Φθινόπωρο στον παράδεισο

Λούρος

Ο αέρας φυσούσε από το πρωί στην πόλη και τα σύννεφα πύκνωναν στον ουρανό. Όσο απρόβλεπτος είναι ο καιρός όμως, άλλο τόσο είμαστε κι εμείς. Κόντρα στα σημάδια διακινδυνεύσαμε να διασχίσουμε τον Λούρο και να αποφύγουμε την οργανωμένη πλαζ (που πάντα αποφεύγουμε έτσι κι αλλιώς), αλλά και τις πιο ερημικές μεριές της πραγματικά τεράστιας παραλίας. Έτσι στρίψαμε δεξιά πολύ πριν φτάσουμε σε αυτή για να ακολουθήσουμε διαδρομές που χάνονταν σχεδόν στη μνήμη μας.

Ο δρόμος κακοτράχαλος και ζόρικος, το τοπίο "άγριο", γεμάτο ζωή.

Κάποια στιγμή είδαμε και άγρια άλογα να τρέχουν μακριά.

Λούρος

Τα πουλιά δεν μου έκαναν τη χάρη να ποζάρουν. Στον ήχο του αυτοκινήτου χάνονταν ξαφνικά στον ορίζοντα.

Λούρος

Λούρος

Λούρος

Κι αφήσαμε τον άγριο δρόμο και πήραμε τον άλλον. Εκείνον "του αλατιού" που προτιμούν όλοι όσοι ξέρουν, εάν βέβαια δεν έχει νερό. Ήταν στεγνός και ομαλός σαν άσφαλτος.

Λούρος

Ξαναβγήκαμε στον κανονικό δρόμο μετά από λίγο και περνώντας μικρές γέφυρες μια και όλα εκεί κάτω είναι νερό, φτάσαμε στις μικρές παραλίες του Λούρου.

Λούρος

Πέτρες χωρίζουν την μια παραλία από την άλλη.

Τα σύννεφα που μας κυνηγούσαν από το πρωί εδώ έδωσαν απλά άλλη διάσταση στο τοπίο, ενώ το αεράκι ήταν τελείως διακριτικό.

Λούρος

Οι αχτίδες του ήλιου έβρισκαν κρυφά μονοπάτια ανάμεσά τους για να ριχτούν στο Ιόνιο κάνοντας τη θάλασσα να λάμπει.

Λούρος

Όλα ήταν ιδανικά. Τα σύννεφα μας προστάτευαν από τον ήλιο και η αφόρητη ζέστη του καλοκαιριού μας φαίνονταν σαν κακό αστείο. Η θάλασσα καταπληκτική.

Λούρος

Όταν βρέθηκα στην αγκαλιά της έκλεισα τα μάτια μου για λίγο κι όταν τα άνοιξα αντίκρισα τον παράδεισο.

Πάνω μου τα σύννεφα καθόλου απειλητικά να με προστατεύουν λες και γύρω μου μόνο γαλάζιο.. Όλα στη σωστή τους θέση προσπαθούσαν να φτιάξουν μια κρυφή συνταγή ευτυχίας. 

Λούρος

Ξαφνικά μου δημιουργήθηκε η αίσθηση πως ήμουν σε έναν τεράστιο γαλάζιο βόλο. Ο ορίζοντας με τις ξεκάθαρες γραμμές του ενώνονταν με το θόλο του ουρανού και δημιουργούσαν μια συνέχεια που μας έκλεινε μέσα της αναπόσπαστο κομμάτι της.

Λούρος

Λούρος

Όταν ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από το βουνό για να βασιλέψει με την ησυχία του, πήραμε το δρόμο του γυρισμού.

Οι πρώτες ψιχάλες μιας βροχής που δεν έπεσε ποτέ μας συντρόφευαν για λίγο.

Λούρος

Την άλλη μέρα επιστρέψαμε στο ίδιο μέρος.

Σταματήσαμε στη "δική" μας παραλία, αλλά όταν κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο είδαμε πως δεν ήταν αυτή.

Λούρος

Λούρος

Δεν είχε σημασία μια και όλες είναι σχεδόν ίδιες και όλες "δικές" μας.

Αργότερα που κάναμε μια βόλτα είδαμε πως η άλλη ήταν τρεις παραλίες παρακάτω.

Τα σύννεφα απουσίαζαν. Παρέα μας αυτή τη φορά ο Αίολος. Και να μην έρχονταν εδώ που τα λέμε, δε θα τον παρεξηγούσαμε, ίσα ίσα, μια και μας δυσκόλεψε αρκετά.

Λούρος

Οι φωτογραφίες δεν μπορούν να αποτυπώσουν την ένταση του ανέμου, μια και τα κύματα παραμένουν μικρά...

Λούρος

Λούρος

Λούρος

Λούρος

Λούρος

Λίγο πριν πέσει ο ήλιος αποχαιρετίσαμε για άλλη μια φορά τον παράδεισο.

Λούρος