Οι φίλοι μου

Εμένα οι φίλοι μου δεν είναι μαύρα πουλιά.

Είναι μαύρα, άσπρα, ασπρόμαυρα σκυλιά.

Έχω φίλους και σε άλλα χρώματα, αλλά λένε πως δεν μπορώ να τα δω.

Τα χρώματα, όχι τα σκυλιά!

Μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας, διαπιστώνω πως οι σχέσεις μου μεγαλώνουν και ωριμάζουν κι αυτές.

Δεν είμαι πια το "κακομαθημένο" κουτάβι, που τα ήθελε όλα δικά του.

Είμαι ένας όμορφος, πανέξυπνος σκύλος που τα θέλει όλα δικά του (αλλά το κρύβει καλά).

Ακόμα θυμάμαι την πρώτη κατ' οίκον επίσκεψη που δέχτηκα από μεγαλύτερο φίλο, όταν ήμουν ακόμα μια σταλιά, και τι καλά φέρθηκα!

Όχι να το παινευτώ, αλλά το savoir vivre το παίζω στα δάχτυλα!

Αν δεν είχα γεννηθεί σκύλος, θα μπορούσα να είμαι ο Ζαμπούνης (μακριά από μας).

Κι εκείνη τη μέρα ήμουν ευγενέστατος μέχρι παρεξηγήσεως.

Όσο παίζαμε στον κήπο, όλα ήταν μια χαρά.

Τα θεματάκια μας ξεκίνησαν όταν μπήκαμε στο σπίτι και από τη στιγμή που είδα ένα μπολ με νερό να ξεφυτρώνει από το πουθενά δίπλα στο δικό μου, στο οποίο είχα πέσει εννοείται με τα μούτρα, όπως προστάζει και το savoir vivre που λέγαμε!

Κάνει να πιει εκείνος, αλλά σαν καλός οικοδεσπότης, έπρεπε νομίζω να δοκιμάσω πρώτος.

Αφήνω το δικό μου και πίνω από το δικό του.

Και τι έκανε εκείνος; Άρχισε να πίνει από το δικό μου.

Αφήνω το δικό του κι επιστρέφω στο δικό μου.

Έπινα γρήγορα, σχεδόν έσπασα όλα τα ρεκόρ, ελέγχοντας ταυτόχρονα με την άκρη του ματιού μου τους δικούς του (αργούς) χρόνους.

Τελικά αυτός ξεδίψασε γρήγορα και όταν απομακρύνθηκε, έχασα κάθε ενδιαφέρον για το νερό, για τα μπολ, για τη ζωή!

Έμεινα λίγο ακόμα, για να αποδείξω πως στα αλήθεια διψούσα όσο έδειχνα, και μετά παίρνοντας το πιο άνετο και φιλόξενο ύφος που είχα πρόχειρο, κατευθύνθηκα προς το κρεβάτι μου!

Ακολουθεί "Το σοκ", όταν διαπιστώνω πως η μικρή χρονοτριβή με το νερό μου στοίχισε το κρεβάτι μου, το οποίο ήταν πια κατειλημμένο!

Περιμένω λίγο να ξεφυτρώσει δίπλα του ένα δεύτερο, για να του κάνω λίγο ακόμα δύσκολη τη ζωή, αλλά δε γίνεται τίποτα.

Έτσι αποφασίζω να διεκδικήσω όσα μου ανήκουν (κρεβάτι, κουβέρτα κι ένα κόκαλο που είχα μέσα) με δημοκρατικές διαδικασίες. 

Στο τσακ σας λέω να έρθουμε στα πόδια.

Τότε σαν από μηχανής θεός η αγαπημένη μου, φέρνει δυο ολοκαίνουρια κόκαλα.

Δίνει το ένα σε εκείνον, ή έστω προσπαθεί.

Μα πρώτα σε εκείνον; αναρωτιέμαι, καθώς την κοιτάζω όλο απορία και σαν αστραπή ορμάω και το αρπάζω.

Εκείνη κάτι μου είπε, αλλά δεν έδωσα σημασία, γιατί βιαζόμουν να βουτήξω όλο χαρά στο δικό μου κρεβάτι με το δικό μου κόκαλο.

Όταν ξανασήκωσα τα μάτια περιχαρής που όλα πια ήταν όπως έπρεπε να είναι, βλέπω να ετοιμάζεται να του δώσει το άλλο κόκαλο.

Πετάγομαι πάνω, το αρπάζω και τρέχω να το κρύψω.

Μέχρι να καταλάβουν οι άλλοι τι έγινε, είχα ξαναγυρίσει στο κρεβάτι μου, είχα βολευτεί και σχεδόν θα χαμογελούσα, αν δεν έβλεπα τα βλέμματά τους.

Κάτι δεν είχα κάνει καλά. Μήπως δεν ήμουν αρκετά γρήγορος;

Μπορώ και γρηγορότερα γάβγισα, όταν την είδα να εμφανίζει άλλο ένα κόκαλο.

Και τότε έγινε αυτό που άλλος σκύλος να μη ζήσει.

Με φώναξε!!

Κι έτσι όπως είχα μισοσηκωθεί για να κάνω την κίνηση που όλοι θα θαύμαζαν, κάθισα πάλι κάτω κι αναρωτιόμουν τι έγινε.

Κάποτε βαρέθηκα να αναρωτιέμαι και σηκώθηκα σα να μην έτρεχε τίποτα.

Αλλά κάτι έτρεχε. Και με ταχύτητες ασύλληπτες!

Είχα δυο κόκαλα, τρία με το παλιό και κανενός την προσοχή.

Όλοι κανάκευαν τον άλλο.

Έτσι την επόμενη φορά που ο φίλος μου δοκίμασε το κρεβάτι μου τον άφησα. 

Κι έκανα τα στραβά μάτια όταν ήπιε κατά λάθος(;) από το δικό μου μπολ.

Και κάπως έτσι έμαθα πως ακόμα και τα κουτάβια παύουν να δείχνουν χαριτωμένα όταν τα θέλουν όλα δικά τους.

Κι από τότε προσποιούμαι πως δεν με πειράζει όταν κάποιος άλλος "κλέβει" την προσοχή και τα "δικά" μου.

Το σκέφτομαι όμως.

Το σκέφτομαι πολύ!!

Μπρίκι