Αγάπη απάτητη γη
Με μια κιμωλία αγκαλιά
ένα παλάτι ζωγράφισες, στα σύννεφα ψηλά
Τα ύψη με φοβίζουν
όταν τα πόδια μου δεν αγγίζουν στεριά
Μα είπες μη το σκέφτεσαι
Θα 'μαι και εγώ εκεί κοντά
Είναι η αγάπη
Απάτητη γη
Ο φόβος μπροστάρης
Αυτός οδηγεί
Άγγιξε τα φτερά του ουρανού
Μα το χέρι τράβηξε πρωτού
τα όνειρα σου γραπώσουν το νου
Μια ιδέα μόνο να έχεις, μέρος σεναρίου μην γίνεις βαρετού
Χρώματα η πόλη αλλάζει
Η βοήθεια της δύσης μας ξεπερνά
Η αγάπη ανάμεσα στα σύννεφα οργιάζει
Το κόκκινο αίμα του ορίζοντα έφερε πιο κοντά
Αγάπη απάτητη γη
Ονειροβατείς τη συνήθεια
Ζεις στη σιωπή
Τον ταυτόχρονο παλμό κάνεις αλήθεια
Και αυτή η αλήθεια κυριαρχεί
Η αναζήτηση του φωτός
Ένα μικρό κορίτσι στη μέση ενός συνηθισμένου καβγά στην πόλη. Έναν ακόμη από τους πολλούς. Φωνές! Από αυτόν και αυτήν. Θεέ μου, η ηρεμία δεν ήταν λέξη που γνώριζαν! Ο αγώνας πάντα ήταν για το ποιoς θα ακουστεί πιο δυνατά. Δεν είχε σημασία τι θα έλεγαν. Τα λόγια δεν ελέγχονται από το μυαλό, βγαίνουν μόνο για να πληγώσουν. Το κοριτσάκι στην μέση πάντα. Τι και αν ήταν εκεί! Πρέπει να γνωρίζει πως είναι η κατάσταση και η ζωή. Τι και αν ήταν παιδί, είναι άνθρωπος και πρέπει να είναι σε θέση να αντιμετωπίζει ότι έρχεται.
Η σκηνή κάθε φορά η ίδια, μόνο το κοριτσάκι αλλάζει, μεγαλώνει. Κάθε φορά προσπαθεί και αυτό να φωνάξει, να πάει η φωνή πιο πάνω. Για να δηλώσει παρόν, έτσι είναι το σωστό. Η φωνή δείχνει δύναμη. Η φωνή κάνει τους άλλους να σε προσέχουν. Μα γιατί δεν πιάνει εδώ;
Εδώ χάνεται όλη η δύναμη που νομίζεις ότι έχεις. Πάλι το κοριτσάκι χάνει! Τώρα η αλήθεια πρέπει να λέγεται ήσυχα και σιωπηλά. Πάμε πάλι από την αρχή. Το κοριτσάκι εγκλωβίζεται σε έναν κόσμο που δεν πρέπει να λέει πολλά, μόνο να ακούει, μόνο να επικροτεί το τι λένε οι άλλοι. Να παραμένει δίπλα στις εξελίξεις, όχι μέσα.
Αυτός φεύγει. Όχι πως ήταν πραγματικά ποτέ εκεί. Το κοριτσάκι πλέον πήρε την θέση του στους καβγάδες. Γιατί εκείνη δεν έχει πλέον κάποιον να φωνάζει. Γιατί το κοριτσάκι δεν είχε μάθει άλλο τρόπο έκφρασης και επικοινωνίας, μόνο φουρτούνα και ντεσιμπέλ. Είχε πιστέψει ότι θα ήταν πάντα έτσι. Ότι θα ήταν όλοι οι άντρες σαν εκείνον, άφαντοι παρόντες. Ότι θα επαναλάμβανε το δικό τους λάθος, στην δική της ζωή. Είχε πιστέψει ότι μόνο η μοναξιά είναι εκείνος ο δρόμος που δεν θα έχει φωνές, φουρτούνες και πόνο.
Ώσπου, ο εξανθρωπισμός του παραμυθιού ήρθε και της χτύπησε την πόρτα. Ήρθε πολύ φυσικά. Χωρίς να το περιμένει. Χωρίς να το είχε ζητήσει. Δεν ήρθε μαγικά. Δεν υπήρχε άλογο, παλάτι. Κανένας ιππότης. Ήταν αληθινό, πραγματικό. Με τα καλά και τα όμορφα. Με τα στραβά και τα ανάποδα. Ήταν κάτι δικό της. Ο φόβος με την μορφή της αγάπης στο πρόσωπο του.
Πολλοί μπορεί να πουν ότι μοιάζει με εκείνον που έφυγε. Άλλοι ότι το κοριτσάκι είναι πολύ διαφορετικό από αυτόν που ήρθε. Αλλά μόνο εκείνη ξέρει την αλήθεια, λευκή σαν κιμωλία!
Οι φωνές σταμάτησαν. Ησυχία και γαλήνη επικρατεί στο κεφάλι της πλέον. Εκείνος την βοηθάει να τις αντιμετωπίζει. Και τις φωνές που συνεχίζουν να εισβάλλουν στην ζωή της. Της θυμίζει πάντα πόσο δυνατή είναι και δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα παραπάνω. Δεν έχει ανάγκη να φωνάξει για να το καταλάβουν!
Το φως στον ουρανό που έβλεπε τελικά δεν ήταν ψεύτικο. Υπήρχε. Το έβλεπε. Βάδιζε προς την κατεύθυνση εκείνη και ας της έλεγαν πως ήταν σε λάθος μονοπάτι. Το φως που σου δείχνει η ψυχή σου ποτέ δεν είναι και δεν πρέπει να είναι λάθος.
Η Katerina Tsikouraki τίμησε το παιχνίδι μας με δυο εξαιρετικές συμμετοχές.
Με μεγάλη μου χαρά σας τις παρουσιάζω και σας αφήνω να τις απολαύσετε!
Κατερίνα μου σε ευχαριστώ πάρα πολύ!
