Η αισιοδοξία δεν είναι ροζ...

Σήμερα εδώ άκουσα μια συνέντευξη του κ. Καραγιάννη.

Μεταξύ άλλων λέει: "...η αισιοδοξία δεν είναι ροζ, μπορεί να αντιμετωπίζει και το μαύρο και να μην βουλιάζει σε αυτό.."

Με μία του φράση, συνοψίζει όσα ήξερα, όσα ένιωθα, όσα με έκαναν να μην ακολουθώ, σαν από ένστικτο λες, τις περίφημες θεωρίες που βγαίνουν συνέχεια και που τάχα σε μαθαίνουν να αντιμετωπίζεις τη ζωή θετικά.

Η ζωή έχει όλα τα χρώματα και τα καθρεφτίζει και στην αισιοδοξία.

Έχω τη δική μου θεωρία περί αισιοδοξίας από τότε που ήμουν παιδί.

Μάλλον, όταν με προίκιζαν οι μοίρες, τους έπεσε μπόλικη από δαύτη, αλλά ποιος μετράει ποσότητες;. Ίσως να καλλιεργήθηκε από το περιβάλλον μου, από τα βιβλία που διάβαζα τότε (ειδικά  από την Πολυάννα με το περίφημο παιχνίδι της χαράς). 

Αλλά ίσως  και να είναι δικό μου κατόρθωμα. Μπορεί να ευθύνεται ακόμα και το ζώδιό μου που με θέλει έτσι και του κάνω τη χάρη αβίαστα.

Ναι, υπάρχουν και στιγμές που σχεδόν απελπίζομαι, στιγμές που μόνο ροζ δε θυμίζουν. Αλλά είπαμε η αισιοδοξία δεν είναι ροζ. Ακόμα κι όταν φτιάχνω το δικό μου ροζουλί σύννεφο και σκαρφαλώνω πάνω του να ατενίζω τον κόσμο, ακόμα και τότε, ξέρω πως έχει κι άλλα χρώματα αυτό το σύννεφο. Έχει και μαύρο, που δε βουλιάζω ποτέ μέσα του. Το αντιμετωπίζω, όπως λέει ο κ. Καραγιάννης. Ακόμα κι όταν δεν  κατορθώνω να το βάψω στα χρώματα που θέλω, ξέρω πως θα αποκτήσει έστω μια απόχρωση που να είναι τόσο φωτεινή, όσο ακριβώς χρειάζεται για να μη γίνει δυσβάσταχτο.

Να βάλω τις χρωστούμενες φωτογραφίες του Ιανουαρίου ξεκίνησα και πήγα αλλού.

Τελικά θα ξεκινήσω από το Φλεβάρη.

Πιρούνι σε άδειο πιάτο. Τι θέλει να μας πει η ... χμ.."ποιήτρια";

Η ποιήτρια εδώ δε θέλει να πει τίποτα.

Ούτε έχει κανέναν συμβολισμό η φωτογραφία.

Θα μπορούσε, αλλά δεν έχει.

Πήρα ένα πιρούνι το έβαλα σε ένα πιάτο και το φωτογράφισα.

Είναι μόνο αυτό που βλέπετε. Ένα στιγμιότυπο!

Η προτελευταία μέρα του Ιανουαρίου ήθελε να κοιτάξω κάτω.

Κοίταξα λοιπόν κάτω και είδα την κότα που κοίταζε κάτω.

Η τελευταία μέρα ήθελε εμένα.

Ούτε είχα φανταστεί όταν άρχισα να παίρνω μέρος στο Photo a day, πως θα αναγκαζόμουν να φωτογραφίζομαι συνέχεια μόνη μου. Η φωτογραφική μηχανή ανήκει σε φίλο.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να μην είμαι σε όλες εγώ (έστω ένα κομμάτι μου) και η kodak μου!

Οπότε ιδού..εγώ και η ξένη μηχανή!

Καλό μήνα να έχουμε!!