Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

Σήκωσα άγκυρα...

...και ταξίδεψα στο παρελθόν!
Σε αναμνήσεις, βιβλία και παιδικές παρέες.

Στη φωτογραφία μερικά  βιβλία από τα παιδικά μου χρόνια....η Τζέην Έυρ και ο Γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες ήταν εκδόσεις ΑΔΕΡΦΟΙ ΣΤΡΑΤΙΚΗ, αλλά τα περισσότερα ήταν από τις εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑΣ από όσο θυμάμαι....για αυτό και ο τίτλος..!

Δίπλα τα πόδια μου στις θάλασσες των παιδικών μου χρόνων και το χέρι μου δίπλα σε μια βάρκα.
Το τι αστερίες και κοχύλια μάζευα σε κείνο το μέρος δε λέγεται....μάλλον ευθύνομαι για περιβαντολλογικά εγκλήματα τώρα που το σκέφτομαι...
Μπέρδεψα βουνό, θάλασσα και βιβλία κι έβγαλα ένα αταίριαστο κολάζ που δείχνει κάτι από τα παλιά καλοκαίρια.

Στη μεσαία είμαι στο βουνό την τελευταία χρονιά που είχα πάει...πάνω στη βρύση με το δροσερό, γάργαρο νερό και ναι...ξέρω...ήταν η εποχή που ήμουν ερωτευμένη με τον Morrison και φαίνεται!
Όλη μέρα άκουγα τραγούδια του, διάβαζα ό, τι χαζομάρα κυκλοφορούσε σε βιβλίο για αυτόν και το δωμάτιό μου ήταν σα μουσείο με ό, τι τον αφορούσε...

Και παρόλο που τραγουδούσα δυνατά και έγραφα παντού ότι...
"...η ευκαιρία είναι μοναδική, δεν επαναλαμβάνεται και κάθε δισταγμός σημαίνει καταστροφή, δεν υπάρχουν περιθώρια για παζαρέματα. Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα.." 
δεν το έμαθα καλά το μάθημά μου.
Κι ευκαιρίες έχασα  και παζάρεψα και ο κόσμος ακόμα άπιαστος είναι.
Αυτό ίσως ήταν και το τελευταίο καλοκαίρι της αθωότητας.
Μετά μεγάλωσα!
Κι ακόμα δεν άκουσα την κραυγή της πεταλούδας.




Στο ένατο λεπτό (είναι και τεράστιο)
We want the world
and we want it now!!!


Θέλω να μείνω όμως στα χρόνια της αθωότητας για λίγο.
Όταν ήμουν πολύ μικρή!
Να θυμηθώ τα παιδικά καλοκαίρια που ο χρόνος πάγωνε και έμοιαζαν να είναι ατέλειωτα και ήταν πάντα μα πάντα ευτυχισμένα.
Τα παιχνίδια που παίζαμε στη γειτονιά όλα τα παιδιά μαζί και τις μανάδες που τρόμαζαν να μας μαζέψουν για να φάμε.
Ποιος χρειάζονταν φαΐ και ύπνο όταν ήταν τόσο σκασμένος από ευτυχία;
Όχι εγώ πάντως μια και το φαΐ ήταν πάντα το χειρότερό μου!
Τα χέρια μας που μύριζαν καρπούζι, αφού απελπισμένες πια οι μανάδες έκοβαν φέτες και μας έδιναν για να μη λιμοκτονήσουμε παίζοντας.

Το μπαμπά μου να μου παίρνει το πρώτο μου ποδήλατο και να με μαθαίνει να το οδηγώ χωρίς βοηθητικές.
Να με μαθαίνει κολύμπι και να αρχίζω άφοβα τις βουτιές και τα κατακόρυφα με τη σιγουριά ότι αυτός  (ο Μπαμπάς Μου) δε θα επιτρέψει να πάθω τίποτα.
Τα βράδυα να σηκώνομαι και να χώνομαι στο κρεβάτι των γονιών μου με το πρόσχημα πως φοβάμαι για να νιώσω αυτό το υπέροχο συναίσθημα της ασφάλειας και της αγάπης πιο δυνατά ακόμα!

Τα πρωινά στην παραλία και τα μεσημέρια να δίνουν αγώνα οι μεγάλοι για να μας καταφέρουν να ξαπλώσουμε λίγο.
Εκείνα τα γλυκά  μεσημέρια με τις γρίλιες κατεβασμένες να αφήνουν έξω το φως και τη ζέστη και τα βιβλία μου που με συντρόφευαν μέχρι να με πάρει τελικά ο ύπνος!

Τις διακοπές στη θάλασσα και μετά στο βουνό με τα έλατα και τις πηγές με τα γάργαρα νερά.
Τις εξερευνήσεις σε μονοπάτια και δάση και τη μάνα (μαμά μου) να σταυροκοπιέται που το κακόφαγο παιδί της  έτρωγε όλο του το φαΐ!

Στην πόλη πάλι, να καθόμαστε ως αργά στο μπαλκόνι, να παραπονιόμαστε για τη μυρωδιά από το φιδάκι που έβαζαν οι μεγάλοι για τα κουνούπια και να φτάνουν στα αυτιά μας μουσικές από μια disco που υπήρχε αρκετά μακριά, αλλά το νυχτερινό αεράκι και η ησυχία βοηθούσαν στο να φτάνει η μουσική ως εμάς.

Στην ίδια disco, που μεγαλώνοντας πια, παρακαλούσαμε τα μεγαλύτερα αδέρφια και ξαδέρφια (ό, τι του βρίσκονταν του καθένα) να μας πάρουν μαζί τους.

Μεγαλώναμε όμορφα, ζούσαμε όμορφα, ο κόσμος δεν είχε δείξει ακόμα το σκληρό του πρόσωπο έτσι προστατευμένοι όπως ήμασταν στη ζεστή αγκαλιά των σπιτικών μας.
Όταν πηγαίνω στην παλιά γειτονιά νομίζω πως θα βγει η Λ. από το σπίτι που δεν μένει πια, θα πιαστούμε χέρι χέρι (έτσι περπατούσαμε πάντα, χέρι, χέρι) και θα πάμε παρέα να ανταμώσουμε τα υπόλοιπα παιδιά, να αρχίσει το παιχνίδι!
Νιώθω λες και δε μεγάλωσα κι απλά έκανα διάλειμμα για να κάνω το χατήρι της μάνας μου και να πάω να φάω.










14 σχόλια:

  1. καλημερα..ζεστα λογια που σε γυρνανε πισω..ο χρονος κυλουσε αργα..ενω τωρα πολυ γρηγορα..παιζαμε στις γειτονιες ξενιοαστα..επιανε το βραδυ και ξαπλωναμε πανω στο ξερο αχυρο για να δουμε τ'αστερια ολοι μαζι..και καπια στιγμη..θελεις να γυρισεις πισω..και καταλαβαινεις..οτι δεν μεγαλωσα..με θελω πισω..να σαι καλα ματια μου..ομορφη βδομαδα..σε φιλω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι όπως τα λες...θέλεις να γυρίσεις πίσω...
      φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  2. Καλημέρα και καλή εβδομάδα! Κι έγω έχω διαβάσει την Τζέην Έυρ, απίστευτο βιβλίο! Τι όμορφες αναμνήσεις! Με το κειμενό σου μας ταξίδεψες χρόνια πίσω και πραγματικά ένιωσα σαν να σας βλέπω!!! Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ευχαριστώ Χριστίνα μου...
    Υπέροχο βιβλίο η Τζέην Έυρ..
    επειδή μου άρεσε το είχα διαβάσει πάνω από μια φορά κι ακόμα θυμάμαι που ήμουν την κάθε φορά...είναι απίστευτα τα παιχνίδια της μνήμης!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Α ρε Μαρία, με συγκίνησες μ' αυτά σου τα λόγια.
    Τόσα κοινά. Μα ούτε ξέρω σε ποιο μέρος μεγάλωσες και πού ήταν όλα αυτά τα καλοκαίρια,
    όμως, έχω τις ίδιες ακριβώς αναμνήσεις, με τον Jim να με συντροφεύει στα ακουστικά του
    walkman, τα καρπούζια, τις disco και τα μεγαλύτερα ξαδέρφια, την ασφάλεια στο γονεϊκό κρεβάτι...
    Είναι ωραία να τα θυμάσαι και όλα τα συναισθήματα να ξεκλειδώνονται για μια στιγμή.
    Βαθιά ανάσα και επιστροφή στην καθημερινότητα, που κι αυτή καλή είναι.
    Πού ξέρεις, μπορεί, όταν γίνουμε 70 να αναπολούμε το τώρα.
    Φιλάκια πολλά !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Α ναι, είμαι σίγουρη ότι θα αναπολούμε το τώρα στα 70 μας...μπορεί και νωρίτερα...και γενικά πάντα η μνήμη μας θα κάνει ταξίδια προς τα πίσω!
    Αλλά τα παιδικά μας χρόνια θα τα αναπολούμε πάντα γιατί τα περνούσαμε προστατευμένοι και ασφαλείς...
    Φιλιά πολλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Διάβασα....τι λέω;
    Απόλαυσα τη συγκεκριμένη ανάρτηση!!!
    Μου θύμισε τα δικά μου χρόνια...ανέμελα,γλυκά,τότε που πίστευα ότι οι γονείς μου θα είναι πάντα δίπλα μου,να με προστατεύουν,να με κανακευουν!! Τοτέ που ορκιζόμουν ότι δεν μπορεί να χαθούν,να φύγουν ένα πρωί από την αγκαλιά μου!!!
    Μακάρι να μπορούσα να γυρνούσα για λίγο πίσω!!!
    Σε εκείνη την αξέχαστη εποχή!!! Ισως να το κατάφερα μαζί σου,Μαράκι!!! Και σε ευχαριστώ γιαυτό!!!
    Σε φιλώ:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σήμερα την είδα την απάντησή σου...αν κατάφερα να σε κάνω να γυρίσεις λίγο πίσω και να νιώσεις όπως τότε είναι χαρά μου...χρειαζόμαστε μια ανάσα από το παρελθόν να χαϊδεύει πότε πότε το παρόν μας..

      Διαγραφή
  7. Αφού νιώθεις πως δεν μεγάλωσες αυτό σημαίνει πως έχεις την ίδια όρεξη.
    Και γω αναπολώ τα καλοκαίρια στο χωριό και κάθε φορά που γυρνάω είναι σαν να γυρνάω σε εκείνα τα χρόνια.
    Καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πώς να μην αναπολούμε τα καλοκαίρια της απόλυτης αθωότητας και της ξεγνοιασιάς?
      Καλό ξημέρωμα!

      Διαγραφή
  8. Με ταξίδεψες τόσο ωραία Μαρία μου! Λατρεμένη η Τζεην Ευρ και όλες αυτές οι στιγμές που περιέγραψες! Είναι ωραία να είσαι παιδί, αλλά το συνειδητοποιείς οταν δεν είσαι πια!
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νομίζω πως και τότε το συνειδητοποιούμε, βαθιά μέσα μας, αλλά πάλι βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε....γύρευε γιατί...χαχα!
      Να είσαι καλά!
      Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή