Πόλη στο φως, Ευτυχία Γιαννάκη

"Αθώα τέρατα είχαν έρθει για μια ακόμα φορά στο φως.
Μια πόλη που όσο περισσότερο τη φώτιζε, τόσο πιο τρομακτική γινόταν." 

Η πόλη έρχεται στο φως και η Τριλογία της Αθήνας που ξεκίνησε με το "Πίσω κάθισμα", και συνεχίστηκε με τις "Αλκυονίδες μέρες", ολοκληρώνεται με τον πιο δυνατό κι απρόσμενο τρόπο με την "Πόλη στο φως". 

Η Ευτυχία Γιαννάκη για μια ακόμη φορά μας παρασύρει στον γρήγορο ρυθμό μιας συνταρακτικής υπόθεσης, βρίσκοντας όμως το χώρο και το χρόνο να σταθεί στα προβλήματα και την ψυχολογία των ηρώων, αλλά και να κάνει μια βαθιά τομή στην κοινωνία που βιώνει την απόλυτη κρίση. Τα κοινωνικά θέματα αντιμετωπίζονται με την πρέπουσα σοβαρότητα, γίνονται μέρος της υπόθεσης κι εναρμονίζονται άψογα με την πλοκή του βιβλίου, δίνοντας τη δική τους βαρύτητα στην ιστορία.
Μια ιστορία που με έκανε να μην μπορώ να σταματήσω το διάβασμα μέχρι να φτάσω στην τελευταία σελίδα.
Κι όταν έφτασα στην τελευταία σελίδα, το τέλος, που ομολογώ δεν το περίμενα, με συγκλόνισε τόσο που το σκεφτόμουν για μέρες. Αν μπορούσα να παρομοιάσω με φυσικό φαινόμενο το βιβλίο, θα έλεγα πως είναι σαν μια ισχυρή βροχόπτωση, που όταν αρχίζει να κοπάζει, τη στιγμή που νιώθεις πια προστατευμένος, τότε  πέφτει ο κεραυνός.

Δε σκεφτόμουν όμως μόνο το τέλος. Όλο το βιβλίο είναι σα να θέτει σε λειτουργία έναν μηχανισμό που σε κάνει να σκέφτεσαι πολλά. Κι αν ο καταιγιστικός του ρυθμός δεν σου επιτρέπει την πολλή ανάλυση τη στιγμή που συμβαίνουν τα γεγονότα, αυτά είναι εκεί, έχουν μείνει στο μυαλό, επανέρχονται ένα ένα κι αναλύονται διεξοδικά όταν το βιβλίο έχει μπει πια στο ράφι. 
Κι ένα βιβλίο είναι επιτυχημένο όταν έχει καταφέρει να μπει όχι μόνο στο ράφι σου, αλλά και στο μυαλό σου. 

Για μια ακόμα φορά ο Χάρης Κόκκινος, ο ιδιόρρυθμος αστυνόμος που πρωταγωνιστεί στην τριλογία, βρίσκεται αντιμέτωπος με μια φρικιαστική υπόθεση, ενώ ταυτόχρονα περνάει ίσως τις πιο δύσκολες ώρες της ζωής του με τη δίκη του γιου του, τον οποίο βαραίνουν σκληρές κατηγορίες.

Ο ίδιος βρίσκεται σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, αφού δεν παύει να αναλογίζεται τις δικές του ευθύνες που αντιστοιχούν στα λάθη που είχε κάνει στο παρελθόν.

Όλα ξεκινούν όταν μια έγκυος γυναίκα βρίσκεται δολοφονημένη στην μονοκατοικία της στο Καβούρι.

Πίσω από το έγκλημα που μοιάζει στην αρχή πως θα εξιχνιαστεί εύκολα κρύβονται πολλά σκοτεινά μυστικά.

Όσο προχωράει η υπόθεση, ο αστυνόμος και η ομάδα του έρχονται αντιμέτωποι με προσδοκίες που διαψεύστηκαν, με κυκλώματα ντόπινγκ στον αθλητισμό κι έναν κύκλο βίας που ξεκινάει από τη Σερβία το 1995 για να καταλήξει στην Αθήνα το 2014.

Άραγε μέχρι πού μπορεί να φτάσει κάποιος που δεν έχει τίποτα να χάσει;

Όταν η πόλη ολόκληρη γίνεται ένα κλειστό δωμάτιο και όλοι μοιάζουν ύποπτοι, υπάρχει κάτι που μπορεί να σε βγάλει από αυτό, η έστω να σου δώσει μια αίσθηση ανάσας; 

Και πόση αξία έχει τότε ένα μικρό νεύμα;

"Το νεύμα του γείτονα επαναλήφθηκε σαν μέρος κάποιας αόριστης τελετουργίας που στόχο της είχε να τον καθησυχάσει. Δεν ήταν μόνος του μέσα στο κλειστό δωμάτιο με τους υπόπτους. Δεν ήταν όλοι ύποπτοι. Υπήρχαν και κάποιοι με το μέρος του."

Αν διαβάσετε την "Πόλη στο φως" δεν σας υπόσχομαι ότι θα βρείτε αθώα τα τέρατα, όπως αναφέρονται και στο απόσπασμα του βιβλίου που παραθέτω στην αρχή, μια φράση παρμένη από τον Charles Beaudelaire, αλλά μπορώ να σας υποσχεθώ ότι θα απολαύσετε το βιβλίο.

Η Ευτυχία Γιαννάκη ξέρει να στήνει εξαιρετικές ιστορίες, να δημιουργεί σασπένς, αλλά και  χαρακτήρες που μπορούν να το υποστηρίξουν μέχρι το τέλος.

Και μετά το τέλος, θα έλεγα!

"Φαβορί, τελειότητα, ανασφάλεια, ανθρωποφαγία, ζούγκλα, τιμωρία, αυτός που μένει πίσω, ο ηττημένος επανήλθαν στο μυαλό του οι λέξεις...
...Οι λέξεις είναι που θα μας οδηγήσουν αυτή τη φορά σκεφτόταν. Οι λέξεις που επαναλαμβάνονται. Ήρθε στο μυαλό του ο Μπέρνχαρντ και το επαναληπτικό σχήμα στο γραπτό του που οδηγούσε τη σκέψη του όλο και σε πιο βαθιά νερά..."

Πόλη στο φως

Συγγραφέας: Ευτυχία Γιαννάκη

Εκδόσεις: Ίκαρος