Το μαύρο σπίτι (Black House) - Stephen King

Ο Stephen King ήταν για χρόνια το πρώτο όνομα στις προτιμήσεις μου στη λογοτεχνία φαντασίας, που για να κυριολεκτήσω πρέπει να την πω "μαύρη φαντασία".

Γράφει θρίλερ γεμάτα μυστήριο που δεν μπορείς να τα αφήσεις από τα χέρια σου.

Αριστοτέχνης στο είδος του και πολυγραφότατος, μου χάρισε ώρες όλο αγωνία και ιστορίες που ακροβατούσαν ανάμεσα στον ωμό ρεαλισμό και την άκρατη φαντασία.  

Ιστορίες, που όλες οδηγούσαν σε τρομακτικά μονοπάτια.

Μονοπάτια που χαιρόσουν που δεν είσαι αναγκασμένος να συνεχίσεις να βαδίσεις και μετά το κλείσιμο του βιβλίου.

Γνήσιος παραμυθάς του τρόμου, γεμίζει τη μια σελίδα μετά την άλλη, χωρίς δυστυχώς να αποφεύγει τις πολλές περιγραφές, αλλά ίσως τελικά αυτό βοηθάει στο να μπαίνεις βαθιά μέσα στην ιστορία.

Στήνει τον κόσμο του με προσοχή και αφού τον ετοιμάσει φροντίζοντας και την παραμικρή  του λεπτομέρεια, τότε σε σπρώχνει δυνατά μέσα.

Μόνη σου επιλογή να διαβάζεις και να διαβάζεις, μέχρι να φτάσεις στο τέλος.

Δεν ξαποσταίνεις σε κανένα σημείο, δεν παίρνεις ανάσα.

Η ιστορία κορυφώνεται συνέχεια για να φτάσει σε ένα τέλος που ούτε καν φαντάζεσαι.

Τα βιβλία του είναι πάρα πολλά, αλλά πάρα πολλά!

Πατώντας στο όνομά του παραπάνω, θα μπείτε στο επίσημο σάιτ του.

Εκεί είναι γραμμένα τα πάντα.

Πολλά έχουν μεταφερθεί με μικρότερη, μεγαλύτερη, ή και τεράστια επιτυχία στον κινηματογράφο και την τηλεόραση.

Ποιος δε θυμάται το "Πράσινο μίλι" ή το "Μίζερι".

Αναφέρω αυτά γιατί με καθήλωσαν όταν τα είδα και τα θυμήθηκα αμέσως σε αυτό το γρήγορο και -ο Θεός να το κάνει- αφιέρωμα με αφορμή το "Μαύρο σπίτι".

Το "Μαύρο σπίτι" είναι η συνέχεια από το "Φυλακτό" που έγραψε μαζί με τον Peter Straub.

Και τα δυο είναι αρκετά καλά για το είδος τους.

Αν σας αρέσουν τα ταξίδια στην καρδιά του φόβου είμαι σίγουρη πως θα τα απολαύσετε.

Η σχέση μου μαζί του ήταν φανταστική (κυριολεκτικά). 

Στηρίζονταν καθαρά στην αγωνία και το φόβο και η πένα του με κρατούσε δέσμια του λόγου του.

Και κάπου εκεί διαβάζοντας την "Ονειροπαγίδα", τα δεσμά έσπασαν.

Με έναν τίτλο που σε έκανε να πιστεύεις ότι θα διαβάσεις Το αριστούργημα του είδους, ξαφνιαζόσουν δυσάρεστα όταν διαπίστωνες πως ήταν το πιο χαζό βιβλίο που θα μπορούσε να γράψει.

Το βιβλίο φυσικά έγινε ταινία, αλλά δεν μπήκα καν στον κόπο να την ψάξω.

Η "Ονειροπαγίδα" με έκανε να γυρίσω την πλάτη στον Κινγκ και να μη θέλω να ξαναδιαβάσω τίποτα δικό του.

Με τα χρόνια "τον συγχώρεσα" και η σχέση μας, ευτυχώς για μένα, αποκαταστάθηκε.

Ίσως να είναι το μοναδικό βιβλίο του που δε συνιστώ.

Και δεν μπορώ να συστήσω και το έπος του Μαύρου Πύργου, γιατί ποτέ δεν το διάβασα.

Κάτι με κρατάει από το να το πιάσω στα χέρια μου.

Δεν μετανιώνω όμως που έπεσε στα χέρια μου το "Ρόουζ Μάντερ".

"Όλα άρχισαν με μια σταγόνα αίμα στο σεντόνι. 

Μια μικρή ρωγμή στον κόσμο της οδύνης."

Η Ρόουζ κακοποιείται χρόνια από το σύζυγό της που είναι αστυνομικός.

Μια σταγόνα αίμα την ξυπνά από το λήθαργο και αποφασίζει να φύγει.

Κι όταν φεύγει βρίσκει έναν πίνακα σε ένα ενεχυροδανειστήριο που πρέπει να αποκτήσει μια και πιστεύει πως θα της αλλάξει τη ζωή...

Στις φωτογραφίες λίγα από τα βιβλία του...αν έψαχνα κι άλλο θα έβρισκα περισσότερα μια και αγόραζα σχεδόν ό, τι κυκλοφούσε.

Σίγουρα κάποια έχουν χαθεί για πάντα, αλλά τα υπόλοιπα βρίσκονται κάπου εδώ και ίσως θέλουν να ξαναδιαβαστούν.

Κρίμα που δεν έχασα ποτέ την "Ονειροπαγίδα".