Μια νύχτα στο σταθμό!

Όλα ήταν προγραμματισμένα στην εντέλεια.

Αναχώρηση από το Ελευθέριος Βενιζέλος και άφιξη στο terminal 4 του Barajas με ένα ολόκληρο δίωρο στη διάθεσή μας, άπλετο χρόνο δηλαδή για να πάρουμε βαλίτσες και στη συνέχεια το λεωφορείο του αεροδρομίου και να πάμε από το terminal 4 στο terminal 1 που στις εννιά ακριβώς θα αναχωρούσε λεωφορείο για την πόλη της Σαλαμάνκας.

Την πόλη και όχι την περιοχή της Μαδρίτης με το ίδιο όνομα!

Όλα πήγαν στραβά!

Το αεροπλάνο μας έφυγε με καθυστέρηση από την Αθήνα με αποτέλεσμα να φτάσουμε Μαδρίτη πολύ αργότερα από ότι ήταν στο πρόγραμμα.

Πήραμε βαλίτσες, κατευθυνθήκαμε βιαστικά προς την έξοδο και βρήκαμε το λεωφορείο πανεύκολα.

Ο οδηγός μας διαβεβαίωσε ότι θα έφευγε σε "dos minutos" σε δυο λεπτά δηλαδή.

Ταχτοποιήσαμε βαλίτσες και νιώσαμε πάλι τη σιγουριά ότι θα προλάβουμε.

Το λεωφορείο ξεκίνησε και πήγαινε και πήγαινε και η ώρα περνούσε και άρχισαν πάλι να μας ζώνουν τα φίδια πως τελικά δε θα προλάβουμε!

Μοναδικοί επιβάτες εμείς, μια Ισπανίδα (Ισπανίδα!!, το τονίζω γιατί έχει σημασία) κι ένας νεαρός άγνωστης εθνικότητας!

Ο νεαρός ζήτησε στάση και η Ισπανίδα ρώτησε αν είμαστε στο terminal 1, ο οδηγός της απάντησε καταφατικά.

Ακούγοντάς το, ενώ δεν έβλεπα και τίποτα σημαντικό εκεί που σταμάτησε, τον ρωτάω κι εγώ και το επιβεβαιώνει.

Αρπάζουμε τις βαλίτσες και κατεβαίνουμε.

Το λεωφορείο άδειο πια κατευθύνεται προς το terminal 1, αφήνοντάς μας στη μέση του πουθενά.

Ο νεαρός μια και δεν είχε αποσκευές να τραβάει και να σέρνει, έχει ήδη εξαφανιστεί προς άγνωστη κατεύθυνση και εμείς με την Ισπανίδα μένουμε να κοιτάμε το τίποτα και να προσπαθούμε να καταλάβουμε που είμαστε και γιατί.

Προσπαθούμε να συνεννοηθούμε, αλλά δεν ξέρει αγγλικά και τα δικά μας ισπανικά είναι πάμφτωχα.

Τελικά με μια μείξη γλωσσών και πολλές χειρονομίες αναγκαζόμαστε να παραδεχτούμε ότι την πατήσαμε πανηγυρικά.

Αφού βρίσαμε και οι τέσσερις τον οδηγό, η καθεμιά στη γλώσσα της, αρχίσαμε να ψάχνουμε τρόπο να φύγουμε.

Η Ισπανίδα σταματάει ένα διερχόμενο αυτοκίνητο, το μοναδικό που πέρασε όσο ήμασταν εκεί και ζητάει πληροφορίες.

Χάρη σε αυτόν τον οδηγό που ήξερε και λίγα αγγλικά, καταλάβαμε πως αν κάναμε υπομονή θα περνούσε το επόμενο λεωφορείο και σε λίγη ώρα θα βρισκόμασταν στον προορισμό μας.

Ξανά στη στάση λοιπόν, σέρνοντας, σηκώνοντας και σπρώχνοντας βαλίτσες με την ώρα να περνάει επικίνδυνα.

Το επόμενο λεωφορείο έρχεται μαζί με το άγχος μας ότι ίσως και να μην προλάβουμε το τελευταίο δρομολόγιο.

Με τα πολλά φτάνουμε στο σωστό προορισμό, αποχαιρετούμε την Ισπανίδα και μας αποχαιρετά και τρέχουμε να βγάλουμε εισιτήρια στον πρώτο όροφο.

Εισιτήρια δε βγάλαμε ποτέ, γιατί το γραφείο είχε πια κλείσει.

Αφού ρώτησα όσους έβρισκα μπροστά μου αν ξέρουν αγγλικά, έναν μάλιστα τον ρώτησα δυο φορές, βρήκα έναν νεαρό που ήξερε.

Μας είπε ότι μπορούμε να βγάλουμε και στο λεωφορείο εισιτήρια (αν υπάρχουν θέσεις) και μας εξήγησε που είναι ο σταθμός.

Ξανά τραβώντας και σέρνοντας βγαίνουμε έξω, περνάμε απέναντι και φτάνουμε στο σταθμό, που ήταν απλά parking.

Κοιταζόμαστε με απορία και σκεφτόμαστε ότι μάλλον δεν καταλάβαμε τι μας είπε ο νεαρός.

Κανένα στοιχείο εκεί γύρω ότι αυτό είναι σταθμός.

Η ώρα ακριβώς 9.

Λεωφορείο πουθενά.

Κόσμος πουθενά.

Μόνο μια τεράστια ουρά ταξί πίσω μας που ξεκινούσε από την πόρτα του αεροδρομίου κι έφτανε στο άπειρο.

Το πιθανότερο είναι ότι το λεωφορείο έφυγε μόλις λίγα δευτερόλεπτα πριν φτάσουμε εμείς.

Ξανά στο αεροδρόμιο.

Αυτή τη φορά, μετά από τόσο τρέξιμο αποφασίζουμε να καθίσουμε κάπου να πιούμε έναν καφέ να συνέλθουμε.

Παίρνω τηλέφωνο την κόρη μου και της λέω πως χάσαμε το λεωφορείο, ή πως πήγαμε σε λάθος μέρος να το πάρουμε γιατί εκεί δεν υπήρχε ούτε καν στάση.

Ψάχνει στο internet και μας λέει πως υπάρχει κι άλλο στις 10.

Παίρνουμε τον καφέ στο χέρι τον ισορροπούμε με δεξιότητα ζογκλέρ τραβώντας και σέρνοντας τις βαλίτσες άλλη μια φορά και ψάχνοντας πάλι να βρούμε κάποιον που να ξέρει αγγλικά για να σιγουρευτούμε ότι η στάση είναι τελικά εκεί και δεν θα  περιμένουμε άδικα .

Βρίσκω έναν νεαρό αστυνομικό και τον ρωτάω πολύ συγκεκριμένα πια αν η στάση για Σαλαμάνκα είναι στο parking των λεωφορείων.

Αφού σιγουρεύομαι ξαναπάμε εκεί.

Βολευόμαστε πίνοντας τον καφέ μας περιμένοντας το λεωφορείο που δεν έρχεται ποτέ.

Κατά τις δέκα και τέταρτο το παίρνουμε απόφαση  ότι δε θα έρθει!

Βλέπω δίπλα μας μια μεγάλη έκταση με αυτοκίνητα για ενοικίαση και προτείνω να νοικιάσουμε ένα για να φύγουμε από κει.

Καμιά μας όμως δεν έχε μαζί της το δίπλωμα οδήγησης οπότε η προοπτική της φυγής απομακρύνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Τελικά η κόρη μου, μας ενημερώνει ότι αν πάμε στο σταθμό των λεωφορείων στην πόλη της Μαδρίτης θα προλάβουμε αυτό που φεύγει στις έντεκα.

Μας στέλνει σε μήνυμα τον προορισμό που με τη σειρά μας δείχνουμε στον ταξιτζή και μπαίνουμε στο ταξί.

Στη διαδρομή χαζεύουμε το τοπίο όσο τουλάχιστον βλέπουμε μέσα στη μαύρη νύχτα και ακούμε την ενθουσιώδη περιγραφή ενός ποδοσφαιρικού αγώνα από το ράδιο.

Παίρνουμε μια πρώτη ιδέα για τη χώρα που φτάσαμε μέσα από τα επιφωνήματα και τις ιαχές που ξεχύνονται από τα ηχεία.

Φτάνουμε ένα τέταρτο ακριβώς πριν την αναμενόμενη αναχώρηση του πολυπόθητου πια λεωφορείου και κατά 39 ευρώ φτωχότερες.

Ο σταθμός απ΄έξω (φωτογραφία από το internet)

Όσο τα κορίτσια ασχολούνται με την πληρωμή και τις βαλίτσες εγώ τρέχω μέσα να βγάλω τα εισιτήρια.

Φτάνω στο γκισέ που δεν έχει ουρά και νιώθω τη θεά τύχη να μου χαμογελά.

Της χαμογελάω κι εγώ και ζητάω όλο ευγένεια στα αγγλικά 3 εισιτήρια για Σαλαμάνκα.

Ο υπάλληλος με πληροφορεί ότι δεν ξέρει αγγλικά και λέει πολλά λόγια που δεν καταλαβαίνω.

Καταλαβαίνω όμως μια χαρά το "no Salamanka" και νιώθω την τύχη μου να ξεκαρδίζεται στα γέλια που κατάφερε να μου τη φέρει και να ελπίσω έστω και για λίγο ότι τελικά θα φύγουμε.

Δε βρίσκω κουράγιο να πω τίποτα και σχεδόν οπισθοχωρώ κοιτώντας τον με γουρλωμένα μάτια.

Ξανά τηλέφωνο, το δίνω στον υπάλληλο και η κόρη μου συνεννοείται μαζί του και μας βγάζει εισιτήρια για το πρωινό λεωφορείο.

Βρήκα το μαγικό χαρτάκι και το φωτογράφισα!

Το πρωινό φεύγει στις 7 και η ώρα πλησιάζει έντεκα.

Δεν ξέρω πως ακριβώς αποφασίσαμε να μείνουμε εκεί από τη στιγμή μάλιστα που δεν ξέραμε καν αν θα μας επιτραπεί, αλλά οι εναλλακτικές που έπεσαν στο τραπέζι (στα άβολα καθίσματα του σταθμού για την ακρίβεια) δε μας συγκίνησαν καθόλου.

Το να ψάχνουμε πάλι για ταξί και στη συνέχεια για ξενοδοχείο όπου θα μέναμε μόλις  λίγες ώρες, μας κούρασε και μόνο στην ιδέα.

Χώρια το άγχος για το αν θα καταφέρναμε το πρωί να φτάσουμε στην ώρα μας.

Μη θέλοντας με τίποτα να απομακρυνθούμε από το μέρος που θα έφευγε το ακριβοθώρητο λεωφορείο, βολευόμαστε και περιμένουμε.

Άποψη του σταθμού με το περίφημο ρολόι και τα άβολα καθίσματα!! (η φωτογραφία είναι από το internet)

Είμαστε κουρασμένες κι ελαφρώς απογοητευμένες, αλλά σκάμε στα γέλια με την κατάσταση.

Μια στο τόσο βγαίνουμε έξω μία μία να κάνουμε τσιγάρο.

Εκεί γνωρίζω μια Ισπανίδα φοιτήτρια που έρχεται από την Ιταλία όπου σπουδάζει και το δικό της λεωφορείο της για Σεβίλλη φεύγει στις 12 .

Είσαι τυχερή της λέω και της εξηγώ τη δική μας κατάσταση.

Ξαφνικά μου έρχεται η επιφοίτηση.

Τη βάζω να ρωτήσει, μια και κανείς μα κανείς στο σταθμό δεν ήξερε αγγλικά, αν μπορούμε να μείνουμε εκεί τη νύχτα.

Η κοπέλα ρωτάει κι έτσι μαθαίνουμε ότι όποιος έχει εισιτήριο μπορεί.

Την χιλιοευχαριστώ και την αποχαιρετώ λες και φεύγει ο πιο δικός μου άνθρωπος!

Σιγά σιγά αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε τι πάθαμε και η προοπτική να μείνουμε εκεί  δε μας ενθουσιάζει πια καθόλου.

Αρχίζουμε να το ξανασκεφτόμαστε όσο είναι νωρίς, ειδικά βλέποντας τριγύρω μας κάποιους περίεργους τύπους.

Βλέπω όμως και δυο-τρεις οικογένειες,  ένα ζευγάρι πολύ καθώς πρέπει καθώς και μερικούς φοιτητές και ανακοινώνω την απόφασή μου που γίνεται δεκτή ελλείψει άλλου κουράγιου.

Αν μείνουν αυτοί, θα μείνουμε κι εμείς.

Η ώρα περνάει.

Τα κουλουράκια κανέλας που έφτιαξε η Β. για την κόρη μου μειώνονται επικίνδυνα και με παρακαλάει να ανοίξω ένα από τα ποτά (ούζα και τσίπουρα που εφοδιαστήκαμε από το Duty Free για τους Ισπανούς φίλους της κόρης μου).

Αρνούμαι και η ένταση γίνεται για λίγο σχεδόν ορατή.

Δεν προλαβαίνουμε ευτυχώς να το συζητήσουμε άλλο γιατί έρχονται οι φύλακες που ζητάνε να δουν τα εισιτήρια μια και σε  λίγο ο σταθμός κλείνει.

Τα δείχνω και μας οδηγούν σε άλλο χώρο που απλά ελπίζω να έχει πιο βολικά καθίσματα.

Τζίφος.

Καμιά άνεση δε μας περιμένει στον καινούριο χώρο, ο οποίος σιγά σιγά γεμίζει.

Πολλοί,  ανάμεσά τους και δυο νεαροί οδηγούνται στην έξοδο και τους λυπάται η ψυχή μου μια και κάνει ψοφόκρυο και μην ξέροντας αν έχουν εναλλακτική.

Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι και κοιτάζω γύρω μου να δω ποιοι είναι τελικά μαζί μας.

Οι οικογένειες είναι εδώ, το ζευγάρι είναι εδώ, αρκετοί φοιτητές επίσης.

Το μάτι μου πέφτει στον περίεργο τύπο που φοράει γυαλιά ηλίου μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα και δείχνει να είναι άστεγος.

Αυτόν τον τύπο τον φοβάμαι.

Κοιτάζω πιο κει και βλέπω μια κοπελίτσα γύρω στα 25 με ένα κοριτσάκι που θα ήταν δε θα ήταν 5 χρονών.

Μοιάζουν κι αυτές άστεγες και η ψυχή μου σφίγγεται.

Η κοπέλα κουβαλάει όλο της το βιος μέσα σε ένα μεγάλο σάκο και το παιδάκι βολεύεται αδιαμαρτύρητα στο κάθισμά του και κοιμάται σχεδόν αμέσως.

Σίγουρα το έχει ξανακάνει και δεν την παραξενεύει καθόλου.

Οι φοιτητές έχουν την καλύτερη ιδέα και είναι προετοιμασμένοι για τη νύχτα.

Βγάζουν τα sleeping bags τους τα στρώνουν και πέφτουν για ύπνο.

Τους θαυμάζω για την ευκολία που κοιμούνται και αναρωτιέμαι πως βολεύονται κατάχαμα.

Το ίδιο κάνει ένας γέρος που μοιάζει κι αυτός άστεγος, αλλά χωρίς να στρώσει τίποτα κάτω.

Οι υπόλοιποι απλά καθόμαστε κρατώντας τις τσάντες μας σφιχτά και τις βαλίτσες μας κοντά, παρόλο που ο τόπος είναι γεμάτος φύλακες και καθαριστές.

Μόνο στο σημείο που είμαστε και είναι κλειστό με γυαλί γύρω γύρω είναι χαμηλωμένα τα φώτα.

Στο υπόλοιπο κτίριο ξεκινάει η ρουτίνα της καθαριότητας και του συμμαζέματος.

Συζητάμε χαμηλόφωνα, σχολιάζοντας όσα βλέπουμε.

Ο σταθμός θα ανοίξει πάλι στις 5 και η ώρα είναι 2.

Τρεις ώρες που πρέπει να σκοτώσουμε.

Λαγοκοιμόμαστε κι εμείς, ξυπνώντας κάθε πέντε λεπτά και κοιτάζοντας συνέχεια το μεγάλο ρολόι.

Η ώρα μοιάζει να έχει παγώσει και νιώθουμε ότι είμαστε εκεί μιαν αιωνιότητα παρόλο που δεν έχει περάσει ούτε μισή ώρα.

Κάθε φορά που σηκώνουμε το βλέμμα μας ο τύπος με τα μαύρα γυαλιά μας κοιτάζει.

Έχει μισοκατεβάσει τα γυαλιά και κοιτάζει από πάνω.

Ωραία!

Με αυτή την πινελιά ο καμβάς ολοκληρώνεται και η νύχτα μας τα έχει πια όλα.

Όλα εκτός από ύπνο!

Επιτέλους οι δείκτες του ρολογιού δείχνουν πέντε.

Σηκώνομαι με την ελπίδα ότι η καφετέρια θα ανοίξει γρήγορα και βγαίνω έξω.

Ταυτόχρονα ανοίγουν και οι εξωτερικές πόρτες και η ελπίδα μου ότι οι νεαροί είχαν εναλλακτική λύση κάνει φτερά.

Μπαίνουν μέσα τουρτουρίζοντας μια και η παγωνιά είναι απίστευτη.

Τελικά η καφετέρια ανοίγει στις έξι και η ουρά που σχηματίζεται είναι τεράστια μια και έχουν αρχίσει πια να φτάνουν δρομολόγια.

Έρχεται η σειρά μου και δίνω την παραγγελία μου στη σερβιτόρα στα αγγλικά αδιαφορώντας αν θα καταλάβει.

Και καταλαβαίνει!!

Δεν ήξεραν αγγλικά άτομα που ήταν σε σημαντικές θέσεις στο αεροδρόμιο και στο σταθμό και ξέρει η σερβιτόρα!

Αυτό ξαφνικά μου φαίνεται το πιο περίεργο από όσα ζήσαμε!

Βγαίνω έξω στο κρύο για να καπνίσω και απολαμβάνω το ζεστό καφέ μου με μπόλικο γάλα, που μέχρι να φύγουμε από την Ισπανία είχα μάθει πια να τον παραγγέλνω σε άπταιστα ισπανικά!

Η ώρα φαίνεται πια να κυλάει γρήγορα.

Ο καφές μας τόνωσε και μας έδωσε δύναμη.

Τα μάτια μας κολλάνε στον πίνακα ανακοινώσεων για να δούμε από ποια αποβάθρα φεύγει το λεωφορείο μας.

Όταν εμφανίζεται το νούμερο που θέλουμε σηκωνόμαστε και κατεβαίνουμε στις αποβάθρες.

Βρίσκουμε εύκολα το λεωφορείο και τακτοποιούμε τις βαλίτσες στο χώρο αποσκευών.

Μπαίνουμε μέσα και οι θέσεις του λεωφορείου ξαφνικά μας φαίνονται οι πιο αναπαυτικές του κόσμου.

Μέχρι να ξεκινήσει το λεωφορείο έχουμε αποκοιμηθεί!

Η φωτογραφία είναι από το internet

Από όλη αυτή την ιστορία έχω βγάλει κάποια συμπεράσματα.

Το ένα είναι ότι οι πληροφορίες στο internet δεν είναι πάντα σωστές μια και μας οδήγησαν σε απίστευτη ταλαιπωρία ψάχνοντας να βρούμε δρομολόγια που δεν υπήρχαν!

Το δεύτερο είναι ότι ο πιο εύκολος δρόμος δεν είναι πάντα ο σοφότερος.

Αν φτάνοντας στο αεροδρόμιο παίρναμε το μετρό για το σταθμό θα προλαβαίναμε άνετα το τελευταίο λεωφορείο!

Προτιμήσαμε να κάνουμε λιγότερο κόπο … ναι καλά!

Το τρίτο είναι ότι έπρεπε τελικά να τραβήξω πολλές φωτογραφίες το σταθμό και κρυφά  (γιατί όχι;) και τους ανθρώπους.

Κι έπρεπε να αφήσω τη Β. να τραβήξει με την κάμερα όπως πήγε να κάνει και τη σταμάτησα.

Τελικά μετανιώσαμε και οι τρεις που δεν έχουμε κανένα στοιχείο για να δείξουμε και στους άλλους τι νύχτα περάσαμε!

Μια νύχτα που με την απόσταση που έχει τώρα μοιάζει μόνο με περιπέτεια κι όσο απίστευτο κι αν φαίνεται τη νοσταλγούμε κιόλας.

Έτσι κι αλλιώς ήταν η αρχή ενός υπέροχου ταξιδιού!

Το τέταρτο συμπέρασμα και αυτό που πονάει τελικά, είναι ότι υπάρχει κόσμος που αναγκάζεται να αγοράζει κάθε βράδυ ένα φτηνό εισιτήριο για να έχει κάπου να περάσει τη νύχτα του.

Κι αυτός ο κόσμος δεν πιστεύω να το βλέπει καθόλου σαν περιπέτεια ή σαν την αρχή ενός υπέροχου ταξιδιού!

(Οι φωτογραφίες -εκτός από κείνη του εισιτηρίου- είναι από το internet μια κι εγώ δεν τράβηξα καθόλου εκεί.

Μα να μην τραβήξω ούτε το ρολόι που κοιτούσα συνέχεια;

Ασυγχώρητο!)