Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2017

Ένας άλλος κόσμος



Το ποτάμι ξεκινούσε το μακρύ του ταξίδι από τις απάτητες κορυφές των βουνών. Οι βροχές και τα χιόνια τροφοδοτούσαν με συνέπεια τις πηγές του και το νερό έτρεχε σε χαρούμενα ρυάκια που χύνονταν ακράτητα μέσα σε ρεματιές, ενώ άλλα, πιο θλιμμένα, ξεστράτιζαν και χάνονταν για πάντα, έτσι όπως τα ρουφούσε αχόρταγα μέσα της η διψασμένη γη. 
Όσα κατάφερναν να ενωθούν, γιόρταζαν την ένωση με ορμή. Αφροί τινάζονταν ψηλά καθώς οι χορευτικοί στροβιλισμοί με τους δυνατούς παφλασμούς, άνοιγαν το δικό τους μονοπάτι στο χώρο και στο χρόνο κι αχώριστα κυλούσαν ως τη θάλασσα. 
Το ποτάμι με το δικό του ποταμίσιο τρόπο διαλαλούσε την ιστορία του στα δάση και στις πλαγιές, με το κελάρυσμά του εξυμνούσε την πορεία του και ξαναζούσε απ' την αρχή τη γέννησή του.

Όταν έφτανε στην κοιλάδα που ήταν το χωριό, ήταν ήδη ένας ασημένιος γίγαντας, που κυλούσε εξημερωμένος τον περισσότερο καιρό, αν και συχνά και χωρίς ιδιαίτερο λόγο θύμωνε και τότε μούγκριζε αγριεμένος.
Παράξενο που ήταν ετούτο το ποτάμι! 
Και πόσοι μύθοι και ιστορίες υπήρχαν για χάρη του.
Πράγμα παράδοξο βέβαια, αν λάβει κανείς υπόψιν του πως ποτάμι δεν υπήρχε.
Οι κάτοικοι του μικρού χωριού δεν το είχαν δει ποτέ, αν και τις κρύες νύχτες του χειμώνα που η φαντασία οργίαζε γύρω από τα αναμμένα τζάκια και τις πυρωμένες σόμπες, θα έπαιρναν όρκο πως άκουγαν το κελάρυσμά του.

Λίγο έξω από το χωριό, χτισμένο μέσα στα δέντρα, δίπλα στις όχθες του ανύπαρκτου ποταμιού, ένα μικρό, μοναχικό σπιτάκι φιλοξενούσε την μοναδική κάτοικο του χωριού που μπορούσε, όχι μόνο να το βλέπει και να το ακούει, αλλά και να του μιλάει.
Φόρτωνε εκείνη με τους καημούς της τα νερά, κι άφηνε τα λόγια της να ακουμπήσουν πάνω τους, χάρτινες βαρκούλες, να αρμενίσουν ως τη θάλασσα.
Κάποιες φορές όμως, εκτός απ' τα λόγια-βαρκούλες που ήταν αμφίβολο αν θα έφταναν ποτέ στον προορισμό τους, έτσι ελαφριά σαν αερικά που ήταν, έπαιρνε ένα μπουκάλι, έκρυβε μέσα του ένα γράμμα, τα ίδια λόγια κάθε φορά, οι ίδιες πονεμένες αράδες χαραγμένες άτσαλα πάνω στο χαρτί, έβαζε συντροφιά του ένα αγριολούλουδο, το σφράγιζε καλά με κερί, κι αφού το φιλούσε τρυφερά, το άφηνε απαλά στα νερά του ποταμού.
Στέκονταν και το παρακολουθούσε, ώσπου χάνονταν από τα μάτια της και μόνο τότε αναστέναζε κι άφηνε να της ξεφύγει ένα δάκρυ.
Ένα μόνο, που το έσβηνε γρήγορα από πάνω της τρίβοντας το μάγουλο με μια ανυπόμονη κίνηση. 
Ύστερα γυρνούσε στο σπίτι να καταπιαστεί με οτιδήποτε θα την έκανε να ξεχαστεί έστω για λίγο.

Τώρα πως έγινε κι ένα μπουκάλι μυστικά που έπεσε κάποτε σε ένα ποτάμι που δεν υπήρχε, έφτασε στα χέρια μου, ή για να ακριβολογήσω στα πόδια μου, εκεί δηλαδή που το άφησε το κύμα καθώς έμπαινα στη θάλασσα του τόπου που ήθελα πάντα να επισκεφτώ, έτσι, μόνο και μόνο γιατί έμπαινε συχνά στα όνειρά μου και με ξεσήκωνε, είναι μέγα μυστήριο.
Μην πιστεύοντας στα μάτια μου, επιχείρησα να το ανοίξω, αλλά καθώς δεν είχα τίποτα πιο αιχμηρό πρόχειρο εκτός από τα νύχια μου, στάθηκε αδύνατον. Το έριξα στην τσάντα μου και το ξέχασα ως το βράδυ που γύρισα στο ξενοδοχείο και την άδειασα. Μ' ένα ψαλιδάκι σκάλισα με προσοχή το κερί ώσπου κατόρθωσα να το βγάλω.
Το μπουκάλι άνοιξε.

Μέσα του ένα γράμμα κι ένα χμμμ...σκουπιδάκι; 
Όχι, δεν ήταν σκουπιδάκι, ήταν λουλούδι. Ένα μικρό ανθάκι. "Μη με λησμόνει", σκέφτηκα, όχι γιατί το αναγνώρισα, αλλά γιατί έμοιαζε τόσο ταιριαστό με την περίσταση. Λαχταρούσα να είναι αυτό το "σκουπιδάκι" ένα ανθάκι από το φυτό που δε θέλει με τίποτα και ποτέ να ξεχαστεί.
Άνοιξα το γράμμα κι ο κόσμος άλλαξε.

Το γράμμα προορίζονταν για μένα και ήταν από τη μητέρα μου, καθώς έλεγε. Το όνομά μου γραμμένο καθαρά και όλη μου η ζωή να γκρεμίζεται μεμιάς, ενώ μια άλλη πάσχιζε να δημιουργηθεί πάνω στα συντρίμμια της παλιάς.
Η οικογένεια που δεν είχα, η μάνα που δε γνώρισα, όλα κλεισμένα σε ένα μπουκάλι. 
Και στο πίσω μέρος του χαρτιού ένα σχεδιάγραμμα με το όνομα ενός χωριού. Μολυβιές έδειχναν το ποτάμι να κυλάει κοντά στο χωριό και λίγο πιο πάνω, στην άκρη του, δέντρα κι ένα σπιτάκι τόσο δα να με περιμένει.
Μια ασαφής διεύθυνση, ένας σίγουρος προορισμός.

Πριν καν ξημερώσει η μακρύτερη νύχτα που έζησα ποτέ, μπήκα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα για την πιο μυστήρια διαδρομή, ακολουθώντας τα ίχνη ενός χωριού που δε γνώριζα, αλλά γρήγορα έμαθα, ρίχνοντα
ς μια ματιά στα έντυπα του ξενοδοχείου, πως ήταν αρκετά κοντά σ' αυτό που βρισκόμουν για τις διακοπές μου.

Πάρκαρα στη μικρή πλατεία του, με τη μέρα να παίρνει μόλις να χαράζει και μελέτησα άλλη μια φορά το σκίτσο. 
Όσο κι αν κοίταζα γύρω μου, ποτάμι δεν έβλεπα, συνέχισα όμως προς την κατεύθυνση που πίστευα πως έδειχνε ο αλλόκοτος χάρτης του σκίτσου.
Ο δρόμος με έβγαζε από το χωριό, όταν μια σιγανή βροχή άρχισε να πέφτει και να παραμορφώνει τη θέα, τόσο που νόμιζα πως  με γελούν τα μάτια μου, όταν το σκίτσο ζωντάνεψε ξαφνικά μπροστά μου. 

Να τα δέντρα, αχ! να και το σπιτάκι, αλλά πού είναι το ποτάμι; Στη θέση που θα έπρεπε να κυλάει ήταν μόνο ο δρόμος που με είχε φέρει ως εδώ. Βγήκα από το αυτοκίνητο χωρίς καν να το καταλάβω και κατευθύνθηκα προς το τόσο γνώριμο, (από το σκίτσο, από αλλού; ποιος ξέρει;) σπίτι
Όταν κόντευα να φτάσω, ένα βουητό με έκανε να στρέψω το κεφάλι. Μόλις που πρόλαβα να δω το αυτοκίνητο να χάνεται καθώς το ποτάμι βούιζε και κυλούσε με ασυγκράτητη ορμή πίσω μου, εκεί που λίγο πριν ήταν μόνο άσφαλτος.

Μια σκέψη ανέτειλε στο μυαλό μου και την καλοδέχτηκα. Ναι, πάνω στα συντρίμμια της παλιάς μου ζωής θα χτίζονταν η νέα.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν θα συνέχιζα αυτό που είχα αρχίσει σε ένα άλλο, μακρινό, σχεδόν ξεχασμένου, όσο ξεχασμένο ήταν πια και το αυτοκίνητο που με είχε φέρει ως εδώ.
Όσο ξεχασμένη γίνονταν δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο η παλιά μου ζωή.
Σαν να ζούσα από πάντα εκεί, άνοιξα την αυλόπορτα. Η μάνα μου σκουπίζοντας τα χέρια στην ποδιά της, έτρεχε να με προϋπαντήσει.
Επιτέλους γύριζα σπίτι.

Το αυτοκίνητο βρέθηκε σε έναν δρόμο ερημικό, όταν κάποιοι φίλοι ανησύχησαν από την απουσία μου, ενώ οι βαρύγδουποι τίτλοι των εφημερίδων πάλευαν καιρό να ρίξουν φως στην "πιο περίεργη εξαφάνιση" του κόσμου.



"Εσείς; θα μου πείτε μια ιστορία;" ρωτάει η Ελένη από το "Καρυδότσουφλο"  και μας δίνει τη μαγική φωτογραφία που τράβηξε, ως πηγή έμπνευσης.
Μια φωτογραφία που θα μπορούσε να διηγηθεί δεκάδες παραμύθια. 
Για το δρόμο των παραμυθιών ξεκίνησα κι εγώ, μα άφησα το περίεργο ποτάμι, που δεν είναι παρά ένας δρόμος, να με παρασύρει στο μυστήριο.
Με παφλασμούς που δεν υπάρχουν, έφτιαξα μια ιστορία που δεν υπάρχει.
Ελένη μου σε ευχαριστώ για την έμπνευση!

57 σχόλια:

  1. Μας καλοταξίδεψες με την ιστορία σου Μαράκι μου.
    Μαγική η διαδρομή του σφραγισμένου μπουκαλιού σου, που βρήκε αραξοβόλι στις εκβολές της φωτογραφίας.
    Μια υπέροχη φωτογραφία της Ελένης που είναι πηγή έμπνευσης, όπως το λες κι εσύ.
    Το "έχεις" με τις παραμυθίες και το όμορφο μπλέξιμο τους με εικόνες της φύσης.
    Συγχαρητήρια Μαρία μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Μαρία μου!
      Η φωτογραφία της Ελένης είναι τόσο όμορφη που φαντάζει σχεδόν εξωπραγματική...σα να βγήκε από παραμύθι!
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  2. Μαρία μου αν μπούμε σε αυτό το νοερο ποταμι θα ακούσουμε τη φλέβα του κόσμου να χτυπά δυνατά
    Πολλά μπράβο για τη δημιουργία σου!!!!!

    Σε φιλώ πολύ πολύ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σαν να μας μετέφερες σε άλλη διάσταση, σε άλλο χρόνο.
    Θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα όμορφο διήγημα - παραμύθι, κάπως πιο μυστηριώδες.
    Πολύ ωραία προσπάθεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ όμορφη η ανάρτησή σου, αλήθεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αχ ρε συ Μαρία!!! που ξεκίνησες και που έφτασες!!
    Πολύ πολύ όμορφη ιστορία!!! ταξιδιάρα και παραμυθένια!!!! Βγαλμένη από αλλού!!!!
    Από εκείνες τις ιστορίες που θα σου πιπιλάν στο μυαλό για καιρό!
    Σε ευχαριστώ πολύ που μοιράστηκες το δικό σου κομμάτι σκέψεις μαζί μας!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και η φωτογραφία σου ήταν σα να είναι βγαλμένη από αλλού...σαν να μπήκες σε παραμύθι και το φωτογράφισες!
      Εγώ σε ευχαριστώ για αυτή τη μαγική φωτογραφία!

      Διαγραφή
  6. Ενα ομορφο μπλέξιμο αλήθειας και ονειρικού παραμυθιου..Μαρια μου...Αχ.. αυτή η βρεγμενη φωτογραφια.. σε πόσα μονοπατια μας πήγες..!! να περνας ομορφα.. φιλακιαααα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Ρούλα μου!
      Κι εσύ να περνάς όμορφα!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  7. Και μας παρέσυρες Μαρία μου στο δρόμο του ποταμιού που δεν υπάρχει και μαζί σου φτάσαμε στο καταφύγιο που κάπου υπάρχει !! Υπέροχη η φωτογραφία της Ελένης !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να είσαι καλά Νικόλ μου! Σε ευχαριστώ πολύ!
      Η φωτογραφία της Ελένης πράγματι υπέροχη!
      Καλό βράδυ!

      Διαγραφή
  8. Σε ακολούθησα στο ταξίδι σου κι έχω να πω ότι κάθε φορά έβαζες θέματα στο τραπέζι.
    Σαν μια ψυχανάλυση το αισθάνθηκα εγώ. Επιστροφή στο μέσα μας που είναι πάντα εκεί και μας περιμένει!
    Μπράβο Μαριώ για την εσωτερική κατάβαση που μας χάρισες! (Αφού έτσι το είδα εγώ λέμε!!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μου άρεσε ο τρόπος που το είδες αυτό το ταξίδι!
      Σε ευχαριστώ πολύ Αριστέα μου!

      Διαγραφή
  9. Διάβασα το κείμενο και εντόπισα, νομίζω, την "προαναγγελία" ορισμένων στοιχείων του σε μια άλλη ιστορία σου, χριστουγεννιάτικη, σχετικά με την εξαφάνισή σου από ένα στοιχειωμένο πανδοχείο - αν θυμάμαι καλά.
    Αρχικά, συγχαρητήρια για τη σύλληψη! Έπειτα, να σου γράψω πως βρήκα την υπόθεσή σου με δεξιότητα μπλεγμένη γύρω από την ψευδαίσθηση του ποταμού. Καθόλου δεν απορώ που άρεσε στην Pippi παραπάνω, την έκανες και λίγο παιχνιδιάρικα παραμυθένια (βέβαια και η φωτογραφία είναι πολύ όμορφη: με λίγη περισσότερη σκιά, θα νόμιζα ότι το σπιτάκι είναι του Χάνσελ και της Γκρέτελ). Και είχε, ομολογουμένως, πολλή φαντασία η διαδρομή της ιστορίας: την πήγες τελείως αλλού από εκεί όπου την ξεκίνησες. Πώς φαίνεται το μυαλό που παίρνει στροφές και συνδυάζει! ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο καλά με ξέρεις! Και, όντως, το σπιτάκι της φωτογραφίας θυμίζει σπιτάκι παραμυθιού. Καλή εβδομάδα σε όλους

      Διαγραφή
    2. Και παλιότερα έχω γράψει κάτι παρόμοιο, εννοώ και πριν το πανδοχείο...είναι σαν να κάνω πειράματα με μια ιστορία που παλεύει να βγει από μέσα μου, αλλά δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα της.
      Εδώ για αλλού ξεκίνησα όντως, και ίσως κρατήσω το πρώτο μέρος και να αφήσω το ψεύτικο ποτάμι να πάει τελικά στον προορισμό που ξεκίνησε να πάει εξαρχής. Δεν ξέρω δηλαδή αν τελικά πήρε στροφές το μυαλό μου, ή είναι κολλημένο...χαχα!
      Όπως και να έχει, σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!

      Τώρα πια καλό Σαββατοκύριακο θα πω και στις δυο σας, γιατί όπως βλέπετε ακόμα με ρυθμούς σαλιγκαριού πάω!

      Διαγραφή
  10. Με παρέσυρε η παραμυθένια ιστορία σου Μαρία μου, όπως τα νερά του ποταμού σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Προβάλλουμε και από την πλευρά μας το αξιόλογο θέμα σου στη στήλη «ΕΜΦΑΣΗ» του blog «Ευρυτάνας ιχνηλάτης». Η συγκεκριμένη στήλη (σ.σ. είναι αυτή με το σκίτσο που αναπαριστά ένα πιτσιρίκο που μοιράζει εφημερίδες!) βρίσκεται στην κάθετη πλαϊνή μπάρα του ιστολογίου μας και η προβολή γίνεται με απευθείας παραπομπή στο δικό σου ιστότοπο. Καλή συνέχεια…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Η φωτογραφία είναι μαγευτική
    και ο τρόπος γραφής σου,επίσης.
    (Γιούλη)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Μου άρεσε πολύ που μπορεί να διαβαστεί ξανά και ξανά κι ο αναγνώστης να πλέξει μια διαφορετική κάθε φορά ερμηνεία! Λατρεύω τη γραφή σου!
    Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Μα είναι φυσικό να εμπνευστείς.
    Αυτή η μοναδική φωτογραφία δεν μπορεί να προκαλέσει
    τίποτα λιγότερο από έμπνευση.. Τα φιλιά μου Μαράκι ❤

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ταξιδιάρικη ιστορία με υπέροχες εναλλακτικές εκδοχές! Ευχαριστούμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Πολύ-πολύ μου άρεσε η ιστορία σου, υπέροχη γραφή! Και πολύ όμορφη και η φωτογραφία.
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Σε τι όμορφα μονοπάτια πήγε το μυαλό σου....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Μαρία είμαι μεγάλη fan σου! Γράφεις υπέροχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Απίστευτη η ιστορία σου, με ταξίδεψε! Πανέμορφη η φωτογραφία που τόσες σκέψεις γέννησε!
    Σωτηρια
    www.mylittleworld.gr

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Οπως και στον τίτλο σου Μαρία μου! Ενας άλλος κόσμος που από ότι φάνηκε η ηρωίδα σου εκεί ανήκε πάντα!! Το ποτάμι το είδαν αυτοί που το έψαχναν, σε αυτούς φανερώθηκε!!
    Ωραία γραφή Μαρία μου!! Τρυφερή και πρωτότυπη η ιστορία σου!! Σου πάει τόσο το μυστηριώδες!!
    Φιλάκια πολλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ακολούθησα τα χνάρια σου βήμα βήμα και έκανα το ίδιο ονειρικό ταξίδι.
    Είναι αστείρευτη η φαντασία σου και προσεκτικά διαλεγμένες οι λέξεις που στόλισες τη διαδρομή.
    Πάντα τέτοια Μαράκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Α, Μαρία μου σαν να διαβάζω ένα παραμύθι. Με ταξιδεψες μαζί σου. Υπέροχο πραγματικά!
    Να είσαι καλά και ακόμα περισσότερες εμπνεύσειες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Σα να διάβαζα παραμύθι που λέει και η Μαρία παραπάνω...
    Με πήγες σε άλλα μέρη και έκανα εικόνες με τις λέξεις σου.
    Φιλώ σε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. πραγματικά παραμυθένια η ιστορία σου Μαράκι, μπράβο!! φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Τί ιστορία Μαρία μου.
    Η εικόνα αυτή ξεσήκωσε τη φαντασία όλων μας.
    Το ποτάμι που δεν υπήρχε, μας παρέσυρε όλους.
    Τη διάβασα πολλές φορές να ξέρεις.
    Φιλάκια πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρένα μου πολύ χαίρομαι που σου άρεσε!
      Σε ευχαριστώ πολύ!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  26. Πάντα η γραφή σου μιλάει στις καρδιές μας Μαρία. Με τον δικό της τρόπο. Με την δοσμένη ευαισθησία σου. Καλή βδομάδα να έχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Τη λάτρεψα την ιστορία σου Μαράκι μου!!!
    Σ' ευχαριστώ γι' αυτό που διάβασα και με ταξίδεψε...
    Φιλιά γλυκά
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή