Γιατί;

(Γιατί;) Ολιγόλεκτο Νο2

Με πυκνό φράχτη κλαδιών κρύβει ο ουρανός τη γύμνια του. 

Μάταια το βλέμμα του λαβωμένου παιδιού, 

αναζητάει εκείνο του Θεού. 

Χαμένος εκείνος στον ουρανό του.

(Πετώντας) Ολιγόλεκτο Νο6 

"Σ' αγαπάω" φώναξες και οι λέξεις σου ως τα κλαδιά πέταξαν. 

Στον άνεμο λικνίστηκαν και τραγούδησαν με τα πουλιά πριν φωλιάσουν μέσα μου για πάντα!

Η φωτογραφία των κλαδιών είναι της Μαρίας Νι από το blog "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά".

Δική της είναι και η ιδέα να δημιουργηθεί ένα νέο δρώμενο στο οποίο θα συμμετέχουμε με ολιγόλεκτα.

Με 25 λέξεις μας ζήτησε η Μαρία Νι να γράψουμε όσα η εικόνα μας "είπε".

Και μας "είπε" τόσα πολλά η εικόνα!

Προσωπικά χρησιμοποίησα και τις 25 λέξεις για το καθένα από τα ολιγόλεκτά μου που συμμετείχαν.

Τίτλο δεν είχαν στο διαγωνισμό.

Τώρα έχουν!

Θέλω να σταθώ λίγο στο πρώτο.

Στο "γιατί" μου που είναι "γιατί" των περισσότερων από μας!

Συνηθίζουμε να λέμε πως ο Θεός όλα τα βλέπει και ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του.

Σαν αγκάθι στέκεται αυτό μέσα μου και με γρατζουνάει.

Με πληγώνει πολύ.

Με πληγώνει τόσο, όσο η εικόνα των πεινασμένων παιδιών (σε έναν πλανήτη που πετάει συνεχώς τρόφιμα).

Με πληγώνει όσο η εικόνα των ξεσπιτωμένων παιδιών (σε έναν πλανήτη που σφάζεται για συμφέροντα).

Με πληγώνει ο φόβος των παιδιών από τις εμπόλεμες ζώνες που σηκώνουν τα χέρια μπροστά στο φακό, γιατί νομίζουν πως είναι όπλο, ή εκείνων που θαλασσοπνίγονται για να ξεφύγουν από τη φρίκη.

Άραγε, τα παιδιά πόσο υπεύθυνα είναι για τις πράξεις των μεγάλων και γιατί πάντα είναι αυτά που πληρώνουν το τίμημα, ενώ είναι τελείως αθώα;

Και ο Θεός πού είναι; 

Χαμένος στον ουρανό του;

Λίγο πριν δημοσιεύσω, είδα την ανάρτηση της Δάφνης Χρονοπούλου.

Γράφει η Δάφνη...

"Δεν ξέρω πόσοι αντέχουν να δουν το μικροσκοπικό άδειο σωσίβιο, στο μέγεθος της κούκλας που σώθηκε- ενώ το παιδί χάθηκε στη θάλασσα. Ο Eric Kempson κλαίει καθώς βιντεοσκοπεί. Αποφεύγει να δείχνει ανθρώπους, τη δυστυχία όμως τη βλέπουμε και στα συντρίμμια."

Read more: http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2015/05/blog-post_26.html#ixzz3bH3CrGa2

Και στο μυαλό μου καρφώνονται τα λόγια του Eric Kempson που αναρωτιέται αυτά που αναρωτιέμαι κι εγώ, αυτά που αναρωτιέστε κι εσείς και τα λόγια του  αντιλαλούν τον πόνο όλων μας..

"It's not the children' s fault...It's not the children' s fault...It's not the children' s fault...It's not the children' s fault...It's not the children' s fault...It's not the children' s fault...It's not the children' s fault...It's not the children' s fault...It's not the children' s fault...It's not the children' s fault...It's not the children' s fault...It's not the children' s fault...It's not the children' s fault...