Πες αναβάλλεται η γιορτή...

Υπάρχουν κάποιοι, που άνθρωποι δε θα γίνουν ποτέ!

Καμώνονται τους ανθρώπους, μα δεν είναι παρά ξερά κλαδιά στο δέντρο της ζωής.

Δεν ξέρω τι συμβόλαιο έχουν κάνει με τον διάβολο, (γιατί Θεό μέσα τους σίγουρα δεν έχουν), κι έτσι όπως είναι βολεμένοι στα ζεστά τους και στις ανέσεις τους, μακάριοι στην ασημαντότητά τους και ασήμαντοι στη μακαριότητά τους, νομίζουν πως ο διάβολος θα τους φέρνει πάντα πεσκέσι την καλή την τύχη.

Ενοχλούνται αυτοί οι "άνθρωποι". 

Ενοχλούνται που τους χαλάει την αισθητική ο φτωχός, ο άστεγος, ο πρόσφυγας...

Θέλουν μόνο να γιορτάσουν μια γιορτή που δεν ξέρουν ούτε το νόημά της!

...

Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί

κι αφού σκοτώνουν στ' όνομα μου

πες αναβάλλεται η γιορτή

πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.

Πες τους ο χρόνος πως τρελάθηκε

δε κάνει στάση Γολγοθά

πες ο παράξενος πως χάθηκε

κι έφυγε οριστικά

...

Δε σκέφτονται πως από ένα γύρισμα της μοίρας (ω, και κάνει τόσο αριστοτεχνικά γυρίσματα αυτή η μοίρα) μπορεί να βρεθούν κι αυτοί στην αντίπερα όχθη.

Πόσο εύκολο, είναι να χάσεις τη δουλειά σου, το σπίτι σου, την πατρίδα σου την ίδια;

Η κρίση μας έδειξε πως είναι εύκολο!

Κι όσο έρχεται η δήθεν ανάπτυξη γίνεται όλο κι ευκολότερο!

Άνθρωποι χάνουν καθημερινά τις δουλειές τους.

Οι νέοι τρέχουν απελπισμένοι να καλύψουν προγράμματα της συμφοράς, που ευνοούν μόνο τις μεγάλες επιχειρήσεις και το κράτος, κατεβάζοντας εικονικά τους δείκτες της ανεργίας.

Για μέλλον ούτε λόγος, αφού ακόμα και τα όνειρα ματαιώνονται.

Όποιος μπορεί, φεύγει από μια χώρα που δείχνει να σβήνει από το χάρτη.

Κι όταν φεύγει, τον αντιμετωπίζουν σαν τον Έλληνα "κλέφτη" που καταστρέφει την Ευρώπη.

Μα κι αν μείνει, τον αντιμετωπίζουν σαν τον Έλληνα "κλέφτη" που καταστρέφει την Ελλάδα και την Ευρώπη.

Οι αυτοκτονίες αυξάνονται.

Τα δράματα το ίδιο.

Και μια σφαίρα που έφυγε πριν 6 χρόνια έχει βάλει κι άλλους στόχους.

Κι όμως κάποιοι πιστεύουν πως όλα πάνε καλά.

Και πάνε. 

Για τους εαυτούς τους.

Και όχι, επειδή είναι εξυπνότεροι από τους άλλους, αλλά απλά, επειδή δεν τους έτυχε (ακόμα) το απρόβλεπτο.

Κι άντε να καταλάβουν μετά, πως είναι να χάνεις τη ζωή σου και να είσαι ζωντανός.

Ή να είσαι νεκρός, μα να παραμένεις ζωντανός.

Άντε να καταλάβουν πως είναι να ξεριζώνεσαι και να θαλασσοπνίγεσαι για να γλιτώσεις τη φρίκη του πολέμου.

...

Κάποτε σ' είδα στο πέρασμα του αιώνιου κόμβου,

στο καιρό του τρόμου και του αλλόκοτου φόβου,

να διπλώνεσαι, ν' ανησυχείς και να τρομάζεις

και πριν καλάρουν οι μέρες το σκασμό να βγάζεις.

Να μια απ' τα ίδια, ίδιοι δρόμοι, ίδιοι κύκλοι.

Γαβγίζουν οι άνθρωποι, σκιάζονται οι σκύλοι,

θρηνούν μανάδες, και πού να ξαποστάσεις

όταν στη μνήμη σου μακραίνουν οι αποστάσεις.

Έτσι σκηνοθετούν το σήμερα άκριτοι κοσμοκράτορες,

βαρέθηκα τα έγκυρα - είναι όλοι προβοκάτορες

που πιάνονται απ' τον φόβο σου και φτιάχνουν ιστορίες

κι ενάντια στους άπιστους στήνουν σταυροφορίες

από χορτασμένους με το ίδιο ήθος και παράστημα

που θα εξοντώνουν όσα τους μοιάζουν άσχημα.

Έτσι κι εγώ αφού σκιάζεσαι ξανά σε φτύνω.

Ψάχνω, λοιπόν, ό,τι φοβάσαι για να γίνω...

Γίνομαι τάφος αντάρτη στο Ιράκ και μοιρολόι στη Παλαιστίνη,

τυφλός στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη

πεινασμένος ιθαγενής στο Μεξικό,

χίλιες επεξηγήσεις για το φόβο σου στο λεξικό,

μοναχός στο Θιβέτ  κι aboriginal στην Αυστραλία,

τζαμί καμένο από φασίστες στην Ιταλία

εθελοντής γιατρός απ' την Αβάνα

και παιδί στην Τεχεράνη απ' ανύπαντρη μάνα

νεκρός κι άταφος δάσκαλος στη Σομαλία,

κυνηγημένος Τούρκος συγγραφέας στη Γαλλία,

εργάτης στα πετρέλαια στη Βενεζουέλα

και στο Μπέλφαστ μια ματωμένη φανέλα

Βραζιλιάνος με 8 σφαίρες στο κεφάλι στο Λονδίνο

- τι άλλο φοβάσαι, πες μου, και θα γίνω.

Εγώ που κάνω όνειρα κι έχω πολλά ωραία να χάσω

κάνω και την αρχή, δε γουστάρω να ησυχάσω.

Τι άλλο φοβάσαι, πες μου, και θα γίνω

κι ας έχω τόσα πολλά κι ωραία να χάσω.

Κι ούτε στιγμή μη ρωτάς τι θα απογίνω,

μου φτάνει που δε γουστάρω να ησυχάσω

(που είμαι εδώ και θέλω τη βολή σου να χαλάσω, πες μου, τι άλλο φοβάσαι)

Θα γίνω χρήστης που παλεύει για τη σωτηρία,

διψασμένος πρόσφυγας από τη Νιγηρία,

σαρίκι τυλιγμένο σε περήφανο κεφάλι

και μασάτι από αφρικάνικο ατσάλι. 

Σφαγμένο θηλυκό απ' τους γονείς του στην Κίνα

κι ορφανό σε φαβέλα που πεθαίνει απ' την πείνα. 

Τι άλλο φοβάσαι πες μου και θα γίνω...

Αλγερινός που ξημερώνεται σε γαλλικά λιμάνια

και μάτια που κοιτούν από πασαμοντάνια

Τούρκος αναλφάβητος που ζει στο Γκάζι

και μορφωμένος Αλβανός που σε τρομάζει

στο τοίχος της ντροπής stencil απ' τον Banksy

κι ο εφιάλτης σου πριν να χαράξει.

Πες μου, τι άλλο φοβάσαι και θα γίνω...

...

Αυτά είναι ψιλά γράμματα και τα διαβάζουν μόνο όσοι έχουν ακόμα ψυχή.

Οι άλλοι, απλά θα σηκώνουν τους ώμους, θα θυμώνουν και θα αγανακτούν που τα λαμπιόνια δεν άναψαν στην ώρα τους.

Δεν τους περνάει καν από το μυαλό πως αυτά για τα οποία παλεύουν, όσοι παλεύουν, είναι τα αυτονόητα.

Έτσι στέκονται απέναντί τους κι αντί να απλώσουν το χέρι να βοηθήσουν αν μπορούν, σπρώχνουν το πόδι και κλωτσάνε.

Αν μάλιστα μπορούσαν θα σήκωναν ωραία κι όμορφα το χαλί και θα έκρυβαν από κάτω τα "σκουπίδια" που τους ενοχλούν.

Αυτό άλλωστε κάνει πάντα η κοινωνία. 

Κρύβει όπως όπως, ό, τι μπορεί.

Έτσι, για να μη χαλάει η αισθητική.

Πάνω από όλα η αισθητική.

Πάνω από ανθρώπινες ζωές, πάνω από δικαιώματα, πάνω από όλα.

Ένα δύσμορφο, άσχημο, κακότεχνο άστρο η αισθητική τους στο δέντρο μιας κακόμοιρης, τάχα ατσαλάκωτης, κοινωνίας.

Δεν ξέρω αν αυτή η ανάρτηση μπορεί να γίνει ένας κρίκος στην "κοινωνική αλυσίδα" που ξεκίνησε η Πέτρα από το http://pistos-petra.blogspot.gr/2014/12/blog-post.html

Δυστυχώς ο χρόνος τελευταία μου πάει κόντρα.

Έχω χάσει πολλά, άλλα είχα κατά νου και άλλα μου βγαίνουν...από Δευτέρα που θα επιστρέψω στη βάση μου, ελπίζω να αλλάξουν όλα.

Να είστε καλά και να προσέχετε!

Είστε όλοι τόσο πολύτιμοι.