Childfree...Κι όμως είναι κίνημα....

Μεγάλο, τι μεγάλο, τεράστιο θέμα θα ανοίξω σήμερα κι είναι και καλοκαίρι που ανεβαίνουν οι θερμοκρασίες και φουντώνουν ευκολότερα τα αίματα.

Πόσες φορές έχετε σκεφτεί κάτι που δεν έχετε και να διαπιστώσετε πως είστε χαρούμενοι που δεν το έχετε;
Κι αν τυχόν το έχετε κάνει, γιατί προσωπικά προτιμώ να είμαι χαρούμενη με όσα έχω, παρά με όσα δεν έχω, πόσες φορές νιώσατε την ανάγκη να το διατυμπανίσετε και να πείσετε τους γύρω σας πως επειδή δεν το έχετε είστε πιο χαρούμενοι, πιο ευτυχισμένοι, πιο γε(α)μάτοι και πιο έξυπνοι από όσο θα ήσασταν αν το είχατε;
Πόση ενέργεια θα καταναλώνατε καθημερινά σε αυτό τον σκοπό;

Υπάρχουν λοιπόν άνθρωποι που δημιουργούν κοινότητες για να τονίζουν και να προσπαθούν να πείσουν τους εαυτούς τους πρώτα (αυτή την εντύπωση δίνουν) και μετά τους άλλους πως είναι ευτυχισμένοι επειδή δεν έχουν παιδιά.
Το να είναι ευτυχισμένοι είναι κατανοητό και αυτό είναι και το ζητούμενο φαντάζομαι σε τούτη τη ζωή και πολύ καλά κάνουν και είναι. Μαζί τους κι εγώ και να στηρίξω την επιλογή τους με νύχια και με δόντια.

Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι για να θέλουν τα ίδια πράγματα, ούτε είναι αφύσικο να μη θέλει κάποιος παιδιά. Το πραγματάκι αρχίζει και στραβώνει από την υπερπροσπάθεια που κάνουν να τονίσουν τα προτερήματα που έχει μια τέτοια επιλογή και με χαλάει τελείως όταν βλέπω νέα άτομα από 20 έως 30 χρονών να μπαίνουν στις κοινότητες και να παίρνουν συμβουλές για στειρώσεις, από γυναίκες ειδικά που ξεπέρασαν τα 40 και που οι περισσότερες είχαν προσπαθήσει για χρόνια να γίνουν μητέρες, δεν τα κατάφεραν, έζησαν με την κατάθλιψη αγκαλιά κι έκλαιγαν κάθε φορά που αντίκριζαν μωρά (δικά τους λόγια) και στράφηκαν ξαφνικά στο άλλο άκρο κι έγιναν μαγικά ευτυχισμένες.

Ένα άτομο στα 25 του ας πούμε, συνήθως δε θέλει παιδιά. Θέλει να εστιάσει στα επαγγελματικά του και στην διασκέδασή του. 
Λογικό να μη θέλει ούτε υποχρεώσεις, ούτε παιδιά ακόμα. 
Αν όμως κάποτε αλλάξει γνώμη;
Πώς μπορούν μεγαλύτεροι (άρα και σοφότεροι, ή μήπως όχι;) να συμβουλεύουν τόσο νεαρά άτομα για κάτι τόσο αμετάκλητο όσο οι στειρώσεις;
Είναι σωστό να δίνονται τέτοιες συμβουλές από μεγαλύτερους σε μικρότερους;

Δεν κατακρίνω φυσικά την ανάγκη τους να συναναστρέφονται άτομα που έχουν τις ίδιες ανησυχίες και να μοιράζονται τους φόβους τους.
Υπάρχουν άλλωστε δεκάδες, εκατοντάδες κοινότητες, με μαμάδες και μπαμπάδες που θέλουν να μοιραστούν τους δικούς τους, ή ακόμα και να διαγωνιστούν σε ακραίες περιπτώσεις για το ποιος μεγαλώνει καλύτερα τα παιδιά του (αυτούς θα τους περιλάβω άλλη φορά).
Αλλά για στάσου. Αφού είναι σίγουροι για την επιλογή τους και είναι κι απόλυτα ευτυχισμένοι γιατί έχουν φόβους κι ανησυχίες;

Οι ίδιοι τα βάζουν με την κοινωνία που δε δέχεται αυτή τους την επιλογή.
Αυτό κι αν μου μοιάζει ακατανόητο. 
Με νοιάζει εμένα αν θα κάνει παιδί ο γείτονας, ή γιατί δεν θα κάνει τελικά;
Καθόλου, έως πεθαίνω από πλήξη και μόνο του να το σκεφτώ. Που σημαίνει πως δεν θα με απασχολήσει καθόλου το γεγονός και δε θα πάω ποτέ να τους ζητήσω το λόγο που δεν διαιώνισαν το είδος.

Α, λένε πως οι μαμάδες και οι θειάδες τους πιέζουν. Αυτό δεν είναι κοινωνία γενικά. Είναι το σόι τους μέσα!
Και πείτε μου τώρα τι θα καταλάβει η θεια από την Άνω Ραχούλα στην Ελλάδα, ή από το βαθύ Τέξας στο Αμέρικα, που ρωτάει επίμονα κάθε που βλέπει την ανιψιά της πότε θα βάλει μπρος για παιδί, αν η ανιψιά της απαντήσει περήφανα είμαι "Childfree". 
Το πολύ πολύ να της πει "Και εις ανώτερα κορτσούδιμ, αλλά πότε θα γίνω granny;"
Άρα τον καημό τον έχουν οι συγγενείς και ουχί η κοινωνία ολάκερη!

Οι εργοδότες ειδικά αν το μάθουν θα κάνουν και πάρτι!
Άσε που καθόλου χλωμό δεν το κόβω σε αγγελίες για εργασία στο μέλλον να ζητάνε μαζί με τα υπόλοιπα προσόντα απαραίτητα και πιστοποιητικό στείρωσης, μαζί με την υπεύθυνη δήλωση πως ο υποψήφιος είναι "Childfree".

Αυτό που μου κάνει όμως τη μεγαλύτερη εντύπωση, είναι ότι σε μια κοινωνία που τάχα παλεύει να καταργήσει τις ταμπέλες κάθε είδους, να ξετρυπώνουν ταμπελάκια και διαχωρισμοί από το πουθενά και να αρχειοθετούνται οι άνθρωποι σύμφωνα με το καρτελάκι που οι ίδιοι επινόησαν.
Τα πράγματα είναι πάντα πιο απλά από όσο τα κάνουμε να μοιάζουν!

Και στο φινάλε οι τυχαίες ερωτήσεις των γνωστών, ή αγνώστων, αν έχουμε παιδιά ή γιατί δεν έχουμε, είναι καθαρά κουβέντες για να γίνει η συζήτηση, ή για να κλείσει μια ώρα αρχύτερα αν δε θέλουμε να απαντήσουμε.  Σκασίλα τους μεγάλη και δέκα παπαγάλοι που λέγαμε και στα νιάτα μου. Κάτσε να δεις πως το λέτε εσείς  εκεί γιατί δε θυμάμαι πως το λέμε εμείς εδώ...α, είναι το περιβόητο chit chat.
Με τις υγείες μας! (Ε, μα!! σα φτάρνισμα δεν ήταν;)