Σάββατο 2 Μαΐου 2015

Η κούνια


Το δέντρο ορθώνεται ακόμα στα όνειρά μου ψηλό κι αγέρωχο.
Τα κλαδιά του χάνονται στον ουρανό και τα φύλλα του δεν επιτρέπουν ούτε στην πιο πονηρή αχτίδα ήλιου να τα διαπεράσει. Πυκνά και καταπράσινα προσφέρουν ευλογημένη σκιά, την ώρα που ο ήλιος γίνεται αδυσώπητος.
Στέκεται στην άκρη ενός παλιού σπιτιού και λίγο πιο κει, αιώνιος σύντροφός του, το πηγάδι με το δροσερό νερό που μας ξεδιψάει μετά τα παιχνίδια.
Το δέντρο παραμένει άγνωστο. Ήμουν δεν ήμουν εφτά χρονών την τελευταία φορά που το αντίκρισα.
Δε σκέφτηκα ποτέ να ρωτήσω τι δέντρο ήταν, δε με ένοιαζε. Μου έφτανε που βρίσκονταν εκεί και μας πρόσφερε όσα μπορούσε να προσφέρει ένα δέντρο.
Πρωταγωνιστής, μα ταυτόχρονα και κομπάρσος στα παιδικά μας χρόνια και μάτια.
Από ένα κλαδί του κρέμονταν σαν υπόσχεση χαράς μια κούνια. Τόσο πολύ την είχαμε συνηθίσει, τόσο είχε γίνει ένα με το δέντρο, που αν δεν είχαμε δει τον παππού να τη βάζει εκεί, θα νομίζαμε πως ήταν δώρο του δέντρου.
Μια απλή τριχιά κι ένα μαξιλάρι ήταν η κατασκευή που μας πρόσφερε σε κομμάτια τον ίδιο τον ουρανό. Κι έτσι έμεινε μέσα μας, σαν μια αίσθηση χαράς και ονείρου, που έρχεται αναπάντεχα να μας επισκεφτεί για να ξυπνήσει μέσα μας, τις γλυκές αναμνήσεις. 
Γλυκές σαν το μέλι που μας έβαζε η γιαγιά στις φέτες το ψωμί που μας έφερνε να φάμε.
Κι εμείς, παιδιά,  ατρόμητα ακόμα, όπως μόνο τα παιδιά μπορούν να είναι, σπρώχναμε άφοβα όλο και πιο ψηλά τις επιθυμίες μας. Η αίσθηση απερίγραπτη. Η πρωτόγνωρη ελευθερία, μας ζάλιζε, μας μεταμόρφωνε σε πλάσματα μαγικά. Μυθικά πλάσματα που μεταμορφώνονταν πάλι σε παιδιά, μόνο όταν η κούνια σταματούσε. Κι εμείς δε θέλαμε να σταματήσει. Αν ήταν στο χέρι μας, δε θα λύναμε ποτέ τα μάγια που μέσα τους μας έπλεκε κι εμάς με τρυφερή δεξιοτεχνία η κούνια.
Κι έτσι ζαλισμένα, μα χορτάτα ευτυχία περιφερόμασταν εκείνα τα καλοκαίρια, με κέντρο αναφοράς μας την κούνια και το δέντρο που ποτέ δε μάθαμε το όνομά του.

Saturday 2: Faceless Self - Portrait
Αφιερωμένο στη Νικόλ, από το blog dimiourgiesstoxeri που χωρίς να με γνωρίζει προσωπικά, κατάφερε να βάλει στο μενταγιόν που μου χάρισε, λίγη από τη μαγεία των παιδικών μου αναμνήσεών, αλλά και να με βοηθήσει με το θέμα της ημέρας, στο Photo A Day!
 Νικόλ μου, σε ευχαριστώ πολύ!


Το παιχνίδι μας "Παίζοντας με τις λέξεις" περιμένει τις συμμετοχές σας, μέχρι και τις 8/5/2015 στις 8 το βράδυ στο almikr@gmail.com 
Σας θυμίζω πως το στοίχημα είναι να χρησιμοποιηθούν οι πέντε λέξεις μας: τζάμιφιλίβιβλίοκερίαγανάκτηση, σε ποιήματα ή πεζά που δε θα ξεπερνούν τις 500 λέξεις!
Μην ξεχνάτε πως από αυτό το παιχνίδι, οι δημιουργίες μας θα συνοδεύονται από φωτογραφίες.
Αν μπορούμε για φωτογραφίες που δεν είναι δικές μας, παραθέτουμε την πηγή τους.
Για παραπάνω πληροφορίες πατήστε εδώ!


40 σχόλια:

  1. Αν στο λεξικό δίπλα στη λήξη "ανάμνηση", δεν υπάρχει αναφορά σε αυτό εδώ το post, θα κάνω χαμό μεγάλο...
    Πόσο, μα πόσο υπέροχα λόγια, εικόνες, αναμνήσεις, χρώματα και ήχοι...
    Μου έβγαλε απίστευτη γαλήνη και αστείρευτη γλύκα η ανάρτησή σου, Μαράκι!
    Φιλιά πολλά σε εσένα και άλλα τόσα στην λατρεμένη Νικόλ μας!
    Καλό μήνα!
    ΣΣΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχα....να είσαι καλά Γιάννα μου!
      Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!
      Χαίρομαι ιδιαίτερα που σου έβγαλε αυτά ακριβώς η ανάρτηση!
      Φιλιά πολλά και καλό μήνα...(μόλις στο ξανάγραψα, αλλά ευχή είναι, ας την ξαναπώ)

      Διαγραφή
  2. Καλημέρα Μαρία μου
    Τι ευχάριστες αναμνήσεις μου ξύπνησες....
    Τότε που έτσι να κάναμε πιάναμε και λίγο
    ουρανό!
    Να το χαρείς το δωράκι σου...τέλειο!!!

    φιλάκι γλυκό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι ακριβώς Ελένη μου...πιάναμε τόσο εύκολα τον ουρανό κάποτε!!
      Σε ευχαριστώ πολύ!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  3. Τέλειο το μενταγιόν! Με γεια :)) Λοιπόν έκανα κούνια ύστερα από πόσα δεν ξέρω κι εγώ χρόνια, ξέρεις που; Στο εξωτερικό! Σε ένα χωριό έξω από το Λονδίνο, δίπλα στο ποτάμι, σε μια παιδική χαρά! Κι έγινα ένα ευτυχισμένο παιδάκι και πάλι :)) Φιλιά πολλά και καλό Μάη :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έκανα κούνια στην κούνια που βλέπεις την Πρωτομαγιά....χαχα!
      Έλα! έπρεπε να πας Λονδίνο για να κάνεις κούνια?...την επόμενη φορά να .έρθεις μαζί μου, ή να έρθω εγώ μαζί σου...δε θα με χαλούσε καθόλου να κουνηθώ και στο Λονδίνο...χαχα!
      Φιλιά πολλά και καλό μήνα να έχουμε!

      Διαγραφή
  4. Διάβαζα τις αναμνήσεις σου για την κούνια Μαρία μου και μου άρεσε ο τρόπος που με γλύκα ξύπνησες αναμνήσεις δικές σου και δικές μας !!
    Τυχερή που είχες τον παππού να σου φτιάξει την κούνια αλλά και εγώ που έκανα σε ξένες κούνιες πάντα αυτή την αίσθηση μου αφήνει η ανάμνησή της !!Σύμβολο του παιδιού που κρύβουμε μέσα μας και μπορεί να μην σε γνωρίζω καλά όμως κατά περίεργο λόγο ήμουν σίγουρη ότι θα σου άρεσε !!! Ευχαριστώ πολύ για την αφιέρωση σου και να σου πω κάτι πάλι ετοιμάζω με κούνια !!!χαχα
    Τα φιλιά μου και την αγάπη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακριβώς Νικόλ μου!
      Σύμβολο του παιδιού που κρύβουμε μέσα μας η κούνια. Και τι σύμβολο...σε όλους μας ξυπνά αναμνήσεις όμορφες!!
      Είμαι σίγουρη πως κι αυτό που ετοιμάζεις θα είναι καταπληκτικό!
      Εγώ σε ευχαριστώ!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  5. Μαρία μου μόλις είδα την κούνια στο δέντρο μια ανάλογη ανάμνηση ήρθε στο νου μου. Είχαμε και έχουμε ακόμη ένα θεόρατο πλάτανο στο πατρικό μου και κει υπήρχε η κούνια με την τριχιά και το μαξιλάρι. Το κόσμημα υπέροχο. Να το χαρείς.
    Καλό μήνα!
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που έχουμε παρόμοιες αναμνήσεις...έτσι καταλαβαινόμαστε καλύτερα!!
      Σε ευχαριστώ πολύ Ελένη μου!
      Καλό μήνα και σε σένα!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  6. Πωπω τι μου θυμισες!
    Καθε καλοκαιρι, στην αυλη του σπιτιου στο χωριο, πρωτη δουλεια του πατερα μου μολις φταναμε να μας κρεμασει την κουνια! Ξυλινες κουνιες που μονος του τις ειχε φτιαξει, μια με πλατη για οταν ημουν μικρη και μια χωρις οταν μεγαλωσα... Αχ! Ευλογημενα χρονια!
    Καλο μηνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χρόνια που τα περνούσαμε τυλιγμένοι στην αγάπη και αρκούντως προστατευμένοι από τον (κακό) κόσμο!!
      Όμορφες αναμνήσεις!
      Σε ευχαριστώ πολύ!
      Καλό μήνα και σε σένα!!

      Διαγραφή
  7. Όμορφη ανάρτηση
    Καλό μήνα
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μια κούνια, μια παιδική ιστορία.
    Ζεστασιά και γαλήνη αποπνέει το κείμενό σου!
    Ας είμαστε για πάντα παιδιά στην ψυχή και ο κόσμος θα είναι
    αλλιώτικος!
    Καλό σου μήνα, Μαρία!

    υ.γ.
    Το μενταγιόν καλόγουστο και ταιριαστό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είμαστε παιδιά...δεν είμαστε?...χαχα!
      Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!
      Το μενταγιόν με ξετρέλανε στην κυριολεξία!
      Καλό μήνα να έχουμε!

      Διαγραφή
  9. Είδες τι κάνει ένα μενταγιόν;
    Μας έβαλε όλους στην τροχιά των αναμνήσεων...
    Τότε που υπήρχε ένας παππούς που δούλευε το ξύλο με τα χέρια του κι έφτιαχνε κούνιες, ξύλινα σπαθιά και καραβάκια από τσίγκινα δοχεία.
    Και μια γιαγιά που μας υποδεχόταν με ψωμί και μέλι.
    Λάτρεψα το κείμενό σου καθώς και το μενταγιόν της Νικόλ! Υπέροχη κατασκευή!
    Καλοφόρετο Μαράκι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ένα μενταγιόν πραγματικά μαγικό!!
      Σε ευχαριστώ πολύ Μαρία μου!
      Να είσαι καλά!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  10. Καλό μηνα! Πολύ ωραίο μενταγιον!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πανέμορφο τό μενταγιόν φτιαγμένο από τα χεράκια τής Νοκόλ μας!!Καλοφόρετο Μαρία!!
    Ολοι έχουμε νά θυμόμαστε μιά ξύλινη κούνια,κρεμασμένη στό δέντρο,σέ μιά όμορφη αυλίτσα,στό χωριό!!
    Εδεσαν τόσο όμορφα κείμενο καί φωτογραφίες!!
    Καλό μήνα!!!Πολλά φιλιά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Dimi μου!
      Μια κούνια πάντα ήταν το σήμα κατατεθέν της παιδικής μας ηλικίας!!
      Φιλιά πολλά και καλό μήνα επίσης!

      Διαγραφή
  12. Καλό μήνα Μαρία.....
    Ανέκαθεν μια κούνια ήταν για την παιδική ψυχή ένα όνειρο μεγάλο, ένα μικρό ταξίδι στον ουρανό, κάποια φτερά για πέταγμα..
    Πολύ όμορφο μοίρασμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Ένα μικρό ταξίδι στον ουρανό, κάποια φτερά για πέταγμα"...αυτό ακριβώς!!!
      Σε ευχαριστώ πολύ!
      Καλό μήνα και σε σένα!

      Διαγραφή
  13. Στ΄αλήθεια αγαπητή μου Μαρία. Πόσο ευτυχισμένα παιδάκια είμαστε τότε με το τίποτα. Μια κούνια, μια απλή σανίδα και λίγο σχοινί μπορούσε να μας χαρίσει τόσα πολλά.
    Νάσαι καλά που μου ξύπνησες παιδικές αναμνήσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με το τίποτα πραγματικά!!
      Οι αναμνήσεις όλων μας τόσο παρόμοιες τελικά!!
      Κι εσύ να είσαι καλά!!

      Διαγραφή
  14. Υπέροχες οι αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων!!! Και ο δικός μου παπούς μας είχε φτιάξει μιά σούπερ κούνια που μάλιστα την χάζευα πριν λίγες μέρες ξεφυλλίζοντας ένα παλιό άλμπουμ με φωτογραφίες. Πανέμορφο το μενταγιόν με την κούνια που σου χάρισε η Νικόλ! 'Εχω κι εγώ ένα δικό της δέντρο της ζωής και το αγαπώ πολύ!!!
    Φιλάκια πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πραγματικά Μαριάννα μου, υπέροχες!
      Όσο είχαμε μια κούνια, είχαμε τον κόσμο όλο!!
      Φαντάζομαι γιατί το αγαπάς...σίγουρα είναι πανέμορφο!
      Φιλιά πολλά!!

      Διαγραφή
  15. Μια κούνια στην κορομηλιά, λίγες μπίλιες πήλινες, μερικά κομμάτια από σπασμένα κεραμίδια, ένα σκουριασμένο τενεκεδάκι από γάλα τής αμερικανικής βοήθειας, αγορασμένα παιχνίδια σπάνια.
    Μου κέντησε εκείνα τα πάμπλουτα παιδικά μας χρόνια το νοσταλγικό λογοτεχνικό σου γραπτό, Μαρία.
    Η Nikol αριστοτέχνισσα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάμπλουτα παιδικά χρόνια πραγματικά!...κι όλο λέω από χτες να θυμηθώ να ρωτήσω τον πατέρα μου τι δέντρο ήταν εκείνο που κρέμασε ο παππούς την κούνια, κι όλο το ξεχνάω...

      Σε ευχαριστώ πολύ Άρη!

      Διαγραφή
  16. Μεταγιόν και αναμνήσεις σε πλήρη συμφωνία!
    Αχ τι μου θύμισες μα δέντρα και κούνιες Μαρία μου...
    Φιλιά♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παρόμοιες αναμνήσεις έχουμε όλοι τελικά...μια κούνια πρωταγωνίστρια στα παιδικά μας χρόνια!!
      Φιλιά πολλά!!

      Διαγραφή
  17. Φοβερή σύμπτωση!
    Να το χαίρεσαι το όμορφο μενταγιόν σου! Μπράβο στη Νικόλ!
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πράγματι Κατερίνα μου!
      Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  18. Τι νοσταλγικη και τρυφερη αναρτηση!! Ποσο απελευθερωτικο αυτο το κουνια μπελα εσπασε η κουτελα!!! Το θυμασαι αυτο το τραγουδακι;; Περα δωθε στον αερα και γελια!! Χρυσοχερα η Νικολιτσα μας!! Να το χαρεις το μενταγιον Μαρακι μου!!
    Σε φιλω!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν το θυμάμαι λέει!! χαχα!!
      Σε ευχαριστώ πολύ!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  19. Τι όμορφη ανάρτηση... Μπράβο στη Νικόλ για τη δημιουργία της. Να τη χαρείς!
    Πέρσι, έπρηξα τους γονείς μου να κρεμάσουν μια τέτοια κούνια στον κήπο, γιατί έχουν δέντρα. Παλιμπαιδισμός; Απωθημένο; Δεν ξέρω... Πάντως, με τα πες-πες, πέτυχα αυτό που ήθελα. Και συχνά-πυκνά, όταν τους επισκέπτομαι, πάω στην κούνια (μια ολόκληρη γαϊδάρα με το φραπεδάκι της στο χέρι, χαχα!), στρογγυλοκάθομαι και θυμάμαι πόσο όμορφο είναι να είσαι παιδί.
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Έλλη μου!
      Καλά έκανες!! Ποτέ μια κούνια δεν είναι περιττή...ίσα ίσα!!
      Μια χαρά εικόνα σε φαντάζομαι!!...και ο καφές πάει με την κούνια!
      Φιλιά πολλά!!

      Διαγραφή