαμε κάποια πράγματα για σένα και σε μερικά ταυτίζομαι.
    Και γω μάζευα κοχύλια, βαλσάμωνα πεταλούδες (μια - δυο φορές και γω) και φυσικά αλληλογραφούσα με κάποια παιδιά από το εξωτερικό.
    Αναρωτιέμαι κάποιες φορές τι να κάνουν άραγε, αλλά δυστυχώς δεν έχω κρατήσει κάποιο από τα γράμματα ώστε να τους ψάξω ξανά.
    Καλημέρα Μαρία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχω κρατήσει κάποια γράμματα, όσα σώθηκαν δηλαδή μετά από τόσα χρόνια και η αλήθεια είναι πως σκέφτηκα κάποιες φορές να ψάξω να τους βρω, αλλά ποτέ δεν το έκανα...από φόβο ίσως!
      Δεν ξέρω αν είναι καλά και δε θα ήθελα να μάθω κάτι άσχημο ας πούμε!
      Δεν ξέρω!
      Μαρία μου χρόνια πολλά από δω προς το παρόν και θα περάσω να στα πω και αλλού!

      Διαγραφή
  5. Λοιπόν, πολύ μου άρεσε η φωτογραφία σου με το ... γατόδεντρο που ροχαλίζει (και τι πλάκα που έχει το όνομα που τού 'δωσες! Και σουρεάλ σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων!)! Η Διονυσία πολύ εκτίμησε τη χειρονομία σου να μεσολαβήσεις και να στείλεις και σε εκείνη την εικόνα που σου έδωσε το σύμπαν και σε ευχαριστεί θερμά! ;-)
    Χάρηκα που έπαιξες τελικά κι εσύ και μοιράστηκες μικρά κομμάτια του εαυτού σου.Τα όσα διάβασα στην ανάρτησή σου μου θύμισαν κι άλλα δικά μου "μικρά", όπως το ότι είχα πάρει κι εγώ ως δώρο, στο τέλος του δημοτικού, μια γραφομηχανή (!) και ότι ο παππούς μου μού έφερνε τρία τρία κάτι πολύ όμορφα λεπτά βιβλιαράκια με παραμύθια, τυλιγμένα σε χαρτί, όταν ήμουν πολύ μικρούλα. Επίσης, ότι είχα ξεκινήσει (στο δημοτικό) να γράφω μυθιστόρημα που μάλιστα το εικονογραφούσα κιόλας ...Και είχα προχωρήσει πολύ στη...συγγραφή, μέχρι που βαρέθηκα και τα πέταξα όλα! :-p
    Μου έμεινε,όμως,μια απορία από τα trivia σου που διάβασα: τι εννοείς, όταν γράφεις "συνειδητοποίησα την έννοια του χρόνου";
    Καλό υπόλοιπο παιχνιδιάρικο καλοκαίρι! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το γατόδεντρο ήταν στη "Χώρα" των Θαυμάτων, κυριολεκτικά!...στη Χώρα της Αστυπάλαιας το φωτογράφισα!
      Και το ωραίο είναι πως μετά την ανάρτηση θυμήθηκα πόσα ακόμα...και φυσικά διαβάζοντας τώρα εσένα θυμήθηκα τα παραμύθια που μου έφερνε μια μεγαλύτερη ξαδέρφη μου κάθε φορά που έρχονταν σπίτι κι έρχονταν πολύ συχνά...και ότι είχα ξεκινήσει κι εγώ μια ιστορία εικονογραφημένη..και θυμήθηκα και τις νερομπογιές που όταν τις ανακάλυψα, έγινε της νερομπογιάς κυριολεκτικά...χαχα!

      Όσο για την απορία σου...δεν εννοώ φυσικά κάτι σημαντικό!
      Απλά όταν είμαστε πολύ μικροί ο χρόνος είναι αρκετά αφηρημένη έννοια που δεν την πολυκαταλαβαίνουμε! Κάποια στιγμή άρχισα να κατανοώ όπως όλα τα παιδιά καλύτερα το χρόνο, αλλά το θυμάμαι, γιατί μου προκάλεσε πολλά συναισθήματα...κι έτσι έμεινε στη μνήμη μου εκείνη η στιγμή!
      Καλό ξημέρωμα!

      Διαγραφή
  6. Σαν πολλές φορές να αναφέρθηκε ο όρος "γάτα" εδώ μέσα και ίσως κάποιος παρεξηγηθεί!
    :-p
    Τί όμορφη βουτιά (βλέπεις-δε λέω πτώση!) στο παρελθόν ήταν αυτή? Μου άρεσε πολύυυυυυ το flashback σου!
    Συμπέρασμα: Όταν δίνεις εξετάσεις, να σε προσέχουμε πολύ τις προηγούμενες ώρες για παν ενδεχόμενο!
    ;-)
    ΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά, κορίτσι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λες να έχουμε άλλα και να έρθει με καμιά ανάρτηση να μου τα ψάλλει?...χαχα!
      Καλύτερες οι βουτιές απ' τις πτώσεις...σαν ειδικός στις πτώσεις μιλάω, μη νομίζεις!
      Μου άρεσε το συμπέρασμα, αν και ευτυχώς μόνο αυτές τις δυο φορές αρρώστησα σε εξετάσεις!
      Για να μην ξανααρρωστήσω πάντως, λέω να μην ξαναδώσω εξετάσεις πουθενά! χαχα!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  7. Μπορώ να πω οτι η παιχνιδιάρικη διαθεση σου Μαρία μου..μας εβαλε και εμας μεσα στο παιχνιδι σου..!!! κατα τα γραφομενα των αναμνησεων σου ησουν ενα καλο παιδι να πουμε ναι;
    Την φωτογραφία με τις γατουλες την λατρεψα..εχω και εγω μια ασπρουλα..χα..χα.. να περνας ομορφα φιλακιαααα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τώρα που το λες Ρούλα μου, πρόσεξα πως δεν ανέφερα κανένα κατόρθωμα από εκείνα που θα έδειχναν ξεκάθαρα πως ήμουν ταυτόχρονα και παλιόπαιδο!χαχα!
      Έχω και τέτοια κατορθώματα, ίσως άλλη φορά να βγουν στη φόρα κι εκείνα!
      Να χαίρεσαι την ασπρούλα σου! Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  8. Θα σταθώ στη μανία με τα κοχύλια!! κι εγώ μια από τα ίδια είμαι!! χα χα
    Και θα συμφωνήσω πως ναι: η ομορφιά της πεταλούδας κρύβεται στο πέταγμα της!!!
    Αααα είχα κι εγώ γραφομηχανή μικρή!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Όταν αποκτήσαμε την πρώτη μας εγκυκλοπαίδεια, την "Δομή", μας έκαναν δώρο μια γραφομηχανή. Νομίζω ήμουν τότε στην Γ΄δημοτικού και η γραφομηχανή εκείνη έμελλε να καθορίσει το μέλλον μου. Με είχε συνεπάρει!!! Την έχω ακόμη μα η κορδέλα της στέγνωσε. Όμως την έχω ακόμη και δεν θα ήθελα να την αποχωριστώ για κανένα λόγο.
    Σ' ευχαριστούμε και για το μοίρασμα και για αυτά που ταρακούνησες στο δικό μας κεφάλι. Σεισμός έγινε!!!
    Να είσαι πάντα καλά Μαράκι!!!

    Υ.Γ. "Η ομορφιά της πεταλούδας είναι στο πέταγμά της" (!!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τη δική μου γραφομηχανή την είχα δανείσει κάπου για να μάθουν, και μετά ξεχάστηκε και πάει χάθηκε για πάντα...
      Να είσαι καλά Ζωή μου!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  10. Τι ομορφο να θυμομαστε τα παλια. Ακομα και τα δυσκολα πια δεν εχουν την ιδια αισθηση. Εγω θυμηθηκα τον παπππου που μου εφερνε μικυ μαους και με πηγαινε στο Συνταγμα να δουμε τα περιστερια. Πτωση δεν ειχα αλλα ενα σκισιμο στο γονατο απο χαλασμενη τσουληθρα το εχω.... Πολλα φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Τι ομορφο να θυμομαστε τα παλια. Ακομα και τα δυσκολα πια δεν εχουν την ιδια αισθηση. Εγω θυμηθηκα τον παπππου που μου εφερνε μικυ μαους και με πηγαινε στο Συνταγμα να δουμε τα περιστερια. Πτωση δεν ειχα αλλα ενα σκισιμο στο γονατο απο χαλασμενη τσουληθρα το εχω.... Πολλα φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και τώρα μου θύμησες ένα άσχημο σκίσιμο στο πόδι από άγνωστο αντικείμενο στη θάλασσα, στη Μπούκα, κοντά στην Αμφιλοχία...πηγαίναμε κι εκεί παλιά..και μαζί με αυτό κι άλλες αναμνήσεις καλύτερες φυσικά από το σκίσιμο από εκείνα τα μπάνια...
      Να είσαι καλά!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή