Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2016

Οι ανόητες αγάπες, ανόητα καίγονται


Κάπου κάπως κάποτε, έλαβε χώρα μια συζήτηση. Δεν ξέρω τι πυροδότησε την έκρηξη που ακολούθησε, δε θυμάμαι καν εκείνη την αρχική ψιλοκουβέντα μεταξύ δυο σχεδόν αγνώστων προσώπων που μετατράπηκε σε ξεγύμνωμα ψυχής.
Ίσως κάποια λέξη να λειτούργησε ως πυροκροτητής, ίσως και να ήταν απλά η στιγμή.

Δούλευα θυμάμαι σε ένα κατάστημα. Όχι σε ένα από αυτά τα πολυκαταστήματα που ο πελάτης είναι απλά πορτοφόλι που περπατάει, όσο κι αν πασχίζουν  οι διαφημιστές να πείσουν για το αντίθετο. Σε ένα πολύ μικρότερο, όπου η προσωπική επαφή με τον πελάτη ήταν δεδομένη. Όπως δεδομένη ήταν και η ευγένεια. Πέρα από δεδομένη όμως, ήταν πολλές φορές κι ευχάριστη. Γνώριζες κόσμο που άλλοτε συμπαθούσες και άλλοτε όχι, μα κρατούσες τη γνώμη σου για τον εαυτό σου και μόνο, και κάποιες φορές, καθόλου σπάνιες, καινούριες φιλίες γεννιόνταν.

Η πελάτισσα που μπήκε εκείνη τη μέρα στο κατάστημα, έρχονταν μια στο τόσο και οι κουβέντες που ανταλλάζαμε στο ταμείο συνήθως, ήταν "μετεωρολογικού" περιεχομένου.
Ώσπου μια μέρα όλα άλλαξαν.
Μπήκε μέσα μάλλον φορτισμένη. 
Έκανε τα ψώνια της ως συνήθως, μα οι τυπικές κουβέντες στο ταμείο, μετατράπηκαν γρήγορα σε κάτι άλλο. Έτυχε να μην είναι κι άλλος πελάτης εκεί, οπότε όλα συνηγόρησαν σε ό, τι ήταν γραπτό να ακολουθήσει.

Την άκουγα για ώρα αποσβολωμένη να μονολογεί. Η αίσθηση που είχα, πως δεν απευθύνονταν σε μένα, παρά στον εαυτό της, ήταν ισχυρή. Κι όμως ήθελε κάπου να τα πει. Κι εγώ βρέθηκα κάπως, τυχαία σχεδόν, στο κάπου της, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που την έπνιγαν. 

Ένας μονόλογος μπερδεμένος και μονότονος στην αρχή, θύμιζε έντονα τις σταγόνες μιας σιγανής βροχής που πέφτει πάνω σε τσίγκο. Η βροχή απαλή, μα ο θόρυβος τεράστιος. Γρήγορα η βροχή δυνάμωσε, τα λόγια έγιναν χαλάζι κι ο θόρυβος εκκωφαντικός. 
Μια επίθεση άρχιζε, αλλά στόχος ήταν ο εαυτός της και μόνο.

Όταν το χαλάζι σταμάτησε και κόπασε η καταιγίδα έμειναν γύρω μας να αιωρούνται τα φαντάσματα των λόγων της και της ζωής της. Και ξαφνικά, φάνηκε να μετανιώνει που τα είπε όλα!
Ήταν ξεκάθαρο πως ήθελε να τα πάρει πίσω.
Εγώ δεν ήξερα τι να πω, εκείνη δεν προσπάθησε καν να με κοιτάξει στα μάτια. Ξαφνικά μου φάνηκε απίστευτα ντροπιασμένη. Ναι, ήταν ξεκάθαρη ντροπή αυτό που ένιωσε στο τέλος. Δεν τη χωρούσε ο τόπος.

Δυο τυπικές κουβέντες ανταλλάχτηκαν για την τιμή των όπλων, μια δική μου προσπάθεια να την κάνω να νιώσει άνετα πήγε στο βρόντο και οι δρόμοι μας δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ. Ούτε καν τυχαία!
Ωραίος τρόπος να χάνεις πελάτες. Τους αφήνεις να λένε όσα κανείς άλλος δεν ξέρει!

Κάπου, κάπως, κάποτε. Το μέρος δεν έχει σημασία. Το πως ξεκίνησαν όλα, ακόμα μου διαφεύγει. Κι έχουν περάσει χρόνια από τότε!
Ίσως απλά να ένιωσε άνετα επειδή οι σχέσεις μας ήταν τυπικές. Ήμουν ένα πρόσωπο που δεν εμπλέκονταν στη ζωή της με κανένα δυνατό τρόπο. Μια "γνωριμία" που συντηρούνταν από μια ας πούμε επαγγελματική συνιστώσα, που κι αυτή κάηκε μετά την "εξομολόγηση". Βλέπετε μετά ήξερα όσα δεν έπρεπε να ξέρω. Μου είχε ανοίξει την ψυχή της κι αυτό δεν έγινε χωρίς κόστος. Δε θα ένιωθε ποτέ ξανά άνετα με κάποια που ήξερε για τη ζωή της όσα δεν ήθελε να μάθει κανένας.

Από τότε σκέφτομαι καμιά φορά όλες αυτούς τους βαπτισμένους μεγάλους έρωτες, όλες εκείνες τις πραγματικά ανόητες "αγάπες" που δεν είναι τίποτα άλλο από μασκαράδες σε έναν ιδιότυπο αποκριάτικο χορό που διοργανώνεται προς τιμήν της προσωπικής ανασφάλεια και μιας κούφιας επιβεβαίωσης.
Σκέφτομαι πόσο εύκολα καταστρέφονται οικογένειες και ζωές, επειδή κάποιοι νόμισαν πως αγάπησαν.


Ούτε δυο χρόνια δεν είχε εκείνη με τον καινούριο σύζυγο που γνώρισε κι ερωτεύτηκε όταν ο σύζυγος νούμερο ένα ήταν ακόμα στο προσκήνιο, κι ο έρωτας που νόμιζε πως ένιωθε ξεφούσκωσε σαν αποτυχημένο κέικ. 
Εμ, είναι δύσκολη η καλογερική. Ειδικά όταν δεν έχει την πίστη για στήριγμα.

Στο μυαλό της ο πρώτος σύζυγος είχε πάρει πλέον διαστάσεις μυθικές. Ήταν ο τέλειος. Αυτά μου εξιστορούσε εκείνη τη μέρα. Πόσο χαζή ήταν που κατέστρεψε ό, τι καλύτερο της είχε τύχει, για να ακολουθήσει έναν  περίπου "έρωτα".
Πόσο καλός πατέρας ήταν ο πρώτος για τα παιδιά που είχαν και πόσο αδιάφορος ετούτος όχι μόνο για τα δικά της παιδιά, αλλά και για τη μόλις λίγων μηνών κόρη τους.

Στιγμές στιγμές με κοιτούσε σα να ήθελε να της πω πως όλα θα αλλάξουν. Ή πως τίποτα δε συνέβη τελικά και όταν πάρει τα ψώνια της και φύγει από το κατάστημα θα επιτρέψει στο πρώτο της σπιτικό, στον πρώτο της άντρα, στον πρώτο της έρωτα.
Δε βρήκα τίποτα να της αποκριθώ.

Σε κάποια πράγματα είμαι απόλυτη. Αν μιλούσα θα έκανα τα πράγματα χειρότερα. 
Πώς να της έλεγα πως πιστεύω ακράδαντα πως οι "έρωτες" που δήθεν γεννιούνται εν μέσω άλλων είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν;
Μα, μπορεί να μου πείτε, μπορεί να μην ήταν πια ερωτευμένη, να την παραμελούσε ο άντρας της, να μην ήταν σωστός και χίλιες δυο άλλες δικαιολογίες. 
Και πάλι απόλυτα θα απαντήσω. 
Όποιος δεν είναι ευχαριστημένος φεύγει. Δεν κρατάει ομήρους ούτε τον εαυτό του και πολύ περισσότερο τον άλλον, σε μια σχέση που δεν τραβάει, σε έναν γάμο που βάλθηκε έτσι κι αλλιώς να τινάξει στον αέρα με τον πρώτο τυχόντα.
Και πώς να της έλεγα, πως κάποιος που δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να μπει ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, και κυρίως ανάμεσα σε μια οικογένεια, δεν είναι ακριβώς ο τύπος που επιλέγει κάποιος για να ξαναφτιάξει οικογένεια;
Κι αυτό φυσικά λειτουργεί τέλεια κι αντίστροφα!

Ω ναι, ευτυχώς δε μίλησα τελικά!

Έτσι κι αλλιώς η καταιγίδα είχε ήδη αφήσει πίσω της θύματα.
Και η πραγματική καταιγίδα, είχε ξεσπάσει λίγα χρόνια πριν!




Την καταιγίδα, την ξαναθυμήθηκα για χάρη της Αριστέας (Η ζωή είναι ωραία) και το δρώμενο Family Stories

48 σχόλια:

  1. Πολλές φορές, πρέπει να δούμε το χειρότερο, για να καταλάβουμε ότι προσπεράσαμε το καλύτερο!
    Όμορφη η ιστορία σου Μαράκι μου!
    Φιλιά πολλά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα δεν είναι απορίας άξιο που κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται το καλό, παρά μόνο όταν το χάνουν?
      Άραγε τι θέματα τους οδηγούν σε προσωρινή τύφλωση που διαρκεί τόσο, όσο να βγάλουν στο μεταξύ και στα αλήθεια τα μάτια τους?
      Φιλιά πολλά και καλό ξημέρωμα!

      Διαγραφή
    2. Καμία απορία... απλά περιμένουν το τέλειο και όταν καταλάβουν ότι τέλειο δεν υπάρχει, καταλαβαίνουν, ότι το δικό τους τέλειο, ήταν αυτό το σχεδόν τέλειο που έχασαν. Μεγάλο θέμα...
      Σμούτς!

      Διαγραφή
    3. Μάλλον χάνονται στη μάταιη αναζήτηση εκτός ενώ θα έπρεπε να ψάχνονται εντός τους!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  2. Τους μεγάλους έρωτες και τις πραγματικές αγάπες τα καταλαβαίνουμε στο τέλος, Μαρία. Αφού έχει περάσει χρόνος, ώστε να τα συγκρίνουμε με άλλες εμπειρίες και να αποφανθούμε για τις αληθινές τους διαστάσεις. Και σίγουρα είναι αφερέγγυα μια τέτοια "βάπτιση" εν μέσω τρικυμίας εν κρανίω. Τέλος, οι αποφάσεις ζωής που παίρνονται στο πόδι, χωρίς να μείνει κάποιος μόνος του λίγο χρόνο για να μπορέσει να καταλάβει τι είναι αυτό που θέλει, είναι, γενικά, ανώριμες. Είναι πολύ κρίμα που μερικοί άνθρωποι αποφεύγουν τη μοναξιά όπως ο διάβολος το λιβάνι και κινούνται σπασμωδικά ("βουλιμικά "μού ήρθε να γράψω), περνώντας από ενέργεια σε ενέργεια, προκειμένου να εμποδίζονται να σκεφτούν σοβαρά. Ιδίως όταν παίρνουν κι άλλους στο λαιμό τους και πολύ περισσότερο όταν είναι γονείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό ακριβώς...πηδάνε από σχέση σε σχέση ψάχνοντας στην ουσία τον εαυτό τους, που δεν τον έχουν ανακαλύψει ποτέ, γιατί δεν έμειναν ποτέ μαζί του!
      Ίσως να μη φοβούνται τη μοναξιά τελικά μα τον εαυτό τους και μόνο!
      Και το "βουλιμικά" νομίζω πως ταιριάζει γάντι σε αυτές τις περιπτώσεις!

      Διαγραφή
  3. Η καταιγιδα θα ξεσπούσε ουτος η αλλως η ήσουν εσύ Μαρια μου η κάποιος άλλος... οταν οι ανθρωποι φτανουν στα όρια τους δεν μπορούν να σκεφτούν καθαρα .. όποτε ξεσπαν σαν καταιγίδες που σαρώνουν τις ψυχές τους τα λενε κι αλαφρωνουν ασχετο αν μετα το μετανιωνουν...!! όντως μια ιστορία ηταν που μας εκανε να αναρωτηθουμε για τους ανθρώπινους χαρακτήρες..!!! να περνας ομορφα φιλακιααα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, νομίζω πως αν δεν ήμουν εγώ θα ήταν κάποιος άλλος...ήθελε να τα βγάλει από μέσα της, αυτό είναι το σίγουρο!
      Φιλιά πολλά Ρούλα μου και να περνάς κι εσύ όμορφα!

      Διαγραφή
  4. Μαράκι μου είναι θλιβερό το γεγονός πως ολοένα και πληθαίνουν τέτοια περιστατικά. Και δυστυχώς αφήνουν πίσω τους κουρελιασμένες ψυχές. Θα γίνω κι εγώ απόλυτη σαν κι εσένα και θα πω πως δεν ανοίγεις έναν καινούριο κύκλο ζωής αν πρώτα δεν κλείσεις οριστικά έναν άλλον για τον οποίο δεν πάλεψες με νύχια και με δόντια να μείνεις μέσα σ' αυτόν. Και αν χρειάζεσαι δεκανίκια τελικά για να αποχωρήσεις θα πρέπει να έχεις κατά νου πως είτε θα συνεχίσεις τη ζωή σου με δεκανίκια στο εξής είτε θα την συνεχίσεις κουτσαίνοντας γιατί κι αυτά κάποτε θα σπάσουν. Το σχόλιο της/του "To love life for what it is" είναι πάρα πολύ εύστοχο και θέλω επί λέξη να επαναλάβω τις τελευταίες προτάσεις "... Τέλος, οι αποφάσεις ζωής που παίρνονται στο πόδι, χωρίς να μείνει κάποιος μόνος του λίγο χρόνο για να μπορέσει να καταλάβει τι είναι αυτό που θέλει, είναι, γενικά, ανώριμες. Είναι πολύ κρίμα που μερικοί άνθρωποι αποφεύγουν τη μοναξιά όπως ο διάβολος το λιβάνι και κινούνται σπασμωδικά ("βουλιμικά "μού ήρθε να γράψω), περνώντας από ενέργεια σε ενέργεια, προκειμένου να εμποδίζονται να σκεφτούν σοβαρά. Ιδίως όταν παίρνουν κι άλλους στο λαιμό τους και πολύ περισσότερο όταν είναι γονείς."

    Δεν στήνεις έτσι μια ζωή πάνω από τα αποκαϊδια μιας άλλης χωρίς να μείνεις κι εσύ τελικά αλώβητος! Δεν γίνεται. Δεν το επιτρέπει το Όλον ή το Σύμπαν, ή αν θέλεις ο Θεός.
    Έλεγε η γιαγιά "ό,τι σπέρνεις, εκείνο θερίζεις"
    Και είναι η χειρότερη τιμωρία γι' αυτόν που δεν στοχάστηκε σωστά, να κάνει συγκρίσεις στον απολογισμό του.
    Καλή συνέχεια σε ότι κι αν κάνεις!!!
    Ευχές για όμορφο Π/Σ/Κ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το χειρότερο Ζωή μου είναι αυτό. Πως στην πρεμούρα τους πάνω δε λογαριάζουν και πολλά κι αυτό έχει ως συνέπεια να την πληρώνουν όσοι δε φταίνε, ειδικά τα παιδιά!

      Φυσικά συμφωνώ απόλυτα μαζί σου...κάποιοι δε συνηθίζουν από ότι φαίνεται να κλείνουν κύκλους κι απλά δημιουργούν κι άλλους κι αυτό μόνο μπερδέματα φέρνει!

      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  5. Ποτέ δε βλέπεις αυτό που έχεις κοντά σου... άλλοι το ονομάζουν συνήθεια.. άλλοι το λένε ξεθώριασμα εμ τα χρόνια κι άλλοι απλά "βλέψεις για κάτι καλύτερο"...
    Όπως και να χει πρέπει να αφήνουμε που και που κανένα συναίσθημα να μας σύρει από το λουρί!!!
    Μου άρεσε πολύ αυτή η ιστορία!!!!!!
    Τα φιλιά μου Μαρία!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πιστεύω πως κάποιοι απλά έχουν την αίσθηση του ανικανοποίητου σε ό, τι κι αν κάνουν, δεν τους καλύπτει ό, τι κι αν έχουν...με λίγα λόγια όσο κι αν ψάχνονται, αν δεν τα βρουν μέσα τους κύκλους θα κάνουν και μάλιστα -δυστυχώς για τους γύρω τους- παράλληλους!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  6. Ιστορίες που τις βλέπουμε όλοι και πιο συχνά.
    Δυστυχώς, τα πιο νέα ζευγάρια αποφασίζουν εν βρασμό ψυχής και τα πετούν όλα στον αέρα πολύ πιο εύκολα από προηγούμενες γενιές.
    Χρειάζεται σκέψη για τέτοιες αποφάσεις και κατάλαβε το λάθος της η συγκεκριμένη κυρία αλλά ήταν αργά
    Να είσαι καλά και να περνάς ακόμη καλύτερ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το θέμα είναι πως κάποιοι τα παίρνουν όλα πολύ ελαφρά δυστυχώς!
      Σε ευχαριστώ Ρένα μου...κι εσύ να περνάς καλά!

      Διαγραφή
  7. Τουλάχιστον τα είπε και ηρέμησε, λογικά....
    Ήταν ένα ακόμη μάθημα για εσενα Μαρια μου.
    Έτσι είναι ο έρωτας παρασύρει και τελειοποιεί τα πάντα!
    Την καλημέρα μου,
    γλυκό φιλί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το θέμα είναι πως είναι δυνατόν να αφήνεσαι έτσι όταν έχεις να σκεφτείς κι άλλους πέρα από σένα, όπως τα παιδιά, ειδικά όταν οι πράξεις σου θα επηρεάσουν τις ζωές τους για πάντα...
      Μπορεί ο έρωτας να παρασύρει, αλλά κάποιοι μάλλον το έχουν χούι να παρασύρονται εύκολα κι από το τίποτα!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  8. Δύσκολο να είσαι ακροατής σε εξομολόγηση. Φυσικά και θα ντράπηκε. Και τι να πεις για να παρηγορήσεις; Εγώ πάντως δεν είμαι απόλυτη σε τέτοιες περιπτώσεις. Για να βρει χαραμάδα να μπει στη ζωή της ένας νέος έρωτας ή δήθεν νέος σημαίνει ότι υπήρχε ράγισμα στον πρώτο έρωτα. Η σύγκριση μετά...αναπόφευκτη και χωρίς ουσία. Επιλογές Μαρία μου είναι αυτές και αναλαμβάνουμε τις ευθύνες τους.
    Να σαι καλά Μαράκι
    Φιλιά και καλημέρες πολλές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ δύσκολο είναι Άννα μου κι ειλικρινά εύχομαι να μη μου ξανατύχει κάτι τέτοιο!
      Δε νομίζω πάντως πως είναι θέμα "χαραμάδων"...όσοι το κάνουν έχουν προσωπικά θέματα που προσπαθούν να τα καθρεφτίσουν στους άλλους, αλλά δεν είναι παρά δικαιολογίες για να αντέξουν το βάρος της πράξης τους..πιστεύω πως πολλοί συγκεκριμένοι τύποι "αφήνονται" έτσι και αν το κάνουν μια φορά το ξανακάνουν με μεγαλύτερη ευκολία μετά...φαύλος κύκλος!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  9. Πόσο υπέροχο. Με μετέφερες στη σκηνή με τον λόγο και την περιγραφή σου
    Τέλειο. Μπράβο.
    Από την μία ναι δεν μπορούμε να κρίνουμε από την άλλη πραγματικά κάποια πράγματα θα έπρεπε να είναι δεδομένα από όλους... Αλλά δεν.
    Μπράβο Μαρία μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όταν φτάνει εκεί η κατάσταση πάντως είναι τραγική...οπότε κρίνουμε δεν κρίνουμε, δεν αλλάζει και τίποτα..
      Να είσαι καλά Μαρία μου!

      Διαγραφή
  10. τα είπες όλα με τον τίτλο σου Μαρία : Ανόητες αγάπες .
    Και καλά έκανες που δεν μίλησες,λίγα θα καταλάβαινε!
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νομίζω πως τα είχε καταλάβει όλα τελικά, αλλά δυστυχώς η κατάσταση ήταν πια "μη αναστρέψιμη"!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  11. Δεν ξέρω τι σχόλιο να σου αφήσω Μαρία, αυτό το κείμενο, είναι από εκείνα που με στέλνουν σε ένα τυφώνα σκέψεων και δεν ξέρω πως να τις χειριστώ. Έχω ακούσει δυστυχώς και άλλα τέτοια περιστατικά. Για μένα φταίει που καμιά φορά βαφτίζουμε έρωτα κάτι που δεν είναι. Που ίσως να μην του μοιάζει καν, αλλά εμείς έχουμε ανάγκη να το δούμε έτσι.
    Φταίει που καμιά φορά δεν υπάρχει επικοινωνία στις σχέσεις. Που δεν προσπαθούμε να βγούμε από το τέλμα, πάμε από άλλο δρόμο, δεν συζητάμε τα προβλήματα, τα αφήνουμε να γίνουν κουβάρι και να μας παρασύρει.
    Και ένα μεγάλο ποσοστό ευθύνης έχει ότι μεγάλο ποσοστό του κόσμου δεν κάνει συνειδητές επιλογές ή απλά συμβιβάζεται. Δηλαδή, δεν παντρεύεται για να παντρευτεί, αλλά επειδή είναι στην κατάλληλη ηλικία ή δεν παντρεύεται τον "μεγάλο έρωτα" αλλά τον κατάλληλο υποψήφιο, μια καλή επιλογή.
    Μπορεί να μην συμβαίνει και τίποτα από όλα αυτά. Μπορεί να είναι απλά φόβοι που υπερνίκησαν και μας οδήγησαν σε λάθος επιλογές ή κακές αποφάσεις. Μπορεί να μην ξέρω καν τι λέω.
    Λυπάμαι όμως. Γιατί καμιά φορά τον αντίκτυπο λάθος επιλογών τον πληρώνουν τελείως αθώες ψυχές.
    Μαρία μου ήταν εξαιρετικό το κείμενο σου. Μας μετέφερες τόσο άμεσα τα συναισθήματα σου που ήταν σαν τα λέγαμε από κοντά.
    Μπράβο σου!
    Σε φιλώ γλυκά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πιστεύω πως τα άτομα που είναι επιρρεπή σε τέτοιες καταστάσεις δεν πολυνοιάζονται για τις σχέσεις γενικότερα, πόσο μάλλον για τους άλλους! Νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους και ως συνήθως έχουν έναν εαυτό που δεν ξέρει ποιος είναι, που πάει και το κυριότερο τι θέλει...οπότε μέχρι να ξεμπερδέψουν το κουβάρι του παίρνει όλους και τους σηκώνει!
      Το κακό είναι πως την πληρώνουν πάντα οι αθώοι!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  12. Ορισμένοι αρέσκονται να μπαίνουν
    σε λαβύρινθους...
    Το θέμα είναι να κρατάς καλά το νήμα
    αλλιώς θα μείνεις αιώνια εγκλωβισμένος!!!!
    Πολύ δυνατό Μαρία μου

    Σε φιλώ πολύ πολύ ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι αν δεν βγάζουν άκρη με τον εσωτερικό τους λαβύρινθο, εύκολα φανταζόμαστε τι γίνεται όταν μπλέκουν και με εξωτερικούς!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  13. Η ιστορία σου είναι μία από τις πάρα πολλές τέτοιου είδους της ζωής.
    Μας τη μετέφερες πολύ παραστατικά.
    Ο καθένας μας θα μπορούσε να βρισκόταν στη θέση του ακροατή.
    Κι εγώ,όπως εσύ,δεν θα μιλούσα,
    αλλά μέσα μου θα"έβραζαν"σκέψεις και συναισθήματα...
    Όμως κανένας μας,νομίζω,δεν είναι σε θέση να γνωρίζει τί έχει ο άλλος στην ψυχή..
    Ίσως τελικά η ίδια η ζωή βάζει όλα τα πράγματα στη θέση τους.
    (Γιούλη)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όσο κι αν προσπαθεί η ζωή να βάζει τα πράγματα στη θέση τους, κάποιοι αρέσκονται στο να τα ανακατεύουν διαρκώς, οπότε τελικά όλα στον αέρα είναι και τα μπερδέματα εξακολουθούν να είναι μπερδέματα!
      Να είσαι καλά Γιούλη μου!

      Διαγραφή
  14. Ειναι αληθεια οτι τετοιες εκμυστηρευσεις συμαβαινουν αναπαντεχα , απο ανθρωπους λιγο αγνωστους που ξαφνικα σε βρισκουν καταλληλη για να ακουσεις ή την ενεπνευσες οτι ακους τους ανθρωπους και ειμαι σιγουρη οτι της εκανε καλο, ισως επραξες σοφα , να την ακουσεις χωρις να τη συμβουλεψεις ....φιλια πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ειναι αληθεια οτι τετοιες εκμυστηρευσεις συμαβαινουν αναπαντεχα , απο ανθρωπους λιγο αγνωστους που ξαφνικα σε βρισκουν καταλληλη για να ακουσεις ή την ενεπνευσες οτι ακους τους ανθρωπους και ειμαι σιγουρη οτι της εκανε καλο, ισως επραξες σοφα , να την ακουσεις χωρις να τη συμβουλεψεις ....φιλια πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ήξερα τι να πω πραγματικά, άσε που δεν περίμενα και τέτοια εξομολόγηση με τίποτα...ξαφνιάστηκα, αλλά έχει βάση αυτό που λες...
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  16. Η Ιστορία είναι δοσμένη με μαεστρία έμπνευσης και συναισθημάτων Μαρία μου. Πολλές φορές τέτοια συναπαντήματα οδηγούν πραγματικά σε ξέσπασμα εξομολόγησης. Και η πένα της καρδιάς σου το έπλεξε πολύ όμορφα. Στην ουσία του πράγματος Μαρία, θα μπορούσες να της πεις πολλά. Έχω μάθει προσωπικά στη ζωή μου να μην βιάζομαι σε αποφάσεις. Αυτό σίγουρα έχει κόστος αλλά η περισυλλογή ποτέ δεν έβλαψε.
    Καλό σου βράδυ να έχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα μπορούσα να πω πολλά, αλλά τίποτα που θα βοηθούσε, οπότε καλύτερα που δε μίλησα για το θέμα!
      Να είσαι καλά Γιάννη μου!
      Καλό ξημέρωμα!

      Διαγραφή
  17. Αδρή η ανάρτησή σου, Μαρία. Αφήνω το ζήτημα των φορτισμένων εξομολογήσεων που το περιγράφεις ανάγλυφα και μένω στο εκτεταμένο φαινόμενο που ονομάζεις εύστοχα «ανόητες αγάπες».
    Αλλού περισσεύει η επιπολαιότητα, συγγνωστή μέχρις ενός ορίου, αλλού η υποκρισία, ασυγχώρητη σε κάθε περίπτωση. Και στη μεν νεότητα βρίσκει κανείς ελαφρυντικά. Στους μεγάλους τι να δικαιολογήσει κανείς;
    Πάντως και πολλές σειρές στην τηλεόραση έχουν καταπιαστεί κατά κόρον με το ζήτημα αυτό, κι έχω την εντύπωση πως το εμφανίζουν σχεδόν ως φυσιολογικό!...
    (Έχω ασχοληθεί εμμέτρως με το θέμα αυτό σε αρκετές μου αναρτήσεις, «Σκόνη», «Αλλαγή», «Δεν πρέπει», «Ηχώ», «Ισόβιο λάθος», κ.ά.).
    Καλή συνέχεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Επιπολαιότητα και υποκρισία...ναι, νομίζω πως αυτές οι δυο λέξεις είναι τα κλειδιά τελικά...
      Χρειάζεται επιπολαιότητα για να μπλέκεις ελαφρά την καρδία σε καταστάσεις βαριές και μπόλικη υποκρισία, για να μπορείς έστω και να αρχίσεις να σκέφτεσαι κάτι παράλληλο, κάτι που θα αλλάξει ζωές και όχι προς το καλύτερο, όχι να το κάνεις κιόλας!
      Θα περάσω να διαβάσω, αν και είμαι σίγουρη πως κάποιες τις θυμάμαι καλά!
      Σε ευχαριστώ πολύ...καλή συνέχεια και σε σένα!

      Διαγραφή
  18. Δηλαδή αν είχε ένα σοβαρό πρόβλημα να αντιμετωπίσει, ένα άρρωστο παιδί ή μια απώλεια, πώς θα αντιδρούσε;
    Μαράκι τέτοιες συμπεριφορές και ξεσπάσματα με ξενίζουν. Φυσικά και συμφωνώ πως η καλύτερη αντίδραση σε ανθρώπους που σε βάζουν εκβιαστικά στο πρόβλημά τους, είναι η σιωπή. Κι αν αλλάζει τόσο εύκολα συναισθήματα και διάθεση, τότε μάλλον δεν θα βρει ποτέ την τέλεια σχέση.
    Να σου πω πως η φωτογραφία με το φύλλο, είναι πανέμορφη!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με τον ίδιο τρόπο φαντάζομαι...μην ξεχνάς που κι αυτό που αντιμετώπιζε ένα είδος απώλειας ήταν...είχε χάσει το καλό για το χειρότερο και σίγουρα σκέφτονταν πως την είχε πατήσει για τα καλά...δεν ξέρω τι απέγινε, όπως έγραψα δεν την ξανάδα ούτε τυχαία, δεν ξέρω καν αν συνεχίζει να ζει εδώ...αλλά κάτι μου λέει πως αν δεν τα βρει μέσα της δε θα είναι ευτυχισμένη πουθενά και πάντα θα υπάρχει μια δικαιολογία για να αρχίσει πάλι το "ψάξιμο"...φέξε μου και γλίστρησα δηλαδή!
      Η αλήθεια είναι πως ξαφνιάστηκα κι εγώ κι έμεινα ξαφνιασμένη για καιρό με την εξομολόγηση!
      Σε ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  19. Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που χωρίς να σε ξέρουν σου εκμυστηρεύονται τόσο προσωπικά τους θέματα.
    Όσο για την κυρία δεν θέλω να την κρίνω. Όλοι λίγο ή πολύ θα μπορούσαμε να ''χαθούμε'' κάποια στιγμή και να έρθουμε στην θέση της. Και γω ''χάθηκα'' κάποια στιγμή πριν 2 χρόνια και δεν θα φανταζόμουν ποτέ πως θα μπορούσα εγώ να το πάθω αυτό. Τουλάχιστον για μένα μετά, όλα πήγαν καλά. Όλα ανθρώπινα είναι και για όλους.
    Καλημέρα Μαρία μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σκέφτηκα και συνεχίζω να σκέφτομαι εδώ που τα λέμε, πως για να σπάσει έτσι και να τα πει όλα μεμιάς, ποιος ξέρει πόσον καιρό πάλευε μέσα της...ίσως είχε ανάγκη να τα πει κάπου να τα ακούσει και σε τέτοιες περιπτώσεις ένας που δε γνωρίζεις καλά και που θα επιδιώξεις και να μην ξαναδείς ίσως είναι το ιδανικό πρόσωπο...ποιος ξέρει!
      Όλα ανθρώπινα είναι όπως λες, αλλά σημασία έχει που "χάνεται" ο καθένας μας...άσε που κάποιοι είναι "χαμένοι" μόνιμα μέσα τους!
      Καλό ξημέρωμα!

      Διαγραφή
  20. Έχω αναρωτηθεί κι εγώ πολλές φορές για τις ανόητες αγάπες
    και έχω καταλήξει ότι ευθύνονται πάντα η ανασφάλεια και η
    άγνοια τού καθενός, να γνωρίσει -και κυρίως- να αγαπήσει
    τον εαυτό του, με αποτέλεσμα να νομίζει ότι έχει αγαπήσει
    ή έχει αγαπηθεί αληθινά, από οποιονδήποτε τού δείξει ένα
    ενδιαφέρον.. Κι όμως, στην ίδια ακριβώς άγνοια βρίσκεται
    κι εκείνος "ο άλλος".. Πολλά φιλιά Μαράκι και καλό σ/κ ❤

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό πιστεύω κι εγώ...ανασφάλεια και άγνοια, αλλά και άγνοια κινδύνου!!
      Κοντολογίς, όλα ίσωμα!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  21. Αναρωτιέμαι ειλικρινά Μαρία μου, αν η αγάπη μπορεί να είναι ανόητη, ναι, ο έρωτας είναι ανόητος γιατί σε βάζει εκτός εαυτού, γι αυτό και η Ελληνική γλώσσα χρησιμοποιεί δυο λέξεις, αγάπη και έρωτας.
    Η αγάπη δεν έχει κτητικότητα, ζήλιες, πόνο, ανταγωνισμό, δεν είναι ιδιοτελής, εγωκεντρική και το βασικό δεν τελειώνει, ενώ ο έρωτας "ως γνωστόν" έχει ημερομηνία λήξεις και πολύ πολύ πόνο για έναν απ΄τους δυο. Όσο για τη γυναίκα που σου άνοιξε τη καρδιά της μη νομίζεις πως το έκανε τυχαία απλά χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει αισθάνθηκε πως η άλλη πλευρά είχε αυτιά και καρδιά για ν' ακούσει, άσχετα αν μετά το μετάνιωσε... είχε ξελαφρώσει.
    Σε αυτές τις ιστορίες, το μόνο που με θλίβει είναι τα παιδιά, τα πραγματικά θύματα, εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τη ζωή μας.
    Η φωτογραφία που διάλεξες μιλάει και διηγείται αυτή την ιστορία!
    ΑΦιλάκια πολλά και πάντα καρδιάς! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι "ανόητες αγάπες" προέκυψαν για να τονίσουν αυτό ακριβώς, πως κάποιοι τα μπερδεύουν διαρκώς, αλλά κι από τον τίτλο του τραγουδιού των Πυξ Λαξ, φυσικά.
      Πραγματικά τα παιδιά είναι τα θύματα και είναι πολύ κρίμα!
      Πιστεύω κι εγώ πως ήθελε να τα βγάλει από μέσα της...ίσως να ξαλάφρωσε, αλλά μετά ένιωσε άσχημα και φάνηκε...ελπίζω να της έκανε περισσότερο καλό παρά κακό η "εξομολόγηση"...
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  22. Έχω μια θεωρία και δεν την αλλάζω με τίποτα πια.... Μόνο ο αληθινά αυτάρκης άνθρωπος είναι έτοιμος να μοιραστεί τη ζωή του, να αγαπήσει πραγματικά και με σεβασμό τον άλλον, να κάνει μια υγιή σχέση. Οι υπόλοιποι που δημιουργούν μια σχέση αμέσως μόλις τελειώσει η προηγούμενη , ή πολύ χειρότερα πριν τελειώσει , κάνουν μια σχέση δεκανίκι, που είναι καταδικασμένη εκ προοιμίου να ναυαγήσει. (Σπανίως μπορεί να βγει σε καλό.)
    Μαρία μου, σε ευχαριστώ πολύ πολύ για τη συμμετοχή σου!
    Πολλά φιλιά :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και φυσικά δεν έχω να συμπληρώσω τίποτα άλλο!
      Τα είπες, τα έγραψες δηλαδή, όλα!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  23. Φαντάσου πόσο σκασμένη ήταν για να ξεσπάσει έτσι μπροστά σε μια άγνωστή της!
    Συμφωνώ με όσα λες. Ήταν όμως επιλογή της, σωστά; Ξέρεις, θυμώνω με τους ανθρώπους που δεν σκέφτονται όλες τις παραμέτρους πριν κάνουν μια επιλογή, και μάλιστα μια επιλογή ζωής... κι έπειτα το μετανιώνουν, είτε επειδή η επιλογή ήταν λάθος και εν βρασμώ, είτε επειδή δεν προσπάθησαν αρκετά εκεί που έπρεπε και όταν έπρεπε.
    Τι να τους πεις μετά;
    Φιλιά και καλή Κυριακή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μετά δεν μπορείς να πεις τίποτα...γι' αυτό κι εγώ επί του θέματος τσιμουδιά!
      Όσο για τις επιλογές μας, τις "λουζόμαστε" ευκολότερα αν έχουν αντίκτυπο μόνο σε μας, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις έχουν αντίκτυπο σε πολλούς και μάλιστα αθώους!
      Εκεί είναι τα δύσκολα...και είναι κι αυτό ένα βάρος που σήκωνε πιστεύω!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  24. Μαράκι μου, κρατώ τη φράση σου "επειδή κάποιοι νόμισαν πως αγάπησαν". Εκεί είναι για μένα το κλειδί...
    Πολλοί άνθρωποι φοβούνται τη μοναξιά και μπροστά σ' αυτή την προοπτική, μπερδεύουν την έλξη με τον έρωτα και τον έρωτα με την αγάπη. Είναι ανθρώπινη η ανάγκη να αγαπηθεί κανείς, όμως χωρίς αυτογνωσία και ζύγισμα καλό των συναισθημάτων, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι ολέθριο. Έτσι, γίνονται πρώτα οι ίδιοι δυστυχείς, αλλά κάνουν και άλλους γύρω τους δυστυχισμένους, που δεν φταίνε σε τίποτα...
    Ιστορία για προβληματισμό, γνώση και συμμόρφωση...
    Σε φιλώ, καλή σου εβδομάδα, φίλη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή