Για μια κάρτα ανεργίας

Πριν πολύ καιρό, τα βήματά μου (βαριά κι ασήκωτα) με είχαν οδηγήσει στον ΟΑΕΔ.
Όποιος έχει φτάσει ως εκεί καταλαβαίνει πως δεν πρόκειται για περίπατο.
Ή μάλλον μπορεί να είναι και περίπατος, αλλά στα όρια της απελπισίας, στο χείλος του γκρεμού, στην κόψη της τρέλας, εκεί που φτάνεις να λες ας τα πάρει όλα το ποτάμι. Ποιο ποτάμι; Θα προτιμήσω τον Αχελώο που τον έχω και πρόχειρο. Δεν πιστεύω να σας πέρασε από το νου κανένα άλλο, πιο...χμ...ας το πούμε "θολό";
Καθόλου ευχάριστος λοιπόν ο συγκεκριμένος περίπατος!!
Εκείνη τη μέρα δεν είχα αυτοκίνητο και ο ΟΑΕΔ της πόλης μου για αδιευκρίνιστους και μάλλον σαδιστικούς λόγους μετακόμισε πριν χρόνια από το κέντρο της πόλης κάπου στην εθνική οδό.
Πληροφορήθηκα με δυσαρέσκεια πως συγκοινωνία δεν υπάρχει και δεν περνάνε από εκεί ούτε τα λεωφορεία που εξυπηρετούν τα γειτονικά χωριά.
Δε σας κρύβω πως μου πέρασε απ' το μυαλό η σκέψη πως το μέρος εκείνο ήταν κατά πάσα πιθανότατα και στοιχειωμένο. Έτσι αποκομμένο από τον πολιτισμό έρχονταν αβίαστα στη φαντασία μου σαν εκείνα τα σπούκι σπίτια στις ταινίες μυστηρίου που υψώνονται στη μέση του πουθενά, παγίδες θανάτου που προσμένουν το επόμενο θύμα τους.

Ετούτο το θύμα πάντως αποφάσισε πως εκείνα τα βαριά βήματα δε θα κατάφερναν ποτέ να το οδηγήσουν ως εκεί. 
Έχω περπατήσει κι έχω περπατήσει στη ζωή μου, αλλά το να περπατάω σε μια εθνική οδό καρμανιόλα δεν ήθελε μόνο αντοχές και κότσια, απαιτούσε να έχω ετοιμάσει τη διαθήκη μου και να διαθέτω άπειρο χρόνο.
Άνεργη ήσουν θα μου πείτε, είχες χρόνο. Χα! Ναι, καλά! Κι εγώ με την Πολυάννα είμαι, αλλά το παιχνίδι της χαράς σε αυτή την περίπτωση αρνούμαι να το παίξω!

Αφού προμηθεύτηκα από τον πρώην εργοδότη μου τα σχετικά έγγραφα κι έβγαλα όσες φωτοτυπίες χρειάζονταν συν κάτι παραπανίσιες για να καλύψω παν ενδεχόμενο, τσέκαρα και ξαναματατσέκαρα μην έχω ξεχάσει κάποιο έγγραφο κι έψαξα ακόμα και με μεγεθυντικό  φακό μην τυχόν λείπει καμιά τελεία από κάπου που θα άνοιγε μεγάαααλη παρένθεση στην Οδύσσειά μου, μπήκα σε ένα ταξί κι έδωσα σαν θανατοποινίτισσα τον προορισμό μου με τη σκέψη πως όλο και θα έβρισκα κάποιον με αυτοκίνητο εκεί (αν ήταν και γνωστός ακόμα καλύτερα) να επιστρέψω μετά στην πόλη.
Ο ταξιτζής με έπεισε πως δε θα με χρέωνε για όσο περίμενε αν ήθελα να με ξαναφέρει. 
Λάθος του που το πρότεινε και λάθος μου που το δέχτηκα, δυο λάθη δηλαδή, γιατί τελικά ο άνθρωπος περίμενε πάααρα πολύ και όσο με ταλαιπωρούσαν εντός του κτιρίου, δεν είχα μόνο τον πόνο μου, αλλά είχα και την έγνοια του!

Όταν μπήκα μέσα αναθάρρησα. Δεν είχε πολύ κόσμο. Ακολούθησα με αυτοπεποίθηση κι έξτρα χάρη που ούτε η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων δεν είχε, το δικό μου κουνέλι, που δεν ήταν άλλο από τις πινακίδες. Οδηγήθηκα με ύποπτη ευκολία σε ένα γκισέ όπου η υπάλληλος ζητούσε από το νεαρό θύμα μπροστά της τα ίδια χαρτιά που είχα φέρει κι εγώ.
Δεν ησύχασα. Εδώ μια φορά στο Πικαντίλι είχα ρωτήσει μέχρι και τις ράγες αν το τρένο που θα έπαιρνα ήταν το σωστό και θα τα άφηνα όλα στην τύχη τους στην Ελλάδα; Νο ουέι!!
Σκύβω και ρωτάω ευγενικά την υπάλληλο αν είμαι στο σωστό μέρος, εξηγώντας της φυσικά τι θέλω.
Ναι, μου απαντάει και συνεχίζει τη διαδικασία με το νεαρό. Χρονοβόρα διαδικασία που κάποια στιγμή έφτασε στο τέλος της με έναν τραγικό τρόπο!!
Σηκώνει το βλέμμα και ζητάει το τελευταίο χαρτί.
- Κάρτα ανεργίας.
Δυο ζευγάρια μάτια γίνονται σαν πιατάκια του καφέ και αλληλοκοιταζόμαστε με το νεαρό σαστισμένοι.
- Μα γι΄αυτό ήρθαμε λέω. Να καταθέσουμε χαρτιά για ανεργία.
- Ναι, μας εξηγεί ευγενικά εκείνη, αλλά πρέπει πρώτα να βγάλετε στο τάδε γκισέ την κάρτα.
Το χρονόμετρο αρχίζει να μετράει πάλι από την αρχή και ξαναμπαίνουμε στην ουρά στο τάδε γκισέ!
Εκεί ένας άλλος νεαρός διαπληκτίζεται με την τάδε υπάλληλο επειδή του έβγαλε κάρτα ανεργίας, όπως προστάζει το πρωτόκολλο που όλοι αγνοούμε, πλην των υπαλλήλων που υποθέτουν πως όλοι είμαστε γνώστες των πανάρχαιων κρυφών τους μυστικών, αλλά του είχε βγάλει λάθος κάρτα!
Σας αφήνω λίγα δευτερόλεπτα να αναρωτηθείτε πόσες κάρτες υπάρχουν.

Δυο είναι η σωστή απάντηση και όποιος τη βρήκε κερδίζει τη συμπόνοια όλων μας, επειδή προφανώς πέρασε τον ίδιο Γολγοθά!
Μία που αποκτάς χωρίς εργοδότη ως μακροχρόνια άνεργος φαντάζομαι και μία από απόλυση.
Εκεί λοιπόν έπρεπε να πεις το συνθηματικό "κάρτα ανεργίας από απόλυση", γιατί αν το έλεγες μισό όπως κάθε λογικός άνθρωπος σε τούτο τον πλανήτη, κανείς δε θα ζητούσε διευκρινήσεις. 
Εννοείται λέμε πως τα ξέρεις όλα αστοιχείωτε άνεργε!!
Έτσι κληρονόμησε ο νεαρός μια άχρηστη κάρτα που όχι μόνο δεν του έδινε δυνατότητα να καταθέσει για ανεργία, αλλά η υπάλληλος βαριόταν και να την αλλάξει, γιατί είχε...διαδικασία!
Άρχισε να τον μαλώνει κιόλας που δεν της είπε ακριβώς τι ζητούσε...λες και ήξερε ο έρμος.
Δεν κρατήθηκα άλλο...
- Συγνώμη της λέω, αλλά κι εγώ σκέτη κάρτα ανεργίας θα ζητούσα, επειδή δεν ξέρω πως υπάρχουν πολλές. Εσείς που το γνωρίζετε δε θα έπρεπε να μας ρωτάτε;
Κάπου εκεί κατάλαβε το σφάλμα της κι έγινε μεγαλόψυχη. Πέρνα από εβδομάδα λέει στο νεαρό να την αλλάξουμε.
Τζιζας Κράιστ!!! Πέρνα από εβδομάδα, λέει σε άνεργο που θα περάσει το Σαββατοκύριακο να σκέφτεται πως στην οργή θα ξαναπάει στου διαόλου τον τόπο χωρίς να πληρώσει ταξί, ή να βάλει βενζίνη και που εδώ ο χρόνος είναι χρήμα με όλη τη σημασία της έκφρασης!!!
Χάνονται μέρες πληρωμής δηλαδή αν αργήσεις να κάνεις χαρτιά!
Τελικά η τάδε υπάλληλος φόρτωσε το νεαρό με τη...διαδικασία στη δείνα υπάλληλο που μάλλον ήταν πιο πονόψυχη και σίγουρα πιο εργατική, έβγαλε την κάρτα του άλλου νεαρού και όταν έφτασε η σειρά μου αποφάσισε να κάνει διάλειμμα!
Ξεφόρτωσε κι εμένα με απίστευτη άνεση στον δίπλα υπάλληλο, ο οποίος ήδη εξυπηρετούσε άλλη απελπισμένη, οπότε το χρονόμετρο τα έπαιξε την προσπάθειά του να συντονιστεί με το αλλόκοτο!
Όταν έφτασε η σειρά μου το μετάνιωσα που δεν είχα προνοήσει να πάρω μαζί μου κολατσιό.
Θυμήθηκα την αποφράδα εκείνη μέρα πριν πολλά χρόνια που είχα τη φαεινή να πάω αξημέρωτα στο (κρατικό τότε μόνο) ΚΤΕΟ χωρίς καφέ με τη σιγουριά πως σε καμιά ώρα το πολύ θα έχω ξεμπερδέψει. Γιατί ποιος άλλος θα πήγαινε τόσο πρωί; Όπως αποδείχτηκε πάρα πολλοί και συνεχώς έρχονταν κι άλλοι!!
Και με τούτα και με εκείνα έφτασα να ρημαδοπίνω εκείνον τον πολυπόθητο καφέ αγκαλιά με την παράνοια, όταν οι άλλοι έτρωγαν μεσημεριανό!

Ο υπάλληλος που μου 'λαχε, δεν ξέρω αν ήταν υπάλληλος του μήνα, υπάλληλος της χρονιάς ή σούπερ σταρ υπάλληλος. Ξέρω όμως πως είχε πολλούς γνωστούς. Κάθε τρεις και λίγο κάποιος περνούσε από εκεί κι έτσι έμαθα πολλά νέα που δε με αφορούσαν καθόλου!
Και σήκωνε και το τηλέφωνο όταν χτυπούσε, που χτυπούσε συνέχεια το αναθεματισμένο. Λογικό θα μου πείτε, αλλά απολύτως εκνευριστικό θα σας απαντήσω!
Όσο η διαδικασία προχωρούσε, έδωσα τη σειρά μου (οικειοθελώς) σε μια έγκυο, μου την πήραν με το έτσι θέλω κάτι γνωστοί (του) και με άφησε και δυο τρεις φορές γιατί πήρε το μάτι του κάτι παλιόφιλους εκεί παραπέρα που είχε να δει από το στρατό.
Σκεφτόμουν πως ο ταξιτζής αν και απλήρωτος θα είχε φύγει πια, ή θα είχε αυτοκτονήσει κι εγώ θα αναγκαζόμουν να περπατήσω χιλιόμετρα μέσα στην (αλίμονο) ηλιόλουστη μέρα!
Με τα πολλά, και ήταν πάρα πολλά, απέκτησα την περιβόητη κάρτα και ετοιμάστηκα ψυχολογικά για την επόμενη διαδικασία. Το χρονόμετρο ξανασυντονίστηκε και μετρούσε πια αντίστροφα με μια αισιοδοξία που δεν ξέρω από που ακριβώς πήγαζε...
Και ω του θαύματος! Η υπάλληλος χωρίς διακοπές για διαλείμματα, τηλεφωνήματα κι επαφές τρίτου τύπου με εξυπηρέτησε σε λίγα μόλις λεπτά. 
 "Συγχαρητήρια για το χρόνο που κάνατε" της είπα συγκινημένη. Σπάσατε όλα τα ρεκόρ". 
Εκείνη με κοίταξε ξαφνιασμένη...Την άφησα να αναρωτιέται αν έπρεπε να καλέσει το Δαφνί να με μαζέψει κι έφυγα.
Όταν βγήκα ο ταξιτζής με περίμενε ακόμα. Η παρέα όμως είχε μεγαλώσει, μια και ήταν μαζί του άλλα δυο άτομα...τελικά δεν έπρεπε να ανησυχώ (και) γι΄αυτόν.
Δεν πήγε ολότελα χαμένη η αναμονή του.

(Τα έζησα όπως ακριβώς περιγράφονται κι επέζησα προφανώς για να τα καταγράψω).

ΥΓ. Μια και το φόντο μου για τη φωτογραφία της κάρτας ήταν το εξώφυλλο του "Frankenstein", ας κλείσω με μια πρόταση του βιβλίου που κατά τη γνώμη μου θα μπορούσε να είχε γραφτεί (και) για την ανεργία....
"...Η πρόβλεψή μου βγήκε σωστή κι έπεσα έξω σε μια και μόνη περίπτωση: πως για τη δυστυχία που προέβλεπα και φοβόμουν, δεν είχα φανταστεί ούτε το ένα εκατοστό από το σπαραγμό που επρόκειτο να περάσω...."

Mary Shelley