Οι ανόητες αγάπες, ανόητα καίγονται

Κάπου κάπως κάποτε, έλαβε χώρα μια συζήτηση. Δεν ξέρω τι πυροδότησε την έκρηξη που ακολούθησε, δε θυμάμαι καν εκείνη την αρχική ψιλοκουβέντα μεταξύ δυο σχεδόν αγνώστων προσώπων που μετατράπηκε σε ξεγύμνωμα ψυχής.

Ίσως κάποια λέξη να λειτούργησε ως πυροκροτητής, ίσως και να ήταν απλά η στιγμή.

Δούλευα θυμάμαι σε ένα κατάστημα. Όχι σε ένα από αυτά τα πολυκαταστήματα που ο πελάτης είναι απλά πορτοφόλι που περπατάει, όσο κι αν πασχίζουν  οι διαφημιστές να πείσουν για το αντίθετο. Σε ένα πολύ μικρότερο, όπου η προσωπική επαφή με τον πελάτη ήταν δεδομένη. Όπως δεδομένη ήταν και η ευγένεια. Πέρα από δεδομένη όμως, ήταν πολλές φορές κι ευχάριστη. Γνώριζες κόσμο που άλλοτε συμπαθούσες και άλλοτε όχι, μα κρατούσες τη γνώμη σου για τον εαυτό σου και μόνο, και κάποιες φορές, καθόλου σπάνιες, καινούριες φιλίες γεννιόνταν.

Η πελάτισσα που μπήκε εκείνη τη μέρα στο κατάστημα, έρχονταν μια στο τόσο και οι κουβέντες που ανταλλάζαμε στο ταμείο συνήθως, ήταν "μετεωρολογικού" περιεχομένου.

Ώσπου μια μέρα όλα άλλαξαν.

Μπήκε μέσα μάλλον φορτισμένη. 

Έκανε τα ψώνια της ως συνήθως, μα οι τυπικές κουβέντες στο ταμείο, μετατράπηκαν γρήγορα σε κάτι άλλο. Έτυχε να μην είναι κι άλλος πελάτης εκεί, οπότε όλα συνηγόρησαν σε ό, τι ήταν γραπτό να ακολουθήσει.

Την άκουγα για ώρα αποσβολωμένη να μονολογεί. Η αίσθηση που είχα, πως δεν απευθύνονταν σε μένα, παρά στον εαυτό της, ήταν ισχυρή. Κι όμως ήθελε κάπου να τα πει. Κι εγώ βρέθηκα κάπως, τυχαία σχεδόν, στο κάπου της, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που την έπνιγαν. 

Ένας μονόλογος μπερδεμένος και μονότονος στην αρχή, θύμιζε έντονα τις σταγόνες μιας σιγανής βροχής που πέφτει πάνω σε τσίγκο. Η βροχή απαλή, μα ο θόρυβος τεράστιος. Γρήγορα η βροχή δυνάμωσε, τα λόγια έγιναν χαλάζι κι ο θόρυβος εκκωφαντικός. 

Μια επίθεση άρχιζε, αλλά στόχος ήταν ο εαυτός της και μόνο.

Όταν το χαλάζι σταμάτησε και κόπασε η καταιγίδα έμειναν γύρω μας να αιωρούνται τα φαντάσματα των λόγων της και της ζωής της. Και ξαφνικά, φάνηκε να μετανιώνει που τα είπε όλα!

Ήταν ξεκάθαρο πως ήθελε να τα πάρει πίσω.

Εγώ δεν ήξερα τι να πω, εκείνη δεν προσπάθησε καν να με κοιτάξει στα μάτια. Ξαφνικά μου φάνηκε απίστευτα ντροπιασμένη. Ναι, ήταν ξεκάθαρη ντροπή αυτό που ένιωσε στο τέλος. Δεν τη χωρούσε ο τόπος.

Δυο τυπικές κουβέντες ανταλλάχτηκαν για την τιμή των όπλων, μια δική μου προσπάθεια να την κάνω να νιώσει άνετα πήγε στο βρόντο και οι δρόμοι μας δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ. Ούτε καν τυχαία!

Ωραίος τρόπος να χάνεις πελάτες. Τους αφήνεις να λένε όσα κανείς άλλος δεν ξέρει!

Κάπου, κάπως, κάποτε. Το μέρος δεν έχει σημασία. Το πως ξεκίνησαν όλα, ακόμα μου διαφεύγει. Κι έχουν περάσει χρόνια από τότε!

Ίσως απλά να ένιωσε άνετα επειδή οι σχέσεις μας ήταν τυπικές. Ήμουν ένα πρόσωπο που δεν εμπλέκονταν στη ζωή της με κανένα δυνατό τρόπο. Μια "γνωριμία" που συντηρούνταν από μια ας πούμε επαγγελματική συνιστώσα, που κι αυτή κάηκε μετά την "εξομολόγηση". Βλέπετε μετά ήξερα όσα δεν έπρεπε να ξέρω. Μου είχε ανοίξει την ψυχή της κι αυτό δεν έγινε χωρίς κόστος. Δε θα ένιωθε ποτέ ξανά άνετα με κάποια που ήξερε για τη ζωή της όσα δεν ήθελε να μάθει κανένας.

Από τότε σκέφτομαι καμιά φορά όλες αυτούς τους βαπτισμένους μεγάλους έρωτες, όλες εκείνες τις πραγματικά ανόητες "αγάπες" που δεν είναι τίποτα άλλο από μασκαράδες σε έναν ιδιότυπο αποκριάτικο χορό που διοργανώνεται προς τιμήν της προσωπικής ανασφάλεια και μιας κούφιας επιβεβαίωσης.

Σκέφτομαι πόσο εύκολα καταστρέφονται οικογένειες και ζωές, επειδή κάποιοι νόμισαν πως αγάπησαν.

Ούτε δυο χρόνια δεν είχε εκείνη με τον καινούριο σύζυγο που γνώρισε κι ερωτεύτηκε όταν ο σύζυγος νούμερο ένα ήταν ακόμα στο προσκήνιο, κι ο έρωτας που νόμιζε πως ένιωθε ξεφούσκωσε σαν αποτυχημένο κέικ. 
Εμ, είναι δύσκολη η καλογερική. Ειδικά όταν δεν έχει την πίστη για στήριγμα.

Στο μυαλό της ο πρώτος σύζυγος είχε πάρει πλέον διαστάσεις μυθικές. Ήταν ο τέλειος. Αυτά μου εξιστορούσε εκείνη τη μέρα. Πόσο χαζή ήταν που κατέστρεψε ό, τι καλύτερο της είχε τύχει, για να ακολουθήσει έναν  περίπου "έρωτα".

Πόσο καλός πατέρας ήταν ο πρώτος για τα παιδιά που είχαν και πόσο αδιάφορος ετούτος όχι μόνο για τα δικά της παιδιά, αλλά και για τη μόλις λίγων μηνών κόρη τους.

Στιγμές στιγμές με κοιτούσε σα να ήθελε να της πω πως όλα θα αλλάξουν. Ή πως τίποτα δε συνέβη τελικά και όταν πάρει τα ψώνια της και φύγει από το κατάστημα θα επιτρέψει στο πρώτο της σπιτικό, στον πρώτο της άντρα, στον πρώτο της έρωτα.

Δε βρήκα τίποτα να της αποκριθώ.

Σε κάποια πράγματα είμαι απόλυτη. Αν μιλούσα θα έκανα τα πράγματα χειρότερα. 

Πώς να της έλεγα πως πιστεύω ακράδαντα πως οι "έρωτες" που δήθεν γεννιούνται εν μέσω άλλων είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν;

Μα, μπορεί να μου πείτε, μπορεί να μην ήταν πια ερωτευμένη, να την παραμελούσε ο άντρας της, να μην ήταν σωστός και χίλιες δυο άλλες δικαιολογίες. 

Και πάλι απόλυτα θα απαντήσω. 

Όποιος δεν είναι ευχαριστημένος φεύγει. Δεν κρατάει ομήρους ούτε τον εαυτό του και πολύ περισσότερο τον άλλον, σε μια σχέση που δεν τραβάει, σε έναν γάμο που βάλθηκε έτσι κι αλλιώς να τινάξει στον αέρα με τον πρώτο τυχόντα.

Και πώς να της έλεγα, πως κάποιος που δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να μπει ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, και κυρίως ανάμεσα σε μια οικογένεια, δεν είναι ακριβώς ο τύπος που επιλέγει κάποιος για να ξαναφτιάξει οικογένεια;

Κι αυτό φυσικά λειτουργεί τέλεια κι αντίστροφα!

Ω ναι, ευτυχώς δε μίλησα τελικά!

Έτσι κι αλλιώς η καταιγίδα είχε ήδη αφήσει πίσω της θύματα.

Και η πραγματική καταιγίδα, είχε ξεσπάσει λίγα χρόνια πριν!

Την καταιγίδα, την ξαναθυμήθηκα για χάρη της Αριστέας (Η ζωή είναι ωραία) και το δρώμενο Family Stories