Σήκωσα άγκυρα...

...και ταξίδεψα στο παρελθόν!
Σε αναμνήσεις, βιβλία και παιδικές παρέες.

Στη φωτογραφία μερικά  βιβλία από τα παιδικά μου χρόνια....η Τζέην Έυρ και ο Γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες ήταν εκδόσεις ΑΔΕΡΦΟΙ ΣΤΡΑΤΙΚΗ, αλλά τα περισσότερα ήταν από τις εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑΣ από όσο θυμάμαι....για αυτό και ο τίτλος..!

Δίπλα τα πόδια μου στις θάλασσες των παιδικών μου χρόνων και το χέρι μου δίπλα σε μια βάρκα.
Το τι αστερίες και κοχύλια μάζευα σε κείνο το μέρος δε λέγεται....μάλλον ευθύνομαι για περιβαντολλογικά εγκλήματα τώρα που το σκέφτομαι...
Μπέρδεψα βουνό, θάλασσα και βιβλία κι έβγαλα ένα αταίριαστο κολάζ που δείχνει κάτι από τα παλιά καλοκαίρια.

Στη μεσαία είμαι στο βουνό την τελευταία χρονιά που είχα πάει...πάνω στη βρύση με το δροσερό, γάργαρο νερό και ναι...ξέρω...ήταν η εποχή που ήμουν ερωτευμένη με τον Morrison και φαίνεται!
Όλη μέρα άκουγα τραγούδια του, διάβαζα ό, τι χαζομάρα κυκλοφορούσε σε βιβλίο για αυτόν και το δωμάτιό μου ήταν σα μουσείο με ό, τι τον αφορούσε...

Και παρόλο που τραγουδούσα δυνατά και έγραφα παντού ότι...
"...η ευκαιρία είναι μοναδική, δεν επαναλαμβάνεται και κάθε δισταγμός σημαίνει καταστροφή, δεν υπάρχουν περιθώρια για παζαρέματα. Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα.." 
δεν το έμαθα καλά το μάθημά μου.
Κι ευκαιρίες έχασα  και παζάρεψα και ο κόσμος ακόμα άπιαστος είναι.
Αυτό ίσως ήταν και το τελευταίο καλοκαίρι της αθωότητας.
Μετά μεγάλωσα!
Κι ακόμα δεν άκουσα την κραυγή της πεταλούδας.

Στο ένατο λεπτό (είναι και τεράστιο)

We want the world

and we want it now!!!

Θέλω να μείνω όμως στα χρόνια της αθωότητας για λίγο.

Όταν ήμουν πολύ μικρή!

Να θυμηθώ τα παιδικά καλοκαίρια που ο χρόνος πάγωνε και έμοιαζαν να είναι ατέλειωτα και ήταν πάντα μα πάντα ευτυχισμένα.

Τα παιχνίδια που παίζαμε στη γειτονιά όλα τα παιδιά μαζί και τις μανάδες που τρόμαζαν να μας μαζέψουν για να φάμε.

Ποιος χρειάζονταν φαΐ και ύπνο όταν ήταν τόσο σκασμένος από ευτυχία;

Όχι εγώ πάντως μια και το φαΐ ήταν πάντα το χειρότερό μου!

Τα χέρια μας που μύριζαν καρπούζι, αφού απελπισμένες πια οι μανάδες έκοβαν φέτες και μας έδιναν για να μη λιμοκτονήσουμε παίζοντας.

Το μπαμπά μου να μου παίρνει το πρώτο μου ποδήλατο και να με μαθαίνει να το οδηγώ χωρίς βοηθητικές.

Να με μαθαίνει κολύμπι και να αρχίζω άφοβα τις βουτιές και τα κατακόρυφα με τη σιγουριά ότι αυτός  (ο Μπαμπάς Μου) δε θα επιτρέψει να πάθω τίποτα.

Τα βράδυα να σηκώνομαι και να χώνομαι στο κρεβάτι των γονιών μου με το πρόσχημα πως φοβάμαι για να νιώσω αυτό το υπέροχο συναίσθημα της ασφάλειας και της αγάπης πιο δυνατά ακόμα!

Τα πρωινά στην παραλία και τα μεσημέρια να δίνουν αγώνα οι μεγάλοι για να μας καταφέρουν να ξαπλώσουμε λίγο.

Εκείνα τα γλυκά  μεσημέρια με τις γρίλιες κατεβασμένες να αφήνουν έξω το φως και τη ζέστη και τα βιβλία μου που με συντρόφευαν μέχρι να με πάρει τελικά ο ύπνος!

Τις διακοπές στη θάλασσα και μετά στο βουνό με τα έλατα και τις πηγές με τα γάργαρα νερά.

Τις εξερευνήσεις σε μονοπάτια και δάση και τη μάνα (μαμά μου) να σταυροκοπιέται που το κακόφαγο παιδί της  έτρωγε όλο του το φαΐ!

Στην πόλη πάλι, να καθόμαστε ως αργά στο μπαλκόνι, να παραπονιόμαστε για τη μυρωδιά από το φιδάκι που έβαζαν οι μεγάλοι για τα κουνούπια και να φτάνουν στα αυτιά μας μουσικές από μια disco που υπήρχε αρκετά μακριά, αλλά το νυχτερινό αεράκι και η ησυχία βοηθούσαν στο να φτάνει η μουσική ως εμάς.

Στην ίδια disco, που μεγαλώνοντας πια, παρακαλούσαμε τα μεγαλύτερα αδέρφια και ξαδέρφια (ό, τι του βρίσκονταν του καθένα) να μας πάρουν μαζί τους.

Μεγαλώναμε όμορφα, ζούσαμε όμορφα, ο κόσμος δεν είχε δείξει ακόμα το σκληρό του πρόσωπο έτσι προστατευμένοι όπως ήμασταν στη ζεστή αγκαλιά των σπιτικών μας.

Όταν πηγαίνω στην παλιά γειτονιά νομίζω πως θα βγει η Λ. από το σπίτι που δεν μένει πια, θα πιαστούμε χέρι χέρι (έτσι περπατούσαμε πάντα, χέρι, χέρι) και θα πάμε παρέα να ανταμώσουμε τα υπόλοιπα παιδιά, να αρχίσει το παιχνίδι!

Νιώθω λες και δε μεγάλωσα κι απλά έκανα διάλειμμα για να κάνω το χατήρι της μάνας μου και να πάω να φάω.