Μια ευκαιρία

Το πλοίο γλιστράει στα νερά αφήνοντας πίσω του το παρελθόν.

Όσο απομακρύνεται, τόσο η απόσταση που μπαίνει ανάμεσα σε εκείνον και την Κλειώ μεγαλώνει.

Αν είναι δυνατόν δηλαδή να μεγαλώσει άλλο η απόσταση που είχε δημιουργηθεί ανάμεσά τους τον τελευταίο χρόνο.

Ο Μιχάλης ανάβει τσιγάρο κοιτάζοντας μπροστά. Ούτε μια ματιά δεν έριξε πίσω του από τη στιγμή που μπήκε στο καράβι.

Τις σκέψεις του διακόπτει ένας ξαφνικός παφλασμός. Δελφίνι σκέφτεται, μα ξέρει βαθιά μέσα του πως δεν είναι. 

Σκύβει να δει καλύτερα και χάνει την ισορροπία του.

Ο παφλασμός που κάνει το δικό του σώμα πέφτοντας στο νερό περνάει απαρατήρητος. Το πλοίο συνεχίζει την πορεία του.

Όλα μοιάζουν τόσο γαλήνια το πρωί.

Τίποτα δεν έχει αρχίσει ακόμα και ό, τι δεν έχει τελειώσει από χτες, μπορεί να περιμένει.

Ξεγελάει το εαυτό της που το παίζει ανέμελος, ενώ καθόλου δεν είναι, πως όλα μπορούν να περιμένουν κι αφήνει το κύμα που έρχεται αφρίζοντας να της βρέξει τα πόδια.

Ο ήλιος έχει αρχίσει να καίει και ξέρει πως πρέπει να επιστρέψει. Θα την ψάχνουν οι άλλοι.

Η Αθηνά ακόμα δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί πείστηκε να τους ακολουθήσει σε αυτό το ταξίδι.

Ίσως γιατί εδώ και καιρό ήθελε να φύγει. Να ξεφύγει από την καθημερινότητα έστω και για λίγες μέρες.

Τουλάχιστον έχει δικά της τα πρωινά και ο περίπατος στη θάλασσα την αναζωογονεί.

Σε λίγο θα μαζευτούν όλοι για το πρωινό και αργότερα θα γεμίσει κόσμο η παραλία.

Κι εκείνη θα αναρωτιέται για άλλη μια φορά, τι θέλει ανάμεσά τους.

Ξαφνικά μια κίνηση τραβάει την προσοχή της. Τα μάτια της γουρλώνουν καθώς συνειδητοποιεί τι είναι αυτό που βλέπει.

Χωρίς δεύτερη σκέψη βουτάει και κολυμπάει σαν τρελή.

Μια στιγμή μόνο χρειάζεται για να αλλάξει η ζωή.

Η γοργόνα εδώ κι αιώνες το γνωρίζει αυτό.

Και σήμερα είχε όρεξη για παιχνίδια. Ήθελε να αλλάξει τις ζωές του Μιχάλη και της Αθηνάς.

Να τους δώσει την ευκαιρία να γνωριστούν. Δεν ήταν μάγισσα, μα μπορούσε να κάνει μαγικά αν ήθελε.

Μπορούσε να κάνει τον Μιχάλη να πέσει από το πλοίο κοντά στην παραλία που έκανε τη βόλτα της η Αθηνά και να τον βγάλει από τα ανοιχτά κοντά της.

Ούτε που θα καταλάβαιναν πως αυτή είχε βάλει την ουρά της. Ίσως τελικά να ήταν και λίγο μάγισσα.

Μια φορά, αυτή έκανε ό, τι περνούσε από το χέρι της για να τους σμίξει.

Αν η σχέση αυτή εξελίσσονταν σε ευλογία, ή κατάρα, ήταν πια αποκλειστικά στα δικά τους χέρια.

Έριξε μια τελευταία ματιά για να βεβαιωθεί πως όλα πήγαν καλά και με έναν τελευταίο παφλασμό εξαφανίστηκε στα βάθη της θάλασσας.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο "Παίζοντας με τις λέξεις" του TEXNIS STORIES.

Μια ιστορία που για αλλού ξεκίνησε κι αλλού η ζωή την πήγε...και μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες. Στην ουσία είναι η περίληψη από μια ιστορία μεγαλύτερη.
Το παιχνίδι κάνει τις θερινές του διακοπές πια και θα είναι μαζί μας -κι εμείς μαζί του- το Σεπτέμβρη.
Ευχαριστώ πολύ τη Φλώρα για όλα τα ταξίδια που μας χάρισε, μα και όλους τους φίλους που διάβασαν, βαθμολόγησαν, ή ξεχώρισαν τις δικές μου συμμετοχές.