Αγαπημένα βιβλία (Hi-5)

Πολύ δύσκολο θέμα για μένα  το σημερινό μια και τα αγαπημένα μου βιβλία είναι αμέτρητα!
Σκέφτηκα και σκέφτηκα και αποφάσισα να παρουσιάσω τα βιβλία σταθμούς στην αναγνωστική μου πορεία.
Όλα όσα θα παρουσιάσω σήμερα, το καθένα με τον τρόπο του, μου έδειξε και μου άνοιξε δρόμους. Σημάδεψε κι ένα κομμάτι μου.
Θα παραλείψω τα πρώτα πρώτα...εκείνα της παιδικής μου ηλικίας, αν και από μικρή πέρα από τα κατάλληλα για την ηλικία μου βιβλία, "έκλεβα" από τη βιβλιοθήκη και βιβλία που διάβαζα κρυφά. Ακόμα θυμάμαι την προσπάθειά μου να κατανοήσω τη γλώσσα του Ροΐδη στην Πάπισσα Ιωάννα μια σταλιά παιδάκι. Ένα βιβλίο αρπαγμένο κρυφά από τη βιβλιοθήκη των μεγάλων. Όταν με κατάλαβαν το είχα ήδη διαβάσει. Δεν κατάλαβα όλα όσα διάβασα, αλλά το τέλειωσα. Κακό δεν έπαθα. Ίσα ίσα!
Εδώ αναφέρω αρκετά παιδικά. Είναι όλα όσα είχα διαθέσιμα για φωτογράφιση. Ένα ελάχιστο δείγμα των βιβλίων του τότε. Όσα βρήκα εύκολα όταν έκανα εκείνη την ανάρτηση. Ρίχνοντας μια ματιά,  είδα ότι πολλά από εκείνα που πρώτα με παρέσυραν στο μαγευτικό ταξίδι του διαβάσματος δεν τα έχω φωτογραφίσει.
Δεν ξέρω καν που βρίσκονται τα ψηλά βουνά του Παπαντωνίου που διάβασα πριν ακόμα πάω σχολείο.
Όπως έχω ξαναγράψει δεν έχω πάει νηπιαγωγείο. Ο χρόνος εκείνος όμως μόνο χαμένος δεν ήταν. Η μάνα μου διαισθάνθηκε τον πόθο μου και με έμαθε να διαβάζω. Σε λίγο καιρό διάβαζα μόνη μου τα παραμύθια μου και ακολούθησαν "Τα ψηλά βουνά", μια και με Ευρυτάνισσα μάνα ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου" ήταν πανταχού παρών.
Το πρώτο μου βιβλίο όμως, το πρώτο "αληθινό", το πρώτο δικό μου, ολόδικό μου βιβλίο ήταν το "Με οικογένεια" του Μαλό.
Μου το είχε φέρει δώρο ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο που δεν είναι πια στη ζωή. 
Το διάβασα γρήγορα και ο μπαμπάς μου πήρε αμέσως το επόμενο που ζήτησα..
Τι θα ζητούσε ένα κοριτσάκι που μόλις είχε διαβάσει το "Με οικογένεια";...μα το "Χωρίς οικογένεια". Θυμάμαι ακόμα τη χαρά μου όταν είδα πως αυτό ήταν και πολύ "χοντρό"...
Και είναι περίεργο τελικά το πως οι μνήμες του διαβάσματος δεν μας εγκαταλείπουν ποτέ, ακόμα κι αν μας παίρνει λίγες στιγμές να θυμηθούμε την υπόθεση κάποιου βιβλίου. Ακόμα θυμάμαι σχεδόν, πότε διάβασα το καθένα και πότε το ξαναδιάβασα. Και το σημαντικότερο πως ένιωθα διαβάζοντάς τα..
Αυτό ήταν μια μεγάλη εισαγωγή για να εξηγήσω τους λόγους που διάλεξα τα παρακάτω βιβλία.
Φεύγω από την παιδική ηλικία, αλλά δεν πάω και πολύ μακριά.

Τον Νίκο Καζαντζάκη τον γνώρισα κι αυτόν νωρίς νωρίς και μαγεύτηκα.
Τον γνώρισα με τον "Καπετάν Μιχάλη". Δε σταμάτησα να διαβάζω Καζαντζάκη μέχρι που διάβασα όλα του τα βιβλία. Αλλά και πάλι δε σταμάτησα να τα ξαναδιαβάζω που και που.
Επειδή ήταν το πρώτο δικό του, αλλά όχι μόνο γι΄αυτό φυσικά, το βάζω πρώτο πρώτο στα αγαπημένα μου!
Ο ίδιος ο Καζαντζάκης γράφει στον πρόλογο του βιβλίου:...
"Όταν άρχισα, τώρα στα γεράματα, να γράφω τον Καπετάν Μιχάλη, ο κρυφός σκοπός μου ήταν τούτος: να σώσω ντύνοντάς το με λέξεις, τ' όραμα του κόσμου όπως το πρωταντίκρισαν και το δημιούργησαν τα παιδικά μου μάτια. Κι όταν λέω τ' όραμα του κόσμου, θέλω να πω τ' όραμα της Κρήτης..."
Ποιο είναι αυτό το όραμα;
Αυτό που έκανε τον Καπετάν Μιχάλη να θέλει να μάθει γράμματα.
"...Κατάλαβες τώρα γιατί μ' έπιασε η λόξα να μάθω γράμματα; έκαμε. Είχα το σκοπό μου` θα γεμίσω το χωριό, δε θ'αφήσω τοίχο, θ'ανέβω και στο καμπαναριό, θα πάω και στο τζαμί και θα γράψω: Ελευτερία ή θάνατος! Ελευτερία ή θάνατος, πρι να πεθάνω..." 

Δεύτερο αγαπημένο είναι τα "Σταφύλια της Οργής" του Τζων Στάινμπεκ.
Ένα βιβλίο που μοιάζει να μιλάει για το μέλλον περιγράφοντας το παρελθόν. Ένα μέλλον που είναι ήδη παρόν.  Αν κι εδώ που τα λέμε πάντα παρόν ήταν. Πότε ο κόσμος έζησε όμορφα και πότε ακριβώς ο ισχυρός δεν πάταγε τον αδύναμο και δεν τον ξεζούμιζε;  Υπήρξε εποχή που δεν ήταν εποχή ξεριζωμού; Αν δεν ήταν στην Αμερική όπου διαδραματίζεται η ιστορία, ήταν κάπου αλλού.
Η Ελλάδα, έχει γνωρίσει πολλές τέτοιες περιόδους. Αν και μου φαίνεται τελικά πως μία είναι, αλλά κάνει και μερικά διαλείμματα.
Τα συμφέροντα των ισχυρών και των τραπεζών (πάντα τα συμφέροντα και οι τράπεζες), εδώ πετάνε τον κόσμο από τη γη του. Μια γη που τη δούλεψε σκληρά, αλλά οι εποχές της ξηρασίας κι ένα απάνθρωπο σύστημα τον αναγκάζει να την αφήσει και να φύγει παίρνοντας μαζί του μόνο τα απαραίτητα και καμιά φορά ούτε αυτά.
Και σταματάω εδώ γιατί σας βλέπω, αρχίσατε να κουράζεστε με την πολυλογία μου.

Τρίτο αγαπημένο θα βάλω τα "Ανεμοδαρμένα Ύψη" (ο πύργος των καταιγίδων) της Έμιλι Μπροντέ και τέταρτο το "Όσα παίρνει ο άνεμος" της Margaret Mitchell.
.Αυτά τα βάζω μαζί γιατί με το πρώτο άρχισα να μπαίνω στα δύσβατα, περίεργα μονοπάτια του έρωτα και όταν διάβαζα το δεύτερο ζούσα ήδη τον πρώτο μου μεγάλο έρωτα. Έτσι νόμιζα τότε!
Δε θα πω πολλά.
Ποιος δεν ξέρει την ιστορία του Χίθκλιφ και της Κατερίνας;
Ποιος ξεχνάει την απόγνωση του Χίθκλιφ όταν σπαράζει για το θάνατο της;
"...Ω, Θεέ μου, πώς να το πω! Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τη ζωή μου!Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς την ψυχή μου!..."

Για το "Όσα παίρνει ο άνεμος" σας αφήνω να διαβάσετε εδώ λίγα πράματα που είχα γράψει παλιότερα, αν δε βαρεθήκατε ήδη.

Και θα τελειώσω με Αλκυόνη Παπαδάκη και "Το χρώμα του φεγγαριού", βάζοντας ένα απόσπασμα.
Αυτό το βιβλίο, δώρο από λατρεμένο πρόσωπο, ήρθε ακριβώς όταν έπρεπε να έρθει στα χέρια μου κι από τότε είναι πολύ αγαπημένο.

"-Και η αγάπη; ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
-...Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο.
-Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
-Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
-Έτσι, ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τ' αστέρι...
Κοίταξε μακριά στο κενό...Και δάκρυσε..."

Σας υπόσχομαι στα επόμενα αγαπημένα να γράψω λιγότερα.
Δεν κάνουν όμως το λάθος να ρωτήσουν έναν βιβλιοφάγο ποια 5 αγαπάει.
Νιώθω πως δεν έγραψα τίποτα!

Το  Hi-5 photo είναι μια ιδέα της  Γεωργίας.