Ειρήνη

Όταν τον προηγούμενο μήνα έγραφα εδώ πως δεν μπορώ να ζήσω δίχως ειρήνη και φωτογράφιζα την ελιά σαν σύμβολό της, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα αναζητούσα πάλι, τόσο σύντομα, κάτι που να την συμβολίζει.

Το περιστέρι μου έδωσε τη λύση, αλλά από τη δύσκολη θέση δε θα μας βγάλουν ούτε η ελιά ούτε αυτό που δεν είναι καν αληθινό.

Σε μια εποχή που τάχα ζούμε ειρηνικά, η Ειρήνη απουσιάζει.

Όπως στην κωμωδία του Αριστοφάνη την έκλεισαν μέσα στη σπηλιά.

Ακόμα κι αν την ελευθερώσουν όμως, η Ειρήνη δε θα μας μιλάει.

Ξέρει πως ο κόσμος ποτέ δε σταμάτησε να δοκιμάζεται.

Τι κι αν στα περισσότερα μέρη ο πόλεμος είναι μασκαρεμένος τον πολιτισμό;

Αλίμονο, αν δεν αναγνώριζε αυτή τον προαιώνιο εχθρό της, που βάζει στο γουδί του κράτη και ανθρώπους και χτυπάει με λύσσα.

Τι κι αν τα χωράφια μας δεν ερήμωσαν από μάχες, αλλά επειδή κάποιοι το αποφάσισαν κάπου εκεί ψηλά;

Και όχι, δεν εννοώ τον Όλυμπο.

Οι θεοί του σήμερα είναι πιο θεοί.

Δεν έχουν ανθρώπινα πάθη, δεν κάνουν ανθρώπινα λάθη.

Δεν έχουν τίποτα ανθρώπινο πάνω τους.

Αυτοί, οι καινούριοι μεταλλαγμένοι θεοί, συγκεντρώνονται στην Ευρώπη και αλλού. 

Υπάρχουν βλέπετε σε πολλές διαφορετικές παραλλαγές.

Και τα ρούχα τους παραλλαγή είναι.

Κουστούμια μάχης τα λένε.

Μπορεί να αλλάζει το χρώμα τους ή η γλώσσα τους, αλλά κρατάνε κεραυνούς που ο Δίας ούτε είχε ονειρευτεί.

Πού να φανταστεί ο Θεός πόσο αόρατοι και πόσο πιο αποτελεσματικοί θα γίνονταν οι κεραυνοί του μέλλοντος;

Κάπου κάπου βέβαια, βγαίνει κι ένας πιο παιχνιδιάρης θεός, πιο γκατζετάκιας, που γουστάρει θόρυβο και ταραχή.

Συνήθως όμως τα όπλα τους μπαίνουν σε ακριβούς δερμάτινους χαρτοφύλακες και είναι αθόρυβα και ύπουλα.

Ευαγγελίζονται ειρήνη και σκορπάνε θάνατο, κλέβοντας λίγο χρόνο ανάμεσα στα ραντεβού τους για μανικιούρ και κομοδινί μαλλί, για να τον σκορπίσουν απλόχερα.

Πού θα βρεθεί ένας Τρυγαίος να κοροϊδέψει τον Ερμή κατάμουτρα, να απαιτήσει να δει το Δία, να κατορθώσει τελικά να ελευθερώσει την Ειρήνη και να πει σε όλους αυτούς πού να τα βάλουν τα όπλα τους;