«αννα» του Τάσου Γ. Κάβουρα

Σήμερα έχω τη χαρά και την τιμή να φιλοξενώ την «αννα» του φίλου μας Τάσου Κάβουρα και θέλω να τον ευχαριστήσω θερμά που πλουτίζει με εξαιρετικά κείμενα το παιχνίδι μας.

Η "αννα" έλαβε μέρος στο 14^ο "Παίζοντας με τις λέξεις" και διαβάζοντας το μας άφησε μια ξεχωριστή γεύση συγκίνησης. Πρέπει να ομολογήσω ότι η σημερινή μου φιλοξενία έρχεται να διορθώσει και μια παράλειψη που έγινε στο προηγούμενο "Παίζοντας με τις λέξεις" καθώς ουδέποτε έγινε η παρουσίαση του υπέροχου «αγαπητή Μαρία..» που προσωπικά με είχε ενθουσιάσει! (Αν θέλετε να το θυμηθείτε, ή να το απολαύσετε για πρώτη φορά, είναι η συμμετοχή με το νούμερο 7 στον παραπάνω σύνδεσμο).

Και επειδή ο Τάσος προχθές γιόρταζε του εύχομαι ολόψυχα χρόνια πολλά και να χαίρεται την υπέροχη οικογένειά του!

Τάσο θα σου στείλω και ένα δώρο. Φυσικά δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο, εκτός από ζουμπούλια! 

Από δω και κάτω το λόγο έχει ο Τάσος και φυσικά ακολουθεί η τόσο συγκινητική ιστορία του!

«Αγαπητή Μαρία..» θέλω να σε ευχαριστήσω για την φιλοξενία. Επίσης για τις ευχές σου. Κυρίως για τα ζουμπούλια, υπέροχη η χειρονομία σου..! Θα τα βάλω στο γραφείο μου σε εμφανή θέση και θα τα φροντίζω σύμφωνα με τις οδηγίες σου..

Τελικά Μαρία δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από το να περνάς υπέροχα κοντά σε δικούς σου ανθρώπους και κοντά σε φίλους.., και διαδικτυακούς φίλους..!. Ας το κρατήσουμε αυτό..!

Η «αννα».. Είναι μια πραγματική ιστορία προκατοχική βέβαια. Γράμματα δεν ήξερε, έχασε τον άντρα της και έμεινε με 5 μικρά παιδιά... Δεν την έλεγαν Άννα... Υπέγραφε με το Α αρχικό του ονόματός της. Τρομερή γυναίκα, είχαν εντυπωσιαστεί ακόμα και οι Γερμανοί με το θάρρος της να μην υποχωρεί και να διεκδικεί τα δίκια της... Τα δισέγγονα της σήμερα (πάνω από 25 ετών..) έχουν ακούσει ιστορίες της και τις κουβεντιάζουν με εύθυμο τρόπο σε συζητήσεις... Το περιστατικό με τη πλάκα και τις γραμμούλες το είχε κάνει με μία κόρη της.. Η απορία της «..μα δεν γράφει τίποτα.., τόσα που έγραψα..», έχει μείνει σαν ατάκα...

Ήθελα να καταγραφεί, για να υπάρχει...!

αννα

Το αλφαβητάρι, η πλάκα, το κοντύλι, το μικρό σφουγγαράκι, ο χάρακας, το αριθμητήριο όλα ήταν καλά τακτοποιημένα κάθε μέρα μέσα στη σχολική τσάντα με την φροντίδα της γιαγιάς.

Η μικρή μαθητριούλα, που φέτος πήγαινε στην πρώτη μεγάλη του δημοτικού όταν γυρνούσε από το σχολείο έδειχνε στη γιαγιά της το βαθμό που είχε πάρει από τη δασκάλα και αυτή καμάρωνε για την πρόοδό της. Για να την επιβραβεύσει τις έφτιαχνε ένα αυγό. Μέχρι που τα είχε βαρεθεί η μικρή τόσα αυγά.

Όμως η πλάκα της μικρής ήταν σκέτος πειρασμός για την γιαγιά. Βλέπεις σχολείο δεν πήγε γιατί είχε γεννηθεί λίγο πριν τον πόλεμο και ήταν παιδί της Κατοχής. Μεγάλη ιστορία... Το όνομά της και την υπογραφή της την έβαζε γιατί τα γράμματα ήταν μόνο δύο και τα είχε αποστηθίσει. α, νι, νι, α. 

Πήρε την πλάκα η γιαγιά-Άννα και άρχισε να γράφει. Έγραφε, έγραφε, γέμισε από τη μια πλευρά και την γύρισε και από την άλλη πλευρά. Όλο γραμμούλες, άλλες ίσιες άλλες κυρτές... Όσο έγραφε σκεφτόταν χίλια δύο πράγματα. Μέσα από τη ζωή της. Και τα έγραφε. Τη γιόμισε με τη ζωή της, με αυτά που είχε ζήσει. Τα έγραψε όλα. Το μόνο που ήθελε να μάθει ήταν τι από όλα αυτά είχαν μείνει πάνω στη πλάκα. Στο τέλος έγραψε αννα.

Φώναξε την εγγονή της.

«...διάβασέ μου τι γράφει...» της λέει.

«...γιαγιά δεν λέει τίποτα....».

Άλλαξε χρώμα το πρόσωπο της γιαγιάς.

«...τόσα πολλά είναι γραμμένα και δεν λένε τίποτα..» και γύρισε την πλάκα από την πίσω πλευρά.

Πάλι όμως η εγγονή δεν μπόρεσε κάτι να διαβάσει.

«...από τόσα πράγματα και δεν μπορείς να διαβάσεις τίποτα...»

«λέει, Άννα...»

Και τα υπόλοιπα , αναρωτιόταν!!! Τόσες γραμμούλες. Τόσα πράγματα ....

Το ξανασκέφτηκε. Μάλλον κάτι δεν έκανε σωστά.

Τα έσβησε όλα και άρχισε πάλι να ξαναγράφει. Μόνο που αυτή τη φορά αυτά που έγραφε τα έλεγε και φωναχτά...

«... ήμασταν 7 παιδιά....ο πατέρας μου δεν είχε χρήματα, ήμασταν φτωχοί... Το σχολείο ήταν στο διπλανό χωριό. Τα κορίτσια δεν πήγαμε σχολείο. Μου έμαθε να γράφω λίγες λέξεις ο αδερφός μου αλλά με τα χρόνια τα ξέχασα....τον άντρα μου τον παντρεύτηκα με προξενιό...πέθανε ξαφνικά, μέσα στα βάσανα και τις κακουχίες μεγάλωσα τα παιδιά μου... τα εγγόνια μου....». Στο τέλος πριν βάλει την υπογραφή, αννα, της ξέφυγε και κάτι άσχημο για την γειτόνισσα τη Θοδώρα αλλά για να μην γραφτεί στη πλάκα σταμάτησε, πήγε έκανε μια δύο δουλειές και γύρισε να συνεχίσει σίγουρη ότι δεν το είχε γράψει.

Ξαναφώναξε την εγγονή για να της διαβάσει αυτά που έγραψε.

«...γιαγιά δεν λέει τίποτα....» της είπε πάλι η εγγονή.

Σχεδόν απογοητεύτηκε.

«...Θοδώρα, λέει....», ρώτησε.

«...όχι γιαγιά δεν λέει, δεν γράφει τίποτα, μόνο γραμμούλες...» και κράτησε το βλέμμα της για πολλή ώρα να κοιτάζει με περιέργεια τη γιαγιά της.

Η απορία της παρέμενε γι αυτό και αποφάσισε να το ξεδιαλύνει. Πήρε την πλάκα όπως ήταν γραμμένη και πήγε στη γειτόνισσα.

«... Θοδώρα, κοίτα τι σου έχω...» της μίλησε θαρρετά.

Πήρε η Θοδώρα τη πλάκα την γύρισε και από τις δύο πλευρές δεν είδε τίποτα εκτός από το αννα και της το έδωσε πίσω...

 «...μουτζούρες είναι....» !!!

«...που λέει Θοδώρα...», τη ρώτησε.

«πουθενά» !!!

Σιγουρεύτηκε ότι δεν ήταν γραμμένο αυτό που είπε για την γειτόνισσα.

«... τα 7 αδέρφια...» ;

«... η μικρή σε κοροϊδεύει. Αντί να γράψει το μάθημά της , έγραψε μουτζούρες...» , την αποπήρε η γειτόνισσα.

Αυτό την φούντωσε, και αυθόρμητα την πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα. Άκου την κοροϊδεύει το παιδί! Και τι δεν τις έσουρε. Αργότερα το αντιλήφθηκε ότι έβγαλε το άχτι της και για άλλα που της είχε μαζεμένα , πράγματα μικρά και άσχετα.. Και το έκανε πρώτη φορά στα τόσα χρόνια που είχαν φιλία..

Στο τέλος υπερασπίστηκε και την εγγονή της.

«.. άκου, είναι η καλύτερη μαθήτρια... παραστάτης στη σημαία θα είναι στην εθνική γιορτή.. θα γίνει σπουδαία... θα γίνει δασκάλα...». Τα τελευταία τα φώναξε δυνατά να ακουστούν στη γειτονιά...

Γύρισε στο σπίτι λυπημένη και απογοητευμένη. Βρήκε την μικρή να την περιμένει μπροστά στη πόρτα. Μπορεί και να είχε ακούσει αυτά που είπε στη Θοδώρα..

«..γιαγιά μου , θα μου φτιάξεις ένα αυγό..» την παρακάλεσε η μικρή.

Ίσως , και να είχε καταλάβει και κάτι παραπάνω και να ήθελε να στηρίξει τη γιαγιά της...

Ένας βαθύς στεναγμός και δύο δάκρυα που κύλησαν.. Δάκρυα αναμνήσεων που είναι οδυνηρές.. , και πώς να τα συγκρατήσεις...