Sail away like a snail...Snail Away?

                                  

Το "Orinoco Flow" είναι ένα τραγούδι που αγαπώ πολύ. 

Το ακούω συχνά και το ακούω δυνατά όταν οδηγώ.

Η μουσική του με ταξιδεύει και τα λόγια του μου δημιουργούν άπειρες εικόνες.

Ο ρυθμός του ο ίδιος άλλωστε δίνει μια αίσθηση διαρκής κίνησης. 

Νιώθω να αφήνομαι στα αλήθεια να με παρασύρει η ροή του Ορινόκο. 

Κι εμπιστεύομαι κύματα αγνώστων θαλασσών, για να με βγάλουν σε μέρη που δεν έχω πάει, σε μέρη που δεν έχω δει.

Και όσο το μυαλό κινείται μελωδικά σε εξωτικά ταξίδια, τόσο νιώθω να εγκλωβίζομαι σε ρυθμούς αργούς, που δεν είναι αργοί, κάθε άλλο, το αντίθετο μάλιστα.

Είναι εξοντωτικοί, κι επειδή είναι ακριβώς έτσι, όλα όσα μου αρέσει να κάνω, ή θα ήθελα να κάνω μένουν όλο και πιο πίσω.

Παλεύω με τον χρόνο και χάνω. 

Γίνομαι ένα γιγάντιο σαλιγκάρι που σέρνει αργά τις επιθυμίες του μέσα στη μέρα. 

Κι έτσι από μέρα σε μέρα το μόνο που αφήνει πίσω του που να τις μαρτυρά είναι μια ασημένια κλωστή. 

Αυτή που δένει όλες τις μέρες μεταξύ τους και τυλίγει το χρόνο τόσο σφιχτά, που καμιά χαραμάδα δε μένει για να μπει εκείνο το κύμα που θα με σπρώξει σε μιαν άγνωστη ακτή, ή έστω να ακουστεί για λίγο ο παφλασμός του Ορινόκο, ή ενός άλλου ποταμού, σαν μια κρυφή υπόσχεση για άλλα, αληθινά ταξίδια.

Μπορεί σε λίγες μέρες όλα να αλλάξουν, μπορεί και όχι.

Το σίγουρο είναι πως έστω και με τους δικούς του αργούς ρυθμούς το σαλιγκάρι κινείται προς κάθε κατεύθυνση αφήνοντας τα ίχνη του, και αν και σαλιγκάρι, έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία στον ουρανό και όλο προσπαθεί να τον φτάσει.

Όνειρό του να ξετυλίξει την ασημένια κλωστή από το χρόνο και να την απλώσει ως αυτόν. Και πάνω της να καρφιτσώσει όλα του τα όνειρα να τα δει ο ήλιος που κάποτε θα βγει, γιατί δεν μπορεί, να δεις που ακόμα και η βροχή που πέφτει ασταμάτητα εδώ και μέρες θα βαρεθεί το ίδιο της το μοιρολόι και θα πάψει.

Έτσι για να βγουν τα σαλιγκάρια να αρμενίσουν! 

Με αργούς ρυθμούς λοιπόν παρέλαβα και τα δώρα της αγαπημένης Αλεξάνδρας από το abuttononthemoon και με ακόμα πιο αργούς τα φέρνω εδώ για να την ευχαριστήσω ολόψυχα!

Η Αλεξάνδρα είχε και μια ιδέα που πολύ μου άρεσε!

Αλάτι, ζάχαρη κι αλληλεγγύη την ονόμασε κι εδώ μπορείτε να ενημερωθείτε και αν το επιθυμείτε να δηλώσετε συμμετοχή!

Ιδέα καταπληκτική είχε και η Μαριλένα από το marilenaspotofart και μάλιστα την έκανε πράξη, αφού έκανε ήδη την αρχή ενός συλλογικού διηγήματος με τον τίτλο "Το κόκκινο νυφικό".

Ενώ η Τζίνα από το "Εικόνες και ψίθυροι" φιλοξενεί το οδοιπορικό μου στο "Μέγα Σπήλαιο" και την ευχαριστώ θερμά γι' αυτό!