Οι νεράιδες που είχαν ξεχάσει!!

Μια φορά κι έναν καιρό  σε ένα πανέμορφο ποτάμι χωμένο μέσα στο πράσινο ζούσε μια μικρή νεράιδα.Τα αρχαία πλατάνια, της χάριζαν τον ίσκιο τους τα μεσημέρια και το θρόισμα των φύλλων τους τη νανούριζαν τα βράδια.

Ήταν ολομόναχη και δε θυμόνταν καν πως είχε βρεθεί εκεί.

Σαν σε όνειρο είχε μια και μόνη ανάμνηση.

Πολλές νεράιδες, πανέμορφες όλες τους  να χορεύουν τη νύχτα κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι.

Άκουγε τα γέλια τους και τα τραγούδια τους και μύριζε την ευωδιά που σκορπούσαν γύρω τους.

Κρατούσε μέσα της σα θησαυρό αυτή την όμορφη ανάμνηση και κάθε φορά που  το φεγγάρι γέμιζε, κατέβαινε το ποτάμι μέχρι κάτω, εκεί που άρχιζαν τα πρώτα σπίτια και το ανέβαινε μέχρι πάνω, εκεί που γεννιόνταν ψηλά στο βουνό,  ψάχνοντας για την εικόνα που γέμιζε την καρδιά της και τη μνήμη της.

Κάθε φορά γύριζε απογοητευμένη πίσω.

Έτρωγε λίγο μέλι από την κερήθρα που της έφερναν οι μέλισσες μια στο τόσο, γιατί τη λυπόνταν που την έβλεπαν έτσι μοναχή της κι έπεφτε στην αγκαλιά των φύλλων να ονειρευτεί όσα δεν μπορούσε να βρει.

Ένα πρωί, ξύπνησε τρομαγμένη από ένα περίεργο κουβεντολόι.

Της φάνηκε παράξενο, γιατί στο συγκεκριμένο σημείο του ποταμιού δεν πλησίαζε ποτέ κανείς.

Άνοιξε τα μάτια της  και κρυμμένη πίσω από τις πυκνές φυλλωσιές, είδε μια παρέα κορίτσια να κάθονται στις πέτρες και να είναι λυπημένες.

Όλες φορούσαν γυαλιά για τον ήλιο, μια και δεν άντεχαν να τον αντικρύσουν κατάματα.

Συζητούσαν χαμηλόφωνα, λες και θα τις άκουγε κανείς στην ερημιά.

Της φάνηκε σα να έκλαιγαν κιόλας, αλλά δεν μπορούσε να είναι σίγουρη.

Έπρεπε να πλησιάσει κι άλλο, για να σιγουρευτεί.

Στην προσπάθειά της να πλησιάσει γλίστρησε κι έπεσε από τον πλάτανο.

Αναγκάστηκε να ανοίξει τα φτερά της και να πετάξει.
Τα κορίτσια ξεφώνησαν τρομαγμένα και σηκώθηκαν από τις πέτρες που θρηνούσαν αυτό, που δεν ήξεραν πως θρηνούσαν.

Παρόλο που δε γνωρίζονταν, μια περίεργη σύμπτωση τις είχε φέρει εκεί αυτό το πρωινό.

Δυσκολεύτηκαν μάλιστα να φτάσουν και κόντεψε πολλές φορές ακόμα και να τις παρασύρει το ρεύμα του ποταμού, αλλά έφτασαν τελικά, η καθεμιά μόνη της.

Συναντήθηκαν για πρώτη φορά μεταξύ τους εκεί στην όχθη του παράξενου ποταμού και άρχισαν να μιλάνε και να κλαίνε μαζί.

Όλες τους το βράδυ είχαν δει το ίδιο όνειρο.

Φορούσαν, λέει, αέρινα ρούχα και χόρευαν στο φεγγαρόφωτο.

Έπιναν το ζουμί από τα λουλούδια και ήταν απόλυτα και απέραντα ευτυχισμένες.

Εκεί που ζούσαν δεν ήταν ευτυχισμένες.

Όλα ήταν πάντα ίδια και ένας αριθμός από άχρηστα αντικείμενα τις έκανε να νιώθουν παγιδευμένες μέσα σε έναν κόσμο που οι αριθμοί είχαν μεγάλη σημασία, μεγαλύτερη ακόμα και από τις ψυχές.

Η μικρή νεράιδα αμέσως αναγνώρισε στα πρόσωπά τους τις αγαπημένες φιγούρες που έβλεπε στον ύπνο της κι ας ήταν ντυμένες περίεργα.

Εκείνες, βλέποντάς την, θυμήθηκαν πως δεν ήταν άνθρωποι.

Ήταν νεράιδες  και βρέθηκαν από λάθος στον κόσμο των ανθρώπων όταν ξεγελάστηκαν ένα βράδυ και κατέβηκαν προς το χωριό.

Εκεί συνάντησαν όμορφα παλικάρια που τους έταξαν τον ουρανό με τα άστρα, κι επειδή αγαπούσαν και τα άστρα και τον ουρανό τα ερωτεύτηκαν κι αυτά και ξέχασαν τι ήταν στην πραγματικότητα.

Νόμιζαν πως βρήκαν τη χαρά, αλλά είχαν πια καταλάβει πως η δική τους χαρά ήταν στην ελευθερία και μόνο στην ελευθερία.

Οι άνθρωποι δεν ήταν ελεύθεροι κι ούτε θα γίνονταν ποτέ.

Ακόμα κι ο έρωτας και η αγάπη δεν κατάφερνε να τους ελευθερώσει.

Πάντα θα ήταν σκλάβοι των αριθμών.

Όλα τα μετρούσαν, μετρούσαν τόσο πολύ, που είχαν φτάσει να λογαριάζουν ακόμα και την αγάπη, την ευτυχία, την πίστη και τη χαρά.

Η μεταμόρφωση δεν άργησε.

Τα ξεχασμένα φτερά αναδιπλώθηκαν και μετά άνοιξαν μεγαλόπρεπα σε όμορφους ώμους.

Η χαρά της μικρής νεράιδας ήταν απερίγραπτη!

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο  "Παίζοντας με τις λέξεις" που διοργανώνει η Φλώρα.

Μπορείτε να δείτε εδώ τους νικητές, αλλά και τις ιστορίες.

Συγχαρητήρια στις νικήτριες και μπράβο σε όλους όσους έλαβαν μέρος με τις ιστορίες τους!

Πιο κάτω είναι το βραβείο που πήραμε όλοι.

Φλώρα ευχαριστώ για το βραβείο, αλλά και για το παιχνίδι με τις λέξεις!!

Μου άρεσε και λέω να ξαναπάρω μέρος.

Ευχαριστώ πολύ και όσους με ψήφισαν.

Κι ένα βραβείο από την τρελά ευτυχισμένη Μαρία.

Κι επειδή έρχεται από έναν πολύ χαρούμενο άνθρωπο είμαι σίγουρη ότι θα μου πάει γούρι!!

Μαρία μου σε ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι τα καλύτερα!!!