Gone with the wind Margaret Mitchell (Όσα παίρνει ο άνεμος)

Όσα παίρνει ο άνεμος.

Ένα βιβλίο έπος.

Μια ταινία σταθμός!

Το βιβλίο ούτε που ξέρω πόσο χρονών είναι.

Ξέρω όμως πως από την πρώτη στιγμή που το διάβασα, πριν χίλια περίπου χρόνια, έγινε αμέσως από τα πιο αγαπημένα μου.

Το ίδιο και η ταινία που την είδα για πρώτη φορά στα πρώτα μου εφηβικά χρόνια σε κάποιο σινεμά και δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ!

Για μένα πια η Σκάρλετ είχε ένα μόνο πρόσωπο.

Αυτό της Βίβιαν Λι.

Έκοψα λοιπόν από περιοδικά της εποχής τις παρακάτω αφίσες και τις τακτοποίησα ευλαβικά μέσα στο βιβλίο, όπου βρίσκονται ακόμα.

Ήθελα όταν το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω να βλέπω τη "Σκάρλετ".

Άλλωστε αυτή μου δίδαξε ένα από το πιο αισιόδοξα μαθήματα ζωής.

Αύριο, είναι μια καινούρια μέρα!

Και όλα μπορούν να γίνουν καλύτερα.

Αφίσα από το περιοδικό "Μανίνα"

Αφίσα από το περιοδικό "Κατερίνα"

Η ιστορία είναι γνωστή σε όλους.

Λίγο πριν τον αμερικανικό εμφύλιο μια νεαρή καλλονή του Νότου που έχει συνηθίσει να έχει πάντα ότι θέλει, πληροφορείται ότι ο άντρας που  "αγαπάει", ο Άσλεϊ, θα παντρευτεί την ξαδέρφη του τη Μέλανι.

Αποφασίζει να του εξομολογηθεί τον έρωτά της, πιστεύοντας ότι έτσι θα τον κερδίσει, αλλά αυτός την απορρίπτει.

Η Σκάρλετ γίνεται έξαλλη.

Για πρώτη φορά στη ζωή της αντιμετωπίζει την  άρνηση  και η έκρηξή της έχει έναν μάρτυρα, τον Ρετ.

Ξεσπάει ο εμφύλιος και η ζωή όλων αλλάζει.

Η Σκάρλετ συνεχίζει να περιφέρεται γύρω από τον Άσλεϊ, ενώ ο Ρετ μπαινοβγαίνει στη ζωή της.

Δε θα πω τίποτα άλλο για την ιστορία γιατί είμαι σίγουρη ότι όλοι την ξέρετε.

Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση τότε και ήμουν και μια σταλιά παιδί, ήταν η εμμονή της  Σκάρλετ για έναν αδύναμο τύπο σαν τον Άσλεϊ.

Πολύ δυναμική παρουσία η ίδια έχτισε ένα μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής της  γύρω από τον εφηβικό έρωτά της και ο Άσλεϊ δεν έκανε τίποτα άλλο, από το να συντηρεί αυτή την κατάσταση.

Όταν κατάλαβε πια πως αυτός δεν ήταν ο έρωτας της ζωής της, είχε καταφέρει να διώξει τον μοναδικό άντρα που αγάπησε πραγματικά, αλλά κολλημένη όπως ήταν στην ιδέα του Άσλεϊ δεν το κατάλαβε παρά στο τέλος.

Και το βιβλίο και η ταινία τελειώνουν στο σημείο αυτό.

Ο Ρετ φεύγει και η Σκάρλετ γνωρίζοντας πια καλά τι θέλει, λέει για άλλη μια φορά το περίφημο “After all tomorrow is another day”, και ξέρουμε πια πως θα καταφέρει να το αποκτήσει.

Όλα αυτά μου ήρθαν στο μυαλό ξανά από ένα ερώτημα που έθεσε πριν λίγες μέρες η αχτίδα στο  blog της.

Τι είναι καλύτερο "να σ΄αγαπούν ή να αγαπάς;"

Σκέφτηκα τότε αμέσως τη Σκάρλετ.

Τη Σκάρλετ που νόμιζε ότι αγαπάει τον Άσλεϊ και αυτό της στοίχισε τον ίδιο τον έρωτα.

Τον Άσλεϊ που κολακευμένος από την προσοχή που του έδινε η Σκάρλετ κι ενώ ήξερε καλά τι θέλει δεν μπορούσε να το σταματήσει από αδυναμία και εγωισμό.

Σκέφτηκα πως ο έρωτας και η αγάπη αν δεν έχουν ανταπόκριση και γίνονται εμμονές μόνο πίσω μπορούν να σε πάνε και πολλές φορές να σου στοιχίσουν την ίδια την αγάπη.

Αγαπάς ένα φάντασμα, μια ιδέα και δε βλέπεις γύρω σου.

Γιατί πως θα ανοίξεις την καρδιά σου και θα βρεις το ιδανικό, αν έχεις κλειδώσει σε μια ιδέα;

Και το κυριότερο, πως θα βρεις αυτό που πραγματικά θες αν δεν ξέρεις τι θες;

Σκέφτηκα τελικά πως είναι καλύτερα να αγαπάς.

Να αγαπάς τον εαυτό σου.

Να τον καταλαβαίνεις, να ξέρεις τι ζητάει και τι του αξίζει.

Να μη συμβιβάζεσαι σε τίποτα λιγότερο από τα πάντα!

Γιατί το ιδανικό και το σωστό είναι να σε αγαπάνε και να αγαπάς στον ίδιο χρόνο.

Μόνο τότε αξίζει και μόνο τότε είναι πραγματική αγάπη!