Γράφοντας και παίζοντας με τις λέξεις

Το παιχνίδι "Παίζοντας  με τις λέξεις" είναι μια πολύ όμορφη ιδέα της Φλώρας που στηρίζεται με ενθουσιασμό από πολλούς.

Γράφουμε μικρές ιστορίες χρησιμοποιώντας 5 συγκεκριμένες λέξεις και βαθμολογούμε τις υπόλοιπες, ενώ αυτή αναλαμβάνει όλα τα άλλα. Σίγουρα της αξίζουν πολλά συγχαρητήρια!

Πριν λίγες μέρες τέλειωσε το πέμπτο παιχνίδι.

Πέντε παιχνίδια, τέσσερις συμμετοχές δικές μου.

Ξεκίνησα να παίρνω μέρος από το δεύτερο κι

εδώ θα βρείτε τη δεύτερη προσπάθειά μου!

Στη σημερινή ανάρτηση έχω τις δυο τελευταίες ιστορίες μου και δυο βραβεία συμμετοχής.

Θέλω να ευχαριστήσω όσους ψήφισαν τις δικές μου ιστορίες και να δώσω πολλά συγχαρητήρια σε όλους όσους συμμετέχουν, είτε γράφοντας είτε ψηφίζοντας και φυσικά στους νικητές.

Το έκτο παιχνίδι ξεκίνησε ήδη κι εδώ μπορείτε να δείτε τις 5 καινούριες λέξεις.

Στο βουνό

Το αυτοκίνητο πήρε μια τελευταία στροφή και το ταξίδι τέλειωσε αφήνοντάς με άφωνη από την ομορφιά. Την τελευταία μία ώρα οι εικόνες που συναντούσα ανεβαίνοντας το βουνό με προετοίμαζαν για το τι θα αντικρίσω, αλλά και πάλι η μεγαλοπρέπειά του όρμησε και  κυρίευσε όλες μου τις αισθήσεις. Τα έλατα συμπλήρωναν την εικόνα και το μικρό σπιτάκι που θα γίνονταν το σπίτι μου για ένα μήνα ήταν λες και βγήκε από παραμύθι. Το χωριό ήταν έρημο, αλλά έτσι κι αλλιώς τα υπόλοιπα σπίτια ήταν μακριά. Αυτό ήταν το πρώτο και το πιο απομονωμένο σπίτι του χωριού. Ακόμα κι αν γέμιζε το Σαββατοκύριακο πάλι μόνη θα ήμουν.

Ένα γάβγισμα από το πίσω κάθισμα με έκανε να γυρίσω. Ο Σέβεν – τον είχα ονομάσει έτσι όταν πίστευα πως το επτά ήταν ο τυχερός μου αριθμός- είχε    κολλήσει τη μουσούδα του στο τζάμι του παραθύρου και η ουρά του έκανε έναν ρυθμικό χτύπο καθώς κουνιόταν με ανυπομονησία και χτυπούσε πάνω στο κάθισμα του οδηγού. Βγήκα από το αυτοκίνητο, τεντώθηκα να ξεμουδιάσω από το ατέλειωτο ταξίδι και άνοιξα την πόρτα.

Ο Σέβεν ξεχύθηκε σαν τρελός μέσα από το αυτοκίνητο και άρχισε να τρέχει, να μυρίζει, να εγκρίνει το νέο μας σπίτι. Είχε τη σοφία να μην απομακρυνθεί  καθώς έβγαζα τα πράγματά μας και τα κουβαλούσα μέσα. Το σπίτι ήταν τακτοποιημένο και καθαρό κι αποφάσισα να πάω μια βόλτα. Ήθελα να απολαύσω  την ομορφιά  και να χαρώ το δάσος που ήταν όλο δικό μου.

Τελικά τα βήματά μου με οδήγησαν προς το χωριό και η έκπληξή μου ήταν μεγάλη όταν είδα καπνό να βγαίνει από μια καμινάδα. Πλησιάζοντας είδα τον ένοικο του σπιτιού στην αυλή να κόβει ξύλα. Με είδε κι αυτός  κι έδειξε ξαφνιασμένος για λίγο. Μετά   ένα χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό του. Είχε έρθει , είπε, για να μείνει λίγο μόνος του  και να τακτοποιήσει το  σπίτι για τα χειμωνιάτικα Σαββατοκύριακα που θα το επισκέπτονταν. 

Αρνήθηκα εκείνο το πρώτο απόγευμα τον καφέ που μου πρόσφερε, αλλά τις επόμενες μέρες ήπιαμε πολλούς καφέδες μαζί και κάναμε ατέλειωτες βόλτες στο δάσος. Ένιωθα λες και είχα βρει ένα φίλο που είχα να συναντήσω χρόνια. Ακόμα και ο Σέβεν ήταν εντυπωσιασμένος από τον άντρα που του χάιδευε το κεφάλι και τον κοιτούσε με αγάπη.

Κάποια μέρα εκεί που καθόμασταν δίπλα στο τζάκι και απολαμβάναμε την κουβέντα μας πρόσεξα ότι  κρατούσε ένα περίεργο αντικείμενο σαν σφαίρα που έδειχνε να είναι φτιαγμένο από ασήμι. Τον ρώτησα τι είναι και απέφυγε να απαντήσει. Το έκρυψε στην τσέπη του και είπε γελώντας πως είμαστε τεμπέληδες μια και τόση ώρα δε σηκωθήκαμε να φέρουμε ούτε ένα ξύλο και το τελευταίο είχε γίνει κάρβουνο.

Έτσι πέρναγε ο καιρός με όμορφες συζητήσεις και μεγάλες βόλτες μέχρι που ήρθε το Σαββατοκύριακο που θα έρχονταν οι φίλοι μου να με επισκεφτούν. Η  συμπεριφορά του άλλαξε κι έγινε νευρικός. Όταν τον αναζήτησα το Σάββατο να τον συστήσω στους φίλους μου δεν τον βρήκα. Και το σπίτι που μέχρι πριν λίγες μέρες φιλοξενούσε τις συναντήσεις μας, το σπίτι του όπως έλεγε αυτός, ήταν ερειπωμένο.

Γέφυρες

Η γέφυρα που οδηγεί στην πόλη είναι φωτισμένη και στολισμένη για τα Χριστούγεννα που πλησιάζουν με ορμή. Όλα γύρω της ουρλιάζουν «χαρά» κι αυτή θέλει να κλείσει τα αυτιά της για να μην ακούει. Δεν αντέχει άλλο όλο αυτό το ψεύτικο πάθος για γιορτή. Θέλει να κλείσει την πόρτα της ψυχής της και να αποτραβηχτεί εκεί μόνη της στα σκοτεινά.

Να τρίξει εκείνος ο αόρατος  μεντεσές και να ακούσει τον γνώριμο ήχο που κάνει μια βαριά πόρτα όταν κλείνει. Μόνο τότε θα είναι ήσυχη και προστατευμένη. Μέσα της!

Ίσως να άναβε κι ένα φως. Είχε αφήσει  ένα πορτατίφ εκεί, ίσα  να φωτίζει τα   όνειρα που γεννιούνται. Είναι εκείνο που είχε δίπλα στο κρεβάτι της όταν ήταν  παιδί. Το γλυκό του φως τη συντρόφευε στα ταξίδια που έκανε στο μαγικό κόσμο  της Αλίκης και της  Ντόροθι. Ήταν σίγουρη τότε πως ο μάγος θα έκανε  πραγματικότητα όλες της τις ευχές. Δίπλα του βρίσκεται ξεχασμένο ένα γυάλινο γοβάκι. Άραγε ξέρει η Σταχτοπούτα πως ο πρίγκιπας δεν το βρήκε ποτέ ή περιμένει ακόμα ;

Στο λιγοστό  φως  βλέπει κι άλλα πράγματα να παλεύουν να αποκτήσουν σχήμα και νόημα. Βλέπει την αγαπημένη της κούκλα με το κατακόκκινο φόρεμα που της χάρισαν οι γονείς της κάποια Χριστούγεννα.

Να, αυτός εκεί στην άκρη, δεν είναι ο κέδρος που την φιλοξενούσε στη σκιά του και γίνονταν σιωπηλός μάρτυρας  όσων συνήθιζε να σκαλίζει στο χαρτί; Μια φορά, θυμάται, σκάλισε και πάνω του μια φράση κι αυτός την άφησε να το κάνει. Με τη φαντασία της  περνάει απαλά το χέρι της πάνω στα χαραγμένα αρχικά και χαϊδεύει το ξύλο που δεν μπορεί να αγγίξει.

Ένα  λουλούδι , ίσως εκείνο που της έβαλε κάποτε στα μαλλιά χαμογελώντας ένας έρωτας, μοσχομυρίζει ακόμα και τη γεμίζει αναμνήσεις. Το αστέρι που ξεκρέμασε για χάρη της από ένα μακρινό ουρανό  η καλύτερη φίλη της, λάμπει ακόμα σε μια γωνιά θυμίζοντας αγάπη.

Ανοίγει  ένα μουσικό κουτί και η ξεχασμένη μελωδία έρχεται  πάλι  στο νου και τη συνεπαίρνει. Δεν το καταλαβαίνει, αλλά ψιθυρίζει ήδη το σκοπό.

Κλείνεται όλο και πιο βαθιά μέσα της καθώς διασχίζει τη φωτισμένη γέφυρα. Τα βήματά της πάνω στο πλακόστρωτο ντύνουν με μια περίεργη, μονότονη μουσική την επιστροφή της στην πόλη και μέσα της.

Ψάχνοντας, βρίσκει κι άλλα πράγματα ξεχασμένα.

Ένα χαμόγελο εδώ, μια αγκαλιά εκεί, ένα γράμμα γεμάτο αγάπη. Η βουτιά μέσα της είναι  καταπραϋντική. Στέκεται για λίγο στην άκρη της γέφυρας , αφήνει τον  παγωμένο αέρα να της δώσει  ένα παρηγορητικό χάδι,  κι εκεί, μέσα στα φώτα που πνίγουν το σκοτάδι της νύχτας, διακρίνει μια γυναίκα να της  χαμογελά μέσα στα σκοτεινά νερά. Δεν τη βλέπει καθαρά, περισσότερο την αισθάνεται, αλλά  ξέρει πως είναι αυτή.

Μέχρι να φτάσει στην άκρη της γέφυρας το χαμόγελο γίνεται πιο πλατύ και στολίζει  το πρόσωπό της . Ξέρει πως την περιμένουν κι αυτό ξαφνικά ζεσταίνει την καρδιά της περισσότερο από όλες τις αναμνήσεις.

H περίεργη αίσθηση πως δεν διέσχισε μόνο μια γέφυρα  απόψε,  γίνεται εντονότερη πριν σβήσει μέσα στους ήχους και τα γέλια της γιορτής.

Day 7...Street

Day 8...Something beginning with "t"...toy