Ψάχνοντας για κοχύλια (Ρόζαμουντ Πίλτσερ)

Ο πίνακας «Ψάχνοντας για κοχύλια» είναι ίσως ο κρυφός-φανερός  πρωταγωνιστής αυτού του βιβλίου!

Απεικονίζει  τη θάλασσα με τα αφρισμένα κύματά της να σκάνε στη στεριά.

Τον ουρανό κι έναν αθέατο άνεμο που κυνηγάει τα σύννεφα.

Η αμμουδιά χρωματίζεται με απαλά ρόδινα και γκρίζα χρώματα και στις άβαθες λιμνούλες που σχηματίστηκαν από την άμπωτη καθρεφτίζεται το διάφανο φως του ήλιου.

Στην αριστερή πλευρά του ξεχωρίζουν τρία παιδιά, δυο κοριτσάκια με ανασηκωμένα τα φουστανάκια τους να μη βραχούν και ψάθινα καπέλα κι ένα αγοράκι.

Είναι ηλιοκαμένα, ξυπόλυτα και τα μάτια τους είναι καρφωμένα στο περιεχόμενο ενός άλικου κουβά.

Κάπως έτσι περιγράφει η Πίλτσερ τον πίνακα και το κοριτσάκι στα αριστερά (το βλέπετε;) είναι η Πηνέλοπε, η κύρια πρωταγωνίστρια του βιβλίου, αλλά και του πίνακα που ζωγράφισε ο πατέρας της.

(Εδώ στο εξώφυλλο του βιβλίου, τα άλλα παιδάκια πήραν το κουβαδάκι τους και πήγαν σε άλλη παραλία και το κοριτσάκι μετακόμισε στα δεξιά, άγνωστο γιατί)

Η Πηνέλοπε δεν είναι πια κοριτσάκι.

Είναι μια ώριμη γυναίκα 64 ετών και ο πίνακας είναι πάντα δίπλα της να της θυμίζει την Κορνουάλη και να τη γεμίζει δύναμη και αισιοδοξία.

Μια συνηθισμένη γυναίκα που το σκάει σχεδόν από το νοσοκομείο όπου νοσηλεύονταν μετά από καρδιακή προσβολή για να γυρίσει σπίτι της.

Με αφετηρία αυτό το σπίτι ξεκινάμε ένα ταξίδι στο παρελθόν που μπλέκεται αριστοτεχνικά με το παρόν και μαθαίνουμε ένα ένα όλα τα βήματα που οδήγησαν στο «τώρα» της .

Γεννημένη  από γονείς που τη λάτρευαν, κάνει έναν άτυχο βιαστικό κι ανέραστο γάμο που τη σημάδεψε.

Γνώρισε τον πόλεμο και τη φρίκη του, αλλά και την αληθινή αγάπη για λίγο.

Άτυχη κι εκεί, αφού ζούσε σε μια εποχή που οι τραγωδίες διαδέχονταν η μια την άλλη εξαιτίας του πολέμου.

Έκανε τρία παιδιά, που κι αυτά ακόμα κάποιες στιγμές την απογοήτευσαν.

Όλα τα πρόσωπα της ζωής της βρίσκονται ακόμα γύρω της ή στη σκέψη της.

Μια ολοκληρωμένη ζωή, και μια Πηνέλοπε πότε ευτυχισμένη πότε δυστυχισμένη, πότε μπερδεμένη, πότε αποφασισμένη για όλα!

Η ίδια η συγγραφέας λέει: «Αν οι ιστορίες μου δεν έχουν ευτυχισμένο τέλος, έχουν πάντα ένα ελπιδοφόρο τέλος. Η ζωή είναι μια σειρά από προβλήματα και αποφάσεις και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να το καταλάβουμε καλά αυτό.»

Η υπέροχη Κορνουάλη με το μεγαλειώδες  σκηνικό της που το απαρτίζουν  η θάλασσα, τα ρείκια, οι  γκρεμοί  και τα ανεμοδαρμένα βράχια είναι ολοζώντανη μπροστά μας.

Ακόμα κι όταν τα γεγονότα και η δράση μεταφέρονται  σε άλλα μέρη, η Κορνουάλη είναι παντού, με μνήμες, με περιγραφές, με τον πίνακα που η πρωταγωνίστρια κρατάει σχεδόν μέχρι το τέλος.

Το ταλέντο της Πίλτσερ να παρουσιάζει τα πιο καθημερινά πράγματα με τρόπο ρεαλιστικό και ταυτόχρονα με μια τεχνική που σε μαγεύει και σε καθηλώνει, έχει σαν αποτέλεσμα να μη θες να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια μέχρι να το τελειώσεις.

Μοιάζει να είσαι μέρος της ιστορίας  και όχι απλά ο αναγνώστης της.

Οι χαρακτήρες γίνονται δικοί σου άνθρωποι κι έχεις την αίσθηση ότι η Πηνέλοπε είναι δίπλα σου κι ετοιμάζεται να φτιάξει τσάι να πιείτε.
Σχεδόν το γεύεσαι κι αυτό!

Το «Ψάχνοντας για κοχύλια» το διάβασα πάλι πρόσφατα και παρόλο που ήξερα την ιστορία δε με κούρασε ούτε για μια στιγμή.

Τα περισσότερα βιβλία της Πίλτσερ άλλωστε διαβάζονται και ξαναδιαβάζονται ευχάριστα.

Αν το επιλέξετε, εύχομαι να ταξιδέψει και σας όπως ταξίδεψε εμένα!

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα.

Η Ρόζαμουντ Πίλτσερ γεννήθηκε στην Κορνουάλη το 1924.

Στη διάρκεια του πολέμου υπηρέτησε στο γυναικείο σώμα του Βρετανικού Ναυτικού.

Άρχισε να γράφει από μικρή και δημοσίευσε το πρώτο της διήγημα σε ηλικία 18 χρονών.

Είναι πολυγραφότατη και αγαπητή κυρίως στο γυναικείο κοινό.

Η επιτυχία του  «Ψάχνοντας για κοχύλια» το 1989 την έκανε γνωστή στο παγκόσμιο κοινό.

Πολλά από τα βιβλία της κυκλοφορούν από τις εκδόσεις  «Ωκεανίδα».