La Vita è Bella - Η Ζωή είναι ωραία!!

Υπάρχουν άνθρωποι, που  όσα προβλήματα κι αν έχουν μπορούν να είναι αισιόδοξοι και να σκορπίζουν γύρω τους χαρά από το τίποτα.

Υπάρχουν άνθρωποι,  που  ακόμα κι αν έχουν τα πάντα, θα βρουν ευκαιρία να γκρινιάξουν και να είναι κακομοίρηδες!

Επιλέγουν να τυλίγονται το μανδύα της μιζέριας και να μη βρίσκουν καμιά χαρά γιατί είναι λέει προκλητικό!! (;)

Τα βάζουν με όποιον τολμάει να ντύνει τις στιγμές του με αισιοδοξία και ομορφιά.

Τα βάζουν με όποιον τους φαίνεται ότι  είναι  ευτυχισμένος.

Τον κατηγορούν κιόλας για όλα τα δεινά του πλανήτη και τον ανακαλούν στην τάξη που τόλμησε να χαμογελάσει τη στιγμή που ο κόσμος έχει και προβλήματα.

Προβλήματα σαν αυτά που έχω εγώ.

Προβλήματα σαν αυτά που έχεις εσύ.

Με τη διαφορά ότι εμείς δεν κάνουμε σημαία τα προβλήματά μας  να τα περιφέρουμε ως σημαιοφόροι της απελπισίας.

Προσπαθούμε να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη, αλλά δεν ξεχνάμε ούτε τα δικά μας, ούτε των άλλων.

Ούτε καν εκείνα τα πολύ μεγάλα που δημιούργησε και δημιουργεί η απληστία από τη γέννηση του κόσμου ακόμα.

Επειδή όμως δεν είμαστε θεοί και δεν μπορούμε να απαλύνουμε τον πόνο σε όλο τον πλανήτη, εδώ δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτά που καθημερινά μας χτυπούν την πόρτα, επιβάλλεται να τα παραμερίζουμε και να χαμογελάμε και να ομορφαίνουμε τον κόσμο μας όσο περισσότερο μπορούμε.

Διάβαζα αυτές τις μέρες κάπου, πικρόχολα σχόλια από κάποιους που δεν αντέχουν να βλέπουν κανέναν ευτυχισμένο και θυμήθηκα την ταινία «La Vita è Bella».  

Όσο διάβαζα όλα τα αρνητικά και τα "κακομοίρικα", τόσο η ανάμνηση  του Γκουίντο από το «Η ζωή είναι ωραία» ξυπνούσε  μέσα μου και η ταινία του Roberto Benigni με τα 3 Όσκαρ  έρχονταν στο μυαλό μου με όλη την αισιοδοξία της και την ελπίδα της για τη ζωή.

Μια ζωή που μπορούμε να την κάνουμε να φαίνεται όμορφη ακόμα και μέσα σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Όχι γιατί είναι ωραία αντικειμενικά, ούτε καν υποκειμενικά,  αλλά απλά  γιατί πρέπει  να αντέξεις και πρέπει να αντέξουν και οι γύρω σου, ειδικά το παιδί σου μέχρι να τελειώσει η φρίκη.

Ο Γκουίντο, ο ήρωάς μας, είναι ένας Ιταλός εβραϊκής καταγωγής που φτάνει σε μια μικρή πόλη για να εργαστεί.

Εκεί γνωρίζει την Ντόρα και την ερωτεύεται.

Η Ντόρα δε μένει ασυγκίνητη απέναντι στον προικισμένο και αστείο  Γκουίντο.

Ξεκινούν μια παραμυθένια ζωή μαζί, μια και ο Γκουίντο σα μάγος καταφέρνει να κάνει ακόμα και τα πιο ασήμαντα πράγματα να είναι σημαντικά και ξέρει να βρίσκει τη χαρά της ζωής παντού.

Ξέρει όμως και να τη μοιράζεται  και να κάνει τους γύρω του να ζουν όμορφα.

Όταν ξεσπάει ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος καταλήγουν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Εκεί ο Γκουίντο βρίσκει την πιο φρικιαστική σκηνή που θα συναντούσε ποτέ για να ανεβάσει το προσωπικό του αριστούργημα που προστάζει  αγάπη για τη ζωή, αισιοδοξία και χαρά.

Κρύβει το γιό του και στήνει το σκηνικό του.

Του λέει πως όλα αυτά είναι ένα παιχνίδι και πως πρέπει να νικήσουν.

Του λέει να προσέχει να μην τον δουν οι φύλακες, να μη παραπονεθεί, να μην κλάψει  γιατί δεν πρέπει να φανερωθεί.

Αν φανερωθεί θα χάσει, αν κερδίσει θα πάρει ένα τανκς.

Όταν το παιδί βαριέται πια, του λέει πως σε λίγο το παιχνίδι τελειώνει  και θα είναι νικητής.

Κάθε μέρα η φρίκη, η πείνα, η αρρώστια και ο θάνατος είναι γύρω τους, αλλά το παιδί πιστεύει τον πατέρα του και "παίζει" το παιχνίδι.

Έτσι περνάει ο καιρός.

Όταν φτάνουν οι Αμερικάνοι ο Γκουίντο πείθει το παιδί να κρυφτεί σε ένα κουτί μέχρι να φύγουν όλοι και να μην ακούει τίποτα.

Ο ίδιος σκοτώνεται καθώς προσπαθεί να βρει τη γυναίκα του και το παιδί τελικά νομίζει ότι κέρδισε το παιχνίδι.

Βρίσκει τη μητέρα του και μόνο μετά από χρόνια συνειδητοποιεί τη θυσία του πατέρα του.

Αν αυτή η ταινία , με όλα όσα περιγράφει, με την αγάπη για τη ζωή, με την αισιοδοξία για ένα καλύτερο μέλλον δε λέει τίποτα σε κάποιους, τότε κανένας δεν μπορεί να πει!!

Και μπορεί ο Γκουίντο να μην έζησε,  αλλά χάρη σε αυτόν επέζησε ο γιός του χωρίς να πληγωθεί ανεπανόρθωτα η ψυχή του όπως θα γίνονταν σε άλλες συνθήκες.

Μπορεί να μη ζούσε καν εδώ που τα λέμε αν ο πατέρας του δεν έβρισκε τον τρόπο να του δώσει δύναμη κι ελπίδα.

Δύναμη να αντέξει τους σκληρούς κανόνες ενός ανύπαρκτου παιχνιδιού κι ελπίδα ότι θα είναι νικητής!

Αξίζει λοιπόν όσο τίποτα να είμαστε  ερωτευμένοι με τη ζωή, να αγαπάμε όσο μπορούμε και να προσπαθούμε να κάνουμε όσο από τον κόσμο μας μπορούμε καλύτερο.

Αξίζει ακόμα κι αν αυτό που μπορούμε να κάνουμε φτάνει μέχρι την πόρτα μας.

Είναι το  χρέος μας απέναντι στην ίδια τη ζωή.

Ακόμα και λίγο πριν το θάνατο ο Γκουίντο βρίσκει τρόπο να κάνει το γιό του να γελάσει!!

Το να αγαπάς τη ζωή είναι χάρισμα τελικά.

Και κάποιοι το έχουν, ενώ κάποιοι δε θα το αποκτήσουν ποτέ!

Ο Γκουίντο με αυτό ακριβώς το χάρισμα κατάφερε να σώσει τη ζωή της οικογένειάς του.

Κι αν αυτό δεν είναι σημαντικό, τότε τι είναι σημαντικό;

Μπορεί να μην κατάφερε να σώσει όλο τον κόσμο, αλλά έσωζε τον κόσμο που μπορούσε!!

Καταπληκτική ταινία!