2ο "Παίζοντας με τις λέξεις" Συμμετοχές 1 - 4

Το δεύτερο "Παίζοντας με τις λέξεις", είναι επιτέλους στον αέρα. Ξέφυγε λίγο σε χρόνο, αφού πήρε  αναγκαστική παράταση, αλλά έφτασε πια στο τέλος του.

Ή στην αρχή του, μια και ήρθε η ώρα να απολαύσετε κι εσείς όσα μέχρι τώρα χαιρόμουν μόνο εγώ!

Σας ευχαριστώ πολύ που το στηρίξατε κι αυτή τη φορά.

Ελπίζω να μου συγχωρέσετε τυχόν ανώδυνα λάθη.

Αν όμως, διαπιστώσετε κάποιο σοβαρό λάθος, σας παρακαλώ να μου το επισημάνετε στο mail almikr@gmail.com αν αφορά συμμετοχή, ή στα σχόλια, αν δεν υπάρχει φόβος "αποκάλυψης".

Αυτή τη φορά τις συμμετοχές, συνοδεύουν φωτογραφίες.

Οι φωτογραφίες μπορεί να είναι από οπουδήποτε και αν υπάρχει πηγή, αυτή αναγράφεται.

Η ώρα της βαθμολογίας λοιπόν, έφτασε!

Οι βαθμοί που πρέπει να βάλετε είναι 3,2,1 ξεκινώντας από το 3 για την καλύτερη κατά τη γνώμη σας συμμετοχή και φτάνοντας στο 1 για την τρίτη κατά σειρά.

Για την αποφυγή αδικιών είναι υποχρεωτικό να βαθμολογηθούν 3 συμμετοχές.

Δεν μπορείτε να βαθμολογήσετε δυο συμμετοχές με τον ίδιο βαθμό και δεν μπορείτε να βαθμολογήσετε τη δική σας συμμετοχή.

Τις βαθμολογίες θα τις γράψετε στα σχόλια, κάτω από αυτή την ανάρτηση μέχρι και την Παρασκευή 15/5 στις οχτώ το βράδυ.

Το Σάββατο 16/5 θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα.

Ο νικητής, ή η νικήτρια, καθώς κι ένας (που θα βγει με κλήρωση) από όσους βαθμολογήσουν, θα πάρουν συμβολικά δώρα.
Η συμμετοχή που θα φτάσει στην 1η θέση θα δημοσιευτεί σε επόμενο τεύχος του περιοδικού "Ανθρώπων Έργα".

Οι λέξεις μας αυτή τη φορά ήταν: τζάμι, φιλί, βιβλίο, κερί, αγανάκτηση.

Οι συμμετοχές έφτασαν τις 16 και χωρίστηκαν σε 3 αναρτήσεις.

Σας αφήνω όμως να τις απολαύσετε!

Καλή ανάγνωση!

1. Έτσι δραπέτευσα

Είναι καιρός που οι σκιές μου μιλούν και οι άνθρωποι με αποφεύγουν. Από τότε που όλα τα πρόσωπα στο δρόμο έμοιαζαν με εκείνα που κάποτε μ’ αγάπησαν και γίνονταν αποκρουστικά σαν με πλησίαζαν.

Ακουμπώ το χέρι στο τζάμι. Αυτή είναι πια η επαφή μου με τον έξω κόσμο. Με τις ιδανικές αποστάσεις ασφαλείας.
Ανοίγω το βιβλίο. Η Μυρσίνη, η Θάλεια και η Ιουλιέτα χαρίζουν απλόχερα σε μένα, την ασήμαντη Καίτη, τις ζωές τους. Και είναι τόσο γεμάτες. Τόσο έντονες!
Ανάβω το κερί. Οι αγαπημένες μου σκιές μ’ αγκαλιάζουν τρυφερά. Δίχως απαιτήσεις, δίχως προδοσίες.

Απόψε, καθώς μου πέφτει το βιβλίο απ’ τα χέρια και η φλόγα του κεριού τρεμοπαίζει, κοιτάζω προς το παράθυρο και βλέπω τη μορφή μου να καθρεφτίζεται στο τζάμι. Αποκρουστική μορφή! Μια σκιά! Ό,τι απέμεινε από το κάλπικο φιλί σου… Που μ’ εξόρισε στις ξένες, χάρτινες, ζωές…

Κάτι με σπρώχνει να κάψω το βιβλίο. Σελίδα τη σελίδα, κάνω υπομονή μέχρι να λιώσει το κερί.
Κάτι με σπρώχνει να σπάσω το τζάμι, να βγω στον κόσμο και να ψάξω για φιλιά. Και πετάγομαι έξω!

Σπρωγμένη από την αγανάκτηση… Ας είναι, με τον καιρό θα έρθει και η αγάπη για τη ζωή…
Και προσγειώνομαι στο τραμπολίνο που έχει στηθεί κάτω από το παράθυρό μου για τα εγκαίνια του παιδότοπου. Κι ένα πιτσιρίκι μου σκάει ένα φιλί στον αέρα!

2. Αν υπήρξες...

Αν υπήρξες

Αν στην κοιλιά του χελιδονιού

γράψαμε τα μηνύματα

Είναι που σε άγγιξα χωρίς αφή

Είναι που σε είδα χωρίς μάτια

Κι ήταν σαν να σου μίλαγα

ψαλιδίζοντας με ραθυμία λεπτές λωρίδες

Αν λιποτάκτησα

Αν στην απόχη κλείσαμε

την σημαία του έρωτα

Είναι που πάνω στο κρύο τζάμι χάραξα

τις φτερούγες ενός νεκρού περιστεριού

Κι ήταν σαν να σ' είχα

κι άφοβα να σε έπαιρνα ταξίδι μακρινό

στους δικούς μου κύκλους

Αν ξεχείλισε η καρδιά

Αν στα κόκκινα φιλιά κρύψαμε

τα πανάρχαια μυστικά

Είναι που πάνω στα αφρισμένα κύματα

κυμάτισε ο πόθος μου σαν χάρτινη βαρκούλα

Κι ήταν σαν να σ' έβλεπα

κι απάνω σε βράχο τραχύ τα μαλλιά μου να έλυνα

και να σε καλούσα

Αν σε έχασα

Αν σε βυθισμένες πολιτείες μαζί περπατήσαμε

Είναι που ακόμα προσδοκώ τον ερχομό σου

και μοσχοβολώ σαν το κερί της μέλισσας

που ολότελα κυρτωμένο στάζει πάνω στο δέρμα

καυτές υποσχέσεις

Γιατί πριν έρθεις

Στις ράχες των βιβλίων σε συλλάβιζα παιδί ακόμα

Αν κροτάλιζα τα χέρια μου

από αγανάκτηση 

Αν σε μικρά κουτάκια ξεχάσαμε τα δάκρυα

της χρυσόμυγας

Είναι που στην άσφαλτο ανέβαζα τα όνειρα

και τα δάκρυα του ήλιου διαρκώς υπερτιμούσα

Βγάζω φτερά σε συναντώ

Ακούω τα μυστικά σου σε μαθαίνω

και στο μικρό σου νύχι ακουμπώ

μια λευκή σελίδα που πάνω της οι ποιητές

θα γράψουν αγάπης τραγούδια

Έτσι σε θέλω βουβό κι απόμακρο λυράρη

που στις χορδές της ψυχής μου

με δοξάρι λεπτό θα συνθέτει μικρά πρελούδια

3.Το ημερολόγιο μιας σχέσης

Εν αρχή ην ο Έρως

Αυτός ο τυφλός

καθηλωτικός

πλανευτής,

κυρίαρχος των πάντων!

Ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών,

στις ζωές των ανθρώπων.

Κι αρχίζει να γράφεται 

η πρώτη σελίδα 

στο βιβλίο των Ερωτευμένων.

Με χρώμα κόκκινο

Με άρωμα σαγηνευτικό κάθε γραμμή

Φωτεινά, ζωντανά, παραστατικά

Τα πρώτα σκιρτήματα

Το πρώτο φιλί

Τα χτυποκάρδια

Τα κρυφά ή όχι ραντεβού

Η αγωνία

Η λαχτάρα

Η προσμονή

Δείπνα με κεριά

και τραγούδια μελωδικά,

αισθησιακά,

μαυλιστικά.

Μέχρι τα δύο κορμιά να σμίξουν με ορμή 

και να γίνουν Ένα.

Κι ο Έρωτας καλά κρατεί

για λίγο ή πολύ...

Κι έρχονται έπειτα τα δύσκολα

Η συνήθεια

Η ρουτίνα

Η ευθεία

Η καρδιά δεν χτυπά πάντα τρελά

Και η λαχτάρα λες πως έχει ξεθωριάσει

Το πάθος δεν έχει την ίδια ένταση, όπως πρώτα

και ο Έρωτας σαν σπασμένο τζάμι λες και μοιάζει

Θρύψαλα

Κομμάτια ενός ένδοξου παζλ

που κανείς δεν θέλει να φτιάξει πάλι

Ανία

Πλήξη

Αδιαφορία

Κι έρχεται έπειτα και η κρίση

Η αγανάκτηση

Ο θυμός

Η κούραση

Το τέλμα

Η στιγμή που διαπιστώνεις ότι το άλλο κομμάτι

μπορεί να ήταν σκάρτο

Γεμάτο λάθη

Το νιώθεις φορτικό

Παράταιρο και ξένο

Δεν το θες πια όπως πρώτα

Κι εύκολα ψάχνεις τρόπο να το χάσεις

Να το ξεχάσεις

Και το τελειώνεις!

Κι υπάρχουν κι εκείνοι!

Που αντέχουν τα κλυδωνίσματα

Που δουλεύουν με φροντίδα για τούτη τη σχέση

Που δεν φοβούνται τη σιωπή, δεν το βάζουν στα πόδια

στα δύσκολα

Υπάρχουν κι εκείνοι που δεν ψάχνουν 

να αλλάξουν τα πρόσωπα,

αλλά να δώσουν δράση στους ήρωες που αποκοιμήθηκαν

Για λίγο, ίσως

Είναι εκείνοι που έραναν μ' Έρωτα την Αγάπη τους

και μ' Αγάπη τον Έρωτα τους.

............................................

Εν αρχή ην ο Έρωτας

Αυτός ο τυφλός,

καθηλωτικός

πλανευτής,

κυρίαρχος των πάντων!

Είν' η Αγάπη όμως αυτή που θα γράψει

τη συνέχεια στο βιβλίο δυο ανθρώπων...

Πάντα, δι'αυτής εγένετο!

4.  Μαβιά σύννεφα!

Η κα. Αργυρώ!!! Μια γλυκομίλητη γυναίκα, που σκόρπιζε χαμόγελα στον καθένα που θα καταδεχόταν - όπως συνήθιζε να λέει-να την καλημερίσει.

Η μοναξιά, της είχε χτυπήσει  την πόρτα. Έμεινε μόνη απ΄όταν έχασε το ταίρι της, ''νωρίτερα απ'ότι θα πρεπε'' αν και ο κος Σωκράτης είχε πατήσει τα 70!

Οι δουλειές στο σπίτι, τα τηλέφωνα στα παιδιά που ήταν κοντά αλλά μακριά, γιατί ''δεν προφταίνω μάνα'', έκαναν τη μοναξιά να παίρνει ένα χρώμα, που έσπαγε το μουντό γκρίζο.

Αλλά τα βράδια........ τότε η ησυχία στο σπίτι κραύγαζε αβάσταχτα.

Της  έλειπε......Της έλειπε η φωνή του, ''Αργυρώ πού είναι αυτός ο ρημαδοκαφές μου; '' Της έλειπε η μυρωδιά του, το φιλί του, γιατί ήταν τρυφερός ο μακαρίτης!

Τα παιδιά της δεν είχαν χώρο, μήτε χρόνο, δεν υπήρχε ούτε ένα  κενό στο τετράδιο της ζωής τους,  για να χωρέσει  η μάνα τους. Και εκείνη δεν παραπονιόταν.. Μα της έλειπαν  τα εγγονάκια της. Μια αγκαλιά τους ήταν αρκετή για να την κάνει ευτυχισμένη. Αλλά βλέπεις.......οι δυο της νύφες δεν ήθελαν πολλά πολλά με την πεθερά τους.  Ναι, έκανε το λάθος  στην πρώτη νύφη   να  της  πει ''Φρόντιζέ το γιο μου σε παρακαλώ Αθηνά μου  γιατί  αδυνάτισε''. Και αυτό ήταν. Γράφτηκε  στο περιθώριο της ζωής τους. Και η δεύτερη νύφη, κράτησε την ίδια γραμμή.

Οι επισκέψεις τους σπάνιες.  Μια τέτοια σπάνια μέρα ήταν η σημερινή.

Ο ουρανός ήταν γκρίζος αλλά ο δικός της  έγινε καταγάλανος, ο ήλιος της  έλαμπε. Όλη μέρα στην κουζίνα καταπιανόταν με όλες τις νοστιμιές που άρεσαν στα εγγονάκια της. Θα έρχονταν για  να μιλήσουν για κάποιο θέμα, της είπαν. Ένοιωσε τόση χαρά, που δεν αναρωτήθηκε.

Τα μαβιά σύννεφα γιγαντώθηκαν και αστραπές γέμισαν  τον ουρανό. Οι βροντές έκαναν τα τζάμια να τρίζουν.

Εκείνη, όταν πλησίαζε η ώρα, κάθισε  στο παράθυρο κοιτάζοντας έξω!  Στα χέρια της κρατούσε ένα βιβλίο, αλλά σήμερα δεν είχε καταφέρει να γυρίσει την επόμενη σελίδα. Η μπόρα ξέσπασε δυνατά και γρήγορα  και εκείνη ανησυχούσε μήπως δεν έλθουν!

Το φως έσβησε ξαφνικά. Έτρεξε να δει τι συμβαίνει, ούτε η γειτόνισσα είχε φως .  Άναψε κεριά. Η σκοτεινιά  του ουρανού έκανε το απόγευμα, νύχτα. 

Ανησυχούσε.... 

Αλλά να,  ήλθαν! Μπήκαν στο σπίτι με αγκαλιές για τη γιαγιά που είδε το φως να επανέρχεται και νόμισε ότι ήταν ο δικός της ήλιος που έλαμπε επειδή τους έβλεπε!

Και αφού γεύτηκαν τις νοστιμιές μίλησαν  για το λόγο της ........επίσκεψης..

Είναι δυνατόν;   Άκουσε καλά;   Να υπογράψει,  ήθελαν, για να κατεδαφιστεί η μονοκατοικία της....  ζητούσαν το οικόπεδο,  θα έπιαναν πολλά λεφτά, θα...

Κουνούσε το κεφάλι αρνητικά...''όχι''!!!

''Όχι '', τους ξαναφώναξε  με αγανάκτηση, όταν αντίκρυσε  το θυμό τους.....''Εδώ είναι η ζωή μου, οι αναμνήσεις μου''....

Ήξεραν την αγάπη της στο σπίτι αυτό, ήξεραν πώς ήταν δεμένο με τη ζωή της  κι όμως,έφυγαν αμίλητοι και θυμωμένοι!

Οικονομική ανάγκη δεν είχαν!!  Γιατί; 

Έσκυψε με πίκρα το κεφάλι βγάζοντας έναν αναστεναγμό!  

Πότε θα τους ξαναδεί;

Για να πάτε στην ανάρτηση με τις συμμετοχές 5 - 11 πατήστε εδώ.

Για να πάτε στην ανάρτηση με τις συμμετοχές 12 - 16 πατήστε εδώ.