Κι ύστερα ήρθαν οι κηφήνες...

Κι εγκαταστάθηκαν για τα καλά, σε μια χώρα που θα μπορούσε να είναι η Ελλάδα και όλα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο.
Οι μισθοί έπεφταν, η ανεργία και η ανέχεια έπνιγαν τη χώρα, οι φόροι και τα χαράτσια χτύπαγαν τα σπίτια χειρότερα από βόμβες και τα πορτοφόλια ήταν άδεια.
Το κρύο δυνάμωνε και η θέρμανση ήταν ουτοπία.
Παιδιά λιποθυμούσαν από την πείνα στα παγωμένα σχολεία.
Κόσμος πέθαινε καθημερινά γιατί δεν είχε φάρμακα.
Αυτοί που έφταναν στα όρια της απελπισίας αυτοκτονούσαν μην αντέχοντας άλλο.
Ο Θεός μάλλον αδιαφορούσε, αφού φρόντιζε μόνο για τους κοιλαράδες εκπροσώπους του που είχαν όλοι γερό κομπόδεμα για μια ώρα ανάγκης.
Η ανάγκη είχε φτάσει, αλλά αυτοί το κομπόδεμα δεν το άγγιζαν γιατί δεν είχε φτάσει η δική τους ανάγκη.
Συνέχισαν λοιπόν να κάνουν μασούρια και κάνοντας αβάντες στα μεγάλα σούπερ μάρκετ ζητούσαν τη δική μου σακούλα με τα γάλατα για να την προσφέρουν στους πεινασμένους.
Ζητούσαν από το δικό μου υστέρημα να δώσουν ένα πιάτο ρύζι σε αυτόν που πεινούσε.
Δε ρώτησαν ποτέ αν πεινάω κι εγώ.
Μόνο ζητούσαν!!

Το κράτος σκέφτηκε και κατάλαβε πως αν πεθάνουν όλοι οι πολίτες από πείνα δε θα έχει έσοδα.
Τότε ανακάλυψε τα ληγμένα.
Όσο να πεις θα χάριζαν στο λαό λίγα χρόνια ακόμα.
Άλλο να μην τρως κι άλλο να τρως, έστω και ληγμένα.
Δεν τα χάριζε φυσικά, αλλά τα πουλούσε φθηνότερα.
Κι άλλα έσοδα για τις πολυεθνικές που σκίζονται να αποδείξουν τον "πατριωτισμό" τους ή την αλληλεγγύη τους.
Βρήκαν κορόιδα να πληρώνουν και να τρώνε αυτά που θα τους κόστιζε μια περιουσία να "ξεφορτωθούν".
Και ήταν τόσο έξυπνοι που θα είχαν και κέρδος!
Το φαγοπότι στις πλάτες του κόσμου συνεχίζονταν.
Οι τιμές ανέβαιναν στα ύψη, οι μισθοί γίνονταν από μικροί έως ανύπαρκτοι μια και η ανεργία ήταν ο εφιάλτης όσων δεν τη ζούσαν ήδη.
Οι τράπεζες σώζονταν με μετρητά, ο κόσμος καταποντίζονταν.
Οι άρχοντες κάθονταν στα έδρανα κι έκαναν πως κυβερνούσαν, αλλά το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να εισπράττουν τους μισθούς τους και να κοροϊδεύουν το λαό, ιδρώνοντας ταυτόχρονα να διατηρήσουν τις κουτσές καρέκλες τους.
Ψήφιζαν κάθε μέρα φόρους και νόμους που στερούσαν ακόμα και τον αέρα από όλους, ενώ αυτοί κρυφά πρόσθεταν στα δικά τους έσοδα.
Κι αν κανένας τολμούσε να ρωτήσει είχαν έτοιμο τον αντίλογο.
Αυτοί δεν έπαιρναν μισθό, έπαιρναν αποζημίωση.
Χρειάζονταν αυτοκίνητα πολυτελείας για να μετακινούνται, ακριβά κινητά για να μιλάνε και γραφεία στην επαρχία για να δέχονται τον ψηφοφόρο, να τον κοροϊδεύουν κατάμουτρα.
Ο λαός δεν είχε σπίτια, αλλά πλήρωνε τα γραφεία των πολιτικάντηδων, για να μπορούν οι άρχοντες να τους χλευάζουν καλύτερα πίσω από μαονένια γραφεία.
Οι κυρίες των κυρίων φορούσαν τα ακριβά τους χρυσαφικά για να λάμπουν καλύτερα τα άψυχα από το μπότοξ πρόσωπά τους και γίνονταν "φιλάνθρωποι".
Έκαναν πως συμπάσχουν με τον πόνο του άλλου.
Όχι, ούτε αυτές έβαζαν το χέρι στη δική τους τσέπη και στους λογαριασμούς τους.
Το έβαζαν τόσο, όσο να γλιτώνουν φόρους.
Τους στοίχιζε φτηνότερα κι είχαν και το πράο πρόσωπο της καλοσύνης ζωγραφισμένο άτεχνα από κάποιον μεγαλοπλαστικό της συμφοράς και της ατέλειωτης ματαιοδοξίας, κολλημένο πάνω στην παλιά τους ξινή μούρη.
Το δικό μου χέρι έσπρωχναν όλοι σε μια τσέπη άδεια να ψάχνει για το τελευταίο ευρώ.

Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν.
Όλοι αυτοί θα οργανώσουν άλλη μια βραδιά φιλανθρωπίας, θα φτιαχτούν, θα βραβευτούν και θα συνεχίσουν να πίνουν το αίμα των δικών τους απλήρωτων ή κακοπληρωμένων εργαζομένων.
Θα συνεχίσουν να καταπατούν τα δικαιώματα όλων γιατί πώς αλλιώς θα συνεχίσουν να προσφέρουν, πώς αλλιώς θα συνεχίσουν να υπάρχουν φτωχοί που έχουν ανάγκη, αν οι πλούσιοι δε γίνουν πλουσιότεροι;

Κι εμείς θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε στις τσέπες μας για να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον.
Θα βοηθάμε το γείτονα κι εκείνος εμάς, γιατί εμείς ξέραμε από πάντα πως τα σημαντικά πράγματα δεν τα φέρνει το χρήμα.
Φέρνει όμως όλα τα υπόλοιπα.
Φέρνει την υγεία, το φαγητό, την παιδεία, τη ζέστη, όλα όσα είναι απαραίτητα δηλαδή για να συνεχίσουν τα σημαντικά να είναι σημαντικά.

Ας κοιτάξουμε γύρω μας να δούμε ποιοι συνάνθρωποί μας υποφέρουν.
Κι ας κάνουμε όσα δεν κάνει ένα ολόκληρο κράτος κι ένα μεγάλο μέρος της εκκλησίας.
Ας κάνουμε μια επίσκεψη εδώ κι εδώ...και ας συνεχίσουμε να κοιτάζουμε γύρω μας και μέσα μας, γιατί οι άλλοι, οι μεγάλοι, θα συνεχίσουν να κοιτάζουν μόνο την τσέπη τους και το βόλεμά τους όλες τις εποχές!