Η κούνια

Το δέντρο ορθώνεται ακόμα στα όνειρά μου ψηλό κι αγέρωχο.

Τα κλαδιά του χάνονται στον ουρανό και τα φύλλα του δεν επιτρέπουν ούτε στην πιο πονηρή αχτίδα ήλιου να τα διαπεράσει. Πυκνά και καταπράσινα προσφέρουν ευλογημένη σκιά, την ώρα που ο ήλιος γίνεται αδυσώπητος.

Στέκεται στην άκρη ενός παλιού σπιτιού και λίγο πιο κει, αιώνιος σύντροφός του, το πηγάδι με το δροσερό νερό που μας ξεδιψάει μετά τα παιχνίδια.

Το δέντρο παραμένει άγνωστο. Ήμουν δεν ήμουν εφτά χρονών την τελευταία φορά που το αντίκρισα.

Δε σκέφτηκα ποτέ να ρωτήσω τι δέντρο ήταν, δε με ένοιαζε. Μου έφτανε που βρίσκονταν εκεί και μας πρόσφερε όσα μπορούσε να προσφέρει ένα δέντρο.

Πρωταγωνιστής, μα ταυτόχρονα και κομπάρσος στα παιδικά μας χρόνια και μάτια.

Από ένα κλαδί του κρέμονταν σαν υπόσχεση χαράς μια κούνια. Τόσο πολύ την είχαμε συνηθίσει, τόσο είχε γίνει ένα με το δέντρο, που αν δεν είχαμε δει τον παππού να τη βάζει εκεί, θα νομίζαμε πως ήταν δώρο του δέντρου.

Μια απλή τριχιά κι ένα μαξιλάρι ήταν η κατασκευή που μας πρόσφερε σε κομμάτια τον ίδιο τον ουρανό. Κι έτσι έμεινε μέσα μας, σαν μια αίσθηση χαράς και ονείρου, που έρχεται αναπάντεχα να μας επισκεφτεί για να ξυπνήσει μέσα μας, τις γλυκές αναμνήσεις. 

Γλυκές σαν το μέλι που μας έβαζε η γιαγιά στις φέτες το ψωμί που μας έφερνε να φάμε.

Κι εμείς, παιδιά,  ατρόμητα ακόμα, όπως μόνο τα παιδιά μπορούν να είναι, σπρώχναμε άφοβα όλο και πιο ψηλά τις επιθυμίες μας. Η αίσθηση απερίγραπτη. Η πρωτόγνωρη ελευθερία, μας ζάλιζε, μας μεταμόρφωνε σε πλάσματα μαγικά. Μυθικά πλάσματα που μεταμορφώνονταν πάλι σε παιδιά, μόνο όταν η κούνια σταματούσε. Κι εμείς δε θέλαμε να σταματήσει. Αν ήταν στο χέρι μας, δε θα λύναμε ποτέ τα μάγια που μέσα τους μας έπλεκε κι εμάς με τρυφερή δεξιοτεχνία η κούνια.

Κι έτσι ζαλισμένα, μα χορτάτα ευτυχία περιφερόμασταν εκείνα τα καλοκαίρια, με κέντρο αναφοράς μας την κούνια και το δέντρο που ποτέ δε μάθαμε το όνομά του.

Saturday 2: Faceless Self - Portrait

Αφιερωμένο στη Νικόλ, από το blog dimiourgiesstoxeri που χωρίς να με γνωρίζει προσωπικά, κατάφερε να βάλει στο μενταγιόν που μου χάρισε, λίγη από τη μαγεία των παιδικών μου αναμνήσεών, αλλά και να με βοηθήσει με το θέμα της ημέρας, στο Photo A Day!

 Νικόλ μου, σε ευχαριστώ πολύ!

Το παιχνίδι μας "Παίζοντας με τις λέξεις" περιμένει τις συμμετοχές σας, μέχρι και τις 8/5/2015 στις 8 το βράδυ στο almikr@gmail.com 

Σας θυμίζω πως το στοίχημα είναι να χρησιμοποιηθούν οι πέντε λέξεις μας: τζάμι, φιλί, βιβλίο, κερί, αγανάκτηση, σε ποιήματα ή πεζά που δε θα ξεπερνούν τις 500 λέξεις!

Μην ξεχνάτε πως από αυτό το παιχνίδι, οι δημιουργίες μας θα συνοδεύονται από φωτογραφίες.

Αν μπορούμε για φωτογραφίες που δεν είναι δικές μας, παραθέτουμε την πηγή τους.

Για παραπάνω πληροφορίες πατήστε εδώ!